Να ξεφύγουμε απʼ την εθνική ακινησία
Η κυβέρνηση αποδέχτηκε παθητικά, χωρίς αντίσταση, τις «συστάσεις» Αλμούνια. Ο επίτροπος χρησιμοποίησε δύο μέτρα και δύο σταθμά για τις χώρες «υπερβολικού ελλείμματος». Σε Ισπανία και Γαλλία πίστωσε από τέσσερα χρόνια χωρίς την υποχρέωση να λάβουν τα μέτρα, στην Ιρλανδία χάρισε γενναιόδωρα πέντε. Από μας ζητάει αμʼ έπος, αμʼ έργον, εδώ και τώρα, δημοσιονομικά μέτρα άμεσης διόρθωσης του ελλείμματος. Ο εστί μεθερμηνευόμενον, 3,4 δισ. ευρώ πρέπει να δώσουν οι φορολογούμενοι τους επόμενους μήνες για να πέσει το έλλειμμα από τις 4,2 στις ευκταίες 3 μονάδες.
Οι φορολογούμενοι σʼ αυτόν τον τόπο είναι τα συνήθη υποζύγια του προϋπολογισμού. Κανείς δεν συζητεί για τη φορολόγηση της μεγάλης ακίνητης περιουσίας και των επιχειρηματικών κερδών, με το πρόσχημα ότι δεν πρέπει να «θυμώσουν» οι έχοντες και κατέχοντες, γιατί αν θυμώσουν θα κάνουν απολύσεις. Εννοούν ότι όσες κάνουν απολύσεις τώρα ή εφαρμόζουν το κυβερνητικό πράσινο φως στην ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων το κάνουν «προ θυμού». Όπως λέμε προ φόρων. Αθεράπευτα κατευναστές οι ιθύνοντες της χώρας στα εθνικά, από κεκτημένη ταχύτητα ασκούν κατευναστική πολιτική και στα κοινωνικοοικονομικά…
Η Κομισιόν μας φορεί το φέσι με μια ωραιοποιημένη αιτιολογία που συνιστά τραγική ειρωνεία: Έχουμε, λέει, μικρή απόκλιση ελλείμματος και προσδοκώμενο ρυθμό ανάπτυξης πάνω από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης. Το «επειδή» είναι μόνο ρητορικό και το «διά ταύτα» επώδυνο.
Στο μεταξύ, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο αποδεικνύεται στεγνό από συναισθηματική ευφυΐα. Εν ονόματι της (αυτονόητης) ισότητας των δύο φύλων, αλλά με βάναυση αγνόηση της (εξίσου αυτονόητης) διαφορετικότητάς τους, υποχρεώνει 140.000 Ελληνίδες που δουλεύουν στο Δημόσιο να μείνουν ως τα 65 τους. Έτσι, μητέρες ανηλίκων, τρίτεκνες και όσες θα επέλεγαν να φύγουν με μειωμένη σύνταξη εγκλωβίζονται. Βεβαίως θα συμβεί η Έξοδος του Μεσολογγίου: Όποια μπορεί να φύγει με μειωμένη θα το επιχειρήσει. Τα Ταμεία θα υποστούν πρόσθετη, άκρως δυσάρεστη αφαίμαξη.
Η κρίση δεν αστειεύεται. Ήδη τρεις ανατολικές χώρες της λεγόμενης Νέας Ευρώπης, Ουγγαρία, Λετονία και προχθές η θεωρούμενη «υποδειγματικού ρυθμού ανάπτυξης» Ρουμανία, μπήκαν στον γύψο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Για το σχήμα «ισότητα – διαφορετικότητα» οι ευρωδικαστές υποχρεούνται να ανταποκρίνονται στο αίτημα της ευθυδικίας. Η φιλοσοφική, η θεολογική και η κοινωνιολογική σκέψη, στις οποίες πρέπει να προσφεύγουν, θα τους καθοδηγήσουν σωστά να μην παίρνουν αποφάσεις καταφανώς άδικες.
Η αγορά αυτήν την ώρα χρειάζεται κατεπειγόντως ρευστότητα. Από την πλευρά του, το τραπεζικό σύστημα, εξ ορισμού δυσκίνητο, από το πακέτο των 28 δισ. ευρώ έχει απορροφήσει μόλις τα 9 δισ. Έτσι όμως δεν ζωογονείται η οικονομία. Νεκρώνεται.
Ο Κρούγκμαν έγραψε προ ημερών ότι στα ζητήματα αυτά υπάρχει μια πάγια δοκιμασμένη πρακτική: Η κυβέρνηση εξασφαλίζει την αξιοπιστία του συστήματος εγγυώμενη ή καθιστά ίδια πολλά από τα τραπεζικά χρέη. Κατά τον νομπελίστα, αναλαμβάνει τον προσωρινό έλεγχο των χρεοκοπημένων τραπεζών. Ευτυχώς δεν έχουμε εδώ τέτοιες. Επί του παρόντος τουλάχιστον. Αλλά επαναφέρουμε την πρόταση κρατικοποίησης της Εθνικής για να υπάρξει ευέλικτος και ευήκοος φορέας υλοποίησης της κρατικής πολιτικής.
Την ώρα που παραπαίει η ιδιωτική ζήτηση γίνεται φανερή η ανάγκη υποκατάστασής της από αύξηση δημοσίων δαπανών. Άσχετα, ή και κόντρα στα λεγόμενα Αλμούνια. Οι ευάλωτες κοινωνικές ομάδες πρέπει να βοηθηθούν αποτελεσματικά, πριν μεγάλες ομάδες του πληθυσμού βυθισθούν στην απελπισία και πριν ενσκήψουν φαινόμενα κοινωνικής βίας απότοκα της κρίσης. Οι Ευρωπαίοι εμμένουν σε εθνικές λύσεις εκεί που όφειλαν να δείξουν τη διορατικότητα και την αλληλεγγύη τους. Η κρίση όφειλε να τους ενώσει περισσότερο. Η κρίση είναι διεθνής και αυτό αξιώνει διεθνή λύση.
Ατολμία, αβουλία, απραξία. Έτσι δεν λύνονται τα προβλήματα.
Επειδή, όμως, δεν υπάρχουν προβλήματα που δεν λύνονται, για να λυθούν χρειάζεται βούληση. Πείσμων και ισχυρή.