Όχι G20, αλλά G10+10
Στα δύο θα είναι χωρισμένες οι 20 πλουσιότερες χώρες του κόσμου που θα συγκεντρωθούν στις αρχές Απρίλη στο Λονδίνο για να συζητήσουν τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση.
Από τη μια πλευρά βρίσκεται η αμερικανική κυβέρνηση, που ως αντίδοτο προκρίνει τη διοχέτευση στην αγορά επιπλέον ρευστού χωρίς όρους και όρια, ώστε να αποτραπεί μια πιθανή κατάρρευση. Από την άλλη βρίσκεται η Γερμανία, μαζί με τη Γαλλία και την Αγγλία, που δεν θεωρούν τόσο απαραίτητη την εκταμίευση νέων κονδυλίων και προκρίνουν τη θέσπιση αυστηρότερων κανόνων εποπτείας και ρύθμισης του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Οι Ευρωπαίοι κατηγορούνται από τις ΗΠΑ ότι με την απροθυμία τους να βάλουν το χέρι στην τσέπη είτε αποθέτουν αυτό το καθήκον στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, υποστηρίζοντας στην πράξη ότι το αποτελεσματικότερο πακέτο διάσωσης είναι του… γείτονα είτε δεν έχουν αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης. Στην πράξη βέβαια η Γερμανία, όσο κι αν αρνείται να πάρει δραστήρια μέτρα για την αντιστροφή της σημερινής κατάστασης (παρότι έχει μικρότερο δημοσιονομικό έλλειμμα από τις ΗΠΑ), δεν γυρίζει την πλάτη της στα προβλήματα επιβίωσης που αντιμετωπίζουν πολλές χώρες. Απλώς τις στέλνει στο ΔΝΤ, αυξάνοντας μάλιστα τη συμμετοχή της στα αποθεματικά του, ώστε μαζί με το ρευστό να πάρουν και τις ανάλογες, όχι και τόσο δημοφιλείς συνταγές.
Οι ΗΠΑ, από την άλλη, προκρίνοντας την ανάγκη χρηματοδοτήσεων, παραπέμπουν στις ελληνικές καλένδες το αίτημα για τη θέσπιση ορισμένων κανόνων στη λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αυτή η αντίθεση εμφανίζεται μάλιστα ως σημαντικότερη, αν δούμε ότι παρά τις δημόσιες διαφωνίες, για την ανάγκη των πακέτων διάσωσης οι αποκλίσεις δεν είναι τόσο μεγάλες όσο θα υπέθετε κανείς. Συγκεκριμένα, για το 2009 και το 2010 το ύψος των πακέτων διάσωσης των ΗΠΑ αντιστοιχεί στο 2% και 1,8% του ΑΕΠ αντίστοιχα, ενώ της Γερμανίας στο 1,5% και 2%.
Το κενό, ωστόσο, φαίνεται αβυσσαλέο μεταξύ των δύο άλλων γιγάντων της παγκόσμιας οικονομίας, της Κίνας και της Ιαπωνίας. Η Κίνα, ξεπερνώντας όλες τις άλλες χώρες, θα δώσει φέτος το 3,2% και το 2010 το 2,7% του ΑΕΠ της για να στηριχθεί η οικονομία. Η Ιαπωνία, αντίθετα, θα δώσει φέτος το 1,4% του ΑΕΠ της και τον επόμενο χρόνο μόλις το 0,4%, τα λιγότερα απʼ όλους δηλαδή – επειδή ενδεχομένως τα δημόσια οικονομικά της υφίστανται την ίδια ακριβώς αφαίμαξη πάνω από μία δεκαετία…
Ο διχασμός αυτός, πάντως, έρχεται σε δεύτερη μοίρα μπροστά στη συνεχή επιδείνωση της παγκόσμιας οικονομίας, όπως μαρτυρεί η εκτίμηση του ΔΝΤ, που περιέχεται στην υπό έκδοση ετήσια έκθεσή του, ότι φέτος το παγκόσμιο ΑΕΠ θα μειωθεί για πρώτη φορά μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Λ. Β.