ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΑΠΟ ΑΛΛΟ ΠΛΑΝΗΤΗ…

Αν έχετε έστω και την παραμικρή αμφιβολία ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι από άλλο πλανήτη και δεν μιλάμε για πλάσματα εξωγήινα όπως τα λυμφατικά ανθρωποειδή των ταινιών επιστημονικής φαντασίας του Στίβεν Σπίλμπεργκ, αλλά για όντα χωρίς καμιά εμφανισιακή διαφορά από τη δική μας, δεν έχετε παρά να παρακολουθήσετε, έστω και για λίγο, μερικά από τα τηλεοπτικά προγράμματα για να εξακριβώσετε ότι τα «εκτός του δικού μας πλανήτη» υπάρχουν σε πλείστες αξιοθαύμαστες (!) ποικιλίες.
Και το χειρότερο είναι που αγωνίζονται με κάθε τρόπο και με ποικίλα μέσα να μας μεταδώσουν το νοσογόνο ιό τους, με τον ίδιο ζήλο που και ένας χρήστης ναρκωτικών προσπαθεί να πείσει και άλλους για να προσχωρήσουν στον κόσμο των δικών τους τεχνητών παραδείσων.
Όπως δεν είναι τίποτα λιγότερο από έναν «τεχνητό παράδεισο» και ο τηλεοπτικός «λουλάς» της πρωινάδικης αρλουμπολογίας του κάθε Γρηγόρη, ενισχυμένος μάλιστα και με τις αποκαλύψεις μέχρι οριακών σημείων της κάθε «γάμπας-γαμπίτσας», όπως οι παλιές επιθεωρήσεις του «Ακροπόλ» καθώς και των αβυσσαλέων σιλικονούχων ξώβυζων, όπως εκείνα της αείμνηστης Τζέιν Μάνσφιλντ, μέχρι και της αμφισβητούμενης αθωότητας της κάθε σημερινής «Λολίτας», όλα μαζί και με τις αξιολύπητες ανορεξικές «μοντέλες-γλάστρες» του καρακιτσάτου εγχώριου μόντελινγκ!
Για όνομα του Θεού, δεν υπάρχει ένας στοργικός χριστιανός για να πει σε όλες αυτές τις αγουροξυπνημένες πρωινάδικες σειρήνες της απελπισίας:
«Ρε κορίτσια, κρύφτε και μερικά από τα κάλλη σας για να μας ανοίξετε την όρεξη, γιατί έτσι με τη φόρα παρτίδα και όλα “στο πιάτο”, τι άλλο παραπάνω να επιθυμήσει το μπουχτισμένο μάτι μας, μέχρι δηλαδή που θα μας στείλετε για ποικιλία στις “Τρελές του κλουβιού”, με αποτέλεσμα να βγείτε εσείς οι πιο χαμένες. Εκτός αν είναι παγίδα στημένη από τις άλλες “τρελές” για να σας αρπάξουν την μπουκιά από το στόμα και δεν το έχετε αντιληφθεί…».
Και να σκεφτεί κανένας ότι για τις «Κλουβίτσες» έχουν προπωληθεί 40.000 εισιτήρια, χωρίς καμιά θηλυκή εκπρόσωπος να έχει επιτύχει τέτοια πρωταθλητική επίδοση!
Και όλα αυτά βέβαια και πάντα με την άποψη του τι «πουλάει», αλλά δεν νομίζω ότι η πελατεία στην οποία απευθύνονται όλα αυτά τα «πρωινάδικα», δηλαδή στις εργάσιμες ώρες να είναι άλλη από τους άνεργους που η απόγνωση τους κρατάει μέσα, οι αραχτοί συνταξιούχοι, οι νοικοκυρές της καθημερινής «λάτρας» που κι αυτές λιγοστεύουν λόγω της ανάγκης να βοηθήσουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό, οι καθηλωμένοι για λόγους υγείας και γενικά οι οικονομικά αδύνατοι που δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν πελάτες για όλον αυτό τον προσφερόμενο αχταρμά, γιατί πίσω πίσω από κάθε απερίγραπτο «πρωινάδικο» υπάρχει η διαφημιστική σκοπιμότητα, σίγουρα με τον πιο κακόγουστα επιλεγμένο τρόπο, ακόμα και για την κορακόφωνη άγνωστη τραγουδίστρια που βγαίνει μήπως και πουληθεί κανένα «σιντάκι» της.
Και που για όλα αυτά, αλλά όχι και μόνο, επιβεβαιώνεται η υποψία, έστω και σαν ανέκδοτο, ότι έχουμε να κάνουμε με επισκέπτες από άλλο πλανήτη. Δηλαδή για κάποιους που βρίσκονται εντελώς μακριά από το Σήμερα. Για τόσο απληροφόρητους για την τρομακτική αύξηση της ανεργίας, έτσι που να αποτελεί πια «φαινόμενο για επίδειξη» ο ένας που δεν έχει ακόμα απολυθεί μπρος στους εκατό που κάθονται. Τόσο τυφλούς στη σταδιακή εξαφάνιση των μικρομάγαζων, ακολουθώντας τη μοίρα των μπακάλικων της κάθε γειτονιάς, που αποτελούν το μεγαλύτερο ποσοστό του μικρομεσαίου επαγγελματισμού. Και ακόμα τόσο απληροφόρητοι για τα ερήμην της Ελλάδας Νατοϊκά γυμνάσια «Ηγεμόνας» στη Μεσόγειο που δύσκολα να προβλέψει κανένας ποια απομονωτική σκοπιμότητα εξυπηρετούν. Όσο και αδιάφοροι για την πολιτική μας ασυναρτησία. Αυτά κι άλλα πολλά και το μόνο ενδιαφέρον των «αλλοπλανητικών» μας πρωινάδικων –και δεν ξεχωρίζω κανένα από τα χαζοχαρούμενα και πολυχαχάνιστα γενικώς– τα νέα αισθηματικά ενδιαφέροντα της κατά τα άλλα συμπαθέστατης και αξιέραστης κ. Νανάς Παλαιτσάκη με τον άγνωστό μας κ. Άλεξ που δεν τον ξέρουμε (τι φταίμε; Δεν μας έστειλε το βιογραφικό του), όπως και για μια ολόκληρη εκπομπή αποτρόπαιου γούστου, σχετικά με τον αισθηματικό δεσμό του καινοφανούς τηλεοπτικού φρούτου, της κ. Ευγενίας Μανωλίδου, με το λαλίστατο βουλευτή κ. Άδωνι Γεωργιάδη και συγγνώμη που θα το πω, αλλά η περίπτωση μου θυμίζει το τι… ανεπανόρθωτο έπαθε η Φατμέ στο Γενί-τζαμί, αν όχι και η κάθε τηλεοπτική φοράδα στο αλώνι! Έλεος! Έλεος! Έστω και χωρίς «ζαβαρακατρανέμια». Χορτάσαμε από «μαναμανέμια»!..
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ! ΗΡΘΑΝ…
(…και θαυμαστά τα έργα τους!)
Τις πρώτες μας ανησυχίες για την επάνοδο των Γερμανών στην Ελλάδα -και όχι βέβαια με το σατιρικό όσο και θυμοσοφικό τρόπο της ταινίας του Αλέκου Σακελλάριου, με τον αξέχαστο Βασίλη Λογοθετίδη- έρχεται τώρα να επιβεβαιώσει η πώληση του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA στους Γερμανούς με το αλλεπάλληλο ξήλωμα των συνεργατών του, με κυριότερη και ίσως χαρακτηριστικότερη «αποκαθήλωση» της, κατά γενική αναγνώριση, εξαιρετικής εκπομπής «Μηχανή του χρόνου» του Χρήστου Βασιλόπουλου.
Και εδώ βέβαια δεν έχουμε να κάνουμε με άσχετους από άλλο πλανήτη, αλλά με πολύ σχετικούς και γνώριμους από παλιότερες δυσάρεστες μνήμες, έτσι που να μην έχει καμιά σχέση πια το όνειρο της ταινίας «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» με τον εφιάλτη των «Γερμανών που εγκαταστάθηκαν»!
Χαρακτηριστικό του ξηλώματος σε παν ό,τι ενοχλεί την εργοδοτική ηγεσία, όπως και του Σπύρου Κομίνη από το «ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ», για το οποίο κάναμε λόγο στο σημείωμα της περασμένης Κυριακής και που σ’ αυτή την περίπτωση μπορεί να μην υπήρχε γερμανικός δάκτυλος, δεν απουσίαζε όμως η φασιστική απόκλιση του «δεν σε γουστάρουμε, αποφασίζουμε και διατάζουμε»! Στην περίπτωση της «Μηχανής του χρόνου», τα αίτια της απομάκρυνσης πιθανόν να είχαν και διαχρονικές αφορμές, γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που η «Μηχανή» του κάνοντας «φλας-μπακ» στον «Χρόνο» θυμήθηκε αρκετές από τις θηριωδίες της γερμανικής κατοχής και όπως πληροφορούμαι θα ακολουθούσαν κι άλλες, μια και τέτοιες τηλεοπτικές εργασίες αποκαθιστούν κατά έναν τρόπο την τραυματισμένη τηλεοπτική αξιοπρέπεια από τη «μηχανή» των «πρωινάδικων» που προαναφέραμε. Οπόταν και οι Γερμανοί, με… όλο τους το δίκιο, έδειξαν πόρτα στον Χρήστο Βασιλόπουλο, λέγοντας:
«Τι θα γίνει μ’ εσένα, ρε φίλε, θα σε πληρώνουμε και θα μας βγάζεις στη φόρα τα λερωμένα τʼ άπλυτα;».
Χωρίς να χωράει αμφιβολία ότι η «Μηχανή του χρόνου» θα φιλοξενηθεί από άλλο κανάλι, όπως το ίδιο εύχομαι και για τον Σπύρο Κομίνη, να τον διαβάζουμε σε άλλη εφημερίδα, γιατί αυτό που μας χρειάζεται είναι να έχουμε συντάκτες που δεν διστάζουν να μιλήσουν και να προβλέπουν, αντί για πένες της σκοπιμότητας, του ξεσκονίσματος και του «λάιφ-στάιλ»!

***

ΜΙΧΑΛΗΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ
(…ήταν η μεγάλη έκπληξη γνωριμίας του 1954!)

Με αφορμή την εκτενέστατη συνέντευξη του Μιχάλη Κακογιάννη που δημοσιεύθηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα, μεταφέρω την πρώτη γνωριμία του Μιχάλη Κακογιάννη με το ελληνικό κοινό, όπως ακριβώς την περιγράφω στο βιβλίο μου «Φλας-μπακ, μια ζωή σινεμά»: «Στις αρχές της δεκαετίας του ’50 ένας παραγωγός από την Αίγυπτο, ο Σωτήρης Μήλας, γυρίζει τρεις ταινίες στα στούντιο του Καΐρου, το “Ένα βότσαλο στη λίμνη” και το “Δεσποινίς ετών 39” του Αλέκου Σακελλάριου και τον “Άνεμο του μίσους” του Νίκου Τσιφόρου και στη συνέχεια ζητάει από τον Γιώργο Τζαβέλλα να του γυρίσει μια ταινία με τον Δημήτρη Χορν, την Έλλη Λαμπέτη και τον Γιώργο Παππά. Όταν όμως ο Φίνος έμαθε τη συμφωνία του Γιώργου Τζαβέλλα με τον Μήλα, ο οποίος είχε αρχίσει να γίνεται επικίνδυνος ανταγωνιστής, του δήλωσε ότι δεν θα έπρεπε πια να υπολογίζει σε καμιά μελλοντική τους συνεργασία, δήλωση που φυσικά ο Τζαβέλλας δεν μπορούσε να την περάσει αψήφιστα. Και έτσι, στο κενό που δημιουργήθηκε, μπήκε στη μέση σαν από μηχανής θεός ο Δημήτρης Χορν για να σώσει την κατάσταση, θυμήθηκε έναν Κύπριο φίλο του, που μεταξύ άλλων σπούδαζε στο Λονδίνο και κινηματογράφο. Και ύστερα από λίγους μήνες, ο περισσότερος κινηματογραφικός κόσμος της Αθήνας είναι καλεσμένος, ένα κυριακάτικο πρωινό, στον κινηματογράφο “Μαξίμ”, εκεί που είναι τώρα το θέατρο “Αλίκη” για να προβληθεί η ταινία, με τη διάθεση από τους περισσότερους να θάψουν τον καινούργιο ουρανοκατέβατο σκηνοθέτη που κουβαλήθηκε “εξ Εσπερίας” για να δρασκελίσει το δικό τους κινηματογραφικό άβατο. Όταν όμως σε λίγο άρχισε η προβολή, ήρθε και η μεγάλη έκπληξη, γιατί η ταινία που είδαμε ήταν ένα πραγματικό διαμάντι για τα κινηματογραφικά μας δεδομένα. Όσο για τον καινούργιο, ήταν ένας από τους ανθρώπους που θα έγραφε ιστορία στον ελληνικό κινηματογράφο. Και όχι μόνο.
Ήταν το “Κυριακάτικο ξύπνημα” και ο άνθρωπος που ήρθε στην Αθήνα από την Κύπρο μέσω Λονδίνου ήταν ο Μιχάλης Κακογιάννης.
Ακολούθησαν “Το κορίτσι με τα μαύρα”, το “Τελευταίο ψέμα”, η “Ερόικα”, η “Ηλέκτρα” και ο “Ζορμπάς”. Είναι ο μόνος σκηνοθέτης από την Ελλάδα, σ’ εκείνη τη δεκαετία τουλάχιστον, που ζητώντας ένα ραντεβού με κάποιον ξένο παραγωγό, δεν θα ακούσει την ιδιαιτέρα να τον ρωτάει “Κακό-γκιανίς είπατε; Με τι ασχολείσθε;”».
Η συνέντευξή του, που προανάφερα, έτυχε την ίδια ημέρα που διάβασα την επίσημη εκλογή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη ως ισόβιου μέλους της Ακαδημίας Ανθρωπιστικών και Πολιτιστικών Επιστημών στο Παρίσι.
Εκτιμώντας ότι με την εκλογή της κ. Ντόρας Μπακογιάννη από τη Γαλλική Ακαδημία, στο πρόσωπό της τιμάται η Ελλάδα. Και χωρίς να θέλω, ούτε για αστείο, να υποτιμήσω την όση πολιτιστική και επιστημονική της δράση, δεν παύω να έχω την απορία για τον πολυβραβευμένο Μιχάλη Κακογιάννη, με ποια «επίσημη εκλογή» θα έπρεπε να τιμηθεί; Από περιέργεια δηλαδή και τίποτα παραπάνω.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ