Μας έβαλε τα γυαλιά ο κουμπάρος…
Κι εμείς, η Ελλάδα, ούτε στον πάγκο. Στα τσικό… Να μαζεύουμε την μπάλα… Και μη μας πει κανείς ότι υπερβάλλουμε. Ότι γκρινιάζουμε χωρίς λόγο. Πήγαμε προσκυνητές στην Ουάσινγκτον. Να υποβάλουμε τα σέβη μας, όχι στον μεγάλο Βεζύρη. Αλλά στην αυλή του. Τη Χίλαρι. Κι αυτό που πετύχαμε ήταν όλο κι όλο να βγάλουμε μια φωτογραφία. Να την έχουμε στο γραφείο μας να τη βλέπουν οι ιθαγενείς… Ότι είμαστε κολλητοί. Όπως και με την Κοντολίζα. Και ήμασταν ικανοποιημένοι. Οι χαζοχαρούμενοι. Και σε μία εβδομάδα φάγαμε τον ουρανό σφοντύλι. Όπως και τότε με τον άλλο δικό μας, τον Μπους. Που δεν πρόλαβε να εκλεγεί κι έτρεξε να τα δώσει όλα στα Σκόπια. Προσκυνητής η Χίλαρι στην αυλή του Αλή Πασά… Πρόκληση απίστευτη. Αν μας μέτραγαν, θα είχαν τουλάχιστον το σαβουάρ βιβρ να πουν, αφού θα πάω στην Άγκυρα ας πεταχτώ και στην Αθήνα, για τα μάτια του κόσμου, να τους κουνήσω το μαντίλι… Να μην είναι παραπονούμενοι. Ούτε καν αυτό. Ήταν άλλη μια απόδειξη της… επιτυχημένης και στιβαρής εξωτερικής μας πολιτικής. Η μαύρη σελίδα της κυρίας Ντόρας. Αλλά να ‘ταν μόνον αυτό… Ήρθαν και τα χειρότερα… Αντί να πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πήγε το βουνό στον Μωάμεθ… Ο πρώτος προορισμός του νέου Πλανητάρχη πέραν του Ατλαντικού είναι η Τουρκία. Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται ότι η Αμερική δεν έχει φίλους. Έχει μόνο συμφέροντα. Το ίδιο ακριβώς είχε πει ο Κλίντον για τη σφαγή στη Ρουάντα και δεν παρενέβη…
Όμως δεν μας φταίει ούτε η Χίλαρι ούτε ο Ομπάμα, ούτε ο Μπους ούτε ο Ερντογάν. Κανένας άλλος εκτός από εμάς… Όπως στρώσαμε κοιμόμαστε… Χωρίς στρατηγική, χωρίς σχεδιασμό, στο πόδι όλα. Γκρεμίσαμε ό,τι είχε χτιστεί με κόπο πολύ. Κόψαμε τους ισχυρούς δεσμούς που είχαμε παραδοσιακά με τον αραβικό κόσμο και είχαν ενισχυθεί με τον Ανδρέα.
Δεν φτιάξαμε συμμαχίες. Δεν αξιοποιήσαμε φίλους που προσφέρθηκαν να στηρίξουν τα εθνικά μας θέματα, από αγάπη για την Ελλάδα και την προσφορά της στον πολιτισμό και τη Δημοκρατία. Δεν εκμεταλλευθήκαμε τη θέση μας… Δεν στηρίξαμε, με ομοψυχία όλων, αυτά που μας ανήκουν. Ο καθένας με το δικό του μπαϊράκι…
Και δεν βλέπουμε τι γίνεται δίπλα μας… Η Τουρκία πάντα ήταν εκεί, όπου είναι και σήμερα. Δεν άλλαξε η γεωπολιτική της θέση. Και η σημασία της. Έχει την τύχη να έχει σύνορα με καυτές περιοχές, καυτές για τις ΗΠΑ. Αναβαθμίστηκε, λένε, ο ρόλος της Τουρκίας. Όχι όμως έτσι τυχαία. Κάποιος πάτησε το κουμπί. Κι αυτός, κακά τα ψέματα, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ο Ερντογάν, που έφερε στο προσκήνιο, σε πρώτο ρόλο, όχι μόνο στην περιοχή μας, τη χώρα του. Παντού παρών. Στη Συρία, στο Ισραήλ, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, στο Ιράν, στον Καύκασο, στη Ρωσία, στο Νταβός. Και η Ελλάδα πού είναι, κύριε Καραμανλή; Στο καβούκι της… Ούτε καν στην Αθήνα. Ούτε καν στο Αγαθονήσι… Απούσα και από την Κύπρο μας! Και από το Αιγαίο.
Δεν παραγνωρίζουμε ότι ο πρωθυπουργός έκανε κάποια σωστά βήματα, που θύμισαν ότι υπάρχει και η Ελλάδα. Το «όχι» στο Σχέδιο Ανάν –ήταν αρκετό το αλληθώρισμα προς τον αλησμόνητο Τάσσο, ότι δεν είναι μόνος–, το «ναι» στον αγωγό με τον Πούτιν, το «όχι» κατάμουτρα στον Μπους… Που έστελναν το μήνυμα ότι δεν είμαστε δεδομένοι… Συνέχεια όμως δεν υπήρξε. Σαν να σήμαινε άτακτη υποχώρηση. Σιωπητήριο. Δεν αντέξαμε τις πιέσεις; Σηκώσαμε λευκή σημαία; Με αντάλλαγμα τι; Κανένα, όπως δείχνουν οι αγκαλιές με την Άγκυρα… Και η δική μας αντίδραση πού είναι; Ξανά καρπαζοεισπράκτορες. Μας αρκούν οι χειραψίες και οι αναμνηστικές φωτογραφίες. Και τα μαύρα σύννεφα να συσσωρεύονται ολόγυρά μας. Που δεν μπορεί κανείς από τους ηγέτες μας, κυβέρνηση και αντιπολίτευση, αλλά και απ’ όλους τους άλλους χώρους –γιατί κανένας δεν μπορεί να κάνει τον ανευθυνοϋπεύθυνο– να μην τα βλέπει… Εκτός κι αν έχουν ως… όραμα τον καναπέ κι ας γίνουμε γιουσουφάκια του Ερντογάν, που αποδείχθηκε πολύ πιο ξύπνιος απ’ τους δικούς μας… Που τους αρκούν οι κουμπαριές, τα ζεϊμπέκικα και οι φωτογραφίες. Ξυπνήστε πριν φτάσουμε να κλαίμε και γι’ άλλες χαμένες πατρίδες… Και μην πει κανείς ότι αυτές είναι εικασίες, γιατί δείτε πού ήταν η Κύπρος το 1956 και πού είναι σήμερα, δείτε τι συμβαίνει στη Θράκη, τι γίνεται στο Αιγαίο… Και εμείς χτενιζόμαστε…
Όσο συνεχίζουμε να τρωγόμαστε, να βγάζουμε μεταξύ μας τα μάτια μας, να μη μπορούμε να συμφωνήσουμε τουλάχιστον στην υπεράσπιση της χώρας, αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί εκείνων –και ξέρουν όλοι καλά ποιοι είναι– που θέλουν την Ελλάδα προτεκτοράτο τους, επαρχία τους. Και έχουν τους «τρόπους» τους για να επιβάλλουν τα σχέδιά τους. Ήδη τα δείγματα είναι ολοφάνερα. Και ανησυχητικά…