Βυζάντιον

Όπως συνηθίζω σε αντίστοιχες περιπτώσεις, γράφω αυτό που διαβάζεις την ώρα της απεργίας. Το ραδιόφωνο δεν μεταδίδει ειδήσεις και πήρα τη μεθαδόνη μου από τον ραδιοσταθμό της Εκκλησίας, ακούγοντας κάποιον που διάβαζε μια είδηση 2.000 ετών, για την επικείμενη επίσκεψη του Ιησού στα Ιεροσόλυμα. Ακολούθως επέλεξα τον Blackman, ο οποίος είχε έναν διαγωνισμό σε εξέλιξη: Σου ζητούσε να βρεις το όνομα ενός τραγουδιστή για να κερδίσεις εξακόσια τραγούδια από πανηγύρια. Στην τηλεόραση παίζει το BBC με χαμηλωμένο τον ήχο. Περιμένουν και αυτοί τους ηγέτες του G20 να τελειώσουν, κατά πάσα πιθανότητα πάνω στο κουρασμένο κορμί της ανθρωπότητας. Ούτε ο σταθμός της Εκκλησίας, ούτε ο Blackman ασχολούνται με αυτά τα θέματα. Αισθάνομαι πως είμαι στον Δεκαπενταύγουστο μέσα στον Απρίλιο. Την άλλη φορά, αντί να απεργήσουμε, ας μας δώσουν από ένα χάπι LSD.

Ομολογώ ότι δεν αισθάνομαι τύψεις για τη συμπεριφορά μου. Το να κατέβεις σε απεργιακή πορεία αυτήν την περίοδο ισοδυναμεί με τη συμπεριφορά παιδιού που θέλει να αποφύγει τον οδοντίατρο αν και γνωρίζει ότι στο τέλος δεν πρόκειται να τη γλιτώσει. Και μέρα με τη μέρα πιστεύω πως η απάντηση σ’ αυτά που μας συμβαίνουν δεν είναι η μαζικότητα, αλλά η νέα ατομικότητα. Ακούγομαι κάπως σαν τον Γιώργο, ε; Μα ναι, όταν σου μιλάω για νέα ατομικότητα, εννοώ επαναδιαπραγμάτευση με τον εαυτό μας για τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε και αντιμετωπίζουμε τα πράγματα. Ποιον τρόπο; Όταν τον βρω θα είσαι ο πρώτος που θα τον μάθεις. Προς το παρόν αυτές τις στιγμές απολαμβάνω την ησυχία. Δεν υπάρχουν ειδήσεις, οι δημοσιογράφοι μπήκαμε στις τρύπες μας. Και φοβούμαι ότι αυτό ο κόσμος θα το εκτιμήσει τόσο πολύ, ώστε η ησυχία θα γίνει πλέον αίτημα. Οι άνθρωποι κάποτε θα επιστρέψουν στον φασισμό ζητώντας την ησυχία τους, θέλοντας να διώξουν αυτό το βάρβαρο βουητό από τ’ αυτιά τους.
•••
Μα τι γράφω σήμερα; Δεν τα αναιρώ, απλώς φοβάμαι μη με τσιμπήσουν στο τέλος ως ύποπτο για τη σύνταξη προκηρύξεων. Τέλος πάντων… Από πού θες ν’ αρχίσω; (Είχε ένα σχετικό τραγούδι ο Αντύπας την εποχή της πασοκικής ευμάρειας που ανθούσαν τα κέντρα της παραλιακής). Πρέπει σιγά σιγά να εγκλιματίζομαι με τα συμβατικά, γιατί από την άλλη εβδομάδα δεν θα μπορώ να ασχολούμαι με τα θεία για λόγους ευσέβειας. Βέβαια, σε αυτήν την εφημερίδα είναι πιθανό να διαβάζεις κριτική προς τον Αρχιεπίσκοπο επειδή επιδεικνύει αδράνεια και επιτρέπει στον Ιησού να συλληφθεί, να υποστεί τα βασανιστήρια και εν τέλει να σταυρωθεί.
•••
Ας ξεκινήσω με την οικονομία που, λογικά, μας απασχολεί περισσότερο από τη μίζερη μοίρα της κυβερνήσεως Καραμανλή και των στελεχών της. Η ανατριχίλα με τους δημοσίους υπαλλήλους δεν έχει έρθει ακόμα. Εντάξει, υπάρχει το πρόβλημα με το εφάπαξ και όλα τα δραματικά που διαβάσατε με την εισφορά ως και μισού μισθού. Τα χειρότερα όμως είναι μπροστά μας, καθώς είναι απολύτως οριακή η κατάσταση με το επίδομα αδείας και τραγική ως αδιέξοδη με το επόμενο δώρο των Χριστουγέννων. Ο άνθρωπός μου, που ξέρει όσο λίγοι τα δημόσια οικονομικά, στοιχηματίζει και το σπίτι του για εκλογές τον Οκτώβριο, αφού αυτήν τη στιγμή δεν φαίνεται στον ορίζοντα τρόπος για να πληρωθεί το δώρο των Χριστουγέννων, ενώ ο επόμενος προϋπολογισμός πρέπει να είναι τόσο σκληρός που ουσιαστικά θα σου παίρνει τα πάντα και θα σου αφήνει τα ρέστα. Εκτός των άλλων, ο προϋπολογισμός του 2010 κατά πάσα πιθανότητα δεν θα συνταχθεί από Έλληνες. Μην αποκλείσετε επίσης, πέρα από τις έκτακτες εισφορές και την εθελουσία έξοδο από το Δημόσιο, να προσφερθούν και άλλες εναλλακτικές λύσεις. Ας πούμε, ένα προγραμματάκι ευθανασίας για ανθρώπους άνω των 65 με μπόνους πέντε συντάξεις στους κληρονόμους. Μια χαρά θα είναι. Ας το πουν πρόγραμμα εθελουσίας εξόδου από τη ζωή, με το κράτος να αναλαμβάνει τα έξοδα της κηδείας.
•••
Έχω κι άλλα. Κάποιοι στο οικονομικό επιτελείο αρχίζουν να βλέπουν λίγο πιο σοβαρά τις ιδέες για νομιμοποίηση του μαύρου χρήματος, προκειμένου να κινηθεί η αγορά. Μιλάμε για μέτρα του τύπου αφήνω τον Παλαιοκώστα στην ησυχία του για να ρίξει ρευστό, μήπως και τονωθεί ο τζίρος των σκυλάδικων. Ωστόσο, αν δοκιμάσουν κάτι τέτοιο, οι Βρυξέλλες δεν θα θέσουν απλώς θέμα επιτήρησης, αλλά και περιοριστικών όρων. Ένα σας λέω: Για να καταλάβετε την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα δημόσια οικονομικά, σημειώστε ότι εξετάζουν πλέον το ενδεχόμενο να πουλήσουν ολόκληρο το ποσοστό του Δημοσίου στο Καζίνο της Πάρνηθας, ενώ ο αρχικός σχεδιασμός προέβλεπε μόλις το 2%. Τι μπορείς να κάνεις μετά απ’ όλα αυτά; Φτυαράκι και σκάβουμε ένα λαγούμι να κρύψουμε μέσα μετρητά. Οι πιο προνοητικοί το κάνουν και κάπως μεγαλύτερο, για να χωθούν και οι ίδιοι όταν σφίξουν τα πράγματα.
•••
Να, για τον Αριστοτέλη Παυλίδη τα πράγματα έχουν σφίξει. Όπως και για την κυβέρνηση, λίγο πριν εμφανιστεί ο Χριστοφοράκος στην Ευελπίδων (στα δικαστήρια, όχι στη Βάρη μπροστά σε άγημα). Ο Παυλίδης δεν παραιτείται. Όχι βέβαια για λόγους τιμής και ευθιξίας, αλλά επειδή ξέρει πολύ καλά ότι ο βίος της Βουλής τελειώνει, θα πάμε σε εκλογές και, αν υπάρχει κάτι μεμπτό, θα παραγραφεί. Από τη Ρηγίλλης τον πιέζουν (και τον απειλούν) να παραιτηθεί. Αλλά πόσο σοβαρά μπορείς να πάρεις ανθρώπους που διάβασαν σε πρωταπριλιάτικη φάρσα ότι ο Καραχάλιος με τον Ρουσόπουλο σχεδιάζουν τα επικοινωνιακά του ΛΑΟΣ και κάθισαν να συνεδριάσουν επί του θέματος; Αλήθεια είναι, αν τολμούν ας με διαψεύσουν. Ο Καραχάλιος ετοιμάζει κάτι άλλο, χρήσιμο και ενδιαφέρον, μάλλον υπερκομματικό, το οποίο όμως έχω δεσμευτεί να μην το ανακοινώσω ακόμα. Σαν ιδέα μού άρεσε, έχω δει και το σχετικό υλικό, το οποίο συντάχθηκε σε άπταιστο αγγλική, έτσι, για να καταλαβαινόμαστε όλοι μεταξύ μας.
•••
Τι άλλο μου περιγράφουν τα κουτσομπολιά;
Α, ότι η Ντόρα έχει αρχίσει πάλι τα τηλέφωνα στις εφημερίδες προσφέροντας τον όμορφο εαυτό της για αποκαλυπτικές συνεντεύξεις. Ως σύστημα Ντόρας έχουμε πάθει μεγάλο σοκ με την πτώση της δημοτικότητας και λέμε να το μαζέψουμε, μαζί με την ουρά μας από τα σενάρια διαδοχής που διαπιστώσαμε ότι μας κάνουν κακό. Επίσης, μου μεταφέρουν εικόνες από το πάρτι του Γιάννη Βαρβιτσιώτη σε κλαμπ των Βρυξελλών, όπου ακούστηκε και το «Ένας αϊτός καθότανε». Άντε, στο καλό, και δεν θέλω να μάθω νέα του. Τώρα που είπα Βαρβιτσιώτης… Την Πέμπτη λοιπόν, όταν το G20 συνεδρίαζε για το μέλλον του κόσμου, η διπλωματική παρουσία της Ελλάδος ανά τον κόσμο ήταν ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης, που έκανε ταξίδι στη Ρουμανία! Καλό; Χαριτωμένο. Όλη την προηγούμενη εβδομάδα πάντως στο υπουργείο Εξωτερικών προσπαθούσαν να ρίξουν χώμα πάνω στην αποκάλυψη του αμερικανού πρέσβη ότι ουδέποτε υπήρξε επίσημο αίτημα για επίσκεψη Καραμανλή στον Λευκό Οίκο. Σας ενημερώνω ότι αν δεν προέκυπτε η συνάντηση με τον Ομπάμα στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, οι σχέσεις Μαξίμου και υπουργείου Εξωτερικών δεν θα ήταν οι ιδανικές.
•••
Πολύ σοβαρός δεν έγινα; Ελάτε, λοιπόν, να τσαλαβουτήσουμε για λίγο στη λάσπη. Εδώ και δύο χρόνια γράφω για την ελληνική δημοσιογραφική βαρβαρότητα που χοροπηδάει από blog σε blog εκτοξεύοντας λάσπη και ακαθαρσίες προς πάσα κατεύθυνση. Βλέπω τι συμβαίνει τώρα, όπου ένας γνωστός δημοσιογράφος συγκρούεται με τον πρώην εργοδότη του. Διαβάζω πως ομολογεί με κυνισμό ότι χρησιμοποιούσε το blog ως μέσο πίεσης προς τρίτους, ώστε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα του εργοδότη του. Διαβάζω επίσης πως ο ίδιος, ο διαμαρτυρόμενος δημοσιογράφος, ο έντιμος, ο ειλικρινής, ο αδέκαστος και ο αποκαλυπτικός, ήξερε ένα σωρό «μυστικά» για τις σχέσεις του αφεντικού του, πλην όμως δεν τα αποκάλυπτε, τα κρατούσε για τον εαυτό του. Τώρα τα βγάζει στη φόρα. Καλά κάνει. Γιατί έτσι οι άνθρωποι μαθαίνουν, καταλαβαίνουν. Προσωπικά το διασκεδάζω. Αν το σκεφτώ όμως λίγο καλύτερα, οργίζομαι. Επειδή η περιπτερού μου, που ξέρει τι δουλειά κάνω, με ταυτίζει μ’ αυτούς. Είμαστε όλοι ίδιοι; Αν ισχύει αυτό, τότε θα πάρω ένα πιρούνι και θα βγάλω τα μάτια μου, να μη βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη.