Οι κουκούλες
Παράλληλα, έχουμε επισημάνει την ανάγκη προστασίας των ατομικών και κοινωνικών αγαθών χωρίς, όμως, περιστολή των ελευθεριών του πολίτη. Και δεν χρειάζεται να επαναλάβει κανείς την ανάγκη της εμπέδωσης του αισθήματος ασφάλειας στη συνείδηση του κάθε πολίτη αλλά και της κοινωνίας συνολικά. Το αίσθημα της ασφάλειας είναι ηθικό αγαθό και αποτελεί την πεμπτουσία της ελεύθερης προσωπικότητας.
Ταυτόχρονα, αποτελεί το αίσθημα ασφάλειας τη δημιουργική προϋπόθεση για κάθε μορφή προόδου, τόσο για το άτομο όσο και για το κοινωνικό σύνολο. Θα το επαναλάβουμε ακόμα μία φορά: Δεν υπάρχει χειρότερη μορφή δουλείας από τη δουλεία στον φόβο. Μια κοινωνία, η οποία κυριαρχείται από τον φόβο, γίνεται εσωστρεφής και ανελεύθερη κοινωνία. Το ίδιο ισχύει και για κάθε πολίτη. Και το σύνδρομο του φόβου γίνεται τραγικό ψυχικό γεγονός όταν «συνοδεύει» το άτομο ακόμα και εκεί που εκ προορισμού θα έπρεπε να το αποβάλει. Δηλαδή, μέσα στο ίδιο του το σπίτι.
Οι βίαιες πράξεις, οι βανδαλισμοί κατά της περιουσίας ανυποψίαστων πολιτών είναι, ή πρέπει να είναι, κακουργηματικές πράξεις. Και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται από τη συντεταγμένη Πολιτεία. Να σημειωθεί δε, ότι οι πράξεις τυφλής βίας είναι χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, αναγόμενες στην αποκλειστικότητα του Κοινού Ποινικού Δικαίου και ως εκ τούτου προκαλεί κατάπληξη η «αδυναμία» κοινής αντιμετώπισης από τον πολιτικό κόσμο.
Το νομικό οπλοστάσιο για την αντιμετώπιση του φαινομένου, τόσο για την πρόληψη όσο και για την καταστολή του, είναι επαρκές. Αρκεί να εφαρμοστεί.
Σε ό,τι αφορά στην περίφημη κουκούλα, η οποία τείνει να γίνει από τα ηλεκτρονικά κυρίως ΜΜΕ το κύριο, το αποκλειστικό και το πρωτεύον ζήτημα εις βάρος της ουσίας του προβλήματος, θα πρέπει, με νομοθετική ρύθμιση, να αποτελέσει επιβαρυντικό στοιχείο αρχής τελέσεως αξιόποινης πράξης.
Γιατί τι άλλο μπορεί να σημαίνει η κάλυψη του προσώπου με κουκούλα, παρά μόνον την «προετοιμασία» τέλεσης παράνομης πράξης, δηλαδή με δόλο και στόχο την αποφυγή των ποινικών συνεπειών της παράνομης πράξης; Να θεσπιστεί επίσης η αποζημίωση κάθε περιουσιακής ζημίας τρίτου ή του Δημοσίου εις βάρος της περιουσίας του δράστη ή –εφόσον είναι ανήλικος– και σε βάρος του έχοντος την επιμέλεια.
«Ελευθερία και νόμος» ήταν μια ιστορική φράση του αείμνηστου Γεωργίου Παπανδρέου –την είχε πει σε άλλες εποχές και για άλλους λόγους, εξακολουθεί όμως να ισχύει σε κάθε περίπτωση– ο οποίος τόνιζε ότι οι πολιτικοί και κοινωνικοί αγώνες είναι ελεύθεροι. Εκείνη η οποία δεν είναι ελεύθερη είναι η παράνομη πράξη. Και ως τέτοια πρέπει να καταστέλλεται με την εφαρμογή των νόμων. Και σε αυτήν τη βάση πρέπει να ομονοήσουμε όλοι. Ανεξαιρέτως όλοι. Γιατί όταν πάρει η κοινωνία, οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους (αυτοδικία) –και δεν είμαστε πολύ μακριά από αυτό– τότε ο πολιτικός κόσμος δεν θα έχει κανένα άλλοθι.