Διχάζει τη ΓΣΕΕ η πρόσκληση Πετραλιά για διάλογο

Η αναφορά για ισομερές μοίρασμα των συνεπειών της κρίσης και η προσπάθεια να προσλάβει και πολιτική διάσταση η κοινωνική συνεννόηση ήταν, μεταξύ άλλων, οι αφορμές για να εκδηλωθούν οι διαμάχες που εδώ και καιρό σοβούν εντός της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Έτσι:

Ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλος (ΠΑΣΚΕ) κάλεσε με δηλώσεις του την κυβέρνηση να εγκαταλείψει πρακτικές και δημόσιες τοποθετήσεις που δημιουργούν σοβαρότατες ανησυχίες ως προς τις στοχεύσεις της, αλλά γνωστοποιεί στην κ. Πετραλιά ότι θα προσέλθει στη συνάντηση μόλις η υπουργός καθορίσει τον χρόνο και τον τόπο. Ο γενικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Κ. Πουπάκης (ΔΑΚΕ) δεν σχολίασε επισήμως την επιστολή της κ. Πετραλιά, όμως φαίνεται ότι θα προτιμούσε ένα πιο «προσεκτικό» περιεχόμενο. Βεβαίως, και ο κ. Πουπάκης θα συμμετάσχει στη συνάντηση οποτεδήποτε οριστεί.

Διαβουλεύσεις μεταξύ των παρατάξεων έχουν ήδη ξεκινήσει, προκειμένου να πειστούν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ (Γ. Πέρρος, Γ. Μαυρίκος) να προσέλθουν στη συνάντηση με την υπουργό Απασχόλησης, ενώ παράλληλα βολιδοσκοπούνται και οι εκπρόσωποι της Αυτόνομης Παρέμβασης (Αλ. Καλύβης, Γ. Γαβρίλης) ώστε να γίνουν γνωστές οι προθέσεις τους. Και αυτό γιατί από τις ανακοινώσεις των δύο παρατάξεων (ΠΑΜΕ και Αυτόνομης Παρέμβασης) επικρίνεται με τέτοια οξύτητα το περιεχόμενο της επιστολής της κ. Πετραλιά, που ευλόγως συμπεραίνεται ότι οι εκπρόσωποί τους μάλλον δεν σκοπεύουν να πάρουν μέρος στην επικείμενη συνάντηση. Εντός και των δύο παρατάξεων συζητείται η τακτική που θα πρέπει να ακολουθήσουν, αφού τόσο το ΠΑΜΕ όσο και η Αυτόνομη Παρέμβαση απείχαν από τη συνάντηση που είχε η ηγεσία της ΓΣΕΕ (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) με τις εργοδοτικές οργανώσεις.

Χαρακτηριστικά, το ΠΑΜΕ αναφέρει, μεταξύ άλλων, πως «την ώρα που η εργοδοτική επιθετικότητα φουντώνει, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ στήνει διάλογο με τους εργοδότες και την κυβέρνηση, δηλαδή τους κύριους υπεύθυνους της κατάστασης που βιώνουν οι εργαζόμενοι». Από την άλλη, η Αυτόνομη Παρέμβαση καλεί την ηγεσία της ΓΣΕΕ να «απεμπλακεί από τις λογικές της συναίνεσης με πολιτικές που φορτώνουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και διαιωνίζουν το σύστημα και τα αδιέξοδά του».