ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΧΡΗΣΗ ΤΗΣ ΩΣ ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΟΥ ΟΠΛΟΥ
Αν έλειπε η οικονομική κρίση, ο κόσμος θα ήταν μια χαρά με αυτήν την κυβέρνηση. Δεν ενοχλεί, δεν κάνει τίποτα, περνάει σχεδόν απαρατήρητη, κινείται δηλαδή στη γραμμή Καραμανλή που ήξερε καλά εξαρχής ότι το παν είναι να μην καταλάβει ο κόσμος πως ξαναγύρισαν! Ναι, ξαναγυρίσαμε, κερδίσαμε τις εκλογές τον Μάρτιο του 2004, ξανακερδίσαμε τον Σεπτέμβριο του 2007, αλλά ας μην το (δια)δηλώνουμε μη γίνουν τίποτα ανθυγιεινοί συνειρμοί περί Δεξιάς που επανέκαμψε. Αυτή ήταν η γραμμή Καραμανλή που ήξερε καλά πως η δική του αποδοχή από το εκλογικό σώμα δεν παρέπεμπε σε αποδοχή και της Νέας Δημοκρατίας. Μπορεί ο ίδιος να αποτελούσε σύγχρονο πλυντήριο της παράταξής του, αλλά ο κόσμος δεν ήθελε να κοιτάξει μέσα από το γυαλί του κάδου του πλυντηρίου τόσο γιατί ήξερε τι υπάρχει εκεί, όσο κι επειδή δεν ήθελε να ξαναδώσει άδεια κυβερνητικής κυκλοφορίας στο δεξιό, αντιλαϊκό, νεοφιλελεύθερο και ανάλγητο ΠΑΣΟΚ των ημερών Σημίτη.
Η εικόνα αυτή χάλασε μερικές φορές, όπως με το σκάνδαλο του καρτέλ στο γάλα, τους εκβιασμούς, τα ομόλογα, το ΛΑΦΚΑ, το σκάνδαλο Ζαχόπουλου, τον Παυλίδη με τον Μανούση, το Βατοπέδιο με τον Ρουσόπουλο, τον Βουλγαράκη (και κυρίως τη συμβολαιογράφο σύζυγό του που ήταν απαραδέκτως και εξοφθάλμως παντού στις σχετικές υποθέσεις), αλλά τι να γίνει, δεν μπορεί να προβλέψει και να προλάβει κανείς τα πάντα στην πολιτική. Υπάρχουν τα απρογραμμάτιστα, η βουλιμία στελεχών, οι αρπαχτές, οι μη ελεγχόμενοι, οι ύπουλοι, πολλά είδη.
Παρ’ όλα αυτά, η διακυβέρνηση του τόπου από τη ΝΔ του Καραμανλή συνεχιζόταν χωρίς ιδιαίτερες εντάσεις και εξάρσεις με τον πρωθυπουργό να δείχνει πως μπορεί να ελέγξει τις εκδηλώσεις σκανδάλων στα οποία ενέχονταν μέλη της κυβέρνησής του. Εδώ έλεγξε το σκάνδαλο των υποκλοπών που οι ίδιοι «έβγαλαν» στη δημοσιότητα (ίσως γιατί δεν μπορούσαν να το καλύπτουν άλλο, αλλά πάντως η κυβέρνηση το έβγαλε), απ’ όπου είχε προκύψει ότι παρακολουθούσαν κάποιοι ακόμα και τα κινητά τηλέφωνα του πρωθυπουργού, τα γάλατα και το Βατοπέδιο δεν θα κουμαντάριζαν; Αλίμονο. Εδώ η κοινή γνώμη δεν πήρε ποτέ απαντήσεις στο τεράστιο και εθνικής σημασίας ερώτημα ποιος τολμά, ποιος είναι σε θέση να παρακολουθεί τα τηλέφωνα του πρωθυπουργού, και, παρά τη μη ύπαρξη απαντήσεων, το ξεπέρασε, το δικαιολόγησε, το ξέχασε. Τον Ρουσόπουλο, το Βατοπέδιο και τα ομόλογα δεν θα ξέχναγε;
Ήρθε όμως η κρίση, ξενόφερτη, άγρια, απειλητική και ισοπεδωτική για την καθημερινότητα των ανθρώπων, τις τσέπες και τις δουλειές τους. Αν και σε ορισμένες περιπτώσεις οι κρίσεις, οι καταστροφές, οι θεομηνίες λειτουργούν εν τέλει υπέρ των κυβερνήσεων (βλέπε καταστροφικές φωτιές στην Ηλεία αλλά και γενικά σε Πελοπόννησο και Εύβοια το καλοκαίρι του 2007 και, τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 να δίνουν κυβέρνηση -και πάλι- Νέας Δημοκρατίας) δεν μπορεί να μεταβάλει κανείς σε κανόνα αυτήν τη λειτουργία. Μπορεί να την καταγράψει ως πολιτικό φαινόμενο, να δει και να μετρήσει τη συχνότητά της, τις συνθήκες και τις παραμέτρους που φέρνουν αυτήν τη λειτουργία, αλλά δεν μπορεί να βασιστεί πάνω της και να πει πως έτσι (θα) συμβαίνει πάντα.
Μια σχεδόν φανερή προσπάθεια του Κ. Καραμανλή να στρέψει την κρίση υπέρ της κυβέρνησης («από παντού βαλλόμεθα, θέλω στήριξη για την αντιμετώπιση έκτακτου ζητήματος έκτακτης και τεράστιας σοβαρότητας» – φράση που μπορεί να χρησιμοποιηθεί και ως «μότο» για τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών) δεν είναι άνευ σημασίας, αλλά μπορεί να είναι άνευ αποτελέσματος. Έχει ακόμα ισχύ η δυναμική της δικής του παρουσίας σε σχέση με τη δυναμική του κόμματός του, αλλά «το πέρασμά του» στον κόσμο κατά πάσα πιθανότητα δεν είναι αρκετό για να σκεπάσει ως ομπρέλα (όπως μέχρι τώρα συνέβαινε) τη μορφή και το περιεχόμενο της παράταξής του.
Έτσι, η (διεθνής οικονομική) κρίση που αποκτά πλέον και σαφή κοινωνικά χαρακτηριστικά δεν φαίνεται αν συμμαχεί προς το παρόν με τις σκέψεις και τη διάθεση Καραμανλή. Συγχρόνως, ταράζει τη «νιρβάνα» της «δεν κάνω τίποτα» διακυβέρνησης με αποτέλεσμα να προκαλούνται όλο και περισσότερα λάθη από όσους είναι υποχρεωμένοι λόγω συνθηκών να πράττουν, αλλά διόλου συνηθισμένοι σε αυτήν τη δραστηριότητα. Σύντομα θα φανεί πόσο οι διακοπές του Πάσχα (19 Απριλίου), οι επερχόμενες ευρωεκλογές (7 Ιουνίου) και η είσοδος στη γενική παύση κατά το θέρος, θα βοηθήσουν την κυβέρνηση να (ξανα)γλιτώσει…