Σε παρακμή ο ελληνικός στίβος

Την περασμένη εβδομάδα γράφαμε για την ισχνή εκπροσώπηση της Εθνικής μας ομάδας στίβου στο 30ό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού στίβου, το οποίο διεξήχθη το περασμένο Σαββατοκύριακο στη Ρώμη. Γράφαμε ότι η ελληνική αποστολή ήταν η μικρότερη των τελευταίων ετών, από τις αρχές της δεκαετίας του 1990, όταν ξεκίνησαν οι επιτυχίες και τα πρώτα μετάλλια. Το ακόμη πιο άσχημο της ελληνικής παρουσίας δεν ήταν τα οκτώ μόνον άτομα που συμμετείχαν στο Πανευρωπαϊκό του κλειστού στίβου, αλλά το γεγονός ότι ύστερα από χρόνια δεν είχαμε μετάλλιο. Οι διακρίσεις της ελληνικής ομάδας ήταν οι δύο παρουσίες σε τελικό του άλτη του ύψους Κώστα Μπανιώτη, που κατετάγη 6ος και της Βούλας Παπαχρήστου στο τριπλούν, που κατετάγη τελευταία. Αυτές ήταν όλες κι όλες οι διακρίσεις, απούσης και της Πηγής Δεβετζή, που παραμένει και το μεγάλο όνομα του ελληνικού στίβου. Αυτές οι διακρίσεις δείχνουν και το επίπεδο του ελληνικού στίβου αυτήν την περίοδο. Ένας ελληνικός στίβος, που βρίσκεται από τη μια πλευρά στο στόχαστρο, καθώς έχει δεχθεί τους περισσότερους ελέγχους ντόπινγκ της WADA, ενώ από την άλλη πλευρά δεν παράγει όπως παλιά μεγάλους αθλητές και μεγάλες αθλήτριες. Ίσως, να έχουν δίκιο αυτοί που λένε ότι μετά τους συνεχείς ελέγχους ντόπινγκ και τα κρούσματα που έχουν σημειωθεί να έχουν στενέψει τα περιθώρια, ίσως να είναι απλά ένας από τους λόγους της παρακμής. Το σίγουρο πάντως, είναι ότι ο στίβος στη χώρα μας ακολουθεί αυτήν την περίοδο καθοδική πορεία.