Γύρισαν την πλάτη στους συνδικαλιστές οι εργαζόμενοι
Δεν θα πρέπει να είναι καθόλου ευχαριστημένοι οι κύριοι συνδικαλιστές που οργάνωσαν την απεργία της περασμένης Πέμπτης. Και που, όπως προανήγγελλαν, θα «έκλεινε» όλη η Ελλάδα! Τελικά, εκτός από το μπλοκ του ΠΑΜΕ, που ήταν το μεγαλύτερο, μαζικό και με πάθος, όλα τʼ άλλα ήταν για κλάματα. Περίπατο έκανες στην Αμαλίας, μπροστά από τον «Άγνωστο Στρατιώτη». Και στην Πανεπιστημίου. Φυσικά ταλαιπωρήθηκε όλη η Αθήνα από το κλείσιμο των δρόμων και η κίνηση στα μαγαζιά του κέντρου έπεσε κατά 50%!
Αν μετρούσε κανείς τους εργατοπατέρες που αποτελούν το κλαμπ του συνδικαλιστικού κινήματος, θα διαπίστωνε ότι η μεγάλη πλειοψηφία της συγκέντρωσης ήταν αυτοί…
Ποιο είναι το μήνυμα, το συμπέρασμα; Ότι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τους έχουν γυρίσει την πλάτη, παρότι τους πνίγει η αγωνία για το τι θα ξημερώσει… Ξέρουν ότι δεν ενδιαφέρονται γιʼ αυτούς, αλλά για την πάρτη τους. Για το πώς θα κρατήσουν τις καρέκλες. Είναι μόνιμοι. Ούτε η… τριακονταπενταετία δεν τους πιάνει… Δείτε πόσα χρόνια κατέχουν τα πόστα. Φεύγει ο πρόεδρος, τον διαδέχεται ο αντιπρόεδρος και αυτόν ο σύμβουλος. Δεν αφήνουν να βγουν νέοι. Από κάτω. Από τη μάζα των εργαζομένων. Αυτών που είναι κάθε μέρα στο καμίνι.
Γέρασε το συνδικαλιστικό κίνημα (με τις λίγες και πάντα ελπιδοφόρες εξαιρέσεις).
Χρησιμοποιούν τις καρέκλες για προσωπική και κομματική εξέλιξη. Έγιναν παράγοντες των κομμάτων και απαιτούν μερίδιο εξουσίας. Ωμός πολλές φορές ο εκβιασμός. Και στο τέλος παίρνουν και υπουργικούς θώκους. Αν είναι δυνατόν ο συνδικαλιστής να γίνεται υπουργός Εργασίας… Μεταλλάχθηκαν. Και έγιναν σχεδόν… τραπεζίτες. Στο ίδιο τραπέζι με τον κάθε Αράπογλου. Συνένοχοι στην πράξη. Και με αμοιβές, μπόνους, έξοδα παράστασης, πολλά λεφτά…
Δείτε με πόσες ψήφους εκλέγονται οι περισσότεροι… Από μια δράκα… Ας καθορίσουν οι ίδιοι να ψηφίζουν υποχρεωτικά ΟΛΟΙ οι εργαζόμενοι στον χώρο της δουλειάς τους. Και τότε να δούμε ποιοι από τους σημερινούς θα βρουν την ψήφο τους…
Λέμε «ναι» στον συνδικαλισμό. Πιστεύουμε σʼ αυτόν. Στον ανεξάρτητο, τον υγιή. Που δεν θα μεταβάλλεται σε όπλο για άλλους σκοπούς. Με μία μόνο ταμπέλα. Τον εργαζόμενο. Που μπορεί ο ίδιος να είναι «γαλάζιος», «πράσινος», «κόκκινος», «πορτοκαλί», αλλά η δουλειά ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΡΩΜΑ.
Θέλουμε συνδικαλιστές που θα πείθουν με τα έργα τους. Και θα μπορούν να κινητοποιήσουν ΧΙΛΙΑΔΕΣ, όλους τους εργαζόμενους. Και τότε καμία εξουσία δεν θα μπορεί νʼ αντισταθεί στα αιτήματά τους. Τα ΔΙΚΑΙΑ φυσικά.
Ώρα, μετά το Βατερλώ της Πέμπτης, παρά το ΕΥΝΟΪΚΟΤΑΤΟ κλίμα και την αγωνία των εργαζομένων για την αυριανή μέρα, οι κύριοι συνδικαλιστές να προβληματιστούν. Και να ρωτήσουν τον εαυτό τους τι φταίει. Και είναι σίγουρο ότι θα βρουν την απάντηση. Κι αν όχι, όποιον εργαζόμενο ρωτήσουν θα τους την πει.