επικαιρότητα

1
Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ στο πλαίσιο των διοικητικών του μεταρρυθμίσεων συνέστησε νέο όργανο, στο οποίο υπήγαγε τις δεκαέξι (!) κατασκοπευτικές υπηρεσίες που λειτουργούσαν ανεξάρτητα μέχρι τώρα. Σε αυτές συμπεριλαμβάνεται, φυσικά, και η διαβόητη CIA. Έτσι δημιουργήθηκε ένας ενιαίος κατασκοπευτικός κολοσσός, επικεφαλής του οποίου τοποθετήθηκε ο ναύαρχος Ντένις Μπλερ, ως γενικός διευθυντής του νέου ενιαίου κατασκοπευτικού οργάνου. Ο ναύαρχος, κατά την πρώτη ακρόασή του ενώπιον του αμερικανικού Κογκρέσου, επιφύλαξε σε όλους μια έκπληξη. Δήλωσε ότι η πρωταρχική πηγή ανησυχίας για τις ΗΠΑ στο κοντινό μέλλον είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση και οι γεωπολιτικές της επιπτώσεις. Και συνέχισε ότι επειδή η κρίση ξεκίνησε από τη Γουόλ Στριτ, έχει θέσει υπό αμφισβήτηση τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ στην παγκόσμια οικονομία. Στις ΗΠΑ φαίνεται ότι υπάρχουν και σκεπτόμενοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν ότι η χώρα τους μόλυνε με τραπεζικά «τοξικά απόβλητα» τη διεθνή οικονομία και πλέον οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν είναι σε θέση να παίξουν ηγετικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Τι φοβάται ο ναύαρχος Ντένις Μπλερ; Το είπε ξεκάθαρα στην ακρόασή του στο Κογκρέσο. Η οικονομική κρίση, είπε, πιθανότατα μπορεί να πυροδοτήσει κοινωνικές εξεγέρσεις και ανατροπές συμμαχικών κυβερνήσεων σε σημαντικές για τις ΗΠΑ χώρες, φέρνοντας ως παράδειγμα το Πακιστάν, χώρες της Λατινικής Αμερικής και τις πρώην Δημοκρατίες της ΕΣΣΔ. Ο Μπλερ, συνεχίζοντας την ανάλυση των επιπτώσεων από την οικονομική κρίση, εξέφρασε φόβους για καθεστωτική αστάθεια και φαινόμενα πολιτικού εξτρεμισμού και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «οι οικονομικές κρίσεις συνήθως αυξάνουν τις πιθανότητες καθεστωτικών ανατροπών αν διαρκέσουν περισσότερο από ένα έως δύο χρόνια». Αυτές οι πολιτικές και καθεστωτικές ανατροπές θεωρεί ότι αποτελούν τη χειρότερη απειλή για την ασφάλεια των ΗΠΑ. Και ασφαλώς δεν έχει άδικο. Είναι οι επιπτώσεις της κρίσης στην πολιτική, που συχνά οδηγούν στον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών και σε διώξεις εις βάρος των αντιφρονούντων. Είδατε πού μας οδήγησαν τα χρυσοπληρωμένα παιδιά της Γουόλ Στριτ; Σε γενική κοινωνική αναταραχή!

2
Οι σχέσεις ΗΠΑ – Ρωσίας φαίνεται ότι μπαίνουν σε φάση στενότερης συνεργασίας μετά την αλλαγή ηγεσίας στις ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Ομπάμα έστειλε στον Ρώσο ομόλογό του Ντμίτρι Μεντβέντεφ επιστολή, με την οποία του γνωστοποιεί ότι οι ΗΠΑ είναι διατεθειμένες να μην προχωρήσουν στην ανάπτυξη του αντιπυραυλικού τους συστήματος στην Ευρώπη (Πολωνία – Τσεχία), με την προϋπόθεση ότι η Ρωσία δεν θα υποστηρίξει το πυρηνικό και πυραυλικό πρόγραμμα του Ιράν. Η επιστολή αυτή πρέπει να θεωρηθεί μάλλον σαν απαρχή στενότερης συνεργασίας και ως προς αυτό το σημείο έχει κάποια αξία. Γιατί ο Πρόεδρος Ομπάμα γνωρίζει πολύ καλά ότι το Ιράν μπορεί να αναπτύξει το πυρηνικό οπλοστάσιό του και χωρίς την υποστήριξη της Ρωσίας. Το μόνο που μπορεί να προσφέρει η Ρωσία είναι μια μικρή χρονική καθυστέρηση στην προώθηση του εξοπλιστικού προγράμματος του Ιράν και όχι στη ματαίωσή του. Και έχει απόλυτα δίκιο η «Guardian» ότι αυτή η επιστολή είναι προσπάθεια αναθέρμανσης των σχέσεων των ΗΠΑ με τη Ρωσία, αφού δείχνει τον σεβασμό του Προέδρου Ομπάμα προς τη Ρωσία και την ηγεσία της.
Από την άλλη πλευρά, αφήνει να εννοηθεί ότι οι δύο αυτές μεγάλες χώρες είναι ισότιμοι παίκτες στη διεθνή σκακιέρα, και μάλιστα με ευρύ πεδίο συνεργασίας, προδίδοντας μια προσπάθεια βελτίωσης των σχέσεων ΗΠΑ – Ρωσίας. Τέλος, με την επιστολή αυτή φαίνεται πως ο Πρόεδρος Ομπάμα προσπαθεί να προσεγγίσει τη Μόσχα με εντελώς διαφορετική διάθεση από αυτήν που είχαν δείξει οι δύο προηγούμενοι Πρόεδροι, Μπιλ Κλίντον και υιός Τζορτζ Μπους, που τοποθετούσαν τις σχέσεις με τη Ρωσία στη βάση της πολιτικής, στρατιωτικής και οικονομικής υπεροχής των ΗΠΑ. Η βάση όμως αυτή έχει ανατραπεί και ο Ομπάμα φαίνεται να αντιλαμβάνεται τους γεωπολιτικούς και γεωοικονομικούς μετασχηματισμούς των τελευταίων ετών. Άραγε αυτήν την καινούργια σελίδα στις διεθνείς σχέσεις θα μπορέσει η κυβέρνηση Ομπάμα να την παγιώσει, ώστε να γνωρίσει ο κόσμος μια περίοδο ειρήνης; Πάντως, η ηγεσία της Ρωσίας φαίνεται θετικά να αντιμετωπίζει το νέο πλαίσιο των σχέσεων, δείχνει όμως να έχει αρκετές επιφυλάξεις. Όχι τόσο για τις προθέσεις του Ομπάμα, όσο για την ικανότητά του να πείσει το αμερικανικό κατεστημένο ή για τη δύναμή του να το καθυποτάξει και να πετύχει αυτήν την προσέγγιση με ειλικρίνεια και καθαρότητα.