Ο ΥΛΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ
H κρίση είναι παγκόσμια και πλήττει ολόκληρη την ανθρωπότητα με πρωταρχική αναφορά στις μεγάλες και πλούσιες δυνάμεις του κόσμου. Φαινόμενο που έλκει την καταγωγή του κυρίως, από την κουλτούρα της κοινωνικής και οικονομικής συμπεριφοράς του πολιτισμού που οικοδόμησε κατεξοχήν ο «Δυτικός άνθρωπος» τους τελευταίους τρεις αιώνες με τη Βιομηχανική Επανάσταση και την οικοδόμηση μοντέλου ανάπτυξης χωρίς όρια και μιας αχαλίνωτης και, εν πολλοίς, απάνθρωπης καταναλωτικής αντίληψης της ζωής. Μιας ευμάρειας και ευημερίας ενός υλικού πολιτισμού, ο οποίος έδειχνε να είναι ατέρμων και που απεδείχθη καταστροφικός σε πολλά επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης (καταστροφή Περιβάλλοντος, διάλυση κοινωνικών θεσμών, ατομικά αδιέξοδα κ.λπ.). Η κουλτούρα αυτή της ανάπτυξης, ο «πολιτισμός» της ευημερίας, προδήλως έφτασαν σήμερα σε ένα τέλος απροσδόκητο και, πιθανώς, μη αναστρέψιμο. Ζούμε υπό συνθήκες εκτάκτου ανάγκης όπου καμία χώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει μόνη της το πρόβλημα της κρίσης στην οικονομία, της κρίσης στη χρηματοπιστωτική και χρηματιστηριακή αντίληψη της ζωής, κρίση που πλήττει κυρίως τις προηγμένες, οικονομικά, χώρες και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί χωρίς συνολικό παγκόσμιο πρόγραμμα ανακατανομής του πλούτου και των πόρων και κυρίως επανασχεδιασμού και οργάνωσης σε νέες βάσεις του τρόπου ζωής του ανθρώπου σε σχέση με το Περιβάλλον, την κατανάλωση, την κοινωνική και οικονομική του συμπεριφορά. Ο κόσμος έχει φτάσει στα όριά του ενώ οι Δημοκρατίες και η πολιτική, όπως αναπτύχθηκαν κυρίως στον 20ό αιώνα, δεν μπορούν να επιλύσουν τα προβλήματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, που ούτως ή άλλως πάσχει σε επίπεδο ενιαίας πολιτικής δομής και λειτουργίας στο επίπεδο της υπέρβασης του εθνικού έναντι του ευρωπαϊκού κοινού συμφέροντος, δείχνει να μην είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα αδιέξοδα και τη δομική οικονομική κρίση χωρών κυρίως της πρώην ανατολικής Ευρώπης, όπως η Λετονία και η Ουγγαρία, αλλά και παλαιότερων μελών της όπως η Ιρλανδία, που απειλούνται με κατάρρευση των κρατικών τους δομών. Η αλληλεγγύη της Ευρωπαϊκής Ένωσης περιορίζεται κυρίως στον χώρο του ευρώ και αυτή σε… ποσότητες ανεπαρκείς για την αντιμετώπιση της κρίσης χωρών όπως η Ισπανία, η Ελλάδα και η Ιταλία. Γεγονός που αποδεικνύει εκ των πραγμάτων την έλλειψη πολιτικής συνοχής και πολιτικών θεμελίων που θα μπορούσαν να στηρίξουν μια ενιαία κοινή στάση ενός πολιτειακού συστήματος που αντιλαμβάνεται πολιτικά και κατά τρόπο ενιαίο τον εαυτό του.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση πάσχει και τα εθνικά κράτη στρέφονται πλέον στο εσωτερικό τους επιχειρώντας να επιλύσουν το πρόβλημα μόνα τους με χρηματοδοτήσεις τραπεζών και κυκλοφορία του χρήματος. Κι όλα αυτά σε μια εποχή που η παγκοσμιοποίηση δημιουργεί αλληλεξαρτήσεις που επιβάλλουν μια κοινή στάση της Ευρώπης και του κόσμου σε όλα τα επίπεδα της ζωής του ανθρώπου.
Σε όλη αυτήν την παγκόσμια πλέον κοινωνικο-οικονομική κρίση πολιτισμού, η Αθήνα επιχειρεί να εξασφαλίσει ένα ελάχιστο όριο συναίνεσης, απαραίτητο για την αντιμετώπιση μιας κατάστασης απολύτου εκτάκτου ανάγκης. Συναίνεση δεν σημαίνει, εν προκειμένω, κατάργηση των διαφορών ή των αντιλήψεων των ιδεολογικών ή άλλων πολιτικών στάσεων απέναντι στο κοινωνικό γίγνεσθαι και στις προοπτικές της χώρας. Η συναίνεση είναι όρος δημοκρατικής συναντίληψης και συνεννόησης υπό την έννοια του «γεγονότος της πόλης», που σημαίνει τη συμμετοχή του πολίτη στα κοινά υπό το πρίσμα του κοινού συμφέροντος. Ο προσδιορισμός λοιπόν, από όλες τις πολιτικές δυνάμεις της χώρας, του πλαισίου της κρίσης και των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα υπό το πρίσμα της αντίληψης του γενικού ή του κοινού εθνικού συμφέροντος είναι όρος επιβίωσης για την κοινωνία μας για την επιτυχή, κατά το δυνατόν, αντιμετώπιση της τρικυμίας στην οποία πλέει το καράβι της Ελλάδας και της θύελλας που επαπειλεί να έρχεται. Υπʼ αυτήν την έννοια, ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένων των ΜΜΕ καθώς και κοινωνικών ομάδων, θεσμών και οργανώσεων που το συναποτελούν, θα πρέπει να κινηθεί προς την κατεύθυνση της υιοθέτησης, ατομικά και συλλογικά, μέτρων και συμπεριφορών που δεν υπονομεύουν σε αυτήν την κρίσιμη ώρα την κοινωνική συνοχή και δεν βαθαίνουν την κρίση, όπως συμβαίνει καθημερινά με ανεύθυνες και ανώφελες απεργίες ή διαδηλώσεις ή και πεσιμιστικές προβολές των ΜΜΕ. Τούτη την ώρα οφείλουμε να συμπράξουμε στο πλαίσιο βραχυπρόθεσμου και μεσοπρόθεσμου σχεδίου αντιμετώπισης του υπαρξιακού προβλήματος της κοινωνίας κατά τρόπο που μας προσδιορίζει ως κοινότητα συμφερόντων και ως κοινωνία αντιλήψεων και αξιών με μακρύ ιστορικό παρελθόν, παρόν και μέλλον.