Βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος…

Ο λόγος για τη Δικαιοσύνη. Και ιδιαίτερα για τον τρόπο που λειτουργεί όταν απέναντί της έχει να κρίνει από τη μια πλευρά την ουσία μιας συμπεριφοράς, μιας δραστηριότητας, και από την άλλη εκείνων που την αποκαλύπτουν, εκείνων που επισημαίνουν την ανάγκη να ερευνηθεί, που είναι η δουλειά τους να ενημερώνουν, να αφυπνίζουν, να κρίνουν, να αναλύουν, να πληροφορούν.
Εάν, παρεμπιπτόντως, στην πρώτη κατηγορία ανήκουν πρόσωπα με εξουσία πολιτική, οικονομική ή και δικαστική, κανένας πλέον δεν εκπλήσσεται από το γεγονός ότι η πλάστιγγα θα γείρει προς την πλευρά τους.
Ο Τύπος «στενάζει» καθημερινά στις αίθουσες των δικαστηρίων. Και δικάζεται γιατί σε πείσμα όλων εξακολουθεί να αποκαλύπτει, εξακολουθεί να ερευνά, εξακολουθεί να θέτει ερωτήματα, εξακολουθεί να ενοχλεί, να ελέγχει, να ανοίγει διάπλατα τα αυτιά του και τα μάτια του σε κάθε στοιχείο που εμφανίζει αποκλίνουσες συμπεριφορές.
Η κοινή γνώμη φαίνεται –και είναι πεπεισμένη πλέον– πως πραγματικός αρωγός της είναι ο ελεύθερος δημοσιογράφος.
Είναι εκείνος που αρνείται πεισματικά να εγκλωβισθεί στη λογική της αυτολογοκρισίας.
Στη λογική που θέλουν να οδηγήσουν τους δημοσιογράφους με συνεχείς διώξεις και αδικαιολόγητες καταδίκες.
Το «Π», όπως και άλλοι πολλοί λειτουργοί του Τύπου, έχει αποδείξει πως αντιστέκεται απέναντι σε εκείνους που δεν σέβονται τον πολίτη, το λειτούργημά τους, τους θεσμούς, τους νόμους και συστηματικά αρνούνται να επιδείξουν ευαισθησία σε ζητήματα που μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε τραγωδίες.
Ευαισθησία που δεν μπορεί να μονοπωλεί σε μια ευνομούμενη Πολιτεία ο δημοσιογράφος.
Προηγούνται ίσως οι λειτουργοί της δικαστικής εξουσίας που υποχρεούνται να αντιδρούν και να υπερασπίζουν τον πολίτη. Ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί, συνδικαλιστικοί εκπρόσωποί τους και πολιτικοί προϊστάμενοι «ορκίζονται» πως είναι ταγμένοι να υπηρετούν τον σκοπό τους. Κι όπως κάθε κανόνας, έχει κι αυτός τις εξαιρέσεις του.
Μάρτυρες πολλών τέτοιων εξαιρέσεων έχουμε γίνει όλοι μας σε μικρά και μεγάλα γεγονότα. Οι δημοσιογράφοι, ιδιαίτερα, καθώς σέρνονται στα δικαστήρια για να αποδείξουν την αλήθεια όχι ενός μεγάλου γεγονότος που αποκαλύπτουν με τα δημοσιεύματά τους αλλά εκείνα τα σημεία ενός κειμένου που θίγουν κάποιον εμπλεκόμενο που προσφεύγει, τις περισσότερες φορές για τη δημιουργία εντυπώσεων, στη Δικαιοσύνη. Έτσι βλέπουμε το δέντρο και χάνουμε το δάσος.
Μήπως, τελικά, αυτός είναι και ο στόχος;
Σε αυτό το παιχνίδι τακτικής οι δικαστές οφείλουν να μείνουν απέξω. Οφείλουν να λειτουργήσουν μακριά από νοοτροπίες καριέρας, αναρρίχησης, οφέλους ή ακόμη και μιας κακώς εννοούμενης συναδελφικής αλληλεγγύης.
Γιατί το κόστος δεν αφορά μόνο τους ίδιους. Αφορά ολόκληρο τον κλάδος τους, αφορά την Πολιτεία, αφορά τη Δημοκρατία.