Η Τουρκία προς το απόγειο και η Ελλάδα; Στο υπόγειο…

Σηματοδοτούν τη χειραφέτηση της Τουρκίας από παραδοσιακό εντολοδόχο της Ουάσινγκτον στον δρόμο της Ρωσίας και των πετρελαίων της Μέσης Ανατολής, σε αυτόνομη περιφερειακή δύναμη, της οποίας επιδιώκεται η συνεργασία. Οι συνέπειες αυτής της εξέλιξης για την Ελλάδα (με τα μυαλά που κουβαλάει η ηγεσία της) θα γίνονται ολοένα οδυνηρότερα αισθητά.

Κορυφαίος τούρκος σχολιαστής, οξύς πολέμιος του Ερντογάν, ο Γιουσούφ Κανλί της «Χουριέτ» (εφημερίδας υπό διωγμόν), έγραφε χαρακτηριστικά τη Δευτέρα: «Κανένας από τους πολιτικούς ηγέτες της χώρας δεν θα μπορούσε και στα πιο τρελά όνειρά του να δει την Κλίντον να έρχεται στην Άγκυρα για να δώσει μιαν απροσδόκητη και ισχυρή στήριξη στις εκκλήσεις της Τουρκίας να τερματιστεί η απομόνωση των Τουρκοκυπρίων. Και για να υψώσει την αυλαία σε μια νέα εποχή των τουρκοαμερικανικών σχέσεων, αναγγέλλοντας ότι η Τουρκία θα είναι μια από τις χώρες που θα επισκεφθεί ο Πρόεδρος Ομπάμα στην ευρωπαϊκή περιοδεία του».

Από τις 2 ως τις 7 Απριλίου ο αμερικανός Πρόεδρος θα επισκεφθεί το Λονδίνο, το Στρασβούργο, την Πράγα και την Άγκυρα. Οι τρεις πρώτοι σταθμοί του είναι για διεθνείς Διασκέψεις Κορυφής (Ομάδα των 20 ή G20, NATO και ΕΕ). Μόνο η επίσκεψη στην Άγκυρα είναι για διμερείς σχέσεις και «ισχυρό μήνυμα στην Ευρώπη για την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ».

Πώς έφθασε η Τουρκία στη σημερινή της αναγνώριση ως αξιοσέβαστης δύναμης της οποίας επιζητείται (με ανταλλάγματα) η βοήθεια σε αμερικανικά αδιέξοδα και πώς έφθασε η Ελλάδα σε εικοσάλεπτη επισκέπτρια (με εισιτήριο ΟΑΣΕ) και με το μάτι της Κλίντον στο ρολόι της; Στρατηγική θέση είχαν και οι δύο (πριν η Ελλάδα χάσει στο Αιγαίο), τα ίδια και οι δύο οικονομικά χάλια (η Άγκυρα παζαρεύει με το Διεθνές Οικονομικό Ταμείο) και επιπλέον η Τουρκία έχει την κουρδική πληγή και τον αρμενικό εφιάλτη. Τα αντίστροφα πεπρωμένα -προς την κυριαρχία και την υποτέλεια- προκαθορίστηκαν από αντίθετα χαρακτηριστικά, νοοτροπίες και πρακτικές.

Συντριπτικές συγκρίσεις
μεθόδων

Στην επιβεβλημένη από γεωγραφία και ιστορία συνεχή σύγκριση Τουρκίας και Ελλάδας εξέχουν μεταπολεμικά τα εξής βασικά χαρακτηριστικά:

Από τη μια η ύπαρξη υψηλών εθνικών στόχων και η αμετακίνητη από συγκυριακές αντιξοότητες συνεχής επιδίωξή τους. Και από την άλλη η ευδαιμονική επανάπαυση στις πανάκειες της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης και της παγκοσμιοποίησης.

Η συντήρηση και τόνωση του πατριωτικού φρονήματος – και η συστηματική αποδυνάμωση, η καταφρόνηση και ο στιγματισμός του.

Το κυρίαρχο αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας στη συμπεριφορά όλων των παρατάξεων – και ο ενδημικός, διαχρονικός ραγιαδισμός της πολιτικής και πνευματικής «ελίτ».

Η σοβαρότητα των πράξεων – και η γελοιότητα των φανφαρονισμών.

Στην Τουρκία οι Ένοπλες Δυνάμεις, ως βασικό έρεισμα της εθνικής πολιτικής (παρά το αντιδημοκρατικό αλλά ουδέποτε εθνοφθόρο μητρώο τους), περιβάλλονται από θώρακα πάνδημου σεβασμού και στελεχώνονται από τους αριστείς στα σχολεία της χώρας. Στην Ελλάδα είναι αντικείμενο μικροπολιτικού μειοδοτικού διαγωνισμού και πεδίο λεηλασίας.

Στην Τουρκία η διπλωματική υπηρεσία εποικοδομεί σε μια μακρά παράδοση παιδείας, ευελιξίας και επιτηδειότητας και στελεχώνεται από τα λαμπρότερα πνεύματα, προσηλωμένα στην υπηρεσία του έθνους. Επικεφαλής της τίθεται πάντοτε υπουργός με αντίστοιχα προσόντα. Στην Ελλάδα αποτελείται από καριερίστες δημόσιους υπαλλήλους, διαγκωνιζόμενους για την εύνοια του εκάστοτε υπουργού (και συχνά της αυλής του), ο οποίος επιλέγεται με κριτήρια εσωκομματικής ισορροπίας και είναι εστιασμένος στις προσωπικές του στοχεύσεις. Έτσι, στην Τουρκία τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας προγραμματίζουν, ζυγίζουν και ενεργούν βάσει παγίου στρατηγικού σχεδίου και στη συνέχεια επιδίδονται με επιτυχία στη μεταμφίεση του μαύρου σε άσπρο. Ενώ στην Ελλάδα, ασυντόνιστα και αμήχανα, τρέχουν να μαζέψουν τα σπασμένα και να κρύψουν από τους ψηφοφόρους τη ζημιά.

Στην Ελλάδα το μεγάλο εθνικό σχέδιο (το «όραμα», κατά τη κούφια ρητορική) έχει υποκατασταθεί από διαδοχικούς χάρτινους, διάτρητους στόχους, με υποθετικές μαγικές ιδιότητες: την ένταξη στην ΕΟΚ και αργότερα στην ΟΝΕ, τους Ολυμπιακούς Αγώνες, την αντιμετώπιση της κρίσης και την… κατάργηση της αμερικανικής βίζας. Και επίσης με φανφαρονισμούς που επιστρέφουν σαν μπούμερανγκ: «Το Αιγαίο είναι ελληνική λίμνη», «Θα εποικίσουμε (!) τις βραχονησίδες», «Ενιαίο αμυντικό δόγμα» (Ελλάδας – Κύπρου), « Ηγεμονική δύναμη στα Βαλκάνια», «Στρατηγικός σύμμαχος»…

Η Τουρκία επιβάλλει και στα αρμενικά σχολεία την προβολή ντοκιμαντέρ με τις «σφαγές που διέπραξαν οι Αρμένιοι κατά τούρκων αμάχων». Και η Ελλάδα έχει για πρόεδρο του Εθνικού Συμβουλίου Παιδείας καθηγητή που καταλόγισε στον Κολοκοτρώνη γενοκτονία και υποστήριξε βιβλίο για τον εξωραϊσμό Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και μετέφρασε τη σφαγή της Σμύρνης σε συνωστισμό.

Οι αντιθέσεις
στο πρακτικό πεδίο

Αντίθετες ψυχολογίες, νοοτροπίες και μέθοδοι πραγματώθηκαν ενδεικτικά στα εξής:

Η Τουρκία το 1955, με υποκινούμενα στίφη, κακοποιεί έλληνες αξιωματικούς στο ΝΑΤΟ και τις οικογένειές τους, σκοτώνει και καταστρέφει τις περιουσίες των ομογενών (που είχαν απομείνει από τα πογκρόμ του Παγκοσμίου Πολέμου) και εκτοπίζει δεκάδες χιλιάδες στην Ελλάδα. Το 1964 αποτελειώνει την εθνοκάθαρση των Ελλήνων. Η Ελλάδα, ευπειθής στη ΝΑΤΟϊκή πειθαρχία, δεν απαντά με εθνοσωτήρια αντίμετρα, ούτε το ’55 ούτε το ’64. Σήμερα από τις 300.000 ομογενών σε Πόλη, Σμύρνη, Ίμβρο και Τένεδο απομένουν στην Πόλη περί τις 2.500. Ενώ στη Θράκη έχει εγκαθιδρυθεί καθεστώς συγκυριαρχίας, βουλευτές στην ελληνική Βουλή δηλώνονται «Τούρκοι» και από τον ΟΗΕ και την Ευρωβουλή καλούμεθα να εγκαταλείψουμε την «απαρχαιωμένη» Συνθήκη της Λωζάννης.

Στην Κύπρο το 1974 έχουμε υποβρύχια να βουλιάξουμε τον αποβατικό στόλο, αλλά τα ανακαλούμε, υπείκοντες στις συμμαχικές υποδείξεις. Οι διατάξαντες την ανάκληση καλούνται αργότερα… στις δεξιώσεις της Προεδρίας – από τον κ. Στεφανόπουλο! Ο φάκελος της προδοσίας στη Κύπρο μένει επτασφράγιστο μυστικό και η Κύπρος βαθμιαία εγκαταλείπεται στην τύχη της.

Ενώπιον τουρκικών πετρελαϊκών ερευνών στο Αιγαία, η Ελλάδα συμφωνεί και δεσμεύεται να απόσχει από έρευνες και εκμετάλλευση πλουσίων πηγών στις ελληνικές θάλασσες, που θα έλυναν το ενεργειακό πρόβλημά της.

Η Τουρκία απαγορεύει στην Ελλάδα την άσκηση του νόμιμου δικαιώματος επέκτασης των χωρικών της υδάτων στα δώδεκα μίλια, με οικονομική ζώνη διακοσίων, απειλώντας με πόλεμο. Και η Ελλάδα το εγκαταλείπει και αφήνει να εδραιωθεί διεθνώς η τουρκική θέση περί «κλειστής θάλασσας».

Η Τουρκία προβάλλει κατόπιν τις «γκρίζες ζώνες», διεκδικεί περί τα χίλια νησιά και βραχονησίδες -μέχρι τη Γαύδο- και κυκλοφορεί χάρτες με το μισό Αιγαίο και τα νησιά με χρώμα Τουρκίας. Και η Ελλάδα αναδέχεται την αισχύνη της παράδοσης του Οτσαλάν, αποκεφαλίζοντας μια δύναμη αντιπερισπασμού στα νώτα της Τουρκίας.

Η Τουρκία πραγματοποιεί το ρεσάλτο στα Ύμια -όπου εγκαταλείπουμε τρεις νεκρούς αξιωματικούς και το δικαίωμα πρόσβασης στη νησίδα- σκοτώνει τον ηρωικό Ηλιάκη, βιάζει καθημερινά την ελληνική κυριαρχία, τρομοκρατεί τους νησιώτες με χαμηλές πτήσεις, στέλνει τα πολεμικά της μέχρι το Σούνιο.

Περικυκλώνει την Ελλάδα με εχθρικές συμμαχίες, οργιάζει ανενόχλητη στη Θράκη και προωθεί μια στρατηγική αλλοίωσης και διάσπασης του ελλαδικού πληθυσμού με κατευθυνόμενη λαθρομετανάστευση. Και η Ελλάδα προωθεί τη… νομιμοποίηση των μεταναστών (στην πλειοψηφία τους μουσουλμάνων) και διασαλπίζει την προσήλωσή της στην «εθνική στρατηγική» της πλήρους ένταξης της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση…

Η Τουρκία αξιοποιεί στα ευρωπαϊκά κοινοβούλια τις ψήφους των εκατομμυρίων μεταναστών της στις αντίστοιχες χώρες και έχει δημιουργήσει ισχυρότατο λόμπι, με εξαγορά πολιτικών, διπλωματών και διαμορφωτών γνώμης, στις ΗΠΑ. Αξιοποιεί και εκεί και σε παγκόσμια κλίμακα την εξάπλωση της ισλαμικής σέχτας του Γκιούλεν (ιδρύματα, σχολεία, πανεπιστήμια, νοσοκομεία, αγαθοεργίες), η οποία, με προσωπείο το μετριοπαθές Ισλάμ και τον «διάλογο των θρησκειών», βρίσκει απήχηση και στήριξη στις ΗΠΑ.

Η Ελλάδα (και το Πατριαρχείο) υπέταξε το άλλοτε ισχυρό λόμπι της ελληνικής ομογένειας στις ΗΠΑ, το διαίρεσε σε κομματικές φατρίες και το ενέταξε στο αξιοθρήνητο ΣΑΕ και στην υπηρεσία της «εθνικής στρατηγικής».

Η Τουρκία στοχεύει την προπαγανδιστική της δεινότητα στο εξωτερικό, ενώ οι ελλαδικές κυβερνήσεις αφιερώνουν την ξύλινη ρητορεία τους στην παραπλάνηση των ψηφοφόρων – με μεγάλη επιτυχία, όπως αποκαλύπτει η υψηλή δημοτικότητα στις δημοσκοπήσεις κατά εκλογική περιφέρεια…

Στην Τουρκία ο υπουργός των Εξωτερικών έχει να αντλήσει ιδέες και από σοβαρά ε θ ν ι κ ά ιδρύματα μελέτης και ανάλυσης, όπως λ.χ. το SETA. Στην Ελλάδα ο υπουργός αντλεί εμπνεύσεις από το ΕΛΙΑΜΕΠ (!) και από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον του – όπως είχε γράψει και ο ελληνοαμερικανός καθηγητής Σταύρου.

Και η κατάληξη

Η σύγκριση είναι καταλυτική. Με τέτοιες μεθόδους και πρακτικές η Τουρκία είναι στρατηγικός εταίρος και των ΗΠΑ και της Ρωσίας (σχετική συμφωνία υπέγραψε ο Γκιουλ προ εβδομάδων στη Μόσχα), μπορεί να καταγγέλλει βίαια το Ισραήλ, γοητεύοντας τους Άραβες, αλλά και να παραμένει «στρατηγικός σύμμαχός του» και μεσολαβητής του με τη Συρία. Να απειθαρχεί στην απομόνωση του Ιράν, με ανταλλαγή επισκέψεων και οικονομικές συμφωνίες, και όμως να θωπεύεται από την Κλίντον, που απείλησε να το «εξαφανίσει από προσώπου γης».

Με αυτήν τη στρατηγική, τη συγκρότηση και την πολιτική, η Τουρκία αναδείχθηκε σε διεθνώς σεβαστή περιφερειακή δύναμη, που διαπραγματεύεται και με τις ΗΠΑ τη συνεργασία της – σε πεδία κοινού συμφέροντος. Και προχωρεί ακάθεκτη στην κατάκτηση και των «πιο τρελών της ονείρων».

Και η Ελλάδα, χωρίς στρατηγική, συγκρότηση και σοβαρότητα, κατρακυλάει με γεωμετρική ταχύτητα σε άβυσσο στοιχειωμένη με εφιάλτες.