Στερνό αντίο

Ολοζώντανες και πάλιν οι μνήμες. Και πάλιν πίσω στο μαύρο καλοκαίρι του 1974. Τριάντα πέντε σχεδόν χρόνια πίσω. Στις εκκλησίες για τη νεκρώσιμη ακολουθία και ύστερα στο δικό τους κοιμητήριο ή στο Στρατιωτικό Κοιμητήριο του Τύμβου της Μακεδονίτισσας. Φρεσκοσκαμμένοι οι τάφοι για να δεχθούν τα οστά των εκτελεσθέντων ηρώων μας που ένας ένας επιστρέφουν. Επιστρέφουν μέσα στις μικρές λειψανοθήκες, σκεπασμένες με τη σημαία της Κυπριακής Δημοκρατίας και τη γαλανόλευκη. Για το στερνό αντίο.
Λίγα λουλούδια αγάπης βγαλμένα από την ψυχή μας, ένα δάφνινο στεφάνι κι ένα καντήλι αναμμένο ως μια συνεχής ικεσία προς τον Θεό. Απέριττα τα μνήματα των ηρωικώς πεσόντων παλικαριών. Των Ελλήνων Κυπρίων και Ελλαδιτών, που εκτελέσθηκαν εν ψυχρώ την ώρα της αιχμαλωσίας. Υπέρ ελευθερίας, υπέρ πίστεως και πατρίδος, υπέρ των συμφερόντων εκείνων που έπαιξαν πίσω από τις πλάτες μας τα πιο βρώμικα παιχνίδια τους. Δικών μας και ξένων! Τους περιμέναμε να γυρίσουν ζωντανοί από την επομένη της τουρκικής εισβολής του 1974. Μα γυρίζουν δυστυχώς μια αγκαλιά κόκαλα ιερά μέσα στις μικρές λειψανοθήκες. Αποκαλύπτονται μέσα από τους ομαδικούς τάφους που κρατούσαν για χρόνια τα ένοχα μυστικά τους. Δώδεκα στο Καζάφανι, δεκαεπτά στο Παλαίκυθρο, δεκαεπτά, όπως μαρτυρά ένας Τουρκοκύπριος, στον Άγιο
Ιλαρίωνα… Και έπεται συνέχεια.
Ξεφυλλίζοντας το τετράδιο των σκέψεων δεν μπορεί παρά να αναρωτιέσαι γιατί τόση προκλητική αδιαφορία. Γιατί τόση απάθεια από εμάς που, κατά έναν ανεξήγητο τρόπο, έχουμε εξαντλήσει όλη την αγωνιστικότητά μας στο να εκφράζουμε τον συγκλονισμό μας για τις αποτρόπαιες πράξεις… Η κυβέρνηση, τα κόμματα, η κοινωνία, σχεδόν όλοι… Και έγκριτοι υποτίθεται δημοσιογράφοι, στην Αθήνα κυρίως, που λες και ανακάλυψαν τώρα την Αμερική. Δημοσιογράφοι που τόσα χρόνια σώπαιναν, δυστυχώς… Δημοσιογράφοι που τόσα χρόνια προκαλούσαν με την εκκωφαντική βουβαμάρα τους. Τρόμαξαν, λέει, με τις αποκαλύψεις του Αττίλα Ολγκάτς. Δικαιολογημένα θα έλεγα, αφού για τριάντα πέντε συναπτά έτη κοιμούνταν τον ύπνο του δικαίου.
Για την ιστορία, να θυμίσουμε πως η πρώτη κηδεία οστών ήρωα αγνοουμένου έγινε στις 14 Νοεμβρίου 1999. Ήταν τα κόκαλα τα ιερά του δεκαεξάχρονου αείμνηστου εθελοντή πολεμιστή Ζήνωνα Ζήνωνος από την Ομορφίτα, ενδόξων προγόνων γνήσιος απόγονος, που έπεσε στο πεδίο της τιμής δίνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός του για την απόκρουση του τούρκου εισβολέα. Ένας άγνωστος ήρωας, έως την ημέρα που με τη μέθοδο DNA αποκαλύφθηκε η ταυτότητά του. Δεκαέξι χρόνων αγόρι, εθελοντής απέναντι στην τουρκική λαίλαπα…
1.619 αγνοούμενοι μιας απίστευτα προδομένης ιστορίας και μιας πρωτοφανούς τραγωδίας: Άρρενες 1.503, γυναίκες 116, παιδιά μέχρι 16 ετών 31, από 17-18 ετών 133, από 19-39 ετών 664, από 40-59 ετών 208, άνω των 60 ετών 316. Πολίτες αγνοούμενοι 613, στρατιώτες 484 και έφεδροι 514. Εξήντα τέσσερις από τους αγνοούμενούς μας κατάγονται από την Ελλάδα ενώ πέντε είναι και αμερικανοί υπήκοοι… Και οι ταυτοποιήσεις συνεχίζονται. Και ο κατάλογος που μικραίνει. Δεν σβήνει, όμως, ούτε ελαχιστοποιείται και ο πόνος. Γιατί όλοι όσοι επιστρέφουν φέρουν τα σημάδια της εν ψυχρώ εκτέλεσης… Και δεν μας αρκεί μόνο που γυρίζουν. Απαιτούμε και τη διακρίβωση των συνθηκών του θανάτου τους…
Ντίνος Αυγουστής
Εκπαιδευτικός στο ΑΤΕΙ της Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού