Η παρεούλα των «πεφωτισμένων»…
Οι κομματικοί σχηματισμοί, κατά τη σύγχρονη δημοκρατική αντίληψη, αντανακλούν τις ανάγκες της κοινωνίας για την αναδιάρθρωση των σχέσεων «αρχόντων και αρχομένων» σε συνδυασμό με την αναδιάταξη των σχέσεων παραγωγής και οικονομικής δράσης και στόχο την ευτυχία του πολίτη, με την εξαγωγή του «από το βασίλειο της ανάγκης» και την εισαγωγή του «στο βασίλειο της ελευθερίας».
Η «Δράση», a priori και με βάση τα «χαρακτηριστικά» της ηγεσίας της, αντανακλά «ενδοοικογενειακές» συγκρούσεις, σε επίπεδο κορυφής, των 343 οικογενειών που δεσπόζουν και επικυριαρχούν σ’ αυτήν τη χώρα.
Πόρρω δε απέχει και του στοιχείου της λενινιστικής αντίληψης που διέπει το οργανωτικό σχήμα των ελληνικών κομματικών σχηματισμών (αστικών και μαρξιστικών), δηλαδή ένα πειθαρχημένο και οργανωμένο τμήμα κάποιας κοινωνικής τάξης, που αποτελείται από τα πλέον αποφασιστικά, δραστήρια και συνειδητά στοιχεία της, να επιδιώκει την κατάληψη της εξουσίας προς πραγμάτωση ορισμένων κοινωνικών, οικονομικών, πολιτιστικών και πολιτικών στόχων.
Οι «τρεις» της «Δράσης» στη μέχρι τούδε πολιτική διαδρομή τους «πολλά άστεα οίδασι», εναπομένει όμως να αποδείξουν αν η νέα κομματική απόπειρα είναι προϊόν του «νόον έγνω» ή της εγωιστικής αμφισβήτησης του «κατά τα πρωτοτόκια» διαμοιρασμού της εξουσίας!
Βεβαίως στις ευρωπαϊκές κοινοβουλευτικές δημοκρατίες υπάρχει μια «κινούμενη μάζα», σύμφωνα με τον κοινωνιολογικό προσδιορισμό, της οποίας η δυναμικότητα υπολογίζεται στο 10 έως 15% των ψηφοφόρων, που μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο και συντείνουν στη διαμόρφωση των κοινοβουλευτικών πλειοψηφιών.
Όμως σε κάθε περίπτωση και οι κομματικοί σχηματισμοί – «παραπληρωματικές γωνίες», ρόλο που φιλοδοξεί να διαδραματίσει η «Δράση» στην πολιτική ζωή της χώρας, δεν παρουσιάζονται στο πολιτικό προσκήνιο με «σημαία ευκαιρίας». Στηρίζονται σε μια ευρεία δημοκρατική οργάνωση και κατά τα δυνατόν επιδιώκουν να προσελκύσουν στις τάξεις τους όσο το δυνατόν περισσότερο οπαδούς, τόσο από την τάξη την οποία εκπροσωπούν, όσο και από όμορους ιδεολογικοπολιτικούς χώρους, με την προβολή και τη «βάσανο» των ιδεών τους.
Ο κοινωνικός και πολιτικός ρόλος των κομματικών σχηματισμών προσδιορίζεται από τις εκάστοτε ανάγκες της κοινωνίας και βεβαίως καθίστανται θνησιγενείς οι κομματικοί εκείνοι σχηματισμοί που είναι «γέννημα και θρέμμα» των διαγκωνισμών των κέντρων εξουσίας, τάση των οποίων παραμένει, σχεδόν πάντα, ο έλεγχος και η καθοδήγηση των εκάστοτε αιρετών εξουσιών, δηλαδή των κυβερνήσεων.
Τα εξωθεσμικά κέντρα εξουσίας (οικονομικοί όμιλοι, συγκροτήματα Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης κ.λπ.), κινούμενα στο ημίφως της δημοκρατικής νομιμότητας, αρέσκονται στην «κατασκευή» υποχείριων εξουσιών και πρεσβεύουν το «δόγμα» των αδύναμων κυβερνητικών σχημάτων των οριακών πλειοψηφιών.
Η πολυδιάσπαση των κομματικών χώρων, με την προβολή και «προπαγάνδιση» του δήθεν «πλουραλισμού», δεν υποκρύπτει παρά την επιθυμία των εξωθεσμικών κέντρων για τη χειραγώγηση της πολιτικής ζωής του τόπου.
«Timeo Danaos et dona ferentes»… Φοβού, λοιπόν, τους Δαναούς και δώρα φέροντας… πριν αποδείξουν την «αγαθότητα» των σκοπών τους…
Η «Δράση» των «τριών», από τα μέχρι τούδε γνωσθέντα χαρακτηριστικά της, παρουσιάζεται ιδιαίτερα ατομικιστική, ατομοκεντρική, αποπνέει ατμόσφαιρα «παρεούλας» κατά τις εν άσματι διακηρύξεις του Διονύση Σαββόπουλου, «στην Ελλάδα οι παρέες γράφουν ιστορία», με περιορισμένο ενδιαφέρον και λιγότερη πίστη στην πολιτική θέση ότι υφίστανται και υποχρεώσεις των κομματικών σχηματισμών προς την κοινωνία, και το αντίθετο φυσικά.
Η ηγεσία της «Δράσης», πάντα σύμφωνα με τις πρώτες προγραμματικές διακηρύξεις της, ενδιαφέρεται, ανοιχτά και χωρίς να το αποκρύπτει, κυρίως για την τακτική στις προσεχείς εκλογικές αναμετρήσεις (ευρωεκλογές κ.λπ.), την προβολή της προσωπικότητάς της και τον χειρισμό των Μέσων Ενημέρωσης, παρά για την επεξεργασία και την υποστήριξη ιδεών και πολιτικών σχετιζόμενων με τις μακροχρόνιες κοινωνικές ανάγκες.
Η εμφάνιση της «Δράσης», πλην δακτυλοδεικτούμενων περιπτώσεων, επιβεβαιώνει την «αποχή» των πνευματικών δυνάμεων του τόπου από τα «πολιτικά δρώμενα». Η «πνευματική ελίτ», που άλλοτε έδινε το μέτρο της αγωνίας των πνευματικών ανθρώπων για την πορεία του τόπου, σήμερα εμφανίζεται να επικυριαρχείται από το «πνεύμα του αναχωρητισμού»…
Τέλος, το επαναλαμβανόμενο εγχείρημα των «τριών» στερείται και πάλι της «εισαγωγής καινών δαιμονίων» στις πολιτικές διεργασίες. Ουδέ καν το υποτυπώδες των διακηρύξεων, ότι «μια δίκαιη κοινωνία προϋποθέτει την ορθολογιστική κατανομή των αγαθών που παράγονται σήμερα με αφθονία», δεν σπαθίζει τις θέσεις(;) της «Δράσης»…
«Δράση», λοιπόν, ίσον αντίδραση;
Ιδού η απορία…