ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΝ ΚΛΕΒΟΥΝ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΜΕΣΑ ΣΤΗ ΒΟΥΛΗ!

Για τούτη την πατρίδα, ρε γαμώτο… Ταράζει το τέλμα… Και την ατολμία. Αλλά και τη συνηθισμένη μεθόδευση να τα φορτώνουν εκείνοι που φταίνε, με πρώτα ΟΛΑ τα κόμματα, και το σύστημα των ΜΜΕ (που βιάζεται να κάνει τις… αλλαγές!), με φυσικούς αυτουργούς δημοσιογράφους, και άλλους… στην κοινωνία… Και μάλιστα αυτήν τη συμπεριφορά των ΜΜΕ τη γεύεται και ο ίδιος προσωπικά. Με τον αποκλεισμό, με το ΘΑΨΙΜΟ κυριολεκτικά του έργου του, «Ο βιοπαλαιστής στη στέγη», που σαρώνει σε εισιτήρια (έχει κόψει 110.000) αλλά γραμμή δεν περνάει στον Τύπο. Γιατί, όπως λέει, άλλα είναι τα συμφέροντα του εκδότη! Δεν ζει όμως σε αυταπάτες. «Περίμενα τον πόλεμο», λέει. Βλέπεις, «στη ζωή δεν μπορείς να είσαι μʼ όλους». Άλλωστε «δεν είμαι πρέσβης καλοσύνης». Δεν ξεχνάει. Και το εκμυστηρεύεται αυθόρμητα, ανοίγοντας την πόρτα και στον δικό του κόσμο. «Στον πατέρα μου τα οφείλω όλα». Αυτός είναι ο Λάκης Λαζόπουλος.

Mας είπε τόσα πολλά, που θα είναι χάσιμο χρόνου μια ακόμη παράγραφος. Οι τίτλοι που έχουμε βάλει, δίνουν μόνο ένα μικρό στίγμα. Θα το δείτε και σεις διαβάζοντας μια άλλη παράσταση του Λάκη.

// Λάκης Λαζόπουλος και πάσης Ελλάδας. Αρκεί αυτό και από εκεί και πέρα τι; Μένουμε στο χειροκρότημα;

«Και πάσης Ελλάδας; Αυτό το λένε για τον αρχιεπίσκοπο. Εγώ δεν νιώθω έτσι. Ο Λάκης Λαζόπουλος δεν είναι πάσης Ελλάδας, είναι της άλλης Ελλάδας. Της Ελλάδας που μπαίνει δυναμικά στην κίνηση “Σώστε τη Γη”. Πιστεύετε ότι πριν από πέντε χρόνια θα βλέπατε αυτήν την κίνηση από τους Έλληνες; Η άλλη Ελλάδα, το θέλουμε δεν το θέλουμε, έχει ήδη κινητοποιηθεί. Αυτή η άλλη Ελλάδα που επιθυμεί να ορίσει ξανά τον εαυτό της και να βρει το ανάστημά της, που έχασε την πολιτισμική της ταυτότητα και την παιδεία της και θέλει να διεκδικήσει από την αρχή το ουσιαστικό μέσα σʼ αυτήν την κρίση, είναι το ουράνιο τόξο μετά την μπόρα. Είναι το καλό σημάδι».

// Όταν ξεκινούσατε από τη Λάρισα φανταζόσασταν ότι κάποια στιγμή θα γινόσασταν το επίκεντρο της χώρας;

«Κανείς δεν ξεκινά μʼ αυτήν την ιδέα στο κεφάλι του. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος είχε μια πρόθεση: να περάσουν οι γύρω του καλά, να γελάσουν. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι για αυτό θα δεχτώ τέτοια επίθεση. Αλλά συνειδητοποίησα στην πορεία ότι με όσα έλεγα είχα αποφασίσει να συγκρουστώ. Άρα τον περίμενα τον πόλεμο. Στη ζωή δεν μπορείς και δεν χρειάζεται να είσαι με όλους. Πρέπει να υπερασπιστείς τη διαφορετικότητά σου, να υπερασπιστείς αυτό που πιστεύεις. Δεν είμαι πρέσβης καλοσύνης. Έμαθα ότι πρέπει να συγκρουστείς για αυτό που αγαπάς. Και αυτό έχει και πόλεμο και ό,τι άλλο θέλεις».

// Τι βοήθησε ώστε να φτάσετε ως εδώ και ποια ήταν η σημαντική στιγμή που δρομολόγησε αυτήν την πορεία; Ποιους ανθρώπους ευγνωμονείτε;

«Από την αρχή υπήρχε ο δρόμος. Ξέρω πού περπατώ, ξέρω πού πηγαίνω, δεν με γυρίζεις πίσω. Στον πατέρα μου τα οφείλω όλα. Από εκείνον εκπαιδεύτηκα. Παρόλο που έφυγε νέος, πρόλαβε και μου έδωσε αυτά τα κλειδιά που μʼ αυτά ακόμη ανοίγω τη ζωή. Με αυτά τα κλειδιά του σπιτιού μου προχωράω και σήμερα. Ο πατέρας μου έλεγε “να πηγαίνεις πάντα στο δρόμο σου και αν σου χτυπήσουν την πλάτη μη γυρίσεις πίσω, γιατί θα μπερδευτείς και θα χαθείς. Αυτόν τον δρόμο που χάραξες στη ζωή τον μέτρησες, τον πιστεύεις, άρα προχώρα τον”. Επίσης, μου έμαθε ότι στη ζωή θα είσαι ή αυτός που μιλάει πίσω από την πλάτη των άλλων ή θα είσαι αυτός που πίσω από την πλάτη του θα μιλάνε. Προτιμώ να είμαι ο δεύτερος. Γιατί δεν μʼ αρέσει να είμαι αυτός που θα βλέπει την πλάτη του άλλου και εγώ θα μιλάω από πίσω του. Αυτό με γεμίζει θλίψη και με στενοχωρεί. Μια πολύ σημαντική στιγμή στη διαδρομή μου ήταν όταν στις αρχές της θεατρικής μου πορείας, όπου τότε σε αποδέχονται όλοι γιατί δεν αποτελείς κίνδυνο –μετά παίρνουν τις αποστάσεις τους–, είχε γραφτεί ένα άσχημο σχόλιο για εμένα και εγώ ταράχθηκα. Ο πατέρας μου τότε μου είπε “μη στενοχωριέσαι, οι εφημερίδες είναι σαν τον γαύρο, την άλλη μέρα μυρίζει. Αυτό που θα μείνει όμως από εσένα είναι το ουσιαστικό”. Ο πατέρας μʼ εξοικείωσε με την ιδέα του ότι τα πράγματα που λένε για εμάς τα ζυγίζουμε πρώτα εμείς. Αν εγώ στη ζυγαριά μου αυτό που έγινε έχει βάρος 100 κιλών, 100 κιλά θα είναι για όλους. Αν αυτό που έγινε για εμένα είναι ένα γραμμάριο, ένα γραμμάριο θα είναι για όλους. Στη διαδρομή των χρόνων αυτή τη ζυγαριά έχω και ως εκ τούτου…».

// Πότε ανακαλύψατε τη φλέβα χρυσού που είχατε μέσα σας;

«Πάλι θα πω για τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είχε κωμική φλέβα, ήταν η ψυχή της παρέας. Οι άνθρωποι πάντα στις παρέες έχουν κάποιον που αναλαμβάνει να εκτονώνει την παρέα. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που κρατούν δεμένες τις παρέες. Ο πατέρας μου τέτοιος άνθρωπος ήταν. Καλούσε κόσμο στο σπίτι, τον κερνούσε, έβγαινε έξω στις ταβέρνες. Αυτό το έμαθα λοιπόν. Να έχω ανοιχτό το σπίτι μου και να κάνω τους άλλους να περνούν καλά. Από εκεί ξεκίνησε. Από την ανάγκη μου να παίξω στα παιδιά της γειτονιάς καραγκιόζη στην αυλή του σπιτιού μου, στο Γυμνάσιο να γράφω θεατρικά έργα –μʼ άρεσε ο διάλογος, η ψυχολογία των ανθρώπων–, στο πανεπιστήμιο να παίζω παραστάσεις. Το ήθελα αυτό από μικρό παιδί. Κάποιοι άνθρωποι είναι γεννημένοι για να είναι αυτό. Είναι γεννημένοι καλλιτέχνες. Αυτοί που είναι γεννημένοι καλλιτέχνες ωστόσο υποφέρουν και περισσότερο γιατί δεν μπορούν να φύγουν. Δεν είναι αυτοί που πάνω στα νεύρα τους απειλούν ότι θα φύγουν… Το έχετε προσέξει; Όλοι είναι μʼ ένα “φεύγω”…».

// Δεν σας κάνουν οι πολιτικοί μόνο; Γιατί όλη η κοινωνία δεν είναι έτσι; Βλέπετε πολλούς ανθρώπους σήμερα που δρουν χωρίς συμφέρον; Που είναι καλοί, που λένε ευχαριστώ, που έχουν λόγο και αρχές;

«Πιστεύω ότι αλλάζουμε. Η ελληνική κοινωνία μπορεί να φαίνεται ότι είναι στο τέλμα. Αυτή τη στιγμή υπάρχει η μεγαλύτερη δυνατή συνείδηση για το τι ακριβώς συμβαίνει. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται σε άγνοια. Δεν είναι τυχαίο που στις προκηρύξεις των τρομοκρατών οι δημοσιογράφοι είναι στόχος. Δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από την τρομοκρατία, αλλά ας κάνουμε μια ανάγνωση της δράσης τους. Δηλαδή αν τα επόμενα χρόνια στις προκηρύξεις τους γίνουν στόχος τους οι ζαχαροπλάστες, θα ψάχνουμε να βρούμε τι έχουν κάνει οι ζαχαροπλάστες και απειλείται η ζωή τους. Έχουν κάνει κάτι λοιπόν στραβό οι δημοσιογράφοι ή οι τρομοκράτες απλά τους φοβούνται; Έχουμε υποχρέωση κάθε τι που μας ενοχλεί και μας νευριάζει να εξετάζουμε γιατί αντιδρούν έτσι οι άλλοι. Θεωρούμε αδικαιολόγητη την αντίδραση αυτή, την εκδήλωση την άλλη. Ήρθε η ώρα που ο Έλληνας θα πρέπει να καταλάβει τι σημαίνουν όλα αυτά τα αδικαιολόγητα. Τα αδικαιολόγητα συμβαίνουν γιατί έχει δικαιολογήσει ο Έλληνας τη δική του κλοπή».

// Πιστεύετε ότι ο κόσμος εκβιάζεται μπροστά στην κάλπη; Αυτός δεν ψηφίζει Καραμανλή, Παπανδρέου, Παπαρήγα; Γιατί δεν ψηφίζουν κάτι άλλο; Μήπως τους χαϊδεύετε τα αυτιά;

«Ποιο είναι το κάτι άλλο που τους προτάθηκε τόσα χρόνια; Στο εκλογικό κέντρο πας και βλέπεις συνεχώς τέσσερα χαρτιά. Τι να αρπάξει αυτός που πάει να ψηφίσει; Ένα χαρτί από το σπίτι του και να το βάλει στην κάλπη; Υπάρχουν άλλα ψηφοδέλτια και δεν τα πιάνει; Είναι κλειστό επάγγελμα οι πολιτικοί! Είναι σαφές ότι υπάρχει ένα σύστημα ολόκληρο διαπλοκής, το οποίο έχει και τους αντίστοιχους πολιτικούς εκφραστές κάθε φορά. Είναι ένα σύστημα που κλέβει κατά κανόνα και ελάχιστα προσφέρει πλέον. Και όποιος πάει να προσφέρει τον τρώνε λάχανο! Ως εκ τούτου λοιπόν, είναι ένα σύστημα που λειτουργεί ως ένα ευγενές παράρτημα μιας γενικότερης κλοπής του δημοσίου χρήματος. Και πείτε μου ποιος μπορεί να εισχωρήσει μέσα εκεί; Πώς θα γίνει γνωστός ένας νέος πολιτικός;».

// Είναι η ουσία της πολιτικής αν ο Καραμανλής είναι θυμωμένος, κουρασμένος; Αν η Ντόρα έφαγε με τον Σουφλιά; Από πότε η απραξία είναι πολιτική πράξη στην Ελλάδα και έχει και όφελος και το πολιτικό έργο κόστος;

«Καταρχήν αυτή τη στιγμή μιλάμε αν ο πρωθυπουργός είναι κουρασμένος. Ο λαός είναι πολύ κουρασμένος! Και, δυστυχώς, δεν κάνει κανείς τίποτα για αυτό. Γιατί ο πρωθυπουργός μπορεί να είναι κουρασμένος και να έχει μια διέξοδο, μπορεί να φύγει αν θέλει, ο λαός όμως είναι πολύ κουρασμένος και δεν μπορεί ούτε να φύγει ούτε να μείνει. Αυτό είναι το καινούργιο δράμα. Και αυτές οι νέες έννοιες, “ο πρωθυπουργός είναι κουρασμένος, ο πρωθυπουργός είναι ξεκούραστος”, τι είναι αυτά; Μα, δεν κυβερνάει ο πιο ξεκούραστος ή ο πιο κουρασμένος! Δεν θα μπούμε σε τεστ κοπώσεως για να δούμε ποιος θα κυβερνήσει αυτή τη χώρα. Να τους βάλουμε, λοιπόν, σʼ ένα διάδρομο να δούμε ποιος θα τρέχει περισσότερο; Μιλάμε για ανοησίες. Εμένα δεν με κόφτει αν ήταν και ξεκούραστος. Παίζουν με την ψυχολογία όμως. Απλά σου λένε αν ο πρωθυπουργός είναι κουρασμένος, τότε τι να κάνουν όλοι οι άλλοι; Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Κουρασμένο είναι όλο το πολιτικό σύστημα. Εγώ από τη φράση κουράστηκα, κατάλαβα ότι δεν υπάρχει καμία διέξοδος. Κουράστηκα σημαίνει απελπίστηκα. Ότι ό,τι και να κάνω δεν υπάρχει λύτρωση. Γιατί όσο επικίνδυνο είναι μια κυβέρνηση ανίκανη σαν τη Νέα Δημοκρατία να κυβερνάει, το ίδιο επικίνδυνο είναι να εμφανίζεται ο Παπανδρέου τόσο έτοιμος να διαχειριστεί την κρίση με μεγάλη χαρά σαν οι άλλοι να μην έχουν καταλάβει τι γίνεται. Όχι, κ. Παπανδρέου, η κρίση δεν είναι εικονική πραγματικότητα! Και οι δυο είναι το ίδιο επικίνδυνο νόμισμα και αυτό είναι το δράμα!».

// Εσείς τι θα ψηφίζατε αν σήμερα πηγαίναμε σʼ εκλογές;

«Έχω το ίδιο πρόβλημα με όλο τον κόσμο και νομίζω ότι οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια αποσπασματικότητα επιθυμιών. Δηλαδή λένε προηγείται το ΠΑΣΟΚ 5 μονάδες, αλλά ο Γιώργος είναι χαμηλά. Το 65% πιστεύει ότι δεν είναι έτοιμο να κυβερνήσει το ΠΑΣΟΚ, αλλά του δίνει το προβάδισμα. Αποσπασματικά αυτό πιστεύει ο κόσμος. Δεν έχει συνθέσει ακόμη αυτό που θέλει. Ο κόσμος λέει απλώς με σαφήνεια αυτό που έχει στο κεφάλι του, χωρίς να το ενώνει. Σε περιόδους κρίσης συμβαίνει το εξής… Όταν αρπάξει το σπίτι σου φωτιά, κάνεις απλά την κίνηση να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις. Μετά σκέφτεσαι ότι δεν πήρες το παλτό σου. Μετά σκέφτεσαι το τι σου λείπει. Όσοι μετράνε ζημίες στην κρίση, είναι λάθος. Γιατί ό,τι συμβαίνει σε μια κρίση είναι προσωρινό. Η κρίση κάποτε θα τελειώσει και μετά το πώς χειρίστηκε κανείς μια κρίση είναι αυτό που θα του δώσει μπόνους. Επειδή βλέπω ότι το σύστημα των ΜΜΕ βιάζεται να κάνει τις αλλαγές του και το έχει πάρει η χαρά για να χώσει τα γκάλοπ μέσα στις κάλπες, εγώ έχω να πω ότι η κατάσταση είναι δύσκολη και, δυστυχώς, κανένα κόμμα δεν έχει αντιληφθεί τι συμβαίνει στην κοινωνία. Είναι η πρώτη φορά που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, βρίσκονται μακριά από την κοινωνία. Κανένα αποκούμπι…».

// Θέλουν οι πολίτες να μπουν μπροστά να τα αλλάξουν όλα ή θέλουν την καλοπέραση, την άνεση, την καλύτερη ζωή και τις ευθύνες στους άλλους;

«Μα, έτσι τους έμαθαν τα συστήματα! Έτσι τους έμαθε το ΠΑΣΟΚ από το Χρηματιστήριο μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το ΠΑΣΟΚ τους εκπαίδευσε από τη διαφθορά, στη διαπλοκή και τις κλοπές του δημοσίου χρήματος. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν βίλες δεξιά και αριστερά από κλεμμένα; Προοδευτικοί είναι αυτοί! Έκλεψαν με κλασικό τρόπο την Ελλάδα. Ήρθε η Νέα Δημοκρατία και έφερε τους δικούς της κλέφτες! Και συνεχίστηκε το έργο αυτό. Το ζήτημα λοιπόν σήμερα δεν είναι να αλλάξουμε την κατάσταση, αλλά η αλλαγή χεριών στην εξουσία. Απλά βιάζονται να πάρουν την εξουσία, για να βρουν και κάτι στα ταμεία. Ό,τι προλάβουν. Το ΠΑΣΟΚ θέλει να επιστρέψει στην ιστορία, για να συνεχίσει αυτήν την κατάσταση. Η Ολυμπιακή απαξιώθηκε από τότε που έπαψαν να πέφτουν τα κονδύλια. Από τότε που έπαψαν οι προμήθειες. Δεν τους ήταν χρήσιμη πλέον. Από όλα αυτά τα αεροπλάνα που πουλάνε, γιατί δεν κάνουν δυο από αυτά δώρο στην παιδεία; Ας κάνουν κάτι για να πετάξει αυτή η νεολαία και όχι μόνο τα αεροπλάνα. Μια νεολαία που πνίγεται, μια νεολαία χωρίς κίνητρα θα βρει τον τρόπο να εκφραστεί. Δεν μπορεί να μην εκφραστεί».

// Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάργηση του ασύλου στα πανεπιστήμια;

«Ακούω όλους αυτούς που λένε γιατί η Αστυνομία να μην μπει στο άσυλο… Εγώ θα σας ρωτήσω το εξής: Γίνονται τα επεισόδια στο Κολωνάκι. Μέχρι να πάνε στο Πολυτεχνείο είναι μια μεγάλη διαδρομή. Γιατί δεν τους πιάνουν στη διαδρομή και πρέπει να μπουν στο άσυλο για να τους πιάσουν; Γιατί η Αστυνομία λειτουργεί μόνο στο άσυλο και όχι κατά τη διαδρομή; Τα ΜΜΕ κατευθύνονται και αυτά στη γραμμή να καταργηθεί το άσυλο. Ας πούμε επιτέλους αλήθειες. Σήμερα την Ελλάδα την κλέβουν αυτοί που είναι μέσα στη Βουλή. Οι 300 αυτοί, οι χωρίς κουκούλες! Ως εκ τούτου, θα αργήσω να φτάσω στους άλλους. Εδώ δεν μπορούμε να επιλύσουμε το φανερό. Τους πιάνουμε στα φανερά και ακόμα αυτοί είναι έξω. Είναι όλοι αυτοί που έκλεψαν φανερά το δημόσιο χρήμα και είναι έξω. Και ακόμη αυτή η χώρα μιλάει για το άσυλο; Γιατί δεν καταργείται το άσυλο των υπουργών πρώτο; Γιατί κάνουν ό,τι θέλουν, χωρίς να τιμωρούνται; Γιατί δεν καταργείται το άσυλο της ατιμωρισίας και ασχολούνται με το εκπαιδευτικό άσυλο;».

// Τα έκτακτα φορολογικά μέτρα γιατί να τα πληρώσουν ξανά οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και όχι οι φαρμακοβιομηχανίες, οι χρηματιστηριακές εταιρείες, οι ναυτιλιακές, ο ΟΠΑΠ κ.ο.κ.;

«Δεν είδατε το πόσο είναι ο προϋπολογισμός τιναγμένος από τα φάρμακα; Τι γίνεται σήμερα με τις προμήθειες στα νοσοκομεία; Τι έγινε; Αρρώστησε όλη η Ελλάδα ξαφνικά; Αλλά γιατί δίνουν χαμηλούς μισθούς στο Δημόσιο; Γιατί υπολογίζουν ότι όποιος γιατρός θα μπει σε νοσοκομείο θα κλέψει, θα πάρει και τις προμήθειές του. Ένα δίκαιο σύστημα δεν θα έδινε σʼ ένα γιατρό που σπούδασε τόσα χρόνια χίλια ευρώ. Άλλη είναι η αξία του! Πληρώνεται λίγο ένας καθηγητής. Πώς να το κάνουμε; Κάτι δεν θα τον εξαναγκάσεις λοιπόν να κάνει; Φροντιστήριο ίσως; Τα χρήματα πρέπει να δίνονται νόμιμα στους ανθρώπους. Αλλά υπάρχει ένα σύστημα που θέλει τον Έλληνα αναξιοπρεπή. Να μπορεί να τον εκβιάζει. Η αλήθεια δεν είναι ντε καλά και σώνει αυτή που θέλουν τα κανάλια. Δεν είναι αυτή που καταγράφουν. Μπορεί να είναι και κάποια άλλη».

// Μπορεί η Ελλάδα σʼ αυτό το χάρτη και σʼ αυτόν τον τόπο που βρίσκεται να έχει φωνή δική της; Να βάλει κόκκινη γραμμή και να προστατεύσει τα δικαιώματά της; Αν κοιτάξει προς τη Ρωσία ίσως, όπως είπε ο έγκριτος νομικός Μαρκεζίνης…

«Η Ελλάδα πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα και το ναι στους Αμερικανούς και το όχι στους Αμερικανούς. Μονάχα που το όχι που είπε ο Έλληνας το είχε μέσα του από καιρό. Είναι το όχι του πολιτισμού του. Ο Έλληνας όταν χάνει τον πολιτισμό –τον κουβαλάει ωστόσο στο DNA του– κοιτά τον Παρθενώνα και τον αναγνωρίζει. Θα συγκινηθεί. Ο Έλληνας ξέρει την αλήθεια και είναι ισορροπιστής. Οι Αμερικανοί δεν δίνουν φως στην Ελλάδα. Δεν έχουν τα συμφέροντά τους εδώ. Δεν μας θεωρούν μαγαζί τους, έχουν αλλού μικροαντιπροσωπείες. Γιʼ αυτό όταν δεν παίρνεις εμπόρευμα από κάπου, παίρνεις από κάπου αλλού. Δεν γίνεται να περιμένεις πότε θα φιλοτιμηθεί ο Αμερικανός για να στρέψει την πολιτική του και τη ματιά του εδώ».

// Όλα αυτά τα λέτε και στην τηλεόραση. Είχατε ποτέ παρεμβάσεις στη σάτιρα που κάνατε για να μην πείτε για τον έναν ή τον άλλον; Υπήρξαν υψηλά πρόσωπα που σας ζήτησαν ασυλία; Έχετε κόψει κάτι μετά από κάποια παρέμβαση;

«Σʼ εμένα αυτά τα πράγματα δεν έφταναν. Και στο MEGA και στον ALPHA. Μπορεί να μαθαίνω από αριστερά ή δεξιά ότι παραπονέθηκε ο ένας ή ο άλλος. Το ΜEGA έπαιρνε την κασέτα πέντε λεπτά πριν προβληθεί. Στον ALPHA είμαι ζωντανά, τι να κάνουν; Όμως, μου έχουν κάνει μηνύσεις, αγωγές, ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει…».

// Σας πειράζει όταν πληγώνεται η χώρα με καταστροφές, με φωτιές, όταν φαντάζει στο εξωτερικό αφιλόξενη, απροστάτευτη, όταν κλείνει η Ακρόπολη, όταν ξεσπά η βία; Δεν είναι κρίμα όταν έχεις το φιλέτο της γης να το απαξιώνεις έτσι;

«Σε μια χώρα ζουν κάποιοι άνθρωποι οι οποίοι δεν αναπνέουν. Και αυτοί έχουν δικαίωμα στη ζωή. Έχουν και αυτοί μερίδιο. Όταν έναν εργαζόμενο τον έχουν δέκα χρόνια με μια σύμβαση και τον κοροϊδεύουν ότι θα τον κάνουν μόνιμο, είτε έρθει το ΠΑΣΟΚ είτε η Νέα Δημοκρατία, αυτός τι θα κάνει; Θα ανοιγοκλείνει την Ακρόπολη. Τι πρέπει να κάνει αυτός; Πώς θα αμυνθεί; Οι πολιτικοί τις μίζες τους, τα χοντρά πακέτα από τους εκβιασμούς τα έχουν πάρει, αυτός ο φουκαράς που διεκδικεί τον ένα μισθό του πώς θα αγωνιστεί; Τι πρέπει να γίνει; Εμένα δεν με πειράζει να πάω σε μια χώρα και να μη δω ένα μουσείο αν ξέρω ότι οι άνθρωποι που ζουν σʼ αυτή τη χώρα θα ζουν αύριο καλύτερα. Γιατί πολιτισμός δεν είναι μόνο ο ξένος να δει το μουσείο, αλλά να ξέρει ο τουρίστας ότι ο υπάλληλος που δουλεύει στον αρχαιολογικό χώρο έχει πολιτισμό στο σπίτι του. Επειδή εγώ έχω λύσει το πρόβλημά μου και έχω χρήματα δεν με νοιάζει το πρόβλημα του άλλου; Η κοινωνία είναι να κοιτάζει ο ένας τον άλλον, το πρόβλημα του άλλου. Ο άνθρωπος εργάζεται για τον άλλο, δεν εργάζεται για τον ίδιο. Φτιάχνει ένα φαγητό για να το φάει ο άλλος, γράφει για να τον διαβάσουν οι άλλοι, πλένει σκάλες για να τις πατήσουν άλλοι. Όταν ένας με στενάχωρο πρόσωπο σε οδηγεί στην Ακρόπολη, ήδη το μνημείο παύει να είναι καλό. Δεν γίνεται η ζωή του αρχαιολόγου να προχωρήσει πεντάμηνο μʼ εξάμηνο, χρόνο με το χρόνο, ώρα με την ώρα. Δεν γίνεται η ζωή να πηγαίνει ώρα με ώρα. Δεν είναι ζωή, είναι μαρτύριο. Και δεν γίνεται αυτός που είναι από μέσα στην τράπεζα και κλέβει να κατηγορεί τους άλλους που τον ταλαιπωρούν. Εμένα δεν με πληγώνει η εικόνα μιας χώρας που διεκδικεί αυτό που της ανήκει. Σʼ αυτή τη χώρα θα ζήσουμε όλοι!».

// Και οι μετανάστες; Χωράνε όλοι αυτοί οι άνθρωποι στη χώρα μας; Μια χώρα με υποδομές σε σχολεία, δρόμους, νοσοκομεία για 10 εκατομμύρια κατοίκους πώς θα καλύψει τις ανάγκες για 2 ή 3 εκατομμυρίων ακόμη; Δεν πρέπει όσοι έρχονται να έχουν νόμιμα χαρτιά; Υπάρχει μεταναστευτική πολιτική;

«Οι Αλβανοί έκλεψαν τα ομόλογα; Οι Αλβανοί φταίνε για την παραπαιδεία της χώρας; Οι Αλβανοί δημιούργησαν το Βατοπαίδι; Τα σημαντικά προβλήματα της χώρας τα έχουν δημιουργήσει οι Έλληνες και όχι οι μετανάστες. Οι μετανάστες έχουν προσφέρει κιόλας. Σήμερα η Βουλγαρία είναι στην Ευρώπη, χθες δεν ήταν. Ο χθεσινός μετανάστης είναι αυριανός Ευρωπαίος πολίτης. Άρα η κοινωνία σε μετατρέπει σε Ευρωπαίο πολίτη. Όλοι πια είμαστε πολίτες του κόσμου και ο κάθε μετανάστης υπόκειται στους νόμους της χώρας που τον φιλοξενεί. Όταν παίρνει μίζα ο φορτηγατζής για να τον περάσει από το τελωνείο, όταν ο ταξιτζής τα παίρνει για να τον κουβαλήσει παράνομα, όταν ο τροχονόμος τα παίρνει για να μην τον γράψει, όταν ο δικηγόρος τα παίρνει για να του φτιάξει παράνομα χαρτιά, όταν ο επιχειρηματίας τον πληρώνει λιγότερο και χωρίς ένσημα, αυτός ο μετανάστης θα την πληρώσει κιόλας; Ο άνθρωπος φεύγοντας από τη χώρα του δεν χάνει τα δικαιώματά του ως άνθρωπος κατά τη διαδρομή. Και οφείλουν όλοι οι άνθρωποι στους μετανάστες σεβασμό».

// Πήγα να δω μια παράσταση στο ΔΗΠΕΘΕ Λάρισας και δεν πίστευα στα μάτια μου, πλατείες, δρόμοι… Η ζωή δεν βελτιώθηκε από τότε που ήσασταν εσείς στη Λάρισα μέχρι σήμερα; Γιατί δεν το βλέπουμε και αυτό; Ότι η ζωή προοδεύει στην Ελλάδα…

«Φυσικά υπάρχει πρόοδος! Αν κλείσουμε και τις τηλεοράσεις μια χαρά θα είναι ο κόσμος!».

// Πιστεύω ότι ο Λάκης είναι ο Μαυρογιαλούρος του χώρου του… Όλοι αυτοί οι σπουδαίοι καλλιτέχνες γιατί δεν παίρνουν θέση για όσα συμβαίνουν γύρω τους;

«Έτυχε… Έτυχε να βρεθώ σε μια συγκυρία και να ζήσω το μεταίχμιο μιας εποχής των φωτεινών καλλιτεχνών που έφευγαν σιγά σιγά. Ανατράφηκα δίπλα σε σημαντικούς καλλιτέχνες και αυτό μου έμαθε πολλά. Η αλλαγή θα γίνει. Η αλλαγή θα υπάρξει μέσα από τις ομάδες. Θα μαζεύονται ομάδες ομάδες που εκπροσωπούν μια νέα τάση και θα την περνάνε στο διαδίκτυο. Η τηλεόραση τρέμει το διαδίκτυο και θέλει να το οικειοποιηθεί. Για να μην το καθοδηγούν οι άλλοι. Θέλουν να καταστρέψουν την επικοινωνία στο διαδίκτυο. Αυτή είναι η νέα εντολή που έχουν πάρει. Κάντε το να μοιάζει όλο ότι το πριμοδοτεί η τηλεόραση και ανισχυροποιήστε το. Καθώς θα φαίνεται ότι το ενισχύετε, θα ανισχυροποιείται».

// Τα ΜΜΕ βοηθούν στο να πάει μπροστά η χώρα ή βοηθούν για να πάει μπροστά ο ιδιοκτήτης και οι φίρμες-σταρ δημοσιογράφοι;

«Η πληροφόρηση πάντα δεν έβλαψε κανένα. Η παραπληροφόρηση όμως έβλαψε τους λαούς και ωφέλησε μόνο τους λίγους. Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ζει στην παραπληροφόρηση».

// Την 25η Μαρτίου πόσες σημαίες είδατε στα μπαλκόνια; Ο κόσμος είναι διατεθειμένος να ξεσηκωθεί από τον καναπέ για την πατρίδα, για την παράδοση, τα ήθη, τα έθιμα;

«Παλιά περπατούσε ο κόσμος έξω στους δρόμους και έβλεπε τις σημαίες στο μπαλκόνι. Τώρα κάθεται και τις βλέπει μέσα από την τηλεόραση και νιώθει και αυτός ότι την έχει κρεμάσει στο μπαλκόνι του. Στολισμένα είναι και μέσα. Τις βλέπει και τις χαίρεται. Μια χαρά είναι ο Έλληνας. Την αγαπάει την πατρίδα του».

// Έτσι κλείνουμε και αισιόδοξα. Αλλά και κάτι πιο προσωπικό… Τι θέλετε πλέον από τη ζωή σας;

«Αυτό που θέλω μόνο είναι να είμαι όρθιος και να περπατάω. Αυτό παρακαλάω για μένα. Όλα τα άλλα ουδόλως μʼ απασχολούν, μπορώ να ζήσω και με τα λίγα και με τα πολλά. Αυτό που μʼ αρέσει είναι να κλειδώνομαι στο εξοχικό μου στην Πάρο –αγαπάω τόσο τη Νάουσα–, να ηρεμώ με το γαλάζιο της θάλασσας και να γράφω…».