ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΑΦΑΝΙΣΟΥΝ

Μαέστροι στις υπεξαιρέσεις κατάφεραν να τα οικονομήσουν καλά για να επικεντρωθούν στον κύριο στόχο τους, που είναι οτιδήποτε το ελληνικό, οτιδήποτε το πατριωτικό και το εθνικό, οτιδήποτε το ιερό και ιστορικό που μας άφησαν οι πατεράδες μας.

Έκαναν αλώνι την Παιδεία σε όλες τις βαθμίδες και με την προπαγάνδα, την υπόπτως χρηματοδοτούμενη, και με τα επαίσχυντα βιβλία τους κατάφεραν να σπείρουν στις ψυχές των παιδιών μας την αμφισβήτηση για την καταγωγή τους, για την ιστορία τους, για την πίστη τους, για τα ήθη και τα έθιμά τους και για την παράδοση που για αιώνες μεταφερόταν από τη μια γενεά των Ελλήνων στην άλλη. Ναι, είναι αυτοί οι νεωτερικοί, ιστορικοί δήθεν, που δεν σέβονται τίποτε, ούτε ακόμα και εκείνους που δώσανε το αίμα τους για να ζούμε εμείς σήμερα σε ένα ελεύθερο κράτος. Οπαδοί του διεθνισμού μέχρι πρότινος, για την εξαγωγή και παγκόσμια επικράτηση της επανάστασης, σήμερα πέρασαν στο αντίθετο στρατόπεδο, της παγκοσμιοποίησης, με τον ίδιο πάντα στόχο. Δεν σέβονται ούτε ακόμα και τις εθνικές επετείους και μάλιστα περιμένουν, ελλοχεύοντας, να μας πλήξουν και να μας προσβάλουν αυτές ακριβώς τις ξεχωριστές μέρες. Πριν από μια εβδομάδα, την 24η Μαρτίου εν όψει των εορταστικών εκδηλώσεων της εθνικής παλιγγενεσίας η εφημερίδα «Τα Νέα» δημοσίευσε άρθρο του Χ. Κάτσικα με τον τίτλο: «Η κατασκευή… της Ιστορίας. Μύθοι και σύμβολα μιας εθνικής επετείου». Ο συντάκτης του άρθρου αρχίζει το γκρέμισμα από τον Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄. «Ο άνθρωπος όχι μόνο δεν υποστήριξε την Ελληνική Επανάσταση αλλά αντίθετα ήταν μαζί με την πλειονότητα του ανώτερου κλήρου -σε αντίθεση με την πλειονότητα του λαϊκού κλήρου- ορκισμένος αντίπαλός της», γράφει. Ο χώρος δεν επιτρέπει να προσκομίσουμε τα χιλιάδες ντοκουμέντα για την ανατροπή αυτού του ψεύδους. Θα μπορούσε κανείς να επικαλεσθεί και μόνο τον φρικτό θάνατο του Πατριάρχη υπέρ του Έθνους και της πίστεως του λαού μας, για να δείξει ότι το τουρκικό μένος κατευθύνθηκε σ’ αυτόν που θεωρήθηκε αρχηγός της επανάστασης. Σκεφθείτε να είχε θυσιασθεί κάποιος νεωτερικός ή συγγενής του για την Ελλάδα, τότε να δείτε τι θα ακούγαμε. Αυτοί όμως κρύβονται στις θυσίες και τους αγώνες και έρχονται μετά ως πτωματοφάγες ύαινες για το τσιμπούσι. Αυτοί και οι όμοιοί τους φυλάκισαν το 1824 τον Κολοκοτρώνη και τον έβγαλαν άρον άρον όταν ο Ιμπραήμ κατέσφαξε την Πελοπόννησο. Τότε ο μεγάλος ηγέτης, που διαπίστωσε ότι τα μορμολύκεια τρέχανε για να καλοπιάσουν τον Μπραΐμη, για να αποσπάσουν κάποια εύνοια, αφού η επανάσταση έσβηνε, είπε το περιθρύλητο «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους». Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους του σήμερα, που μας οδηγούν στην καταστροφή, πρέπει να φωνάξει και πάλι ο ελληνικός λαός, αφού Θοδωρής πια δεν υπάρχει. Γυρίζω όμως στον Πατριάρχη που, αφού οι Τούρκοι τον κρέμασαν, έβαλαν στο στήθος του μια μεγάλη πινακίδα που έγραφε: «… Αλλ’ ο άπιστος Έλλην Πατριάρχης, όστις έδωκεν προηγουμένως δείγματα αφοσιώσεως, δεν ηδυνήθη να μη συμμεθέξει νυν εις τας στάσεις και την επανάσταση του έθνους, … αλλά κατά πάσαν πιθανότητα, αυτός ο ίδιος μετέσχε κρυφίως ως αρχηγός της επαναστάσεως, ώστε αναποφεύκτως σχεδόν άπαν το ελληνικόν έθνος…».

Οι Τούρκοι λοιπόν ήξεραν τον αρχηγό και εμψυχωτή της επανάστασης, γι’ αυτό και δεν αρκέστηκαν στον φοβερό θάνατο που του επιφύλαξαν, αλλά παρέδωσαν το άψυχο σώμα του στον όχλο, για να το σύρουν σαν σκυλί και να το διαπομπεύουν στους δρόμους της Πόλης για να κλονίσουν το ηθικό του επαναστατημένου ελληνικού λαού. Οποία ασέβεια, οποία πραγματική παραχάραξη της ιστορικής αλήθειας, αυτόν τον Πατριάρχη να τον αποκαλούν σήμερα οι νεωτερικοί προδότη. Ακόμη και με το αίμα του στήριξε την επανάσταση, που όμως δεν φάνηκε αρκετό να κάμψει το μίσος του συντάκτη προς το πρόσωπό του. Γράφει ακόμα στο άρθρο του ο συντάκτης και για την εγκύκλιο του Μάρτη του 1821. Ο ελληνικός πληθυσμός είχε κατασφαγεί στις διαδοχικές αποτυχημένες επαναστάσεις. Έπρεπε ο Πατριάρχης που ήταν ο μεμυημένος ηγέτης να αποκαλύψει στους Τούρκους τα επαναστατικά σχέδια; Οι απολίτιστοι σφαγείς δεν θα αφήνανε τίποτε όρθιο. Οι Βενετσιάνοι όταν το 1690 υπήγαγαν την Πελοπόννησο στη διοίκησή τους, διαπίστωσαν ότι εκεί είχαν απομείνει μόνο 86.000 ψυχές, αποτέλεσμα της τουρκικής θηριωδίας.

Οι ευθύνες ενός ηγέτη σε έναν συνωμοτικό πόλεμο, όπως η Επανάσταση των Ελλήνων, είναι τεράστιες και πρέπει με κάθε μέσο να προασπίσει τον λαό, ακόμα και με μια ψεύτικη δήλωση, για να κατευνάσει την εκδικητικότητα ενός βάρβαρου λαού. Ο δεύτερος στόχος του συντάκτη ήταν το Κρυφό Σχολειό. Αυτό πια έγινε παρασύνθημα στα χείλη των νεωτερικών που υμνούν τη μεγαλοψυχία των Τούρκων. Δεν μπορούν να χωνέψουν ότι η μεγαλειώδης Ελληνική Επανάσταση ήταν ένα περίλαμπρο φως που φώτισε όλους τους τότε σκλαβωμένους λαούς. Αντί λοιπόν να ασχοληθούν με αυτό το εκπληκτικό γεγονός, προσπαθούν να το υποβαθμίσουν με επί μέρους απορρίψεις άλλων στοιχείων. Θυμάμαι στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ εκείνον τον εξαίρετο καθηγητή, που το πρώτο πράγμα που μας έμαθε ήταν η καθολική υπεροχή του δημώδους αγράφου δικαίου έναντι του γραπτού.

Αυτό βεβαίως ερείδεται στον ακλόνητο συλλογισμό ότι η περί δικαίου αίσθηση του λαού διά μέσου των αιώνων είναι ορθοτέρα της κρίσης κάποιων νομικών που χωλαίνοντες παρακολουθούν τη ζωή για την καταγραφή των κανόνων της. Για το Κρυφό Σχολειό και για την πνευματική ξηρασία στους χρόνους της δουλείας έχουν γράψει τόσοι και τόσοι. Σχολάριος, Ρήγας, Ζυγομαλάς, Λούκαρης, Γερμανοί, Φιλιππίδης, Κοραής, Κοσμάς ο Αιτωλός, Κολοκοτρώνης και άλλοι ων ουκ έστι αριθμός. Αλλά ας υποθέσουμε ότι δεν υπάρχει κανένα γραπτό στοιχείο. Η συνείδηση και η ψυχή του λαού μας, η παράδοση από στόμα σε στόμα, από πατέρα σε γιο δεν είναι απόδειξη της αλήθειας; Γιατί άραγε αυτό συμβαίνει με το εθιμικό δημώδες δίκαιο και όχι με την παράδοση του λαού μας, για το Κρυφό Σχολειό; Μήπως άραγε συνωμότησαν οι κατατρεγμένες γενιές των υποδούλων Ελλήνων, να μας κληροδοτήσουν ένα μεγάλο ψέμα; Τα δεινά που ζούσαν μας περιέγραψαν και πρωτίστως το Κρυφό Σχολειό που στέλνανε τα δικά τους παιδιά, για να μάθουν κρυφά και πέρα από τη φοβέρα του Τούρκου, πέντε κολλυβογράμματα.

Προ ημερών είχα πάει στην Κορινθία και διάβαζα ένα παλιό βιβλίο κάποιου κοινού ανθρώπου, που περιέγραφε με ζοφερά χρώματα τη ζωή των Χιωτών πάνω στα βουνά της Κορινθίας, γιατί είχαν έρθει τρομοκρατημένοι πρόσφυγες μετά τη μεγάλη σφαγή του νησιού τους στα 1822. Εκεί στις σπηλιές που ζούσαν, έπρεπε να επικαλεστούν, σύμφωνα με τον συντάκτη, τα προνόμια που είχε δώσει ο Σουλτάνος στους Γραικούς. Εκεί πάνω που έτρεμε το φυλλοκάρδι τους από τα εγκλήματα που είχαν κάνει τα Ταγκαλάκια στη Χίο, είχαν τη δυνατότητα φανερού σχολειού κατά τους νεωτερικούς. Ο συντάκτης και οι όμοιοί του δεν σεβάστηκαν φέτος την επέτειό μας. Οι νεωτερικοί δεν σέβονται ούτε τους νεκρούς ούτε τους μάρτυρες του γένους μας. Αντίθετα σέβονται την όποια τουρκική και βεβαίως ψεύτικη εκδοχή των ιστορικών γεγονότων. Πρέπει επιτέλους, όπως έγινε και με το βιβλίο της ιστορίας της ΣΤ΄ του Δημοτικού, να απαιτήσουμε να μας σέβονται και να πάψουν να σερβίρουν στα παιδιά μας τα ψέματά τους.