ΤΑ ΧΡΙΣΤΑ ΠΑΘΗ ΤΙΝΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΩΣ ΦΑΥΛΗ ΛΑΓΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΩΝ

Δέν ημπορεί η θάλασσα
νά πλύνει τίς ντροπές μας
ούτε κι ο άνεμος μπορεί
ν’ αλλάξει τίς ροπές μας.

Είμαστε Έθνος πονηρόν
τής ασελγείας μπράβοι
γι’ αυτό καί αρμενίζουμε
ως άθλιον καράβι.

Οι φάροι κατασβήστηκαν
καί πλέον δέν φωτίζουν
κι οι πόλεις μας γεμίσανε
μέ βόδια πού μουγκρίζουν.

Μέ κάτι κάρτες παλαιές
Ναών σακατεμένων
κτίζουμε στά ερείπια
τό μέλλον ξιπασμένον.

Είμαστε, λένε, ιδανικοί
διά τά μεγάλα έργα
μόνο πού μάς χρειάζεται
τό φτύσιμο κι η βέργα.

Ορδές τού Βυζαντινισμού
μέ πέη υψωμένα
ως άλλοι Διόνυσοι ορμούν
σέ παιδικόν αυχένα.

Μαύρα τά ράσα, η ματιά
φαύλη κι ερεθισμένη,
χτυπάνε τά καμπαναριά
καί τρέμει η οικουμένη.

Παίδες Ελλήνων σκύψετε
ίνα ευλογηθείτε
κι ό,τι κι άν πάθετε μιλιά
– τό πάθος ευλογείται.

Ιδού Χριστέ οι μαστροποί
πού τέκνα σου δηλώνουν.
Όταν ξεσχίζουνε βρακιά
δές τους πώς καμαρώνουν.

Τά Σόδομα καί Γόμορρα
τώρα επανακάμπτουν
κι ο διάολος κι ο σατανάς
νέα κοστούμια ράπτουν.
Αρχίσανε οι εορτές
κι οι φαύλες ακηδίες.
Η Χώρα μαυροστόλιστη
ακολουθεί κηδείες.

Όλα εδώ σαπίζουνε
ως φρούτα σέ καφάσι
καί στίφη ανενδοίαστα
περιπολούν τήν Πλάση.

Ο οργασμός ωρύεται
ως στήν σφαγή του τράγος
καί οι αιθέρες αντηχούν
ντροπήν τε ως καί άγος.

Πού νά μονάσει ο συνετός
καί προσευχές νά κάνει,
η ηθική εξώκειλε
εις τού Σκορδά τό Χάνι.

Όμως τό πλοίον συνεχώς
εις τάς μονάς οδεύει
κι η Χώρα υπερήφανη
ψήφους γλισχρούς αγρεύει.

Δέν έχει φώς η μοναξιά
τά άστρα σιγοσβήνουν
κι οι πόρνοι ως παιδαγωγοί
τήν βρόμα τους αφήνουν.

Δές τά κελιά τών φυλακών
τινών μοναστηρίων,
Θεέ μου ομοιάζουνε
καί βρίθουν μυστηρίων.
………………………………
………………………………
Τώρα πού η φτώχεια
πέφτει σάν τό χαλάζι
καί αφανίζει τίς μικρές
φυτείες τού ΕΥΡΩ
ετοιμαστείτε νά μονάσουμε
κι ό,τι είναι νά γίνει
άς γίνει. Η φτώχεια
θέλει καλοπέραση.