Ελαφρείς και πεφοβισμένοι…
Βεβαίως, η σύγκριση, χωρίς να παρακάμπτει το στοιχείο της Ιεροσυλίας, στιγματίζει ανά τους αιώνες τη γονιμοποιό επίδραση του Δασκάλου στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των μαθητών του.
Η δημόσια παρουσία των «ακαδημαϊκών δασκάλων», όπως αυτή διαχέεται από την καταλυτική τηλεοπτική εικόνα -πρόσφατο «δείγμα» αυτή του πρύτανη του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης κ. Α. Μάνθου- κάθε άλλο παρά ανασταίνει στην κοινή μνήμη τον Δάσκαλο!
Αρχαιόθεν στην προσωπικότητα των Δασκάλων εκτιμάτο ιδιαίτερα η gravitas (= η βαρύτητα), παρά η levitas (= η ελαφρότητα) και το πεφοβισμένο των ενεργειών τους…
Η δημόσια εικόνα του ηγέτη(;) του ΑΠΘ αποπνέει την τραγική αίσθηση της ζωής και την υποταγή στη βία μειοψηφιών, που εμφανίζονται ως «ελέω Θείας Πρόνοιας» διερμηνευτές της… μοναδικής αλήθειας, αναιρετικής βεβαίως της ίδιας της πεμπτουσίας της επιστήμης, που υποτίθεται ότι καλλιεργείται στον ακαδημαϊκό αυτό χώρο από τους υπεύθυνους(;) «ακαδημαϊκούς δάσκαλους»…
Η δημόσια εικόνα του πρύτανη του ΑΠΘ ναι μεν προκάλεσε τη… συμπόνια, ουδόλως, όμως, ανταποκρίνεται στην gravitas, χαρακτηριστικό γνώρισμα του Δασκάλου και έφερε την κοινή γνώμη σε δυσκολία να την κατατάξει ακόμη, και στο πεδίο του κωμικού!
Αλλά και αν χρησιμοποιηθεί η «κλίμακα» του C. M. Cipolla, όπως διατυπώνεται στο «Δοκίμιο περί ανθρώπινης… ευφυΐας», παρουσιάζεται έτι δυσκολότερο να καταταχθεί η εικόνα του κ. πρύτανη στο «προκατασκευασμένο χιούμορ, το οποίο είναι προσιτό σε πολλούς, αλλά δεν είναι αληθινό χιούμορ. Ο όρος χιούμορ προέρχεται από τη λέξη «χυμός» και αναφέρεται σε μια λεπτή και ευχάριστη πνευματική διάθεση, που συνήθως βασίζεται σ’ έναν συνδυασμό ψυχολογικής ισορροπίας και σωματικής ευεξίας…».
Το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει κατέλθει στην τελευταία αναβαθμίδα «στου κακού την σκάλα»… Και κατά τη θεώρηση του πάνσοφου λαού «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι», η κατάντια της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης δεν αποσυμπλέκεται και από το «ΗΘΟΣ» και «ΥΦΟΣ» των «ακαδημαϊκών δασκάλων»!
Η πλειοψηφία του διδακτικού προσωπικού στα ΑΕΙ της χώρας την τελευταία 25ετία είναι σκεύος εκλογής των κομματικών προθαλάμων και ουχί αξιοκρατικών επιστημονικών κριτηρίων. Στο σημείο αυτό εντοπίζεται και η αντίδραση της «ακαδημαϊκής κοινότητας»(;) για την εισαγωγή του θεσμού της αξιολόγησης των διδασκόντων στα ΑΕΙ.
Ήδη από την περίοδο της μονιμοποίησης των ΔΕΠ, το πανεπιστήμιο αναίρεσε τον επιστημονικό του ρόλο και αποδέχθηκε να τεθεί φραγμός στην επιστημονική εξέλιξη και πρόοδο.
Ανά την υφήλιο στο διδακτικό εκπαιδευτικό προσωπικό παρέχεται ένα εύλογο χρονικό διάστημα θητείας στο πανεπιστήμιο προκειμένου να δοκιμασθούν αν δύναται να ανταποκριθούν στην επιστημονική αποστολή τους (εκπόνηση μεταπτυχιακών και διδακτορικών διατριβών κ.λπ.) και αν ευδοκίμως διέλθουν την περίοδο αυτή, ανοίγεται το στάδιο για την ακαδημαϊκή εξέλιξη.
Η ανθρωπογεωγραφία του ελληνικού πανεπιστημίου αποκαλύπτει, πέραν και πλέον των «κομματικής κατασκευής»… καθηγητών, την κυριαρχία της «αρχής της κληρονομικότητας» στην εκλογή του διδακτικού προσωπικού, και ενίοτε οι καθηγητικές έδρες χρησιμοποιούνται και ως «προικώα σύμφωνα» για την αποκατάσταση «απόρων κορασίδων» ένιων καθηγητών των ΑΕΙ!
Να υπομνησθεί στο σημείο αυτό η ανάδειξη σε καθηγητική έδρα αποτυχημένου εφημεριδογράφου, γαμπρού γνωστού εικονοκλάστη πολιτικού; Να υπομνησθεί η προώθηση σε ακαδημαϊκές έδρες, παρ’ αξίαν, βλαστών πολιτικών και κομματικών στελεχών, όλου του φάσματος του πολιτικού πεδίου;
Αυτό, βεβαίως, είναι το «βαρύ φορτίο των συμφορών και των αθλιοτήτων, που (αναγκάζεται) να υποφέρει το (ελληνικό πανεπιστήμιο), αλλά και η οργανωμένη κοινωνία». Και είναι, πάλι κατά το «Δοκίμιο» του C. M. Cipolla, «ουσιαστικά το αποτέλεσμα του εντελώς απίθανου – θα τολμούσα να πω βλακώδους- τρόπου με τον οποίο οργανώθηκε η ζωή (μας)…».
Και αν υποβληθεί κάποιος στη βάσανο και επισκοπήσει τα τεκταινόμενα στο σημερινό ελληνικό πανεπιστήμιο, και τα διερευνήσει με τον φακό του «Τέταρτου Θεμελιώδους Νόμου» του «Δοκιμίου περί ανθρώπινης… ευφυΐας» του C. M. Cipolla, τότε δεν είναι να ξαφνιάζεται… αν τα αμόρφωτα άτομα… δεν αναγνωρίζουν την επικινδυνότητα των (μη ευφυών) ατόμων. Το γεγονός δεν αποτελεί παρά μίαν ακόμη εκδήλωση της έλλειψης πνευματικών εφοδίων από μέρους τους… Είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσουμε γιατί συμβαίνει αυτό. Μπορούμε μόνο να υποθέσουμε ότι συχνά οι έξυπνοι, όπως και οι κακοποιοί, όταν προσεγγίζονται από μη… ευφυή πρόσωπα, κάνουν το λάθος να εγκαταλείπονται σε αισθήματα αυτοϊκανοποίησης και περιφρόνησης, αντί να εκκρίνουν αμέσως μεγαλύτερες ποσότητες αδρεναλίνης και να προετοιμάσουν τις άμυνές τους..».
Η κακοδαιμονία του ελληνικού πανεπιστημίου δεν αποσυμπλέκεται και από τις «ομαδούλες» -κυρίως ανεπιστημόνων «ακαδημαϊκών»- που διακινούνται «εντός, εκτός και επί ταυτά» στις… αυλές «βαρόνων των μίντια» και τίθενται στη διάθεση των τελευταίων προς εξυπηρέτηση των βλέψεών τους.
Και κατά παράφραση του «Πέμπτου Θεμελιώδους Νόμου» του «Δοκιμίου» του C. M. Cipolla, «τα άτομα αυτά είναι τα πλέον επικίνδυνα για το… πανεπιστήμιο»!