Χρονικό απίστευτου ελλαδικού ξεπεσμού

Για τους προηγούμενους -ευρωπαϊκούς- σταθμούς της περιοδείας μάρκετινγκ του Νέου Προσώπου της αυτοκρατορίας δεν πρόκειται να γραφτεί ιστορία. Επιλεγμένα ακροατήρια παρακολούθησαν την επίδειξη δεξιοτεχνίας πλασιέ, αλλά πολύπειροι πια καταναλωτές αναγνώρισαν το ίδιο προϊόν πίσω από τις ελκυστικότερες ετικέτες και ευγενικά αρνούνται να πάρουν.

Η γεφύρωση των ρηγμάτων με σελοτέιπ «συμβιβαστικών» λύσεων δεν κατορθώνει πλέον να κρύψει το διευρυνόμενο χάσμα στις όχθες του Ατλαντικού -και στα εθνικά συμφέροντα λεοντείων συμμάχων. Σύγκρουση που εκρήγνυται στην επιφάνεια όταν και το νέο χαμογελαστό, μελαψό πρόσωπο υπαγορεύει πιεστικά την εισδοχή της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, «για να κερδίσει η Ευρώπη σε εθνοτική, θρησκευτική και πολιτισμική ποικιλία», όπως είπε στην Άγκυρα… Κάτι που και τούρκος καθηγητής διεθνών σχέσεων μεταφράζει στη «Ζαμάν» σαν «προσπάθεια εξισορρόπησης του ρόλου της Γαλλίας και της Γερμανίας με την τουρκικήν ένταξη».

Στον τελευταίο, όμως, τον τουρκικό σταθμό αυτής της περιοδείας του (υπό αμφισβήτηση) πλανητάρχη, δεν αποκλείεται να σταθεί ο μελλοντικός ιστορικός, σαν σε μια ενδεχόμενη καμπή των εξελίξεων στην περιοχή μας.

Γιατί ανεξάρτητα από τις αμφίβολες μακροπρόθεσμες συνέπειές του στην ποιότητα των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, ο θεαματικός εναγκαλισμός του Ομπάμα ενισχύει τις νεοοθωμανικές φιλοδοξίες, την αλαζονεία και τη θρασύτητα της Άγκυρας. Μένει να αποδειχθεί εάν ενισχύει παράλληλα -ή αντίθετα εξασθενίζει- την επιρροή της στον ισλαμικό και ευρύτερο περίγυρό της.

Αμερικανοτουρκικό ρομάντζο

Με την ομιλία του στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση και τις απαντήσεις του σε ψιλοκοσκινισμένους φοιτητές με αμερικανική μετεκπαίδευση, ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα:

• Απένειμε με τελετουργική επισημότητα στην Τουρκία τη διάκριση «κρίσιμου και σημαντικού συμμάχου». Μίλησε για «κοινές αξίες και δημοκρατικά ιδεώδη», για «αποφασιστικό σύμμαχο και υπεύθυνο εταίρο στους διατλαντικούς και ευρωπαϊκούς θεσμούς».

• Υπαγόρευσε την ανάγνωση της ιστορίας του ’22, με την αμερικανικής κοπής εκδοχή ότι «στο τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η Τουρκία θα μπορούσε να έχει υποκύψει στις ξένες δυνάμεις που διεκδικούσαν τα εδάφη της ή επιχειρούσαν την ανασύσταση μιας αρχαίας αυτοκρατορίας».

• Δεσμεύθηκε ότι θα συνεχίσει να στηρίζει τον «κεντρικό ρόλο» της Τουρκίας ως «διαδρόμου Ανατολής – Δύσης για το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο».

• Επανέλαβε (για τρίτη και τέταρτη φορά στην περιοδεία του) ότι «οι ΗΠΑ υποστηρίζουν ισχυρά την υποψηφιότητα της Τουρκίας να καταστεί μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης».

• Δεσμεύθηκε «ως Πρόεδρος και σύμμαχος στο ΝΑΤΟ» ότι η Τουρκία θα έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ εναντίον της τρομοκρατικής δράσης του ΡΚΚ (Κούρδων ανταρτών) και οποιουδήποτε άλλου.

• Υπογράμμισε τη σημασία της συμμετοχής της (με άλλες όμορες χώρες) στην προσπάθεια σταθεροποίησης του Ιράκ. Και την ικανοποίησή του για την προσφορά της «να συμβάλει στην εκπαίδευση και τη στήριξη των αφγανικών δυνάμεων ασφαλείας».

(Σ.σ.: Η Τουρκία θα στείλει κάτι παλιά ρωσικά μεταγωγικά ελικόπτερα και εισπράττει εγκώμια. Η Ελλάδα πλειοδοτεί, μεταθέτει άνδρες από τη σχετική ασφάλεια της Καμπούλ σε εμπόλεμη ζώνη και εισπράττει ειρωνεία.)

Σάλτσα Χάλκης και Κυπριακού…

Η αναφορά στο Κυπριακό έγινε σαν ουρά εγκωμίων για «τον ηγετικό ρόλο της Τουρκίας» στην εξομάλυνση των σχέσεων με την Αρμενία και στη διευθέτηση της αζεροαρμενικής διαφοράς για το Ναγκόρνο Καραμπάχ και ως έκφραση ελπίδας και προθυμίας των ΗΠΑ «να προσφέρουν όποια βοήθεια τους ζητηθεί από τις δύο πλευρές, καθώς εργάζονται για ένα δίκαιο και βιώσιμο διακανονισμό επανένωσης της Κύπρου σε μια διζωνική και δικοινοτική ομοσπονδία». Ανώδυνη, αδάπανη εξόφληση προεκλογικών υποσχέσεων στην ομογένεια, που δεν ενοχλεί την Τουρκία. Επειδή πρόκειται για έναν ορισμό της λύσης με τον οποίο όλοι συμφωνούν αλλά στον οποίο οι Τούρκοι θέλουν να επιβάλουν τη δική τους μηδενιστική ερμηνεία: του συνεταιρισμού δύο ισότιμων, ισοδύναμων και ημιανεξάρτητων κρατών, υπό την κηδεμονία της Τουρκίας.

Η αναφορά στη Χάλκη -όπου αναζητήθηκε παρηγορία από τεθλιμμένους απατημένους πλασιέδες του αμερικανικού ονείρου- έγινε υπό μορφή ουράς στην πομπώδη (μέχρις τραγικής ειρωνείας) εξύμνηση των τουρκικών δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, όπως οι εκπομπές στην κουρδική και η ελευθερία του Τύπου… (με πρόστιμο 500 εκατομμυρίων δολαρίων στην αντιπολιτευόμενη «Χουριέτ», μεταξύ άλλων). Περιλήφθηκε ως παράδειγμα στη διατύπωση της φιλοσοφίας του ομιλητή ότι «η ελευθερία της θρησκείας και της έκφρασης οδηγούν σε ισχυρή και παλλόμενη κοινωνία, η οποία μόνο το κράτος ισχυροποιεί, σκοπό για τον οποίο μέτρα όπως η επαναλειτουργία του Σεμιναρίου της Χάλκης θα αποτελούσαν ένα τόσο σημαντικό μήνυμα στο εσωτερικό και το εξωτερικό της Τουρκίας» (Παρ’ τ’ αυγό και κούρευ’ το, θα ‘λεγε ο θυμόσοφος Αυλωνίτης).

Τραγελαφικές αντιδράσεις

Εκατοντάδες χιλιάδες λέξεις για την ταπείνωση του Ελληνισμού δεν θα πλησίαζαν σε εκφραστικότητα την εικόνα του κ. Βαρθολομαίου στους φακούς της ελληνικής τηλεόρασης να δηλώνει από τα γραφείο του στο Φανάρι πως ευχαρίστησε τον αμερικανό Πρόεδρο (κατά τη συνάντησή τους που είχε προηγηθεί) για την παρέμβασή του στην Εθνοσυνέλευση υπέρ της Σχολής της Χάλκης. Και ότι επίσης τον ευχαρίστησε για τη στήριξη που παρέχει στην ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Παρέλειψε, είναι αλήθεια, τη σωτηρία από τον κίνδυνο ανασύστασης της αρχαίας αυτοκρατορίας…

Οι τηλεθεατές στην Ελλάδα είχαν προηγουμένως ευωχηθεί και με άλλη φωτογραφία, να εικονίζει την υπουργό Εξωτερικών, εν είδει κονταριού σημαίας, όπισθεν και δεξιά του Πατριάρχη. Κοινές, ως γνωστόν, είναι οι θέσεις υπέρ της τουρκικής εισδοχής στην Ευρώπη, ως σωτήριου εξορκισμού πάσης νόσου και…, όσο και αν Ευρωπαίοι εταίροι -από τους οποίους άμεσα εξαρτιόμαστε στην άθλια σημερινή μας κατάντια- θεωρούν αυτήν την καλογερίστικη μέθοδο θεραπείας φαρμακερή και απορριπτέα.

Η κ. Μπακογιάννη, παρούσα στα πλαίσια της διάσκεψης της «Συμμαχίας των Πολιτισμών», είχε εγκάρδια (όπως πάντοτε) συνάντηση τετ α τετ με τον κ. Μπαμπατζάν, από την οποία επιμελώς απουσίασε το Αιγαίο και οι τουρκικές μαζικές αποστολές λαθρομεταναστών, αλλά εθίγησαν μείζονα θέματα όπως η Σχολή της Χάλκης, η πρόοδος των συνομιλιών Χριστόφια – Ταλάτ και η αγωνία του Μπαμπατζάν για την κατάσταση της «τουρκικής μειονότητας» στη Θράκη. Κοντολογίς η συζήτηση των δύο συμμάχων ήταν σε πλήρη αρμονία με τις παρτιτούρες του σύνοικου στην Τουρκία πλανητάρχη.

Αυτή η συνάντηση Βαρθολομαίου – Ομπάμα και ο τρόπος που έγινε -όσο και οι ευχαριστίες του Πατριάρχη για τη Χάλκη και τα ευρωπαϊκά πεπρωμένα της «ημετέρας πατρίδος» (όπως συνηθίζει να λέει)- θα βρουν σίγουρα τη θέση τους κάπου στην ιστορία του ελληνισμού και της ορθοδοξίας. Όχι με χρυσά γράμματα!

Αρχικά προγραμματισμένη ως προεδρική επίσκεψη στο Πατριαρχείο, ανεξήγητα ματαιώνεται.

Με νέα τρεχάματα του Δημητρίου Αμερικής και της ομογένειας αντικαθίσταται με συνάντηση στο ξενοδοχείο του αμερικανού Προέδρου (πρώτος υποβιβασμός, αν και βελτίωση από την ισοπεδωτική με τους προκαθημένους άλλων θρησκειών και δογμάτων κοινή συνάντηση). Πραγματοποιείται, αλλά (δεύτερη έκπληξη και ταπείνωση) κρατείται επτασφράγιστο μυστικό από την τουρκική και διεθνή δημοσιότητα – εκτός ελληνικής αγοράς. Νέες στεναχώριες, κλάψες και παρακάλια να δοθεί η περιπόθητη φωτογραφία της συνάντησης, αποκλειστικότητα του φωτογράφου του Λευκού Οίκου.

Ο Ομπάμα και ο επιτελάρχης του Ραμ Εμάνουελ κατέστησαν έτσι σαφές ότι αυτό το ιδιωτικό ραντεβού του Προέδρου σε ξενοδοχείο δεν ήταν προς κοινοποίηση. Ύστερα από εικοσιτετράωρο σασπένς, η φωτογραφία δόθηκε τελικά, όταν ο κ. Ομπάμα είχε αναχωρήσει από την Τουρκία.

Συμπερασματικά ερωτήματα

Τώρα όσον αφορά και το Αιγαίο και τις τουρκικές σ’ αυτό επελάσεις, με όπλα, χάρτες, λόγους και λαθρομετανάστες. Το πρόβλημα είχε τεθεί, μετέδωσαν οι ανταποκριτές, από τον κ. Καραμανλή στον κ.

Ομπάμα, κατά τη σαραντάλεπτη συνάντησή τους στο Στρασβούργο – καρπός και αυτή κοπιωδών διαβημάτων και παρακλήσεων. Η ελληνικής επωνυμίας σχολιογράφος της «Χουριέτ» (και συνεργάτις της ΕΡΤ) Αριάνα Φερεντίνου τής αφιέρωσε εκτεταμένο σχόλιο με τον χαρακτηριστικό του περιεχομένου του τίτλο: «Σαράντα λεπτά για τη διάσωση του γοήτρου». Αναφέρει στην τουρκική εφημερίδα ότι η συνάντηση έγινε πριν από μια νέα θύελλα για σκάνδαλα στη Βουλή, ότι ο Ομπάμα αποκαλούσε τον πρωθυπουργό «φίλο του» και « πρόεδρο», αλλά «ήταν πολύ σαφής για το τι θέλει από την Ελλάδα, υπογραμμίζοντας πως η χώρα του προσβλέπει σε συνεργασία κατά της τρομοκρατίας, την οικονομική κρίση και την ενέργεια».

Ανέφερε επίσης η Α. Φερεντίνου ότι ο κ. Καραμανλής έθεσε υπόψη του Ομπάμα τον «ογκώδη ελληνοτουρκικό φάκελο». ΄Ελληνες απεσταλμένοι στο Στρασβούργο μετέδωσαν ότι ο Ομπάμα τα σημείωνε στο καρνέ του, προφανώς για να επιληφθεί στην Άγκυρα.

Αλλά στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη κανείς δεν μίλησε για τουρκικές αρπακτικές επελάσεις στο Αιγαίο, ούτε καν η (ακόμη) υπουργός μας των Εξωτερικών, στη χαμογελαστή, όπως πάντα, συνάντηση της με τον Τούρκο συνομιλητή της.

*

* *

Κατόπιν και του νέου μακρόσυρτου αυτού επεισοδίου στην αρλεκινιάδα της εξωτερικής τάχα μου πολιτικής, ο μέσος ψηφοφόρος της Α’ Αθηνών και σύμπασας της επικράτειας θα όφειλε, σε αναλαμπές αδιατάρακτης εγκεφαλικής λειτουργίας του, να διερωτάται:

• Μα δεν διαθέτουν αυτοί οι άνθρωποι και την ελάχιστη εθνική και προσωπική υπερηφάνεια που υπαγορεύει να δεχθούν με αξιοπρέπεια την επιδεικτική και σκανδαλώδη εύνοια προς την άπιστη και επίβουλη «σύμμαχο» και την περιφρονητική υποβάθμιση της ευπειθούς συμμάχου Ελλάδας και να αναζητήσουν αντίδοτα και αποτρεπτικά;

• Δεν διαθέτουν και την ελάχιστη κρίση που θα υποδείκνυε ότι τρεχάματα, παρακάλια και επαιτεία κάποιου εικονικού αντίδωρου (για εσωτερική κατανάλωση), αποτελούν πρόσκληση για νέες ταπεινώσεις και εξευτελισμούς;

• Είναι τόσο τυφλοί ώστε να μην αντιλαμβάνονται πόση ηθική και υλική ζημιά συνεπάγεται, για τη χώρα της οποίας -κακή τη μοίρα- ηγούνται, η εικόνα ενός επαίτη ψιχίων ελεημοσύνης, με ανταλλάγματα;

• Πόσο πιο χαμηλά μπορεί να φθάσει τόσο χαμερπής δουλοφροσύνη από την πρακτόρευση των ευρωπαϊκών στόχων Ουάσινγκτον και Αγκύρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, σε βάρος Γαλλίας, Γερμανίας, Ολλανδίας, Αυστρίας και ευρωπαϊκής ενοποίησης και εναντίον υπαρξιακών εθνικών μας συμφερόντων; Βασανιστικά, παραλυτικά ερωτήματα, που δεν απευθύνονται βέβαια στην κυβέρνηση μόνο, αλλά και στα τρία συνένοχα κόμματα εξουσίας και στους «νταβατζήδες» των ΜΜΕ, της «διανόησης» και της εκπαίδευσης, που όχι μόνο δεν ύψωσαν φωνή εντροπής και οδύνης για το οικτρό θέαμα, αλλά υπεκφεύγουν με αλλαγή ελέγχου και στην πραγματικότητα συγκαλύπτουν και συνοδοιπορούν, «ελαφρά τη καρδία», στον κατήφορο του ραγιαδισμού, της εθνικής καταισχύνης και της απώλειας.