ΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ «Ι.Χ.» ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ!

«Δεν υπάρχει κράτος, ρε παιδί μου. Μόνιμο το σχόλιο της αγανάκτησης που το διατυπώνουμε μεμψίμοιροι από χαρακτήρα, γρινιάρηδες από συνήθεια και δυσαρεστημένοι εκ του κάθε αποτελέσματος για ό,τι στραβό και ανώμαλο μας συμβαίνει. Χωρίς η έννοια του κράτους, δηλαδή η Μέριμνα, η Ευθύνη και η Νέμεση, να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, έστω και για την τιμή των υπαρκτών μεν αλλά σε μόνιμη αφλογιστία όπλων.

Κάπως άδικο όμως να τα λέμε όλα αυτά για μια χώρα όπως η δική μας, στην οποία το κράτος είναι ελεύθερο και «αέρα πατέρα» στη διάθεση του καθενός, έτσι που να μπορεί ο καθένας να επιβάλλει το δικό του «κρατισμό», ανάλογα με το κέφι του και το βόλεμά του. Πότε ο ένας για το «σεμνό και ταπεινό» συμφεροντάκι του, που σπάνια είναι σεμνό και ουδέποτε ταπεινό, και πότε ο άλλος, το μεγάλο «γκόλντεν μπόι», που με τις «οφ σορ» φορολογικές «κουκούλες» (διότι κουκούλες είναι κι αυτές) δουλεύει για το μεγάλο φαγοπότι του.

Και γελάω όταν ακούω μερικούς θερμόαιμους να λένε ότι «στην ανάγκη θα πάρουν το νόμο στα χέρια τους», χωρίς να το ξεκαθαρίζουν για ποιους θα τον πάρουν ανά χείρας. Για τους κουκουλοφόρους γενικώς ή για εκείνους που οδηγούν και τους δικούς μας να βάλουν κουκούλες, αντιγράφοντας κατά έναν τρόπο και την πέραν του Ατλαντικού κουκουλοφόρα Κου-Κλουξ-Κλαν, για να εκτιμήσουμε ότι και σ’ αυτό η Αμερική διατηρεί το προβάδισμα της «κουκουλοφορίας».

Και τι να τον κάνουν στα χέρια τους το νόμο οι θερμοκέφαλοι, που η εφαρμογή του έχει και ευθύνες και μπελάδες, από τη στιγμή που ο καθένας μπορεί να έχει ένα δικό του «κράτος Ι.Χ.», χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν σε εξομολόγο του Αγίου Όρους, φτάνει βέβαια να έχει πιάσει καλά το νόημα της «Ελεύθερης Διακίνησης Κρατικών Αγαθών».

Και η οποία «Ελεύθερη Διακίνηση» αρχίζει από τα ελάχιστα, όπως ο γάιδαρος που παρκάρει το αμάξι του καβαλώντας το πεζοδρόμιο του σπιτιού σου και δεν μπορείς να βγεις από την πόρτα σου και φτάνει ως εκείνον που καταπατάει τους αιγιαλούς για να φτιάξει μέχρι και δικά του λιμάνια, χωρίς εσύ να μπορείς να βρέξεις τα πόδια σου σε απομεσήμερο καλοκαιρινής λαύρας.

Και ενώ για την περίπτωση του παρκαρίσματος ίσως να βρεθεί εντελώς τυχαία ένας περαστικός αστυνομικός για να του κόψει κλήση κι αυτό στην περίπτωση που είναι εκεί πλησίον φρουρός για την ασφάλεια υψηλού προσώπου.

Αλλά χωρίς να έχουμε ακούσει ποτέ ότι το κράτος έτριξε τα δόντια σε κανέναν καταπατητή αιγιαλών από όσους κατά καιρούς και με ιερή αγανάκτηση κατήγγειλε τηλεοπτικώς, σαν νέος Ταρζάν, ο κ. Μάκης Τριανταφυλλόπουλος. Απείραχτοι οι καταπατημένοι αιγιαλοί, απείραχτες και οι τρίχες των υπογαστρίων περιοχών των καταπατητών.

Αλλά και γιατί να ανησυχήσει και ο κάθε «χρήστης» του δικού του «κράτους Ι.Χ.», αφού ξέρει ότι και στην περίπτωση που θα αντιμετωπίσει τις συνέπειες του νόμου, στην εξαγορά της ποινής του, το κέρδος θα είναι πάντα μεγαλύτερο από το ύψος της εξαγοράς.

Πώς είπατε; «Μόνο μια επανάσταση θα δώσει τη λύση;». Μιλάτε σοβαρά; Δεν το μάθατε ότι και τις επαναστάσεις, μαζί με τους μάγκες, τις πάτησε το τρένο;

ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΕΙΣ ΠΑΡΙΣΙΟΥΣ

(…και η Μιμή αμίμητη γενικώς)

Διάβασα ότι η Γαλλική Πρεσβεία σε ειδική τελετή τίμησε την κ. Μιμή Ντενίση με την ανακήρυξή της ως Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων και λυπάμαι που οι γνώσεις μου σ’ αυτούς τους κορδελοκρέμαστους τίτλους δεν είναι επαρκείς για να σας ενημερώσω επακριβώς γι’ αυτή την τιμητική διάκριση, η οποία έγινε, όπως αναφέρεται, για την προσφορά της στα γαλλικά γράμματα και όταν μιλάμε για γράμματα δεν εννοούμε βέβαια τα γράμματα των Γαλλικών Ταχυδρομείων, αλλά εκείνα τα άλλα γράμματα των κορυφαίων της γαλλικής διανόησης και στο ίσα κι όμοια ή και στο περίπου δηλαδή.

Η αλήθεια είναι ότι η κ. Μιμή Ντενίση, την οποία και ιδιαιτέρως συμπαθώ και γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είναι στόχος μιας πολυκραύγαστης επίθεσης σατιρικών γραφίδων και χειλέων, απαράδεκτης όμως σε κάθε περίπτωση όταν οι σατιρικές αιχμές παραβιάζουν οικογενειακά και συζυγικά άβατα, αν και εκείνο που ίσως δίνει περισσότερη αφορμή είναι η κοσμική και κοινωνική δραστηριότητά της και το σύνδρομο του «γκλάμορους» που ιδιαιτέρως την απασχολεί, χωρίς όμως και άλλες της «σόου μπιζ» να είναι απούσες με τη διά παντός μέσου παρουσία τους.

Ευγενέστατη σε όλα της. Στις εμφανίσεις της, στην ομιλία της, στις επιλογές της, στις πρεμιέρες της, ακόμα και στη στραβοποδιστί έκθεση των δύο καλλίγραμμων μηρών της και ακόμα και στον τρόπο που αποδίδει τους ρόλους που ηρωικά επωμίζεται στο θέατρο, σε σημείο που παίζοντας τη Σπετσιώτισσα Λασκαρίνα μπουρλοτιέρισσα φρόντιζε ως και τη διαταγή για την εκπυρσοκρότηση των κανονιών της να την εκφέρει με γαλλική φινέτσα, κάτι μεταξύ «πυρ» και «PUR».

Και που δεν αποκλείεται όλη αυτή η ευγενική συμπεριφορά να οφείλεται στο ότι και το όνομά της έχει σαφώς τη γεύση της γαλατικής ευγένειας με εκείνο το «Μιμή ΝΤΕ-νίση», όπως και από το έργο που παίζει στο θέατρό της δεν λείπουν τα γαλατικά διακριτικά και μάλιστα με δύο ΝΤΕ στη συσκευασία του ενός, δηλαδή στο «Η αγάπη δεν είναι ΝΤΕμοΝΤΕ», αντίθετα με εμένα που αν το έργο ήταν δικό μου, σαν αμετανόητος Γραικός θα το ονόμαζα «Η αγάπη δεν είναι ξεπερασμένη» ή -γιατί όχι;- και «Η αγάπη ποτέ δεν πεθαίνει-δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά» για να έχει και το κατιτίς του από εθνική μακροημέρευση…

Αν όλα αυτά, μαζί και με κάποιες μεταφράσεις γαλλικών έργων, στοιχειοθετούν την ανακήρυξή της ως Ιππότη της Λεγεώνας, τότε, βρε σεις Γάλλοι καρντάσια, τι να πουν κάποιοι άλλοι που με τον τεράστιο μεταφραστικό τους όγκο έχουν κόψει φλέβα για τα γαλλικά γράμματα; Και το λέω επειδή και η τιμητική αναγνώριση που πρέπει και αυτή ιεραρχικά να αποδίδεται, ούτε και αυτή είναι ΝΤΕμοΝΤΕ!

ΜΕΡΙΚΑ ΣΥΝΤΟΜΑ

Ο δρόμος για τις μεγάλες και συνεχείς παραστάσεις χορού που άνοιξε ο Δημήτρης Παπαϊωάννου με το «Δύο» και τη «Μήδεια» και ο Κωνσταντίνος Ρήγος με την «Μπόσα Νόβα» συνεχίζεται φέτος με τον «Τιτανικό» πάλι του Κ. Ρήγου σε μια παράγωγη του Εθνικού Θεάτρου.

Πρόκειται για μια πολύ ενδιαφέρουσα θεατρική δημιουργία μεταξύ θεατρικής πράξης και αφήγησης και εκφραστικής χορευτικής κίνησης με θέμα το ναυάγιο του «Τιτανικού», χωρίς κανένα μελοδραματικό «I’M THE MASTER OF THE WORLD», αλλά με συγκεκριμένους φιλοσοφικούς συνειρμούς επάνω στην άβυσσο της πολιτικής αλλοτρίωσης, του ναυαγίου των ανθρώπινων σχέσεων και την κατακυρίευση των παγόβουνων για μια παγκοσμιοποιημένη ισοπέδωση.

Σημαντικό θεατρικό παρόν, χωρίς το βομβαρδισμό του θεατή με ροζ φτερά και αμφιλεγόμενα πίπουλα…

Και ένα συντομότερο: Μαθαίνω ότι ο Βασίλης Αγγελικόπουλος επανήλθε στη γνώριμη και έξοχα σχολιαστική γωνία του με το «Υποβολείο» του στην κυριακάτικη «Καθημερινή». Μια επιστροφή που τιμά τους σημερινούς εκδότες της ιστορικής εφημερίδας για την αναγνώριση του λάθους τους.

Αντίθετα με το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» που επιμένει στη φασιστική τακτική του «αποφασίζουμε και διατάσσουμε» με την απομάκρυνση του Σπύρου Κομίνη από την τακτική του συνεργασία. Όμως το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» ποια «ιστορική του διαδρομή» να υπερασπιστεί;

Χαίρομαι αν στην επάνοδο του κ. Αγγελικόπουλου, ελάχιστα βοήθησε το σχετικό μου σημείωμα που δημοσίευσε το «ΠΑΡΟΝ» και για εφησυχασμό του λογιστηρίου της «Καθημερινής» από την επόμενη Κυριακή ξαναγίνομαι τακτικός αναγνώστης της, επειδή κι εμένα τέσσερις Κυριακές μου έλειψε.

***
…ΚΑΙ ΤΟ «ΓΙΩΤΑ-ΧΙ» ΚΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ
(…κι άλλη κουκούλα εδώ)

Δεν ξέρω αν το θυμάστε, χωρίς η μνήμη σας να έχει τέτοια υποχρέωση, εκτός από κάποιους που η δική τους μνήμη ΤΟ ΕΧΕΙ και για να απαντήσει, φτάνει βέβαια η παχυδερμική θωράκιση να μην προστατεύει τόσο πολύ την έστω και ελάχιστη υπάρχουσα ευαισθησία.
Γράψαμε λοιπόν πριν από 5 Κυριακές σ’ αυτή τη σελίδα για μια «Χώρα που ο ήλιος βγαίνει από τη Δύση» και που παρά το γεγονός ότι αυτή η χώρα φημίζεται για την ηλιοφάνειά της, οι διαχειριστές της υποτιθέμενης εξουσίας, κάνουν ό,τι μπορούν για να αντιστρέψουν τους κανόνες. Και η αιτία του άρθρου που δεν δόθηκε ΚΑΜΙΑ απάντηση, με μια σιωπή δηλαδή που επιβεβαιώνει την παρανομία και την περιφρόνηση των νόμων, είναι η απαράδεκτη τακτική της Εργατικής Εστίας, στην οποία ανήκει το καλοκαιρινό θέατρο «Μετροπόλιταν» της Λ. Αλεξάνδρας, να αρνείται τη λειτουργία του, παρά την υπουργική απόφαση που το χαρακτηρίζει «διατηρητέο», δημοσιευμένη στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως και παρά την τελεσίδικη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, με την οποία απορρίφθηκε αιτιολογημένα κάθε αντίρρηση της Εργατικής Εστίας, που επιμένει να στερεί από το αθηναϊκό κοινό ένα από τα αγαπημένα του καλοκαιρινά θέατρα, τη στιγμή μάλιστα που η πρωτεύουσα έχει στερηθεί από 35 ακόμα εξαφανισμένα καλοκαιρινά θέατρα.
Ένα ακόμα λοιπόν «κράτος Ι.Χ.» και η Εργατική Εστία και το ερώτημα είναι για το πώς η υπουργός Απασχόλησης κ. Φάνη Πάλλη Πετραλιά, στη δικαιοδοσία της οποίας ανήκει και η λειτουργία και ο έλεγχος της Εργατικής Εστίας, αλλά και ο υπουργός Πολιτισμού κ. Αντώνης Σαμαράς, που με απόφαση του υπουργείου του το «Μετροπόλιταν» χαρακτηρίστηκε «διατηρητέο», ανέχονται αυτή την εξοργιστική σιωπή των υπευθύνων της Εργατικής Εστίας.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ