ΣΤΟ ΣΤΡΑΒΟ ΓΙΑΛΟ ΘΕΟΣΤΡΑΒΟ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΜΕΝΙΣΜΑ!

Συχνά σε χρήση μερικά και άλλα σε κατάχρηση, ανάλογα με τη διαχρονική ή και την αλληγορική τους σημασία. Όπως ανάλογα με το δάσκαλο που θα επιλέξεις, ανάλογη θα είναι και η προσαρμογή σου στα στραβά ή την αμετανόητη και υψιπετούσα κούτρα που μαζί με τις ψυχοφθόρες ψείρες επιμένει να πουλάει ύφος και ιδέες ή και τις σεξουαλικές ιδιαιτερότητες, που βρίσκονται σε θεαματική έξαρση με φτερά και πίπουλα αυτόν τον ξεκούδουνο καιρό, όπου ακόμα και η κατάκτηση της Μητροπολιτικής έδρας (έδρα να ʼναι και ας είναι όπως την αντιλαμβάνεται ο καθένας) προϋποθέτει ορισμένες υποχωρήσεις περίπου σαν τον θεατρώνη, λέμε τώρα, που το ξεκαθαρίζει από την αρχή στη φιλόδοξη σταρλετίτσα «θα σε βοηθήσω να πας μπροστά, φτάνει κι εσύ να είσαι καλή μαζί μου».
Και η συνέχεια όπου και όπως βολεύει τον καθένα για το κοινωνικό του σκαρφάλωμα και στα μέτρα του κάθε έρποντος χαμούλιακα.

ΑΔΕΙΑ ΚΕΦΑΛΙΑ, ΓΕΜΑΤΕΣ ΤΣΕΠΕΣ
(…εδώ πάει η κούτρα με τις ψείρες!)
Να αρχίσουμε με την πλήρους, όσο και δικαιολογημένης οργής, φράση του κινηματογραφικού κριτικού κ. Γιάννη Ζουμπουλάκη, όπως τη διάβασα στο «Βήμα» της περασμένης Κυριακής, σχετικά με την απερίγραπτης σαχλαμάρας ταινία «Ο αρσιβαρίστας και ο άγγελος», παραγωγής του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
«Είναι τρομερά εξοργιστικό, γράφει, το ότι κάποιοι ατάλαντοι παίζουν με τα λεφτά του ελληνικού Δημοσίου για να γυρίσουν το στραβό τους και το κοντό τους και γενικά ό,τι τους κατεβαίνει στο άδειο τους κεφάλι».
Και ο θυμός του κ. Ζουμπουλάκη δεν είναι μόνο για αυτή την ανεκδιήγητη ελληνική ταινία που γυρίστηκε με λεφτά δικά σας και δικά μου, γιατί αυτό σημαίνει «χρήματα του ελληνικού Δημοσίου», αλλά και για τον τρόπο που κάποιοι ανεγκέφαλοι διαχειρίζονται αυτά τα λεφτά του Δημοσίου για να χρηματοδοτούν ταινίες που είναι καταδικασμένες στον «διά της πυράς θάνατο» και πριν ακόμα γυριστούν!
Όμως γιατί, κύριε Ζουμπουλάκη μου, που ιδιαιτέρως σας εκτιμώ και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε (α, ρε αθάνατε Μητσοτάκη, πόσες φορές σου έχω δανειστεί αυτήν την καταπληκτική εξομολογητική σου κουβέντα και άραγε πόσες ακόμα θα τη χρειαστώ), γιατί, λέω, θυμώσατε ΤΩΡΑ, κύριε Ζουμπουλάκη μου; ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ και κάτι παραπάνω κρατάει η αμαρτωλή ιστορία με τα σκοτεινά παρασκήνια του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου. Τριάντα χρόνια το φωνάζουμε, από τότε δηλαδή που το αρμένισμα έπεσε στα χέρια της κομματικής σκοπιμότητας, του συμφεροντολογικού και μόνο αριστερισμού, της δήθεν «κουλτούρας» (της πιο παρεξηγημένης λέξης στην ελληνική επικράτεια) και μιας οργανωμένης «αρχιψωναρίας», έτσι που ο καθένας πονηρός, τεμπελοαραχτός και ψυχανώμαλος, με ένα σενάριο γραμμένο πάντα από τον ίδιο και με όλα τα ψυχανώμαλα «τραλαλά» του… έπαιρνε τα λεφτά του –το ξαναλέω τα δικά σας και τα δικά μου–, έτρωγε τα μισά και έκανε και μια ταινία που δεν ήθελαν να τη δουν ούτε και οι πιο στενοί συγγενείς του.
Και για να συμπληρώσω με την (κάλλιο αργά παρά ποτέ) αγανάκτηση του κ. Ζουμπουλάκη, γράφει ακόμα: «Και με το χέρι στην καρδιά, θα προτείνατε ποτέ σε κάποιον να δει μια ταινία που λέγεται “Ο αρσιβαρίστας και ο άγγελος”, σʼ αυτό δηλαδή το ρεσιτάλ της αερολογίας και τον καρνάβαλο της σοβαροφάνειας;» και θα του συμπληρώσω εδώ ότι και πολύ σπάνια θα έλεγα σε κάποιον να δει –και πάντα με ελάχιστες εξαιρέσεις– μια ταινία που σε προειδοποιεί ότι είναι του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου, έτσι ακριβώς όπως οι οδικοί δείκτες σου λένε «αυτός ο δρόμος έχει το χάλι του και προτιμήστε την παράκαμψη»!

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ
ΚΑΙ Ο ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ
(…ούτε και άγγελος,
ούτε και αρσιβαρίστας!)
Ένας γνωστός και καταξιωμένος άνθρωπος του δικού μας κινηματογράφου, ο Γιώργος Ζερβουλάκος, με πληροφορεί ότι η πρόταση που έκανε στο Κέντρο Κινηματογράφου για μια ταινία με θέμα τη ζωή του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, του Ιωάννη Καποδίστρια, απορρίφθηκε, δεν γνωρίζω «μετά πόσων επαίνων»!
Για τις ικανότητες του Γιώργου Ζερβουλάκου, με μια 50χρονη συνεχή θητεία στη «μαχόμενη» κινηματογραφία ως σκηνοθέτης και παραγωγός, δεν χωρούν επιφυλάξεις που να δικαιολογούν και την «κινηματογραφική δολοφονία» του πρώτου κυβερνήτη της Ελλάδος, χωρίς βέβαια να ξέρουμε τις διαβουλεύσεις και τις διαπλοκές που οδήγησαν σʼ αυτήν την απόφαση που την υπογράφει ο πρόεδρος του Κέντρου Κινηματογράφου και εφοπλιστής κ. Γιώργος Παπαλιός, του οποίου τα κινηματογραφικά ενδιαφέροντα είναι ερασιτεχνικής απασχόλησης, όπως θα ήταν και το τένις, η συλλογή σπανίων γραμματοσήμων ή ένα σαφάρι άγριων θηρίων στην Κεντρώα Αφρική, ο ίδιος δηλαδή που υπέγραψε και την έγκριση της χρηματοδότησης της ταινίας με τον αρσιβαρίστα και τον άγγελο, που δικαιολογημένα εξόργισε και τον κ. Ζουμπουλάκη.
Και το λέω γιατί από ό,τι ξέρω δεν είδα ποτέ να διαλέξουν ένα σκηνοθέτη, ένα σεναριογράφο, κάποιον άνθρωπο του σινεμά, βρε αδερφέ, και να τον καθίσουν στην πολυθρόνα της Ένωσης Εφοπλιστών, για να αποφασίζει ποιος είναι ο καλύτερος. Ο Ποταμιάνος; Ο Λάτσης; Ο Αγούδημος ή ο Γουλανδρής;
Τώρα το γιατί ο «χομπίστας» εφοπλιστής κ. Παπαλιός, που, όταν μένει στο Λονδίνο, πληροφορείται, όπως εκείνος έχει δηλώσει σε συνέντευξή του, μέσω βίντεο τα συμβαίνοντα στον Ελληνικό Κινηματογράφο, αυτό είναι ένα από τα πολλά που συμβαίνουν στη «χώρα που ο ήλιος βγαίνει από τη Δύση» όπως το έχουμε ξαναπεί σε μια από τις πολυκουβεντιασμένες μας Κυριακές. Μια υπεύθυνη θέση δηλαδή που θα μπορούσε, χωρίς καμιά αμφισβήτηση να κατέχει ο Γιώργος Ζερβουλάκος, από τους ελάχιστους εναπομείναντες της εποχής του επαγγελματικού ανταγωνιστικού Ελληνικού Κινηματογράφου, χωρίς να προσθέτω και το συνοδευτικό «καλού» που κάπως καθυστερημένα αποφάσισαν να το λένε μερικοί.
Και με την ευκαιρία, ως πολίτης αυτής της χώρας, που με τον οβολό μου συμμετέχω στις δραστηριότητες του Κέντρου Κινηματογράφου, θέλω να πληροφορηθώ για το σκεπτικό με το οποίο χρηματοδοτήθηκε η ταινία που προαναφέραμε, καθώς και το σκεπτικό με το οποίο απορρίφθηκε η ταινία για τον Καποδίστρια. Όπως επίσης να πληροφορηθούμε πόσες ταινίες προικοδοτημένες από το Κέντρο βρίσκονται στις αποθήκες του, χωρίς καμιά ελπίδα να φέρουν πίσω ούτε ένα ευρώ.
Και επειδή δεν διακρίνομαι για πολλές ευγένειες, έστω και με τις κατά συνθήκη, θα το πω όπως μου έρχεται στο στόμα:
«ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΜΑΣ ΑΕΡΟΚΟΠΑΝΑΤΕ, ΡΕ;». Εδώ τέλος του επεισοδίου και η συνέχεια στο επόμενο, διότι υπάρχει και συνέχεια…

ΤΟ ΘΕΟΣΤΡΑΒΟ ΑΡΜΕΝΙΣΜΑ
(…και για να τα λέμε όλα και με το επίθετό τους!)
Έχω μια πολύ δυσάρεστη, όσο και κατατοπιστική εμπειρία από το Κέντρο Κινηματογράφου που θέλω να την καταθέσω. Πριν από κάποια χρόνια, όταν πρόεδρός του ήταν ο κ. Κώστας Βρεττάκος, μου ζήτησαν από την Επιτροπή Σεναρίων να υποβάλω μια πρόταση για να γίνει ταινία ο «Τρελός του λούνα παρκ», για να παίξει ο Θανάσης Βέγγος, μια και αποτελούσε μια από τις πιο μακροημέρευτες επιτυχίες του ελληνικού θεάτρου. Απόρησα βέβαια επειδή οι σχέσεις μου με το Κέντρο ποτέ δεν ήταν ρόδινες, αλλά μια και εκείνοι μου το ζήτησαν δεν έβλεπα το λόγο να το αρνηθώ. Έτσι λοιπόν, συμφωνήσαμε αμέσως, έγραψα το σενάριο, πληρώθηκα κανονικά και μου ζήτησαν να κάνω και την πρόταση για την παραγωγή και η πρόταση που ακολούθησε, με παραγωγό τον Τάσσο Παπανδρέου, διευθυντή φωτογραφίας τον Ντίνο Κατσουρίδη, σκηνικά του Τάσσου Ζωγράφου, με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο και με ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να έχουμε και με ένα κοστολόγιο πολύ λιγότερο, σχεδόν στα μισά, από όσα είχαν στοιχίσει «Τα παιδιά της Χελιδόνας», της μοναδικής ταινίας που είχε γυρίσει στη ζωή του ο τότε πρόεδρος του Κέντρου. Και με προ-εξασφαλισμένη την προβολή της ταινίας από μια σειρά 30 κινηματογράφων πρώτης προβολής, μια και όσο να ʼναι τόσο το όνομα του Βέγγου όσο και το δικό μου κινηματογραφικό ιστορικό αποτελούσαν μια εγγύηση ότι θα έβλεπαν κόσμο στα ταμεία τους!
Για να μην τα πολυλογώ, επειδή η έγκριση της παραγωγής καθυστερούσε, αντίθετα με την παραγγελία του σεναρίου που έγινε σε χρόνο μηδέν, και επειδή οι αναβολές πήγαιναν από μήνα σε μήνα, σε κάποια επίσκεψή μου, που ήταν και η τελευταία, ο τότε διευθυντής του Κέντρου, κάποιος Μάνος Ευστρατιάδης, αυτός και με μηδενικό κινηματογραφικό ιστορικό, προσπάθησε με γελοίες και ανόητες δικαιολογίες να μου εξηγήσει τις επιφυλάξεις του Κέντρου, αφήνοντας να καταλάβω ότι η προβλεπόμενη επιτυχία του «Τρελού του λούνα παρκ» δεν θα ήταν καθόλου… συμφέρουσα σε σχέση με τα ισχνά και συχνά ανύπαρκτα έσοδά τους, οπόταν «ποια θα ήταν η θέση των ψώνιων”; Και η ταινία δεν έγινε ποτέ και όσο για την παραγγελία των σεναρίων, όπως μου το εξομολογήθηκε αργότερα κάποιο από τα μέλη της Επιτροπής, ήταν… για να εξαγοράσουν τη σιωπή μου για τα όσα κακά, ψυχρά κι ανάποδα μάθαινα για το θεόστραβο γιαλό τους… Από τότε, κάθε φορά που περνάω από την Πανεπιστημίου 10, όπου και τα γραφεία του Κέντρου, φτύνω τρεις φορές τον κόρφο μου για να μη με αξιώσει ο Θεός να ξαναδώ την πόρτα τους…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ