ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ

Εκατοντάδες άτομα από διάφορες χώρες και φυλές συνωστίζονται. Άνδρες, σχεδόν όλοι νέοι, περιφέρονται, συζητούν στη γλώσσα τους, μπαινοβγαίνουν στα διάφορα μικρομάγαζα με επιγραφές σε ξένες γλώσσες. Από μακριά βλέπεις μυστηριώδεις συναλλαγές που γίνονται, χρήματα και κάποια είδη, πιθανότατα ναρκωτικά, αλλάζουν χέρια. Η ρυπαρότητα της περιοχής, τα σκουπίδια, θλίβουν.

Τις απογευματινές και τις βραδινές ώρες η κατάσταση γίνεται αφόρητη. Είναι τόσος πολύς ο κόσμος που με δυσκολία περνούν τα αυτοκίνητα. Πολλές φορές οι αργόσχολοι που περιφέρονται τα πλησιάζουν απειλητικά. Σε κάποιες γωνίες βλέπεις περίπολο της αστυνομίας. Σχεδόν πάντοτε είναι νεαρά παιδιά, δύο άντρες και μια γυναίκα. Και αναρωτιέται ο διαβάτης… Καλά, αν δημιουργηθεί κάποιο πρόβλημα από το ανήσυχο αυτό πλήθος, αυτά τα νεαρά παιδιά θα το αντιμετωπίσουν; Με ποια βοήθεια; Και η εμφάνισή τους είναι πραγματικά σε θέση να αποτρέψει τις τυχόν κακές διαθέσεις κάποιων από τους περιφερόμενους αλλοδαπούς ή Έλληνες;

Και διερωτάται ακόμη ο περαστικός διαβάτης: Ποιοι είναι αυτοί οι περιφερόμενοι, από πού ήρθαν, πόσο θα μείνουν, πώς ζουν, πού μένουν, πώς διατρέφονται, είναι υγιείς ή άρρωστοι, έχουν τις οικογένειές τους; Ποια στοιχεία έχει άραγε η Αστυνομία, η νομαρχία, ο δήμος για το πλήθος των ανθρώπων αυτών; Βρίσκονται νόμιμα στη χώρα; Γίνεται κάποιος έλεγχος γι’ αυτό; Αν δεν έχουν πού να μείνουν, πώς να τραφούν, πώς να αντιμετωπίσουν τις στοιχειώδεις ανάγκες τους, τότε ποιος δρόμος ανοίγεται για αυτούς;

Το πρόβλημα είναι τεράστιο. Οποιαδήποτε καθυστέρηση στην επίλυσή του εγκυμονεί σοβαρότατους κινδύνους για την ασφάλεια των πολιτών.

Η εντύπωση, πάντως, που αποκομίζει ο περαστικός πολίτης είναι ότι το κράτος και κατ’ επέκταση η νομαρχία και ο δήμος, έχουν πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσουν αυτήν την κατάσταση ουσιαστικά. Δεν έχει σημασία, και σε τελευταία ανάλυση δεν ενδιαφέρει και τον πολίτη, ποιος έχει, ποιες αρμοδιότητες και ποιος δεν έχει. Το θέμα είναι ότι το πρόβλημα όχι μόνο δεν αντιμετωπίζεται, αλλά αντιθέτως οξύνεται και διαγράφεται απειλητικό. Η περιοχή, για όσους δεν το καταλαβαίνουν, αποτελεί ένα γκέτο με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Άμεση λοιπόν είναι η ανάγκη για τη λήψη μέτρων. Και ο δήμος οφείλει να αναλάβει τις απαιτούμενες πρωτοβουλίες. Πίσω από το δημαρχείο άλλωστε συμβαίνουν όλα αυτά.

Το παράνομο μικρεμπόριο

Ανθεί στην Αθήνα το παράνομο μικρεμπόριο. Και με αυτό εννοούμε τους μικροπωλητές χωρίς άδεια, κυρίως αλλοδαπούς, που πωλούν τα ποικίλα είδη τους σε διάφορα σημεία της πόλεως. Δεν ξέρω αν έχει υπολογιστεί ποιος είναι ο τζίρος που κάνουν. Εκτιμώ, όμως, ότι είναι πολύ μεγάλος, ενδεχομένως να φτάνει κάποια εκατομμύρια ευρώ.

Δεν είναι νέο το φαινόμενο αυτό, υπήρχε εδώ και χρόνια. Το σοβαρό, όμως, είναι ότι δεν μειώθηκε. Αντιθέτως αυξάνεται. Παρά τις προσπάθειες που διαχρονικά, ομολογουμένως, έχουν καταβληθεί από τον δήμο και την Αστυνομία και πολλές άλλες υπηρεσίες, το πρόβλημα δεν έχει λυθεί. Αντιθέτως, όπως ανέφερα, έχει αυξηθεί και αυξάνεται διαρκώς. Δημιουργούνται καινούργιες πιάτσες που παλαιότερα δεν υπήρχαν. Ενδεικτική και η περίπτωση της πιάτσας που έχει δημιουργηθεί στην οδό Πειραιώς, όπου πωλούνται, κάτω στο πεζοδρόμιο, κάλτσες, παπούτσια, διάφορα είδη ρουχισμού. Και όπου οι πελάτες είναι συνήθως αλλοδαποί. Μια άλλη πιάτσα διαμορφώνεται συχνά μπροστά στο ιστορικό κτίριο του πανεπιστημίου, επί της οδού Πανεπιστημίου. Ακόμη και στους ακριβότερους δρόμους της Αθήνας, όπως είναι η Ερμού και η Βουκουρεστίου, θα δει κανείς αλλοδαπούς μικροπωλητές να πωλούν απομιμήσεις διάσημων οίκων μόδας, κυρίως τσάντες, μαντίλια, πορτοφόλια κ.λπ.

Η παρουσία αυτών των μικροπωλητών πολλαπλασιάζεται τα Σάββατα και τις Κυριακές, αλλά και τις ώρες που τα καταστήματα κλείνουν. Παρατηρώντας τις κινήσεις των μικροπωλητών αυτών διαπιστώνεις ότι δεν πρόκειται για μεμονωμένους μικρεμπόρους. Η ταυτόχρονη, συνήθως, εμφάνισή τους, η προσεκτική κατανομή τους σε συγκεκριμένα σημεία των οδών, το είδος των εμπορευμάτων τους, οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για εξαιρετικά οργανωμένη επιχείρηση που λειτουργεί με κανόνες και στόχους στην οποία οι νεαροί αλλοδαποί που πωλούν είναι μιας μορφής υπάλληλοι. Συχνά επίσης τόσο η Αστυνομία όσο και η Δημοτική Αστυνομία, τους πλησιάζουν, τους κάνουν παρατηρήσεις, συστάσεις κ.λπ. Δεν φαίνεται όμως να είναι τόσο αποτελεσματικοί. Ακριβώς γιατί ύστερα από λίγο το φαινόμενο επαναλαμβάνεται και αν όχι ακριβώς στο ίδιο σημείο, τότε λίγο παρακάτω. Άλλωστε, η μεγαλύτερη απόδειξη της έλλειψης αποτελεσματικότητας στην αντιμετώπιση του φαινομένου των παράνομων μικροπωλητών είναι ότι διαρκώς αυξάνονται.

Ο Εμπορικός Σύλλογος Αθηνών έχει επανειλημμένα διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση αυτή. Έχει απόλυτο δίκιο. Πληρώνουν ενοίκια, εφορίες, μισθούς, ΙΚΑ κ.λπ. και με απόγνωση βλέπουν να μην έχουν πωλήσεις γιατί έξω από τα καταστήματά τους, στον δρόμο, πωλούνται εμπορεύματα ασφαλώς όχι της ίδιας ποιότητας, αλλά που εξυπηρετούν τις ίδιες χρήσεις π.χ. τσάντες, πορτοφόλια, μαντίλια και πολλά άλλα. Εφόσον λοιπόν, οι μικροπωλητές δεν έχουν τις οικονομικές υποχρεώσεις των καταστηματαρχών, προφανώς είναι χαμηλότερες οι τιμές τους και πολλαπλάσια τα κέρδη τους. Οι παράνομοι μικροπωλητές όμως δεν πληρώνουν και φόρους. Το κράτος, λοιπόν, τι κερδίζει από τη δραστηριότητά τους; Και τελικά, τι να πιστέψουμε. Ότι μια ολόκληρη Πολιτεία με τους θεσμούς της (νομαρχία, δήμος, Αστυνομία, Δημοτική Αστυνομία κ.λπ.) δεν είναι σε θέση να καταργήσει τους παράνομους μικροπωλητές; Δυσκολεύομαι εξαιρετικά να το πιστέψω. Η επόμενη υπόθεση λοιπόν είναι ότι κάτι συμβαίνει και τα μέτρα δεν είναι όσο πρέπει αποτελεσματικά. Μήπως αυτό το κάτι έχει κάποια σχέση και με τη διαβίωση των παρανόμων μεταναστών στη χώρα μας; Μήπως δηλαδή συντηρείται ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά; Ζημιώνει όμως τη χώρα μας.

ΑΤΡΟΠΟΣ