Να πάρει θέση η ΓΣΕΕ για το ελαστικό ωράριο
Με ξεκάθαρες κουβέντες τόσο ο πρόεδρος (ΠΑΣΚΕ), Γ. Παναγόπουλος, όσο και ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ (ΔΑΚΕ), Κ. Πουπάκης, οφείλουν να τοποθετηθούν και να απαντήσουν στο κρίσιμο αυτό ερώτημα και ενώ «ο ιός» εξαπλώνεται: Ακόμη και μεγάλες επιχειρήσεις, χωρίς ενημέρωση του Σώματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ) και χωρίς κυρώσεις, μεταβάλλουν- ετσιθελικά-τις εργασιακές σχέσεις του προσωπικού τους.
Η απόλυτα σαφής θέση της ΓΣΕΕ είναι αναγκαία γιατί τόσο η υπουργός Απασχόλησης – Κοινωνικής Πρόνοιας Φάνη Πάλλη-Πετραλιά, όσο και ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημ. Δασκαλόπουλος, στις σχετικές δηλώσεις τους είναι απολύτως νόμιμοι: Η υπουργός ομνύει στην εργατική νομοθεσία, «προειδοποιώντας» ότι η κυβέρνηση της ΝΔ δεν θα επιτρέψει αυθαίρετες ελαστικοποιήσεις και, ασχέτως του γεγονότος, ότι οι εργοδότες δεν ενημερώνουν ως ώφειλαν το ΣΕΠΕ, εντούτοις ενεργούν εντός του νομικού πλαισίου. Από την άλλη, όταν ο πρόεδρος του ΣΕΒ χαρακτηρίζει τη μειωμένη εργασία με, αντιστοίχως, μειωμένη αμοιβή, ως «τον καλύτερο τρόπο για να αντιμετωπίσει μια επιχείρηση την κρίση», πάλι εντός των ορίων της ισχύουσας εργατικής νομοθεσίας συμπεριφέρεται και δρα. Συνεπώς;
Ηχηρά λόγια, προειδοποιήσεις, καταγγελίες κ.λπ., που ακούστηκαν στην απεργία στις 2 Απριλίου και προεξοφλείται ότι θα ακουστούν και στις εκδηλώσεις της Εργατικής Πρωτομαγιάς, αποτελούν απλώς λεονταρισμούς και εξυπηρετούν ποικίλες σκοπιμότητες, πολιτικές και συνδικαλιστικές. Μήνες μετά την κρίση, ούτε η Πολιτεία, αλλά ούτε και ως άμεσα ενδιαφερόμενη η ΓΣΕΕ δεν μπορούν να ελέγξουν ποια επιχείρηση νομιμοποιείται για να εφαρμόζει τις διατάξεις των επίμαχων νόμων και ποιες αυθαιρετούν επιπλέον, ενώ ο πρόεδρος του ΣΕΒ δεν μπορεί να επικαλείται την ασυνειδησία μεμονωμένων εργοδοτών, όπως λέει, για να αισθάνεται ότι απαλλάσσεται από κάθε ευθύνη για το ξήλωμα και την καταπάτηση κάθε εργασιακού δικαιώματος. Από την πλευρά της, και η συνδικαλιστική Αριστερά (ΠΑΜΕ – Αυτόνομη Παρέμβαση) οφείλει να δώσει σαφείς απαντήσεις, σε πτυχές του προβλήματος: Αν, για παράδειγμα, μια επιχείρηση αντιμετωπίζει πράγματι οικονομικό πρόβλημα, τι πρέπει να ειπωθεί και πώς θα αντιμετωπιστούν τα αδιέξοδα, που μοιραία θα βρουν μπροστά τους οι εργαζόμενοι; Ποιος πρέπει να είναι ο ρόλος του ΟΑΕΔ μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση; Ποια η δυνατότητα παρέμβασης της ΓΣΕΕ;
Ένα συνδικαλιστικό κίνημα διασπασμένο και αλληλοκατηγορούμενο, όταν «καλύπτει» μόνον το 15% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, δύσκολα καθίσταται αξιόπιστο και αποτελεσματικό και «οι καρέκλες» είναι άχρηστες όταν δεν τις τιμούν όσοι τις χρησιμοποιούν. Ήδη πολλοί προβλέπουν για επιπλέον 200.000 ανέργους μέσα στο 2009. Έστω και τώρα, η συνδικαλιστική ηγεσία ας αναζητήσει διαύλους επικοινωνίας μήπως και ορθώσει ενιαία στάση και θέση απέναντι στη λαίλαπα που έρχεται. Αν και αυτές τις – τόσο άγριες για εργαζόμενους, συνταξιούχους και ανέργους- μέρες δεν ομονοήσει το συνδικαλιστικό κίνημα, που ασχέτως «χρώματος» εκπροσωπεί την εργατική τάξη, τότε οι ίδιοι οι εργαζόμενοι έχουν την ευθύνη για την τύχη του…