Το πανεπιστήμιο δεν είναι τόπος ευρέσεως εργασίας
Αλήθειες αυταπόδεικτες από την ίδια τη ζωή, που τις βιώνει ο καθένας μας και η κάθε οικογένεια, αλλά δεν μας αρέσουν, καταθέτει με τόλμη και θάρρος ο ακαδημαϊκός, καθηγητής πανεπιστημίου και διεθνούς κύρους σκηνοθέτης Σπύρος Ευαγγελάτος, στη συνέντευξη που έδωσε στο «ΠΑΡΟΝ». Απλά πράγματα επισημαίνει και είναι απάντηση σε όλους εκείνους τους πολιτικούς μας που θεοποιούν τα πανεπιστήμια, και ότι το πτυχίο είναι διαβατήριο για μια έτοιμη δουλειά που σε περιμένει, για να χαϊδεύουν τα αφτιά.
Το πανεπιστήμιο δεν είναι γραφείο ευρέσεως εργασίας…. Για να πετύχεις θέλει δουλειά.
Και το λέει ένας άνθρωπος, ο γιος του αρχιμουσουργού της Λυρικής Σκηνής, του Αντίοχου Ευαγγελάτου, που τόσα πρόσφερε και αγαπήθηκε, που δεν έμεινε στα έτοιμα, αλλά ξεκίνησε από την αρχή, μόχθησε και πέτυχε. Αυτά για την οργή των παιδιών που βγήκαν στους δρόμους γιατί δεν έχουν μέλλον.
Όλες οι γενιές, τονίζει, έχουν το ίδιο άγχος. Την οικονομική αγωνία και τη φιλοδοξία να πετύχουν. Λέει πολλά, ότι είμαστε οι Έλληνες υπερβολικοί, παντού, όπως τα 130 θέατρα στην Αθήνα, ενώ το Λονδίνο έχει μόνο 80! Τα ψάλλει σε όλους εκείνους τους… μοντέρνους σκηνοθέτες που ασελγούν στο Ηρώδειο και στην Επίδαυρο, πάνω στις αρχαίες τραγωδίες και στα κλασικά έργα.
Μπαίνει και στο θέμα της ομοφυλοφιλίας που φέτος έχει την… τιμητική της, σε θεατρικά έργα που παίζονται, λέγοντας ότι «εδώ έχει γίνει εξαίρεση οι ΜΗ ομοφυλόφιλοι». Μέσα όμως από όλη την κουβέντα που είχαμε, από τον Σπύρο Ευαγγελάτο αναβλύζει η αισιοδοξία. Ότι μπορούμε. Σίγουρα θα το νιώσετε και εσείς.
// Κύριε Ευαγγελάτε, κινείστε ανάμεσα στην τέχνη και την επιστήμη. Στο αμφιθέατρο του πανεπιστημίου και στο «Αμφιθέατρο» της οδού Αδριανού 111. Έχετε ικανοποιήσει το προσωπικό σας όραμα υπηρετώντας και τους δύο τομείς;
«Το “Αμφιθέατρο” ξεκίνησε τις παραστάσεις του το καλοκαίρι του 1975 με τον “Ερωτόκριτο”. Άρα μιλάμε για 34 χρόνια ζωής. Ως σκηνοθέτης έχω σκηνοθετήσει 220 θεατρικές παραγωγές, εκ των οποίων οι 80 είναι στο “Αμφιθέατρο” και οι άλλες στην Επίδαυρο. Όταν ξεκίνησα είχα έναν τριπλό στόχο, που άλλοτε επιτέλεσα ευτυχέστερα, άλλοτε λιγότερο επιτυχώς και άλλοτε θριαμβευτικώς».
// Ποιοι είναι αυτοί οι τρεις στόχοι;
«Η διακονία στο αρχαίο δράμα που μου έδωσε 35 καλοκαίρια σκηνοθεσίας στην Επίδαυρο με 31 από τα 44 σωζόμενα των αρχαίων τραγικών και του Αριστοφάνη, ο δεύτερος στόχος ήταν το διεθνές ρεπερτόριο -Σαίξπηρ, Σίλερ, Ίψεν, Τενεσί Ουίλιαμς κ.ά.- αλλά και Ελλήνων θεατρικών συγγραφέων, όπως Τερζάκης, Καμπανέλλης κ.ά., και ο τρίτος στόχος ήταν η προβολή παλαιών γνωστών ή λιγότερο γνωστών θεατρικών κειμένων της ελληνικής γραμματείας μας από το 12ο αιώνα. Από το έπος του Διγενή Ακρίτα μέχρι επτανησιακό θέατρο, κρητικό θέατρο, αιγαιοπελαγίτικο, καθαρευουσιάνικο θέατρο. Έχω σκηνοθετήσει 25 τέτοια έργα. Με την έννοια αυτή, οι στόχοι που είχαμε χαράξει ευοδώθηκαν».
// Όσον αφορά το Τμήμα Θεατρικών Σπουδών, είστε από τους πρωτεργάτες της δημιουργίας του σε επίπεδο πανεπιστημιακής γνώσης. Ωστόσο, κ. Ευαγγελάτε, από τα 4 τμήματα Θεατρικών Σπουδών βγαίνουν στρατιές ανέργων. Πόσοι θεατρολόγοι να βγουν κάθε χρόνο;
«Αυτό που θα πω θα ηχήσει σκληρό, αλλά είναι αληθινό… Το πανεπιστήμιο δεν είναι τόπος ευρέσεως εργασίας. Παρέχει σπουδές. Και εγώ τελείωσα το Ιστορικό-Αρχαιολογικό. Δεν έγινα όμως αρχαιολόγος, έγινα σκηνοθέτης. Άλλοι φοιτητές μου από το Θεατρικών Σπουδών έγιναν δημοσιογράφοι, άλλοι ακολούθησαν πανεπιστημιακή καριέρα, άλλοι ηθοποιοί, άλλοι θεατρικοί κριτικοί κ.ο.κ. Αλλά πόσοι να απορροφηθούν ως θεατρολόγοι; Το Θεατρικών Σπουδών δεν διασφαλίζει σε κανέναν ότι θα βρει δουλειά στο θέατρο. Αυτό το φαινόμενο όμως, να σπουδάζεις κάτι συγκεκριμένο και να βρίσκεσαι στο μέλλον να απασχολείσαι με μια άλλη δουλειά, είναι παγκόσμιο φαινόμενο και δεν με ξενίζει. Το πανεπιστήμιο σου δίνει εφόδια, γνώσεις. Από εκεί και πέρα, για να πετύχεις στη ζωή, όχι απλά να επιβιώσεις, θέλει δουλειά, δουλειά, δουλειά! Αν έχεις μυαλό, που αυτό είναι δώρο Θεού, δουλεύεις με μεράκι και σε βοηθήσει και ο παράγοντας τύχη, η αξία σου θα αναγνωριστεί. Μπορεί η πρώτη γνωριμία να μη φέρει τίποτα, η δεύτερη και πάλι, η τρίτη πόρτα θα σου ανοίξει…»
// Ελπιδοφόρο το μήνυμά σας προς τους νέους… Σε μια συνέντευξή του ο Θόδωρος Αγγελόπουλος μιλά για κλειστούς ορίζοντες και για μια εποχή «τοπίο στην ομίχλη»…
«Όχι, δεν το πιστεύω αυτό. Ο άνθρωπος που είναι μαχητής, αγωνιστής, δεν μένει άνεργος. Ξέρετε πόσοι νέοι ηθοποιοί έχουν έρθει στο “Αμφιθέατρο” και πόσοι προσελήφθησαν και δούλεψαν κατόπιν ακροάσεων; Παιδιά που μπήκαν στο “Αμφιθέατρο” και έγιναν πρωταγωνιστές. Η Μελίνα Ασλάνογλου φέτος κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο δίπλα στην Κατερίνα Χέλμη και κάνει φοβερή επιτυχία.».
// Όλοι μιλάνε για τη φετινή σας επιτυχία στο «Αμφιθέατρο» με την παράσταση «Ξαφνικά, πέρσι το καλοκαίρι» του Τενεσί Ουίλιαμς. Μια παράσταση πιστή στο κείμενο. Είστε πλέον από τους δυο-τρεις σκηνοθέτες που περπατούν πάνω στο «εν αρχή ην ο λόγος» και δεν κάνουν πειράματα… Σας πειράζει να βλέπουν οι νέες γενιές «πειραγμένες παραστάσεις»;
«Στο θέατρο παγκοσμίως υπάρχουν σκηνοθέτες που καταπιάνονται με τα κλασικά θεατρικά έργα. Πάνω σ’ αυτήν την επιλογή υπάρχουν καλοί σκηνοθέτες, μέτριοι και κακοί. Εγώ είμαι πάνω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι τα κείμενα των κλασικών έργων, είτε αρχαία είτε Σαίξπηρ, κρύβουν μεγάλες αλήθειες για τον άνθρωπο. Και αυτό που παλεύω είναι να τους δίνω πάντα μια καινούργια αισθητική, με στόχο πάντα τη μεγαλύτερη προβολή των νοημάτων τους. Υπάρχει μια άλλη κατηγορία σκηνοθετών, που θεωρούν ότι τα κείμενα αυτά είναι για φτύσιμο, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον και ότι ο μόνος λόγος να ‘ρθουν στην επιφάνεια είναι για να δείξει το ταλέντο του ο οργανωτής και δεξιοτέχνης σκηνοθέτης. Τι έχω να πω για αυτόν τον σκηνοθέτη; Ότι θα έχει πολύ ενδιαφέρον ο σκηνοθέτης με τη βοήθεια του ενδυματολόγου, του σκηνογράφου, του μουσικού, φωτιστή κ.ο.κ., αντί να ασχολείται με τους αρχαίους τραγικούς και τους νεοκλασικούς συγγραφείς, να πάρει τον τηλεφωνικό κατάλογο και να ανεβάσει μια παράσταση. Όταν αντιμετωπίζεις και χρησιμοποιείς τον Αισχύλο ως τηλεφωνικό κατάλογο χωρίς λέξεις και νόημα, καλύτερα να πάρεις το χρυσό οδηγό. Πού ξέρεις, μπορείς να βρεις και κανένα ενδιαφέρον τηλέφωνο…».
// Πώς σας φαίνεται όταν το κοινό αντιδρά στις παραστάσεις; Το είδαμε το καλοκαίρι στην Επίδαυρο, το είδαμε και πριν από λίγες ημέρες στη Λυρική…
«Αυτό που έγινε πέρσι στην Επίδαυρο δεν έχει ξαναγίνει, τουλάχιστον σ’ αυτήν την έκταση. Σπάνια συμβαίνει, αλλά φαίνεται ότι το ποτήρι ξεχείλισε. Υπήρξε από το κοινό ένας μεγάλος κορεσμός από τις ονομαζόμενες “μεταμοντέρνες παραστάσεις” και τη “μεταμοντέρνα αισθητική”. Και βάζω εισαγωγικά, γιατί εγώ θεωρώ τον εαυτό μου μεταμοντέρνο. Αυτό δεν είναι ευχάριστο, ειδικά για τους ηθοποιούς που είναι επαγγελματίες και εκτελούν τις οδηγίες του σκηνοθέτη. Εκτός και αν υπάρξει ένας γενναίος ηθοποιός που θα ορθώσει το ανάστημά του και πει “αρνούμαι, δεν παίζω έτσι”. Αυτό όμως μπορούν να το πουν ελάχιστοι ηθοποιοί. Εδώ έφτασε εφημερίδα να γράψει ότι δεν γιουχαΐστηκε η “Μήδεια” στη Σπάρτη. Το διάβαζα και δεν το πίστευα. Δηλαδή αυτός είναι τίτλος τιμής; Δηλαδή τι θέλει να μας πει το ρεπορτάζ; Ότι το κοινό της Επιδαύρου έκανε λάθος; Όλα αυτά είναι ακρότητες και υπερβολές. Το κοινό πάντα θα αντιδρά θετικά ή αρνητικά».
// Ακρότητα δεν είναι να εισβάλλουν στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου οι διαδηλωτές του Δεκεμβρίου και να σταματούν την παράσταση; Ακρότητα δεν είναι να τους ανοίγουν τις πόρτες και να ενημερώνουν την κ. Λάτση να μην παραβρεθεί στην πρεμιέρα; Γιατί το είδαμε και αυτό…
«Αλήθεια, έτσι έγιναν τα πράγματα; Και πού ήξεραν οι ιθύνοντες του Εθνικού Θεάτρου ότι θα εισβάλουν διαδηλωτές και πρόλαβαν να ειδοποιήσουν επισήμους να μην παραβρεθούν; Είναι λίγο περίεργα όλα αυτά. Πάντως, όλα αυτά δεν είναι ευχάριστα. Το ερώτημα που ʼχω είναι το εξής: τι ποσοστό από αυτά τα παιδιά είναι οργισμένα νιάτα και τι ποσοστό ήταν οι γνωστοί-άγνωστοι κουκουλοφόροι που αναμειγνύονται σ’ όλα και διαστρέφουν το κλίμα; Χρειάζεται βαθύτερη μελέτη από τους κοινωνικούς μελετητές για να απαντήσεις. Στα γεγονότα του Δεκεμβρίου υπήρχε πολλή αγανάκτηση. Δεν μπορώ να ακούω για εξέγερση. Σ’ αυτήν την αγανάκτηση δεν υπήρχε αρχηγός, δεν υπήρχε κατεύθυνση. Ομάδες ομάδες ενώνονταν σε μια μαζική διαδήλωση. Άλλοι είχαν μια ιδεολογία, άλλοι ήταν ακραίων τάσεων, ακροαριστεροί-ακροδεξιοί και άλλοι τίποτα… Άρα;».
// Πώς κρίνετε το Ελληνικό Φεστιβάλ;
«Έχουν εμφανιστεί ωραίες δουλειές στην οδό Πειραιώς, λιγότερο ενδιαφέρουσες στο Ηρώδειο και προβληματική πραγματικά παραμένει η Επίδαυρος. Ας δώσουμε και αυτό το καλοκαίρι στον κ. Λούκο την ευκαιρία να δούμε το πρόγραμμά του και ας τον σχολιάσουμε μετά σε μια νέα συνέντευξη…».
// Τι είναι αυτό που συγκινεί το κοινό σ’ αυτήν την παράσταση, δεδομένου ότι πια η ομοφυλοφιλία δεν είναι ταμπού, ίσα ίσα θα έλεγα ότι έχει γίνει και μόδα…
«Πρόκειται για ένα πάρα πολύ δυνατό έργο, το οποίο δεν έχει καθόλου στοιχεία ηθογραφικά, αλλά ακραίες στιγμές βακχικής ατμόσφαιρας. Ο ήρωας χρησιμοποιούσε την ωραία μητέρα του για κράχτη και όταν έπαψε να είναι πια όμορφη, χρησιμοποίησε την ξαδέρφη του. Είναι ξεκάθαρες οι προθέσεις των χαρακτήρων. Τώρα στο ερώτημά σας… Ποιος σοκάρεται σήμερα με την ομοφυλοφιλία; Για το όνομα του Θεού! Εδώ έχουν γίνει εξαίρεση οι μη ομοφυλόφιλοι!».
// Κύριε Ευαγγελάτε, ποια είναι η υποδοχή-αποδοχή του κοινού, ανά τον κόσμο, του έργου που παρουσιάσατε στα ξένα φεστιβάλ τα προηγούμενα χρόνια;
«Θριαμβευτική τόσο από τους κριτικούς όσο και από το κοινό… Το “Αμφιθέατρο” έχει ταξιδέψει πάρα πολύ ανά τον κόσμο και έχει κάνει γνωστό το αρχαίο δράμα. Είχαμε επισκεφτεί τριάντα φεστιβάλ. Στην Αργεντινή, το Πεκίνο, τη Μόσχα ζήσαμε συγκλονιστικές στιγμές… Αλλά από τότε που διαπιστώσαμε την αρρώστια της Λήδας, της γυναίκας μου, σταματήσαμε τα ταξίδια. Τώρα κανένας θίασος δεν βγαίνει στο εξωτερικό, μόνο το Εθνικό Θέατρο».
// Αυτό είναι κρίμα…
«Αυτό είναι θέμα πολιτιστικής πολιτικής. Είχα μια συνάντηση με τον υπουργό Πολιτισμού, κ. Αντώνη Σαμαρά, και είδα ότι θέλει να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του πολιτισμού και ειδικότερα του θεάτρου. Ήθελε να ακούσει και για τους νέους και για τα επιχορηγούμενα θέατρα».
// Πιστεύετε ότι το να υπάρχουν περισσότερες θεατρικές σκηνές στην Αθήνα από το Λονδίνο είναι υπερβολικό;
«Έχουμε 130 θέατρα στην Αθήνα και 80 στο Λονδίνο. Αυτή η θεατρική υπεράνθιση θα φέρει και το κάψιμό τους στο τέλος, αλλά οι Έλληνες είμαστε υπερβολικοί σε όλα. Ξέρετε πόσες ποιητικές συλλογές εκδίδονται κάθε χρόνο από Έλληνες ποιητές ή από αυτούς που πιστεύουν ότι είναι ποιητές; Εκατοντάδες. Δεν απαγορεύει κανείς σε κανένα να εκδίδει από αξιόλογα ποιήματα έως γελοία! Ε, όταν έχεις την οικονομική άνεση, ανοίγεις ένα θέατρο και κάνεις την τρέλα σου. Λοιπόν, από τα εμπορικά θέατρα, τα επιχορηγούμενα, τα νεανικά θέατρα κάτι καλό θα βγει! Από όλη αυτή τη ζύμωση θα βγουν νέα, ταλαντούχα παιδιά που θα είναι το μέλλον του νέου ελληνικού θεάτρου».
// Η αγωνία των επιχορηγούμενων θεάτρων πότε θα σταματήσει;
«Ξέρετε εσείς κάτι; Γιατί εγώ δεν ξέρω. Ακόμη δεν έχουμε πάρει την επιχορήγησή μας. Το «Αμφιθέατρο» επιχορηγείται, αλλά φέτος μας οφείλεται ακόμη η περσινή μισή δόση. Για τη φετινή δεν έχει συνέλθει ακόμη η επιτροπή. Τρομερή δυσπραγία. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει κονδύλια…».
// Με την Ακαδημία Τεχνών τι γίνεται; Σας είχαν προτείνει κάποιο σημαντικό ρόλο αν δεν κάνω λάθος…
«Ποια Ακαδημία Τεχνών;».
// Αυτήν που ανήγγειλε ο Καραμανλής… την Ακαδημία Θεάτρου και Μουσικής…
«Α, για αυτή λέτε; Μα, αυτή είναι ένα φιάσκο! Το όλο εγχείρημα έχει ματαιωθεί! Δεν θα γίνει τίποτα. Ποια Ακαδημία; Ξέρετε, στις Ακαδημίες διδάσκουν καθηγητές με αυξημένου κύρους πτυχία. Σ’ αυτήν την Ακαδημία θα δίδασκαν τέτοιοι καθηγητές; Δεν έχω ακούσει για τέτοιους καθηγητές. Σήμερα υπάρχουν εκατοντάδες δραματικές σχολές -μη μου ζητήσετε να σας πω ποιες είναι καλές και ποιες όχι, δεν θα σας απαντήσω- αλλά τα νέα παιδιά που θέλουν να γίνουν ηθοποιοί ας δουν πρώτα, πριν γραφτούν σ’ αυτές, ποιοι είναι οι καθηγητές που διδάσκουν και τι διδάσκουν».
// Είστε μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Πιστεύετε ότι εκπληρώνει το έργο της ή φαντάζει στον κόσμο σαν μια κλειστή κάστα διανοουμένων;
«H Aκαδημία παράγει επιστημονικό έργο, μια σειρά εκδόσεων για επιστήμονες και ερευνητές σε κάθε τομέα της επιστήμης».
// Για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου στην πανηγυρική συνεδρία της Ακαδημίας Αθηνών θα έχετε την κεντρική ομιλία. Το θέμα της ποιο είναι;
«Είναι μεγάλη τιμή για εμένα που η Σύγκλητος αποφάσισε στην πανηγυρική συνεδρία για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου να μου δώσει την κεντρική ομιλία. Στις 24 Μαρτίου, στις 7 το βράδυ, το θέμα της ομιλίας μου είναι “Δημητρίου Βυζαντίου – Η Βαβυλωνία (1836)”, μια κωμωδία με αφορμή τη ναυμαχία του Ναυαρίνου. Θα είναι ανοιχτή προς το κοινό στο κεντρικό κτίριο της Ακαδημίας στην αίθουσα τελετών».
// Σας ικανοποιούν οι Έλληνες που αντικρίζετε σήμερα;
«Οι Έλληνες, όπως και οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί και οι Ιάπωνες κ.ο.κ., έχουν γίνει δέσμιοι του λάιφ στάιλ. Η αριστοκρατία του χρήματος πάντοτε έπαιζε δεσπόζουσα ρόλο από την αρχαιότητα μέχρι τώρα. Δεν είναι κάτι καινούργιο. Κάθε φυλή έχει τα ελαττώματά της. Ωστόσο οι Έλληνες έχουν αξίες που σε δύσκολες στιγμές πάντα εμφανίζονται. Υπάρχουν άνθρωποι-νησίδες, πρεσβύτεροι και νεότεροι, που είναι αξιοπρεπείς απέναντι στο λειτούργημά τους. Οι επιστήμονες, οι διανοούμενοι, οι καλλιτέχνες, οι πνευματικοί άνθρωποι αγωνίζονται. Υπάρχουν άξιοι άνθρωποι αλλά και γελοίοι. Αλλά και πότε δεν υπήρχαν γελοίοι;
Σε κάθε εποχή και σε κάθε έθνος υπάρχουν έντιμοι και ανέντιμοι. Όποιος αγαπάει το τομάρι του πάνω απ’ όλα, πώς να αγαπήσει τον τόπο του; Άλλα όταν πετάς τα σκουπίδια στο δρόμο, δεν αγαπάς τη χώρα σου… Αυτή είναι χωριατιά! Με την κακή έννοια της λέξεως. Είναι βλακεία!».
// Βλέπετε σήμερα καλλιτέχνες άξιους συνεχιστές του χθες;
«Αυτό θα το πούμε τριάντα χρόνια μετά. Δεν μπορούμε να συγκρίνουμε αυτούς που έχουν φύγει με αυτούς που είναι σε δράση. Οι απελθόντες έχουν κάτι από την αίγλη του μύθου, οι παρόντες έχουν κάτι από τη “ρετσινιά” της καθημερινότητας. Κάθε γενιά αναπολεί με νοσταλγία τα προγενέστερα χρόνια. Θεωρεί ότι ήταν καλύτερα. Αλλά αυτό είναι ένδειξη γηρατειών. Είμαι ανάμεσα σε τρεις γενιές. Ο πατέρας μου, είμαι γιος του Αντίοχου Ευαγγελάτου, αρχιμουσουργού της Λυρικής Σκηνής, η δική μου γενιά και της κόρης μου. Πάντα το ίδιο άγχος. Ανάμεσα στην οικονομική αγωνία και στην καλλιτεχνική φιλοδοξία».
// Η κόρη σας στα άξια χνάρια του πατέρα. Όλοι λένε ότι είναι μια σημαντική νέα σκηνοθέτιδα. Τη θέλατε στο χώρο σας;
«Εγώ δεν είπα ποτέ στην Κατερίνα τι να κάνει. Δεν την επηρέασα. Μπήκε τέταρτη στη Φιλοσοφική Σχολή, έκατσε ένα χρόνο, δεν ικανοποιήθηκε κι έφυγε. Έδωσε εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο, μπήκε πρώτη, τελείωσε πρώτη στα 4 χρόνια, έκανε σπουδές στο Λονδίνο και μετά έμαθε ρώσικα και πήγε για σπουδές και στη Μόσχα. Η Κατερίνα έχει μεγάλη προσωπικότητα. Έχει προσωπικό ύφος και δική της βούλα».
// Τι εύχεστε για τη χώρα μας;
«Να δοθούν περισσότερα χρήματα στην παιδεία και τον πολιτισμό».
// Είστε ικανοποιημένος από τους πολιτικούς μας;
«Από ορισμένους ναι, από ορισμένους όχι. Πάντως όχι ενθουσιασμένος».
// Ποια είναι η ευτυχία στη ζωή;
«Ο έρωτας».
// Και πώς είναι η ζωή χωρίς τη γυναίκα σας και σπουδαία ηθοποιό Λήδα Τασοπούλου;
«Μια άδεια ζωή. Ευτυχώς, έχω τα παιδιά μου που πάνε καλά και τη δουλειά μου, αλλά η απουσία της Λήδας είναι κάτι το αξεπέραστο. Εδώ στο “Αμφιθέατρο” έχουμε φτιάξει ένα πολύ όμορφο χώρο με τα κοστούμια που φορούσε η Λήδα, φωτογραφίες και αφίσες από παραστάσεις…».