Ας βοηθήσουμε όλοι…
Τα αρνητικά γεγονότα των τελευταίων ετών στον χώρο της ανώτατης εκπαίδευσης είχαν καταβαραθρώσει κάθε έννοια παιδείας, γνώσης, κατάρτισης, ελεύθερης διδασκαλίας, μόρφωσης και επιμόρφωσης, που είχαν αντικατασταθεί από τις έννοιες κατάληψη, βία, φθορά, καταστροφή, διαφθορά. Το δημόσιο πανεπιστήμιο είχε και έχει «πιάσει πάτο» κατά τη λαϊκή έκφραση, «μη έχοντας πιο κάτω άλλο σκαλί να κατέβει στου κακού την σκάλα» κατά τον Παλαμά, που υπήρξε και γεν. γραμματέας του Πανεπιστημίου και του οποίου θα τρίζουν τα κόκαλα με όσα συνέβησαν και συμβαίνουν στον ιερό χώρο του στοχασμού.
Κάποια, όμως, ενθαρρυντικά σημάδια τον τελευταίο καιρό δείχνουν πως κάτι αλλάζει στη νοοτροπία και τη συνείδηση όλων εκείνων των παραγόντων (πολιτικά κόμματα, μερίδα της πανεπιστημιακής κοινότητας, γονείς, φοιτητές) με στόχο και κατεύθυνση την αναζήτηση και αποκατάσταση της ουσιαστικής λειτουργίας της ανώτατης εκπαίδευσης στο πλαίσιο της ηρεμίας και της συν-εννόησης. Φαίνεται ότι έχει αρχίσει να γίνεται συνείδηση η διαπίστωση ότι «δεν πάει άλλο».
Πρώτο ενθαρρυντικό σημάδι είναι η δημοκρατική ανατροπή μιας μειοψηφίας στην ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ, λυπάμαι που το γράφω, αρνητών της εκπαιδευτικής διαδικασίας, με αριστερό, προοδευτικό, δυστυχώς, άλλοθι, η οποία, στο όνομα ιδιοτελών συνδικαλιστικών και κομματικών συμφερόντων και συνεπικουρούμενη από μηδενιστικές φοιτητικές μειοψηφίες είχε επιβάλει το κλειστό δημόσιο πανεπιστήμιο, μέσα από μια ακατανόητη «μέθοδο» που πρώτοι εδώ και χρόνια την καταγγείλαμε ως αυτοκαταστροφική μορφή αγώνα. Εννοούμε τη διαδικασία των καταλήψεων, με συνέπεια τον αποκλεισμό κάθε πρόσβασης των φοιτητών, κυρίως των φοιτητών που είναι παιδιά του μη προνομιούχου λαού, στις πηγές της γνώσης. Τίποτε το χειρότερο δεν μπορούσε να συμβεί σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση των παιδιών του λαού από το κλειστό πανεπιστήμιο. Ας ελπίσουμε πως ό,τι συνέβη μέχρι σήμερα θα είναι ένα κακό, εφιαλτικό παρελθόν στον χώρο των πανεπιστημίων και ότι θα αρχίσει, επιτέλους, μια άλλη εποχή με ανοιχτό το πανεπιστήμιο, ελεύθερη διδασκαλία και ελεύθερη διακίνηση ιδεών, χωρίς βία αλλά και με νέες μορφές αγωνιστικών διεκδικήσεων για τη βελτίωση όρων και προϋποθέσεων, με στόχο την αναβάθμιση και τον εκσυγχρονισμό μιας εκπαίδευσης εναρμονισμένης με τις ανάγκες του παρόντος και του μέλλοντος. Ας ευχηθούμε ο διάλογος, που ήδη άρχισε, διάλογος χωρίς προϋποθέσεις, να αποτελέσει το δεύτερο ενθαρρυντικό σημάδι μιας ευρύτερης εθνικής συνεννόησης για το μέγα αυτό θέμα, την παιδεία, πέρα από μικροκομματικές και μικροσυντεχνιακές σκοπιμότητες, ώστε να δημιουργηθεί ένα σταθερό και μακράς πνοής θεσμικό πλαίσιο και να πάψει η παιδεία να είναι το πειραματόζωο «ερευνών». Να μπει σε δρόμο με στέρεο οδόστρωμα, προστατευτικά πλαίσια και οραματικό προσανατολισμό. Ιδού ένα ακόμα πεδίο σύγκλισης και συναίνεσης των πολιτικών δυνάμεων. Ιδού ένα ακόμα πεδίο εθνικής συνεννόησης και συναντίληψης. Προς αυτήν την κατεύθυνση ας κινηθούμε και ας βοηθήσουμε όλοι.
Πρέπει, επίσης, το φοιτητικό κίνημα να απογαλακτιστεί από κομματικές επιρροές σχηματίζοντας γνήσιους φοιτητικούς συλλόγους, οι οποίοι θα αντικαταστήσουν τις σημερινές φοιτητικές κομματικές παρατάξεις.