Η Ελλάδα «πολιορκημένη από στεριά και θάλασσα»

Κι αυτό γιατί τα δύο αυτά γεγονότα υποδηλώνουν με σαφήνεια ότι αποτέλεσμα της ασκούμενης εξωτερικής πολιτικής από την κυβέρνηση της ΝΔ κατά την τελευταία πενταετία, αλλά και από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ προηγουμένως, είναι να έχει μείνει η Ελλάδα χωρίς πραγματικούς φίλους, συμμάχους και στηρίγματα στον διεθνή χώρο, αναφορικά με τα κρίσιμα εθνικά θέματα.

Το πρώτο γεγονός ήταν η επίσκεψη της υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Χίλαρι Κλίντον στην Άγκυρα και η ανακοίνωση της πραγματοποίησης επίσκεψης του αμερικανού Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα στην Τουρκία μετά από είκοσι μέρες, χωρίς να υπάρξει παράλληλα επίσκεψή του στην Ελλάδα.

Το δεύτερο γεγονός ήταν η υπερψήφιση, με συντριπτική πλειοψηφία από το Ευρωκοινοβούλιο, απόφασης με την οποία καλείται το Συμβούλιο της ΕΕ να ορίσει εντός του έτους ημερομηνία έναρξης των διαπραγματεύσεων για την ένταξη των Σκοπίων στην ΕΕ.

Ούτε η επίσκεψη Ομπάμα στην Τουρκία αποτελεί εθνική καταστροφή ούτε η απόφαση της Ευρωβουλής είναι δεσμευτική για το συμβούλιο Υπουργών ή τις Συνόδους Κορυφής της ΕΕ, όπου άλλωστε η Ελλάδα διατηρεί το δικαίωμα του βέτο για να εμποδίσει οποιαδήποτε απόφαση δεν παίρνει υπόψη της τα ελληνικά συμφέροντα.

Αυτό όμως δεν πρέπει να θολώσει το κριτήριό μας και να μας εμποδίζει να δούμε την κατάσταση στην οποία έχουμε περιέλθει.

Γιατί είμαστε άχρηστοι σε όλους;

Τα ερωτήματα είναι αμείλικτα. Πώς τα καταφέραμε έτσι ώστε η Ελλάδα, που κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα ήταν πάντα με τους ισχυρούς σε συμμαχία, σήμερα να είναι «άχρηστη» για όλους και κανένας να μην της δίνει σημασία, πόσω μάλλον να λαμβάνει υπόψη του τα εθνικά της συμφέροντα;

Πώς τα κατάφερε η Τουρκία, η οποία ήταν με τους ηττημένους και στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους, να θεωρείται σήμερα επίζηλος στρατηγικός σύμμαχος των Αμερικανών, των Ευρωπαίων, ακόμη και των

Αράβων, που επί αιώνες ήταν ορκισμένοι εχθροί της;

Γιατί οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι έχουν φτάσει στο σημείο να προτιμούν ένα θνησιγενές κρατίδιο που σίγουρα στο μέλλον θα διαλυθεί σε σλαβικό και αλβανικό κομμάτι, την πΓΔΜ, και να πιέζουν την Ελλάδα να υποκύψει στις απαιτήσεις των Σκοπίων;

Γιατί οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι έφτασαν στο σημείο να κάνουν πόλεμο εναντίον της Σερβίας και να τη διαμελίσουν για να φτιάξουν ανεξάρτητο κράτος το Κόσοβο, ένα κρατίδιο δηλαδή στα χέρια εγκληματιών εμπόρων ναρκωτικών, μαστροπών, δουλεμπόρων και λαθρεμπόρων – ένα κράτος μάλιστα που και αυτό είναι προσωρινό και θα ενσωματωθεί στο μέλλον στη «Μεγάλη Αλβανία»;

Γιατί τελικά οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ οδηγήθηκαν στο σημείο να θέλουν «Μεγάλη Αλβανία» και… «Μικρή Ελλάδα», με συρρικνωμένα τα κυριαρχικά της δικαιώματα;

Και καλά, ας παραδεχτούμε πως η Τουρκία έχει τεράστια γεωπολιτική σημασία, πράγμα που είναι αλήθεια, και ωφελείται από αυτό. Ποια γεωπολιτική σημασία έχουν όμως τα… Σκόπια, το Κόσοβο ή η Αλβανία για να προτιμούν οι ΗΠΑ και η ΕΕ τα κράτη αυτά από την Ελλάδα; Προφανώς, καμία. Σε κάθε περίπτωση είναι απείρως λιγότερο σημαντικά από την Ελλάδα. Μην τρελαθούμε κιόλας…

Τα σχέδια των άλλων και τα δικά μας λάθη

Ας σκεφτούμε τα πράγματα ψύχραιμα. Το πρώτο πράγμα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι σίγουρα τα σχέδια των Αμερικανών και των Ευρωπαίων, τα οποία βεβαίως έχουν αλλάξει ριζικά από παλαιότερα.

Όσο υπήρχε η Σοβιετική Ένωση και το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, οι ΗΠΑ και η δυτική Ευρώπη ήθελαν ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, που να συμμετέχουν με τυπικά ισότιμα δικαιώματα και με ενθουσιασμό στην τότε ΕΟΚ και στο ΝΑΤΟ. Από τότε όμως που διαλύθηκε η ΕΣΣΔ και το ανατολικό μπλοκ, η Αμερική και η Ευρώπη θέλουν αδύναμα, κατακερματισμένα κρατίδια, τα οποία τρέχουν με εθελοδουλεία να υποταχθούν στην Ουάσινγκτον και στις Βρυξέλλες, εκλιπαρώντας να γίνουν προτεκτοράτα τους!

Αυτή η κατάσταση διευκολύνει πολύ την παγκοσμιοποίηση στον οικονομικό τομέα που προωθούν οι Αμερικανοί και η ΕΕ και η οποία είδαμε σε τι έκτασης παγκόσμια κρίση μας έχει οδηγήσει.

Αν όμως αναλογιστεί κανείς πόσο ισχυρή και αδέσμευτη χώρα είναι, για παράδειγμα, η Γιουγκοσλαβία και πόσο γελοία, αδύναμα και αμερικανόδουλα είναι τα κράτη που προέκυψαν από τον κατακερματισμό της, τότε καταλαβαίνει πολύ καλά γιατί η Ουάσινγκτον έχει τέτοια συμπάθεια προς τα Σκόπια, την Πρίστινα, τα Τίρανα, την Ποντγκόριτσα του Μαυροβουνίου και άλλες πρωτεύουσες βαλκανικών προτεκτοράτων.

Από εκεί και πέρα όμως εισέρχεται και ο παράγοντας της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Εκτός από τα σχέδια των άλλων, υπάρχουν και οι δικές μας ανεπάρκειες, τα δικά μας λάθη.

Μάθημα από τον Ερντογάν

Οι δικοί μας ηγέτες, μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος πρέσβευε μια ανεξάρτητη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, ήταν όλοι τους κολλημένοι στο δόγμα «Ανήκομεν εις την Δύσιν» που διακήρυσσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ιδίως όμως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και τη διάλυση του στρατοπέδου της, το δόγμα αυτό σημαίνει… πειθήνια υποταγή στις εντολές των ΗΠΑ και της ΕΕ χωρίς κανένα νόημα! Εκφράστηκε δε απόλυτα μ’ εκείνο το δουλοπρεπές «Ευχαριστούμε τις ΗΠΑ» του Σημίτη για την εθνική ταπείνωση στα Ύμια.

Σε αντίθεση με τους δικούς μας ηγέτες, τι κάνει ο Ερντογάν; Από τη μια έχει σχέσεις στρατηγικής συνεργασίας με το Ισραήλ, από την άλλη όμως το καταδικάζει ανελέητα δημοσίως όταν εισβάλλει στη Λωρίδα της Γάζας. Αποκαλεί τους Ισραηλινούς «δολοφόνους παιδιών» στο Νταβός, αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν ένα κράτος σαν το Ισραήλ να παραμένει μέλος του ΟΗΕ και το αποκαλεί «κράτος-τρομοκράτη» όταν εισβάλλει στον Λίβανο.

Παράλληλα, ο Ερντογάν διατηρεί σχέσεις με τη Χαμάς και έχει καλέσει επίσημα στην Άγκυρα τον εξόριστο ηγέτη της Χαμάς στη Συρία, Μεσχάαλ.

Ο Ερντογάν διατηρεί επίσης στενότατες σχέσεις με το Ιράν και οι επισκέψεις ανωτάτου επιπέδου Άγκυρας – Τεχεράνης έχουν γίνει διαδρομή… Πατήσια – Κουκάκι! Την προηγούμενη εβδομάδα ήταν ο τούρκος Πρόεδρος Γκιουλ στην Τεχεράνη, αυτήν την εβδομάδα θα πάει ο ιρανός Πρόεδρος Αχμαντινετζάντ στην Άγκυρα και πάει λέγοντας.

Ακόμη, ενώ πριν από πέντε-έξι χρόνια ο διεθνής Τύπος συζητούσε αν η Τουρκία θα εισβάλει ή όχι στη Συρία εξαιτίας της υποστήριξης που παρείχε η Δαμασκός στους κούρδους αντάρτες, τώρα οι τουρκοσυριακές σχέσεις έχουν αποκατασταθεί σε τέτοιο βαθμό που η Δαμασκός εμπιστεύεται την Άγκυρα για να κάνει με τη μεσολάβησή της μυστικές επαφές με το Ισραήλ!

Δεν χρειάζεται, λοιπόν, φιλοσοφία. Η πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική του Ερντογάν -για την οποία διάφοροι δικοί μας, μαθημένοι να σκύβουν, έλεγαν ότι θα το πληρώσει ακριβά- έχει καταστήσει την Τουρκία πολύτιμο εταίρο για τις ΗΠΑ, τώρα που η νέα αμερικανική κυβέρνηση του Ομπάμα διερευνά τις δυνατότητες να προσεγγίσει το Μεσανατολικό με διαφορετικό τρόπο, αναζητώντας διακριτικά γέφυρες επικοινωνίας με τη Συρία, το Ιράν ή και τη Χαμάς.

Προσωπικές πολιτικές

Ενώ λοιπόν η Άγκυρα δουλεύει με σοβαρότητα σε βάθος χρόνου και φυσικά σε πολιτικό επίπεδο, η ελληνίδα υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη έχει μοναδικό μέλημα πώς θα φανεί η ίδια προσωπικά -ούτε καν η κυβέρνηση της ΝΔ!- χρήσιμη στους Αμερικανούς, ώστε να εξασφαλίσει την εύνοια και την υποστήριξή τους στο να αναρριχηθεί κατ’ αρχάς στη θέση του αρχηγού της ΝΔ και παράλληλα ή στη συνέχεια στην πρωθυπουργία.

Αφού η Χίλαρι θα ερχόταν ούτως ή άλλως στην περιοχή μας για τη σοβαρή δουλειά με την Τουρκία, γιατί η Ντόρα έπρεπε να πάει εσπευσμένα στην Ουάσινγκτον για να βγάλει μόνο μια φωτογραφία μαζί της και να μην έρθει λίγες ώρες η Χίλαρι στην Αθήνα;

Η απάντηση είναι απλή: Αν η Χίλαρι ερχόταν στην Ελλάδα, όλοι θα ασχολούνταν με τις συναντήσεις που θα είχε με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κάρολο Παπούλια – η συνάντησή της με την Ντόρα θα περνούσε σε τρίτο επίπεδο, θα περνούσε απαρατήρητη! Ενώ τώρα, με την επίσκεψη στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όλοι οι Έλληνες το μόνο που είδαν ήταν η φωτογραφία Χίλαρι – Ντόρας! Δεν υπάρχει καμία άλλη συνάντηση!

Μόνο που με την εξυπηρέτηση αυτών των προσωπικών πολιτικών δεν γίνεται φυσικά εξωτερική πολική για τη χώρα…

Επιμονή σε θέσεις

Ο Σημίτης σιχαινόταν να πάει σε αραβικές χώρες, ο Καραμανλής έχει εκχωρήσει την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής στην Ντόρα, η Ντόρα νοιάζεται μόνο για το πώς θα καλλιεργήσει διεθνείς δημόσιες σχέσεις, ώστε να γίνει πρωθυπουργός – το αποτέλεσμα είναι τραγικό. Απλούστατα, η χώρα δεν έχει εξωτερική πολιτική προβολής στον διεθνή χώρο και διεκδίκησης των εθνικών της συμφερόντων. Ακριβώς γι’ αυτό σταδιακά έχασε και όσους φίλους είχε, ενώ διολισθαίνει όλο και προς τα κάτω στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων.

Η μεγάλη ζημιά έχει γίνει, αλλά η κατηφόρα μπορεί να σταματήσει. Η μέθοδος είναι απλή: Να προβάλει ο πρωθυπουργός με σαφήνεια και κατηγορηματικότητα μερικές ανυποχώρητες, θεμελιώδεις ελληνικές θέσεις, η υπεράσπιση των οποίων να διαπερνά κάθε εκδήλωση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Να καταλάβει, για παράδειγμα, ο κάθε Ομπάμα που θέλει να αξιοποιήσει την Τουρκία στη Μέση Ανατολή ότι βεβαίως και μπορεί να την αξιοποιήσει, αλλά αν θέλει να της τάξει ότι θα τη βοηθήσει να μπει στην ΕΕ σε αντάλλαγμα, τότε θα πρέπει η Ουάσινγκτον να παίξει ρόλο ώστε να βρεθούν λύσεις στα Ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό που να ικανοποιούν την Αθήνα και τη Λευκωσία, διαφορετικά η Ελλάδα και η Κύπρος θα βάλουν βέτο στην τουρκική ένταξη της ΕΕ.

Αν κανένας έλληνας πολιτικός δεν τολμάει να βάλει ξεκάθαρα μια τέτοια θέση στους Αμερικανούς και τους Ευρωπαίους, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας…