ΝΑΤΟς ο στρατός του Καίσαρα

Η Ευρώπη υποδέχεται αυτήν τη βδομάδα τον νέο χαμογελαστό μελαψό πλανητάρχη.

Την Πέμπτη, στο Λονδίνο, θα προεδρεύσει της Ομάδας των 20 πλουσιότερων κρατών με θέμα την αντιμετώπιση της δεινής κρίσης – στην οποία βύθισε τον πλανήτη η χώρα του. Παρά τις μεγαλοστομίες του Σαρκοζί τον περασμένο Ιούνιο και τη βαρύτερη δήλωση του κινέζου πρωθυπουργού προ ημερών, δεν πρόκειται (κατά δήλωση του Ομπάμα) να καταργηθεί η ρήτρα δολαρίου στις παγκόσμιες συναλλαγές, δηλαδή το «εξωφρενικό (κατά Ζισκάρ ντ’ Εστέν) προνόμιο» των ΗΠΑ να τυπώνουν δολάρια χωρίς αντίκρισμα και «τοξικά» ομόλογα-φούσκες και να σαρώνουν τις οικονομίες του κόσμου.

Από το ’71 που ο Νίξον επέβαλε την εγκατάλειψη της ρήτρας χρυσού, τα πιεστήρια της (ιδιωτικής) ομοσπονδιακής τράπεζας δεν έπαψαν να δουλεύουν για την κάλυψη ελλείμματος άνω των 8 τρισεκατομμυρίων -μέχρι τις αρχές του 2008 (κατά τη γαλλική «Λε Μοντ»)- και τώρα δουλεύουν υπερωρίες. Αυτό που θα παραγάγει η σύναξη των G20 δεν αναμένεται να είναι δραστικότερο φάρμακο από κάποιες δηλώσεις σκοπιμότητας για «φως στην άκρη του τούνελ» και χαμογελαστές πόζες για την τόνωση της ψυχολογίας σε χρηματιστήρια και αγορές.

Την Παρασκευή όμως οι προβολείς μεταφέρονται στα γαλλογερμανικά σύνορα του Ρήνου και στις γεφυρωμένες πόλεις Στρασβούργο και Κελ, για τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, που γιορτάζει τα 60 του χρόνια. Εδώ ο νέος, κομψός και προσηνής αφροαμερικανός πλανητάρχης θα ασκήσει τη γνωστή ευγλωττία του για να πείσει όσους δύσπιστους από τους 26 ηγέτες των χωρών της Συμμαχίας -και τους λαούς της- για το πόσο ακμαίος είναι αυτός ο Οργανισμός στην τρίτη του ηλικία και πόσο είναι αναγκαίος (είκοσι χρόνια μετά την εξάλειψη της «σοβιετικής απειλής») για την προστασία μας. Ανεξάντλητο σε ευρηματικότητα το υπερατλαντικό στρατιωτικοβιομηχανικό σύμπλεγμα και η βολεμένη παχυλή γραφειοκρατία του ΝΑΤΟ, ανακαλύπτει νέους κινδύνους – και νέες ανάγκες σε νεώτερα όπλα.

Οι νέες απειλές για τις οποίες θα ακούσουμε -εκτός της τρομοκρατίας- είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση, οι κλιματολογικές αλλαγές, το ενεργειακό και ο «κυβερνοπόλεμος», δηλαδή οι χάκερ… Τώρα το πώς οι Ένοπλες Δυνάμεις του ΝΑΤΟ θα μας προστατεύσουν από την οικονομική κρίση -εκτός του να παρατάξουν στρατεύματα για την αντιμετώπιση εξεγέρσεων πεινασμένων λαών- ή από πλημμύρες και θεομηνίες -εκτός για να μεταφέρουν, εν ανάγκη βιαίως, πληττόμενους πληθυσμούς- η από χάκερ -χωρίς να επιβάλουν ασφυκτικότερη την αστυνόμευση της ηλεκτρονικής αλληλογραφίας μας ή πώς τα τανκς και τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ θα λύσουν το ενεργειακό… αυτά δεν είναι ερωτήματα για καλοαναθρεμμένους συμμάχους ηγέτες. Οι οποίοι συγκατανεύουν -αν και στο βάθος γνωρίζουν τους πραγματικούς σκοπούς που εξυπηρετεί η αιμοδοσία ενός ζόμπι στην υπηρεσία των συμφερόντων μόνο της υπερδύναμης- άλλοι από ιδιοτέλεια και άλλοι απλώς διότι οι λαοί έχουν εθιστεί, τόσα χρόνια, στον μινωικό φόρο στο ΝΑΤΟ.

Εκεί που δεν θα βρει αξιόλογη απήχηση μεταξύ των συμμάχων η γοητεία του νέου πλανητάρχη είναι στην ανάγκη συνεισφοράς και νέων μαχίμων δυνάμεων στο Αφγανιστάν, στον «καλό πόλεμο», όπως τον έχει αποκαλέσει, για τον οποίο ο ίδιος διπλασιάζει τις αμερικανικές δυνάμεις σε 60.000 άνδρες. Ο Ομπάμα παραδέχεται ότι ο πόλεμος αυτός «δεν πάει καλά», αμερικανοί και βρετανοί στρατηγοί δηλώνουν ότι δεν έχει ελπίδα επιτυχούς έκβασης, οι Ταλιμπάν εξαπλώνονται στο Πακιστάν, οι βομβαρδισμοί και οι εκατόμβες αμάχων στις δύο χώρες φανατίζουν τις ισλαμικές μάζες και στη Δύση εμπεδώνεται η πεποίθηση ότι ο πόλεμος αυτός εκτρέφει την τρομοκρατία, αντί να την ξεριζώνει. Αλλά στο Αφγανιστάν -όπου ναυάγησαν τρεις βρετανικές εκστρατείες στα τέλη του 19ου αιώνα και το φόβητρο του ερυθρού στρατού στον 20ό- αυτό που διακυβεύεται πλέον δεν είναι η εγκατάσταση αμερικανικών βάσεων στα σύνορα της Ρωσίας και της Κίνας, αλλά η επιβίωση του ΝΑΤΟ.

Ήττα του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν θα καταρρακώσει το οποιοδήποτε κύρος του και θα προδικάσει το τέλος του. Και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να το αποδεχθεί ο Ομπάμα, μια και το ΝΑΤΟ είναι ουσιαστικά ένα πολλαπλής χρήσεως εργαλείο της Αυτοκρατορίας και ο ίδιος δεν θέλει να επωμισθεί τη διάλυσή της.

«Οι Ρώσοι έξω, οι Αμερικανοί
μέσα, οι Γερμανοί κάτω»

Ο πρώτος γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ, λόρδος Ισμέι, είχε προσδιορίσει ως εξής την αποστολή του: «To keep the Russians out, the Germans down and the Americans in», ήτοι «Να κρατάει τους Ρώσους έξω, τους Γερμανούς κάτω και τους Αμερικανούς μέσα» – στην Ευρώπη.

Πέρασαν από τότε εξήντα χρόνια, το Τείχος κατέπεσε, ο ρωσικός στρατός αποσύρθηκε και χώρες-δορυφόροι ή και δημοκρατίες της άλλοτε Σοβιετικής Ένωσης πέρασαν στη Δύση. Αλλά οι γεωπολιτικοί στόχοι δεν άλλαξαν, απλώς απέκτησαν το θεωρητικό βάθος που τους προσέδωσαν ο βρετανός μελετητής στρατηγικής Σερ Χάρλφορντ Μακίντερ και ο πολωνοαμερικανός μαθητής του, Σμπίγκνιου Μπρζενζίσκι (άτυπος στενός σύμβουλος του Ομπάμα). Στόχος παραμένει ο έλεγχος της Ευρασίας – «γεωγραφικού άξονα της Ιστορίας», κατά τον Μακίντερ- και η φροντίδα να αποκλεισθεί από τον γερμανικό οικονομικό δυναμισμό η δυνατότητα να αμφισβητήσει την αγγλοαμερικανική ηγεμονία (οι Γερμανοί κάτω).

Η απειλητική ενοποίηση της Ευρώπης, που ανέκυψε αργότερα, τορπιλίστηκε όταν ο γάλλος Πρόεδρος Πομπιντού άνοιξε τις κλειστές -από τον Ντε Γκολ- πύλες στο βρετανικό υποβρύχιο. Και ναυάγησε οριστικά με τη συγκατάθεση ελεγχομένων ηγετών για την ένταξη των αγκιστρωμένων στην Ουάσινγκτον άλλοτε σοβιετικών δημοκρατιών της Βαλτικής και των ευρωπαϊκών άλλοτε «δορυφόρων» στην ΕΕ.

Η κυβέρνηση Μπους, του πρεσβύτερου, αθέτησε τις υποσχέσεις του Ρίγκαν στον Γκορμπατσόφ ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί στις χώρες από όπου αποχωρούσαν τα ρωσικά στρατεύματα. Ο Κλίντον, με το εργαλείο του ΝΑΤΟ, βομβάρδισε «ανθρωπιστικά» τη Γιουγκοσλαβία (με πιεστική προτροπή της συζύγου του, κατά πολλούς αμερικανούς συγγραφείς), για να αποτρέψει την ένταξη Σλοβενίας και Κροατίας στη γερμανική σφαίρα επιρροής και να κόψει τον παραδοσιακό δεσμό της Σερβίας με τη Ρωσία.

Ο Κλίντον είναι που εγκαινίασε τις ιμπεριαλιστικές εκστρατείες του ΝΑΤΟ και εγκατέστησε στο Κόσοβο τη δεύτερη μεγαλύτερη υπερπόντια αμερικανική βάση. Ο Μπους ο νεώτερος, με πορτοκαλιές και ροζ επαναστάσεις, μετέτρεψε ιστορικές ρωσικές επαρχίες σε αμερικανικούς δορυφόρους και επεχείρησε να τις εντάξει στο ΝΑΤΟ, μαζί με τα Σκόπια. Αποφάσισε επιπλέον την εγκατάσταση αντιπυραυλικού συστήματος σε Πολωνία και Τσεχία, για να εξουδετερώσει το πυρηνικό αποτρεπτικό της Ρωσίας και να υψώσει πολιτικοψυχολογικό τείχος μεταξύ Ρωσίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Με τον Κλίντον καταστρώθηκε και άρχισε να εφαρμόζεται σχέδιο εγκατάστασης αγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου από την κεντρική Ασία προς την Ευρώπη, μέσω Τουρκίας, για να αποτραπεί η στενότερη ενεργειακή και ευρύτερα οικονομική διασύνδεση της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη Ρωσία. Η επιχείρηση κορυφώθηκε επί Μπους του νεώτερου, με προσπάθειες να ματαιωθεί η εγκατάσταση του αγωγού ρωσικού αερίου Νορθ Στριμ προς τη Γερμανία και του νεώτερου Σάουθ Στριμ, μέσω Ελλάδας και Βουλγαρίας, προς την κεντρική Ευρώπη.

Τίποτα δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει σ’ αυτόν τον σχεδιασμό στρατηγικής περικύκλωσης της Ρωσίας και αποκοπής της από την Ευρώπη. Διασύνδεση της βιομηχανικά ακμαίας Ευρώπης με τις πλούσιες πηγές ενέργειας και πρώτων υλών και την αγορά της Ρωσίας θα τερμάτιζε την αμερικανική ηγεμονία. Το τρίπτυχο -κατά Ισμέι- της αποστολής του ΝΑΤΟ θα επιδιωχθεί υπό τον νέο πλανητάρχη με περισσότερη δημόσια διπλωματία (public diplomacy), δηλαδή με χαμογελαστό «διάλογο», και λιγότερο με το ρόπαλο του προκατόχου του. Στη συνάντησή της με τον Λαβρόφ, η Χίλαρι Κλίντον τού έκανε ως συμβολικό δώρο ένα κόκκινο κουτάκι reset, δηλαδή επιστροφής στην αφετηριακή ρύθμιση του υπολογιστή, ως ένδειξη νέου ξεκινήματος των ρωσοαμερικανικών σχέσεων από την αρχή. Αλλά αμέσως μετά έκανε την γκροτέσκα (από το στόμα της) δήλωση: «Στην εποχή μας, σφαίρες επιρροής δεν είναι αποδεκτές»! Δηλαδή η Ουάσινγκτον απαγορεύει επιρροή της Ρωσίας σε χώρες που συνορεύουν μαζί της και τις οποίες η ίδια εντάσσει στο όργανο δικού της ελέγχου, το ΝΑΤΟ. Και ο ίδιος ο Ομπάμα δήλωσε την Τρίτη, μετά τη συνάντησή του με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ στον Λευκό Οίκο, ότι η κυβέρνησή του «ελπίζει να βελτιώσει τις σχέσεις της με τη Μόσχα, αλλά οποιαδήποτε βελτίωση πρέπει να είναι συμβατή με τη στήριξη στην παραπέρα επέκταση του ΝΑΤΟ»…

Βεβιασμένα χαμόγελα επιλόγου

Με την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν και τελευταία στο Πακιστάν (μετά τη Γιουγκοσλαβία), δηλαδή έξω από το ευρωατλαντικό πεδίο της αρχικής αποστολής του, εγκαταλείπεται η αμφίεση «α μ υ ν τ ι κ ή ς» συμμαχίας. Προβάλλει απροκάλυπτα ως μηχανισμός πειθάρχησης και συστράτευσης των συμμάχων στις επιχειρήσεις της Αυτοκρατορίας , οπουδήποτε αυτή κρίνει σκόπιμο για την προαγωγή των γεωπολιτικών στόχων της και για την εξασφάλιση εξαγωγών της πολεμικής της βιομηχανίας – της μόνης στην οποία εξάλλου υπολογίζει για την οικονομική της ανάκαμψη.

Επιπλέον απόδειξη ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί στην ουσία έναν αμερικανικό στρατιωτικό μηχανισμό εισήγαγε η περίπτωση της Γαλλίας. Όταν πριν από λίγα χρόνια ο Σιράκ διεκδίκησε τη στρατιωτική διοίκηση της Μεσογείου για την επανένταξη της Γαλλίας (πυρηνικής στρατιωτικής δύναμης) στη στρατιωτική διοίκηση του ΝΑΤΟ, οι Αμερικανοί αρνήθηκαν και ο Σιράκ εγκατέλειψε την ιδέα. Ο Σαρκοζί επέβαλε προ ημερών στη γαλλική Εθνοσυνέλευση, ως ψήφο εμπιστοσύνης, την έγκριση της επανένταξης, αρκούμενος στην τοποθέτηση μερικών γάλλων αξιωματικών σε ναυτικό στρατηγείο στην Πορτογαλία και σε κάποια εκπαιδευτική βάση στις ΗΠΑ. Μια πιθανή εξήγηση της δυσνόητης ενέργειάς του είναι η έωλη προσδοκία ότι θα βρει στις νεοενταχθείσες στο ΝΑΤΟ χώρες της Ανατολικής Ευρώπης περιθώρια αγοράς για τη γαλλική βιομηχανία όπλων.

Η επανένταξη της Γαλλίας θα γιορτασθεί στο Στρασβούργο ως απόδειξη του πόσο ακμαίο και απαραίτητο για την ασφάλειά μας παραμένει το ΝΑΤΟ, 60 χρόνια από την ίδρυσή του και δέκα χρόνια μετά τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας: Επί 78 μέρες, με 10.000 κατεθυνομένους πυραύλους, 80.000 τόνους βομβών διασποράς (βομβιδίων) και εμπλουτισμένου ουρανίου, 2.000 νεκρούς, κυρίως αμάχους, 100.000 πρόσφυγες, ανυπολόγιστο αριθμό αναπήρων και καρκινοπαθών και ισοπέδωση της υποδομής (γεφύρια, σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, διυλιστήρια) και της οικονομίας μιας ευρωπαϊκής χώρας. Σ’ έναν πόλεμο προσχεδιασμένο, αφού ο Μιλόσεβιτς δέχθηκε στη Διάσκεψη του Ραμπουγιέ την εκκένωση του Κοσόβου και απέρριψε μόνο τον απαράδεκτο όρο να αλωνίζουν ανεξέλεγκτα τα στρατεύματα και τα αεροπλάνα του ΝΑΤΟ στο έδαφος και τα αεροδρόμια της Σερβίας. Ήταν τότε που η κυβέρνηση Σημίτη επέτρεψε τη χρήση της ελληνικής επικράτειας από ξένα στρατεύματα και αεροπλάνα, χωρίς έγκριση της Βουλής, κουρελιάζοντας ελληνικό Σύνταγμα και κυριαρχία. Γι’ αυτήν την επέτειο δεν πρόκειται να γίνει λόγος στους γιορτασμούς του Στρασβούργου.

Η Ελλάδα έχει πικρή πείρα για τη χρησιμότητα της «Συμμαχίας», από το 1974 και μέχρι σήμερα. Αλλά και άλλοι και σημαντικότεροι εταίροι παύουν ολοένα και σαφέστερα να υποκρίνονται. Η δεινή οικονομική κρίση -εισαγωγής- κατέστησε πλέον ορατή τη διάσταση συμφερόντων. Και η σκοτεινή προοπτική να αναζητηθεί έξοδος από την κρίση σε πολεμικές συρράξεις, κατά το προηγούμενο της δεκαετίας του ’30, προκαλεί τρόμο. Σοβαροί αμερικανοί αναλυτές, όπως ο συνεργάτης της «Χέραλντ Τρίμπιουν», Γουίλιαμ Πφαφ, διαβλέπουν ότι το ΝΑΤΟ εκμετρά το τέλος του βίου του. Μπορεί ο επίλογος να γραφτεί στις ερήμους και τα βουνά του Αφγανιστάν.