Τριάντα χρόνια «καμένης γης» στην οικονομία!
Το Συμβούλιο Υπουργών Οικονομίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο πλαίσιο της εξέτασης των προγραμμάτων σταθερότητας και σύγκλισης 21 κρατών μελών της, απηύθυνε προς την Ελλάδα, τέσσερις βασικές συστάσεις οικονομικής πολιτικής, με βάση τη σχετική πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αξιολόγηση του επικαιροποιημένου προγράμματος σταθερότητας της χώρας μας για την περίοδο 2008-2011.
Η πρώτη περίπτωση «καμένης γης» στην οικονομία επισημάνθηκε το 1980 από τον τότε πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου, και επιβεβαιώθηκε μετά τις εκλογές της 18ης Οκτωβρίου 1981. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία προέκυψε από τις εκλογές εκείνες, διαπίστωσε, με αριθμούς, την πρώτη μείζονα εγκατάλειψη της δημοσιονομικής σωφροσύνης και τις ολέθριες συνέπειες της αλόγιστης επέκτασης που επιχείρησε, την περίοδο 1980-81, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εν όψει της εκλογικής της ήττας. Σημειώνεται ότι ο νέος τότε πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου είχε ανακοινώσει ότι η κυβέρνησή του θα αναλάμβανε πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Εξεταστικής των Πραγμάτων Επιτροπής, η οποία θα διερευνούσε πού είχαν διοχετευτεί τα τραπεζικά δάνεια για παραγωγικές επενδύσεις κατά την περίοδο 1974-81.
Η δεύτερη περίπτωση «καμένης γης» διαπιστώθηκε στις 13 Οκτωβρίου 1985, όταν η τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε, υπό την πίεση της ΕΟΚ και την ανάγκη λήψης της δεύτερης δόσης του κοινοτικού δανείου, να εξαγγείλει το πιο σκληρό πακέτο μέτρων λιτότητας. Είχε προηγηθεί η αλόγιστη μετεκλογική επέκταση της νέας κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ κατά την περίοδο 1982-85. Μετά τις εκλογές του 1985 όλοι οι μακροοικονομικοί δείκτες βρίσκονταν σε τραγική κατάσταση και η ελληνική οικονομία υπό κατάρρευση.
Η τρίτη περίπτωση «καμένης γης» σηματοδοτήθηκε από τη γνωστή πρωθυπουργική ιαχή στο Περιστέρι «Τσοβόλα δώστα όλα» και χαρακτηρίσθηκε από την περίοδο οικονομικής αστάθειας, η οποία άρχισε κυρίως μετά την εγκατάλειψη, τον Μάρτιο του 1988, του τότε σταθεροποιητικού προγράμματος εν όψει της προοπτικής ήττας του κυβερνώντος κόμματος (ΠΑΣΟΚ) στις εκλογές του Νοεμβρίου του 1989.
Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας επιδεινώθηκε τότε και από τις κυβερνήσεις συνεργασίας ή εθνικής ενότητας, που σχηματίσθηκαν μέχρι τον Απρίλιο του 1990. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που προέκυψε από τις εκλογές αυτές είχε να αντιμετωπίσει ένα δημόσιο χρέος που πλησίαζε το 100% του ΑΕΠ, έναν συνεχώς ανερχόμενο πληθωρισμό, ένα υπό κατάρρευση ασφαλιστικό σύστημα και μια επαπειλούμενη κρίση ρευστότητας.
Η τέταρτη περίπτωση «καμένης γης» επιβεβαιώθηκε από τη φοροεισπρακτική καταιγίδα στις 3 Αυγούστου 1992 και την εφαρμογή νέου σταθεροποιητικού προγράμματος, το οποίο στηριζόταν στην επιβολή πρόσθετων έμμεσων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών, στην επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και στη συμπίεση των μισθολογικών αυξήσεων στον δημόσιο τομέα.
Αλλά και τα μέτρα αυτά δεν μπόρεσαν να επιφέρουν την αναγκαία βελτίωση της ελληνικής οικονομίας, εξαιτίας της συνέχισης των υψηλών δημόσιων ελλειμμάτων και της περαιτέρω αύξησης του δημόσιου χρέους.
Η πέμπτη περίπτωση «καμένης γης» διαπιστώθηκε από τη Eurostat αρχικά το 2003 και στη συνέχεια με την «Απογραφή» που έκανε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας μετά τον Μάρτιο του 2004 και την αναθεώρηση πολύ προς τα πάνω βασικών μακροοικονομικών μεγεθών και ιδιαίτερα των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους.
Τότε η ελληνική οικονομία τέθηκε υπό επιτήρηση, παρά την επίμονη τότε επίσημη ρητορεία για «ισχυρή οικονομία»! Είναι σχεδόν άγνωστο ότι η πρώτη ανεπίσημη επιτήρηση έγινε το 1994. Η περίοδος 1993-2004 χαρακτηρίζεται από την κατάρτιση σειράς προγραμμάτων σύγκλισης, με στόχο την ένταξη της χώρας στην Οικονομική και Νομισματική Ένωση, καθώς και από μια φορολογική σκληρότητα και πύκνωση των ιδιωτικοποιήσεων ακριβώς για την επίτευξη του στόχου αυτού.
Η έκτη «καμένη γη» επισημοποιήθηκε πανηγυρικά με τη φοροεισπρακτική καταιγίδα του Σεπτεμβρίου του 2008, η οποία θυμίζει εκείνη της 3ης Αυγούστου του 1992!
Τριάντα χρόνια, συνεπώς, «καμένης γης» με θύματα το κύρος της χώρας μας, τους φορολογουμένους και τους εργατοϋπαλλήλους.