Οι γεωπολιτικοί στόχοι της Υπερδύναμης και η… αστοχία των ηγετών μας

«Γνώσεσθε την αλήθεια και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς»… Αν τη διπλωματική αυτή αρχή, που προσμετρά ζωή 2.009 χρόνων, την ακολουθούσε ο πρωθυπουργός, δεν θα επιζητούσε εναγωνίως, ως ικέτης, να υποβάλει τα «σέβη» του στον νέο πλανητάρχη… Θα φρόντιζε μέσω της διπλωματικής αξιοποίησης των αμυντικών εξοπλισμών της χώρας να στηριχθεί στον ευρωπαϊκό άξονα και να οικοδομήσει ισχυρές ευρωπαϊκές συμμαχίες στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της Ελλάδας, χώρας-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και βεβαίως μια παράμετρος του τρόπου αντιμετώπισης της Ελλάδας από την αμερικανική διοίκηση, είτε αυτήν του κ. Μπους, είτε εκείνη του κ. Ομπάμα, είχε εκτεθεί πριν από έναν χρόνο ενδελεχώς από τον γενικό διευθυντή του Ινστιτούτου Δημοκρατίας Κ. Καραμανλής, καθηγητή Κ. Αρβανιτόπουλο. Ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στην ανάλυσή του με τίτλο «Η αμερικανική πολιτική στα Βαλκάνια» (δημοσιεύεται στο περιοδικό «Φιλελεύθερη Έκφραση», τεύχος 34, που εκδίδεται από το ινστιτούτο) προσδιορίζει τους στόχους της Ουάσινγκτον στα Βαλκάνια και ειδικότερα στο Κοσσυφοπέδιο και τα Σκόπια.
Συγκεκριμένως γράφει:
• «Η εμπλοκή των Αμερικανών στα Βαλκάνια και επί του προκειμένου στο Κοσσυφοπέδιο και τα Σκόπια αποτελεί τμήμα μιας ευρύτερης γεωπολιτικής στρατηγικής που στοχεύει στον έλεγχο της Ευρασίας.
Ο έλεγχος της ευρασιατικής μάζας αποτελεί πάγιο γεωπολιτικό στόχο των ΗΠΑ, για την επίτευξη του οποίου ενεπλάκησαν σε δύο παγκοσμίους πολέμους και σε έναν πεντηκονταετή Ψυχρό Πόλεμο.
Μετά τον Ψυχρό Πόλεμο οι ΗΠΑ προσπαθούν να ελέγξουν την Ευρασία με την εδραίωση της παρουσίας τους και την αποτροπή ανάδυσης κάποιας ανταγωνιστικής δύναμης (Γερμανία, Ενωμένη Ευρώπη, Ρωσία), η οποία θα ηγεμόνευε στην στρατηγικής σημασίας περιοχή. Η
αμερικανική πολιτική εκδιπλώνεται σε τρία περιφερειακά υποσυστήματα της Ευρασίας (Ανατολική Ευρώπη – Βαλκάνια – Κεντρική Ασία), στα οποία οι ΗΠΑ έσπευσαν να πληρώσουν το γεωπολιτικό κενό που δημιουργήθηκε από την αποχώρηση της Σοβιετικής Ένωσης. Η χαρτογραφική απεικόνιση της αμερικανικής πολιτικής στις τρεις αυτές περιφέρειες προδίδει μια de facto μετεξέλιξη του δόγματος της ανάσχεσης σε δόγμα ”λανθάνουσας περικύκλωσης” της Ρωσίας, αλλά και τον περιορισμό της αυτονόμησης της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσω της διατήρησης της αμυντικής εξάρτησης της Ευρώπης από την Ατλαντική Συμμαχία.
Στην Ευρώπη, η γιουγκοσλαβική κρίση και η αδυναμία των Ευρωπαίων να επιλύσουν την κρίση αυτή προσέφεραν το ανέλπιστο πρόσχημα στους Αμερικανούς για να δικαιολογήσουν την ανανέωση της παρουσίας τους στην Ευρώπη μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και να διευρύνουν, τελικώς, αντί να διαλύσουν το ΝΑΤΟ, το οποίο μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης είχε εκπληρώσει τους σκοπούς για τους οποίους ιδρύθηκε…»
Συγκεκριμένα για τα Βαλκάνια και τις επιδιώξεις των ΗΠΑ, ο κ. Αρβανιτόπουλος παρατηρεί:
• «Στα Βαλκάνια, η αμερικανική παρουσία καλύπτει έναν χώρο που παραδοσιακά ανήκε στη σφαίρα
επιρροής της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και επιμέρους στόχους. Πρώτον, ανακόπτεται η γερμανική κάθοδος στα Βαλκάνια, η οποία είχε διαφανεί ως γεωπολιτικός στόχος της Γερμανίας με τον ρόλο της στην απόσχιση της Κροατίας και της Σλοβενίας από τη Γιουγκοσλαβία και την περαιτέρω επιρροή της στις χώρες αυτές. Ο δεύτερος επιμέρους στόχος αφορά στον έλεγχο των Βαλκανίων ως εναλλακτικής ενεργειακής πύλης της Δύσης…
(Στα Βαλκάνια) οι Αμερικανοί… με το πρόσχημα της προάσπισης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και των εθνοτικών ομάδων επεμβαίνουν στα εσωτερικά των κρατών. Η εξέλιξη αυτή είναι άκρως αποσταθεροποιητική, καθώς δίνει το κίνητρο σε εθνοτικές μειονότητες να ακολουθούν αδιάλλακτη και μαξιμαλιστική στρατηγική, προκειμένου να προκαλέσουν την επέμβαση της Δύσης για να επιτύχουν αποσχιστικούς στόχους.
Μια τέτοια πρακτική θα αποσταθεροποιήσει το διεθνές σύστημα, ενώ στα Βαλκάνια θα οδηγήσει στη δημιουργία «εθνικώς καθαρών» μικρών κρατών, τα οποία θα είναι πλήρως εξαρτημένα στο αμερικανικό άρμα, καθώς αλλιώς δεν θα μπορούν να επιβιώσουν (Αλβανία, Σκόπια, Κόσοβο). Μια άλλη αποσταθεροποιητική συνέπεια της αμερικανικής πολιτικής είναι η ανάδειξη του ΝΑΤΟ ως του κυρίαρχου εργαλείου επιβολής των αμερικανικών στόχων και η περαιτέρω περιθωριοποίηση του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, όπως και της αδύναμης πολιτικά Ευρωπαϊκής Ένωσης στο διεθνοπολιτικό πεδίο και, ιδιαίτερα, σε εξελίξεις που διαδραματίζονται στο άμεσο γεωπολιτικό της περιβάλλον».
Ο κ. Παπανδρέου και τα «συγγραφικά δικαιώματα» του κ. Νίμιτς!
Μία από τις «μικρές ιστορίες» που παραθέτει στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο του (Εκδόσεις Λιβάνη, σελ. 589) με τον τίτλο «Άκρως απόρρητο. Ειδικού χειρισμού» ο πρώην διπλωμάτης, ευρωβουλευτής και ειδικός διαπραγματευτής για το Σκοπιανό κ. Χρήστος Ζαχαράκις, σημειώθηκε στη διάρκεια των συνομιλιών (26 Απριλίου 1995) στη Νέα Υόρκη του τότε υπουργού Εξωτερικών κ. Κάρολου Παπούλια με τους διαμεσολαβητές για το θέμα των Σκοπίων, Σάιρους Βανς και Μάθιου Νίμιτς, από την πλευρά των οποίων προβάλλεται ως «λύση» στο πρόβλημα η διπλή ονομασία.
Ο κ. Ζαχαράκις γράφει για τη συνομιλία του με τον κ. Νίμιτς:
• «Από την όλη συζήτηση αποκόμισα τη σαφή εντύπωση ότι οι θέσεις αυτές αντικατόπτριζαν οδηγίες της αμερικανικής κυβερνήσεως στον συνομιλητή μου, ο οποίος, επιπροσθέτως, μου ανέφερε ότι θα διεκδικήσει συγγραφικά δικαιώματα «ghost writer» από τον Γ. Α. Παπανδρέου, γιατί τον είχε εφοδιάσει με όλα τα επιχειρήματα που ο τελευταίος αναπτύσσει στο σημερινό άρθρο του περί Σκοπιανού στους “New
York Times”».
Θα ήταν περιττή μια επί του προκειμένου διευκρίνιση από τον κ. Παπανδρέου;