Να περιοριστεί η δημόσια σπατάλη
Έχει βάθος και μάκρος. Και αν δεν αντιμετωπιστεί σωστά, έγκαιρα, μεθοδικά και αποτελεσματικά, με την πάροδο όχι μακρού χρόνου, θα πάρει και άλλη διάσταση. Θα εξελιχθεί σε κοινωνική, πολιτική και εθνική κρίση. Γιʼ αυτό, με αίσθημα εθνικής ευθύνης, επαναλαμβάνουμε πως η αντιμετώπισή της απαιτεί εθνική συνεννόηση, πολιτική συναίνεση και κοινωνική συγκατάβαση. Αλλά αυτό δεν φαίνεται, δυστυχώς, εφικτό. Ως εκ τούτου, στην κυβέρνηση πέφτει το αποκλειστικό βάρος να αντιμετωπίσει την κρίση. Με μέτρα προς την κατεύθυνση της τόνωσης της αγοράς και κίνητρα ενίσχυσης της προσφοράς και της ζήτησης. Με μέτρα στήριξης της μικρής και μεσαίας επιχείρησης, η οποία αποτελεί και τη ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Αλλά τα όποια μέτρα δεν αρκεί να εξαγγέλλονται, απαιτείται και παρακολούθηση της εφαρμογής τους. Μερικά παραδείγματα:
α) Εξήγγειλε η κυβέρνηση τη χρηματοδότηση των τραπεζών με 28 δισεκατομμύρια ευρώ, με στόχο τη ρευστότητα. Και οι πληροφορίες λένε ότι το όποιο ποσό έχει εκταμιευθεί μέχρι στιγμής, δεν έχει διοχετευθεί προς εκείνες τις επιχειρήσεις που το έχουν ανάγκη, αλλά μάλλον προς εκείνες που δεν το έχουν.
β) Η χρηματοδότηση από το Ταμείο Εγγυοδοσίας Μικρών και Μεσαίων Επιχειρήσεων, το γνωστό ΤΕΜΠΜΕ, δεν γίνεται με τα κριτήρια που προβλέπει ο νόμος (τζίρος, προσωπικό, κ.λπ.), με συνέπεια τα όποια ποσά έχουν εκταμιευθεί να μην έχουν πάει σε επιχειρήσεις που αντιμετωπίζουν πρόβλημα, αλλά σε εκείνες που δεν έχουν.
γ) Ο τομέας της οικοδομής, πέριξ του οποίου περιστρέφονται εκατοντάδες επαγγελματικές και εμπορικές δραστηριότητες, είναι εκτός ομπρέλας προστασίας. Για τους τομείς του τουρισμού και της ναυτιλίας, οι οποίοι θα επηρεαστούν σημαντικά από τη διεθνή κρίση, χρειάζονται πρόσθετα ειδικά μέτρα.
δ) Παράλληλα, με τα μέτρα τόνωσης της αγοράς, υπάρχει επείγουσα ανάγκη περιστολής των υπερπολυτελών, πολυτελών, περιττών, ανώφελων και επιζήμιων κρατικών δαπανών (π.χ. δεξιώσεις, ταξίδια, αλόγιστη σπατάλη πάσης φύσεως υλικών κ.λπ.) οι οποίες, σε εποχή δυσπραγίας του λαού μας, προκαλούν και το δημόσιο αίσθημα.
ε) Το συμβολικό ποσό του 5% της βουλευτικής αποζημίωσης υπέρ του Ταμείου Κοινωνικής Συνοχής (Φτώχειας) θα ήταν καλύτερα να ήταν μεγαλύτερο και, ταυτόχρονα, να επεκτεινόταν και στον ευρύτερο δημόσιο τομέα των πολυάριθμων κρατικών «golden boys», που και αυτοί μισθώνονται από τον δημόσιο προϋπολογισμό. Γιατί, π.χ. να εξαιρείται ο κλάδος των δικαστών που, με πρόσφατο νόμο που ψήφισε η Βουλή, υπερδιπλασιάστηκε ο μισθός των μελών του, αλλά και με απόφαση του υπουργού Οικονομίας έλαβαν αναδρομικές αποδοχές από το 2001.
στ) Ο λεγόμενος κεφαλικός φόρος των 1.000 ευρώ, που επιβάλλεται στους τίμιους φορολογούμενους, γιατί να μην επεκτείνεται αναλογικά και στους παρανόμως διαφεύγοντες, των οποίων τα τεκμήρια υψηλών εσόδων κραυγάζουν.
ζ) Αντί να σκέπτονται τη φορολόγηση της εν πολλοίς απρόσοδης περιουσίας, γιατί δεν επιβάλλουν εφάπαξ φορολογία σε όλους εκείνους τους σχετιζόμενους με το Δημόσιο εργολάβους, προμηθευτές και άλλους αεριτζήδες και αετονύχηδες, οι οποίοι με υπερτιμολογήσεις και υποτιμολογήσεις (ανάλογα με την περίπτωση) αλλά και με άλλες μεθόδους πλουτίζουν εις βάρος του φορολογούμενου λαού;
Η ανακοπή της κατηφορικής πορείας της οικονομίας χρειάζεται δραστικές επεμβάσεις με μέτρα τόνωσης της αγοράς και περιστολής του σπάταλου και ασύδοτου κράτους και με ταυτόχρονη εξισορρόπηση των οικονομικών μεγεθών μέσα από τη σμίκρυνση των ανισοτήτων. Εθελοτυφλεί όποιος δεν αντιλαμβάνεται τη σώρευση του πλούτου σε λίγα χέρια και τη διάχυση της φτώχειας σε μεγάλα στρώματα της κοινωνίας. Εθελοτυφλεί όποιος δεν βλέπει ότι η μικρή και μεσαία αστική τάξη προλεταριοποιείται και δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει αυτή η προλεταριοποίηση για την κοινωνική συνοχή, την εθνική ομοψυχία και το μέλλον του τόπου.