ΔΙΚΗΓΟΡΟ ΣΤΟ ΠΑΛΑΤΙ ΛΕΝΕ ΤΟ ΦΑΣΙΑΝΟ

Ένας μάγκας – ας πούμε πορτοφολάς της εποχής του, που o ποιητής τον έχει κάμει αξιαγάπητο… Αυτόλυκο, ξομολογάει τον τσοπάνο και τον συνοδό του που… σκοντάφτουν στο στέκι του και του εξηγούνε πως πάνε στον βασιλιά να του δώσουν τεκμήρια της αθωότητάς τους και να γλιτώσουν από τη βασιλική οργή του. Κι εκείνος τους ρωτάει αν έχουν δικηγόρο για να μιλήσουν με τον βασιλιά -λέξη που δεν την έχουν ακουστά- και τους εξηγεί πως «δικηγόρο στο παλάτι λένε το Φασιανό». Η γράφουσα απόχτησε πείρα τέτοιων «δικηγόρων-φασιανών» στα γεράματά της, μα εδώ δεν πρόκειται για παραμύθι και κωμωδία, παρά για πανώλεθρη εγκληματική δραστηριότητα σε βάρος ολάκερης της Μάνης (όπου μπλέκεται και ζήτημα ατομικό της) και που είναι θέμα του επόμενου βιβλίου της με τίτλο: «Όπερα απ’ το Βατοπέδι κι από τα Ζωνιανά». Εδώ μόνο για να διαμαρτηρηθεί, όσο μπορεί, έστω και αργά, η γράφουσα, για το έγκλημα που συντελείται από παλιά στη Μάνη, μα τελευταία και με τη δραστηριότητα που αναπτύσσουν… φασιανοί και σία, έχει πάρει διαστάσεις ανεξέλεγκτες. Η Μάνη ανασκολοπίζεται, λεηλατείται, ρημάζεται, ανυπεράσπιστη λες κι έπεσε πάνω της συνάρματη η σικελική καμόρα. Και σαν να μην έφταναν οι δραστηριότητες των… φασιανών και ομοούσιών τους, πρόφτασε αρωγός τους και το ελληνικό Δημόσιο.
Την είδηση πιστεύω θα τη διάβασες αγαπητέ αναγνώστη, τη γράψαν οι εφημερίδες από τις πρώτες ημέρες του νέου χρόνου (2009): «Στα μαχαίρια οι Μανιάτες με το ελληνικό Δημόσιο».
Το ελληνικό Δημόσιο λέει πως οι Μανιάτες το είδαν στο ύπνο τους πως πολέμησαν κι έχυναν καθημερινά το αίμα τους για να διατηρήσουν την ανεξαρτησία τους κατά τους αιώνες που η υπόλοιπη πατρίδα ήταν σκλαβωμένη. Ούτε Καλαμάτα, ούτε Δηρός, ούτε Πολυκάραβος, ούτε Βέργα του Αλμυρού, ούτε καπετάν Ζαχαριάς, Μαυρομιχαλέοι, Μπεζαντιάνοι, Σκυφιάνοι, Κουρκουτσίλι, Δεσφίνα, Ταΰγετος, Παλαμήδι… λαλούδι της Μονοβασιάς… και κραναή Κρανάη. Τίποτα. Όλα ονειροφαντασίες από την… ελευθερομανία που είχε πιάσει τους Μανιάτες, όπως το λέει και το… δύστυχο δίστιχό τους:
Άλλο καλό δε μάθαμε
πιο κάλλιο από τη λευτεριά.
Ο Σάιλοκ μπορεί να παρουσιαστεί με τον ομόλογό του στο δικαστήριο και να ειπεί: «Εδώ ‘μαι για το δίκιο μου/ δώστε μου απάντηση θα το ‘χω/;». Γνωρίζοντας πως κανείς δεν μπορεί να μη σταθεί σούζα μπροστά στους σκληρούς και αυστηρούς νόμους των εμπορικών συναλλαγών. «Κανείς» -γράφει ο Φώτος Πολίτης- «δεν τολμά να συζητήσει την ανηθικότητα του ομολόγου» (μια λίτρα κρέας έρριζα από την καρδιά του αντίδικου). Ο ποιητής όμως -ο Σαίξπηρ- τολμάει να καταγράψει:
«Με της Δικαιοσύνης την πορεία
δε θα ‘βρισκε κανείς μας σωτηρία»
(«Έμπορος της Βενετίας»).
Οι Μανιάτες δεν έχουν χαρτιά να επιδείξουν στο σεβαστό δικαστήριο. Νέμονται τον βράχο της Μάνης τους σαν να τους… ανήκει. Το αίμα που χύσανε γι’ αυτόν τον βράχο το ‘πιε η γη, το πήρανε τα ρέματα, το λάψανε τ’ αγρίμια…
Δεν αποτελεί τεκμήριο, όπως το χαρτί, το ομόλογο… Ενώ το Δημόσιο έχει χαρτιά κι αν δεν έχει αποχτάει. Όλη η κρατική συγκρότηση βασίζεται πάνω σ’ έναν τεράστιο όσο και τερατώδη γραφειοκρατικό μηχανισμό, που ενεργοποιείται με χαρτιά. Κι όσο μεγαλύτερες ποσότητες χαρτιού καταναλώνει τόσο περισσότερο δυναμώνει το κράτος κι αδυνατίζει ο δήμος και η Δημοκρατία…
Έτσι το κράτος, που λέγεται και Δημόσιο, έρχεται με πληρεξούσιό του στην απαίτηση των Μανιατών που παρουσιάζονται, χωρίς χαρτιά, νοικοκυραίοι της Μάνης και δηλώνει:
«…Η επίδικη έκταση… ανήκε σε Οθωμανούς και την κατέλαβα ως Ελληνικό Δημόσιο κατά τη διάρκεια του αγώνα της Ανεξαρτησίας και την εδήμευσα… άλλως (υπάρχει και «άλλως», γιατί το καλό το παλικάρι ξέρει κι άλλο μονοπάτι) είχε εγκαταλειφθεί από τους τέως κυρίους της Οθωμανούς και δεν καταλήφθηκε από άλλους, άλλως ανήκε στο Τουρκικό Δημόσιο και την εδήμευσα ως ελληνικό Δημόσιο»
Και χολογιούνται οι Μανιάτες κι η γράφουσα μαζί τους, γιατί πού να το βάλει ο νους τους πως σε καιρό δημοκρατίας -και τι δημοκρατίας! Όχι εκείνης της παλιοδημοκρατίας με Μαραθώνες, Θερμοπύλες, τόξα, Μιλτιάδηδες, «Μολών λαβέ» κι Αισχύλους, παρά της Δημοκρατίας της Νέας με πρωθυπουργό, Ντόρα Μητσοτάκη, σπιρούνια και σπαθί- πού να το φανταστούν πως μια… τοιούτη δημοκρατία «θα έφερνε τους Οθωμανούς συνιδιοκτήτες ή μάρτυρες υπερασπίσεως του Δημοσίου στη Μάνη;» («Το Βήμα» 11/1/2009)
Κι αφού το κράτος ή «Δημόσιο», ο κύριος επόπτης και θεμισκόπος της… δημοκρατίας επικαλείται τέτοια επιχειρήματα και τέτοιες μαρτυρίες σβήνοντας την ιστορία μιας περιοχής -της Μάνης- που ακόμη αιματοστάζει, σκέψου ποια επιχειρήματα και μέσα και… μαρτυρίες (ψέμα και ομερτά, τα κυριότερα) μετέρχεται και τα κάνει θέσφατα και θεμιστά το παρακράτος, που στη Μάνη δεν έπαψε ποτέ να δρα, αλλά εδώ και ικανόν καιρό σηκώνει θρασύτατο κεφάλι, κουτουλώντας την ίδια τη Δικαιοσύνη να μην του πάει κόντρα…
Η γράφουσα θυμάται βιώματα της Μάνης εφιαλτικά. Τότε που το κράτος είχε καταλυθεί και στη θέση του είχε υψωθεί το παρακράτος… Τότε που δυο άξιοι λειτουργοί του νόμου και της Πολιτείας, ο εισαγγελέας Παύλος Δελαπόρτας και ο αστυνομικός διοικητής Γυθείου, Τυράκης, με ασπίδες τα κορμιά τους, υπερασπίστηκαν το «ηττημένο Δίκαιο» κι εκράτησαν το ασήκωτο βάρος του χρέους για να μη βουλιάξει η Μάνη σύμπασα στο χάος και στο έρεβος…
Κι όταν το παρακράτος με την εκτέλεση του βουλευτή Γρηγόρη Λαμπράκη στην καρδιά της Θεσσαλονίκης ξεκόρφισε πάνω απ’ το κράτος, με παραχέρι του τις κρατικές (μάλιστα τις αστυνομικές) υπηρεσίες…
Κι όταν προσδιορίστηκε η δίκη κι ο αρεοπαγίτης Κόλιας,σαν να ‘διδε εξετάσεις για πρωθυπουργός της χούντας που ήταν επί θύραις, ορμούσε σαν το όρνιο στον Προμηθέα Δεσμώτη, να γονατίσει τους άξιους λειτουργούς της Θέμιδας και πρώτους τούς εισαγγελείς Τάκη Μανδραπήλια, Μπούτη Παύλο Δελαπόρτα και τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη, που έδωσαν τη μάχη για να μην υποταχτεί η Θεσσαλονίκη στην εξουσία του παρακράτους, μάχη που τους ανάδειξε άξιους συνεχιστές των Τερτσέτηδων…
Κι ας προσθέσουμε ότι στη μάχη αυτή πήραν μέρος και μερικοί ηρωικοί δημοσιογράφοι, όπως ο Γιάννης Βούλτεψης, ο Γιώργος Μπέρτσος, ο Γιώργος Ρωμαίος, που… υποκαθιστώντας την υποταγμένη στο παρακράτος κρατική υπηρεσία, ανακάλυψαν, ξετρύπωσαν, πήραν συνεντεύξεις και συνόδεψαν μάρτυρες φοβισμένους και φοβερισμένους στον ανακριτή…
… Αλλά η γράφουσα στα 82 της χρόνια ήρθε σε πιο άμεση γνωριμία με την ελληνική Δικαιοσύνη, όταν τον Γενάρη του 2003 κάθισε για πρώτη φορά στο εδώλιο ελληνικού δικαστηρίου (στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθηνών) κατηγορούμενη για τη γνωστή υπόθεση Οτσαλάν.
Εκεί με την έναρξη και σχετικά με τον κούρδο ηγέτη, από την πλευρά της Έδρας και της κ. προέδρου, διατυπώθηκαν… επιχειρήματα τόσο πέρα από την ίδια την ΠΡΟΚΛΗΣΗ, που η συνέχεια ήταν πια αδιανόητη.
Οι δικηγόροι, οι συνήγοροι των 13 κατηγορουμένων, δεν ήταν… φασιανοί, ήταν θεμιστοπόλοι αποφασισμένοι κοντά στους κατηγορούμενους ν’ απαλλάξουν και την πατρίδα τους από τη δεινή για Έλληνες μομφή της ξενηλασίας.
Η δίκη αναβλήθηκε από τις 8/1 για τις 26/5/2003. Το δικαστήριο με τη νέα του σύνθεση, με την ηρωική επικουρία εισαγγελέα, δικηγόρων και μαρτύρων, απόδωσε το μέγιστο στο μέτρο της δικαιοδοσίας του…
Μα το θέμα είναι για τη Μάνη, όπου ένας εσμός από «φασιανούς», τοπογράφους, μηχανικούς, μεσίτες, παρακρατικούς, τραμπούκους, νταβατζήδες, δρα ασύδοτος και με μέσα μαφιόζικα «νομιμοποιεί» και επιβάλλει όλο και μεγαλύτερες μορφές παρανομίας, ακυρώνοντας ή μεταλλάσσοντας το πνεύμα και το γράμμα του Συνταγματικού Χάρτη και των νόμων της Πολιτείας.
Και αρωγός τους έρχεται το ίδιο το κράτος, το… Δημόσιο, με τα επιχειρήματά του, που δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από κείνα των… φασιανών.
Το ότι είναι αληθινά όσα εδώ «από του μνήματός μας το ανοικτόν στόμα» αναφέρουμε, το υπογράφομε με τη ζωή μας και την τιμή μας.
Το ότι (αυτό που είναι κοινή πεποίθηση των Μανιατών) η… δικαιοσύνη που απονέμεται στις περιοχές της Μάνης που ελέγχει ο άνω εσμός, έχει απομακρυνθεί -νοηματικά και ουσιαστικά- από το ελληνικό Σύνταγμα και την κειμένη νομοθεσία, άλλο τόσο, όσο και η λέξη «έμπορος» της εποχής του Ομήρου από τον έμπορο τον σημερινό κι η Αγορά των αγορητών της εποχής του Ισοκράτη, από τη σημερινή ιδιωτικο-παγκόσμια Αγορά, πολύ το πιστεύουμε…