Όνειρο απατηλό η συναίνεση…
«Οροθεσία πνευμάτων» στο πολιτικό επίπεδο, ένας σταθερός δηλαδή προσανατολισμός, προβάλλει ως υπέρτατη ανάγκη, προκειμένου ν’ αντιμετωπισθεί η οξύτατη οικονομική κρίση, να αντιμετωπισθούν οι επιπτώσεις στη χώρα μας και να συμβαδίσει η πολιτική ηγεσία με την πάνδημη απαίτηση για Συναίνεση!
Αυτός ο διάχυτος πόθος, όπως εκφράζεται και αποτυπώνεται στις καταγραφές της κοινής γνώμης, συγκρούεται με προσωπικές επιδιώξεις, μικροκομματικές τακτικές και αντιλήψεις για «έφοδο στα χειμερινά ανάκτορα» για κατάκτηση και νομή της εξουσίας και «γαία πυρί μειχθήτω»!
Η πολιτική ηγεσία, γνώστης, υποτίθεται, της διαχρονικής πορείας του Τόπου, «γιγνώσκει α αναγιγνώσκει», ότι «χωρίς μεγάλες αποφάσεις, πόθοι και διακηρύξεις δεν αξίζουν τίποτα. Η συνείδηση της απλής αυτής αλήθειας κι η άμεση δράση εγγράφει στις Δέλτους της Ιστορίας τους εργάτες αυτής της τακτικής. Αντιθέτως όσους εμπλέκονται σε κοντόθωρους ιδιοτελείς υπολογισμούς, στις σημειώσεις των υποσημειώσεων αχνοφέγγει η παρουσία τους».
Η πολιτική ηγεσία, ίσως να μην το κατανοεί ότι αυτήν την κρίσιμη για την ευημερία του λαού στιγμή τίθεται προ αυτής το «Δίλημμα του Ηρακλή», «ποτέραν των οδών τράπωμαι;». Και από τη συγκεκριμένη επιλογή θα αξιολογηθεί από την ιστορική μνήμη.
Και θα διαφανεί αν η παρουσία της σημερινής πολιτικής ηγεσίας στην κορυφή της πυραμίδας είναι επακόλουθο της φοράς των πραγμάτων, τυπικό προϊόν των «δυναστειακών» διαδικασιών και της κληρονομικής κομματικής φεουδαρχίας, που η δύστηνος μοίρα έχει επιφυλάξει γι’ αυτόν τον τόπο, ή μια αξιοκρατική ανάδειξη, η οποία έστω εμπεριέχει όλα αυτά τα αποκρουστικά στοιχεία.
Θα διαφανεί επιπλέον αν τις τρεις «πολιτικές φαμίλιες» (Καραμανλή – Παπανδρέου – Μητσοτάκη) τις έχει αγγίξει η διαδικασία «λύτρωσης της ψυχής» τους από την άκρατη φιλοδοξία να εμπλουτίσουν το βιογραφικό των γόνων τους με τίτλους χωρίς αντίκρισμα!
Πάντως, για να ομολογηθούν «τα του Καίσαρος τω Καίσαρι», αυτός ο λαός, ο κατά τον Ποιητή «πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», παρά τους αγώνες από το δεύτερο ήμισυ του 20ού αιώνα και μέχρι τις ημέρες μας, δεν κατέκτησε την εσωτερική ελευθερία του, που συνεπάγεται την απολύτρωση από την προσωπολατρία, την κομματοκρατία, την πελατειακή αντίληψη της ψήφου, τον τεχνητό «μύθο» και τις προεκτάσεις του!
Επενεργεί και δρα επί 2.500 και πλέον χρόνια με τη συλλογιστική του κατοίκου των αρχαίων Αχαρνών, που ψήφιζε την εξορία του Αριστείδη, όχι για κανέναν άλλον λόγο, αλλά απλώς γιατί είχε «βαρεθεί» ν’ ακούει να τον αποκαλούν «Δίκαιο»!
Πολιτικοί στοχαστές και φιλόσοφοι συμφωνούν ότι «ο μόνος τρόπος μεγιστοποίησης της ελευθερίας των πολιτών είναι η διασφάλιση της ενεργού συμμετοχής του καθενός στα κοινά. Μόνο με την πλήρη συμμετοχή μπορούμε να ελπίζουμε στην αποφυγή του σφετερισμού της διακυβέρνησης της χώρας από μια εξουσιαστική τάξη».
Εν Ελλάδι, όμως, δεν πρόκειται ουδέ καν για τάξη, αλλά, σύμφωνα με πληθώρα κοινωνιολογικών μελετών, για 343 οικογένειες, που διαγουμίζουν τον τόπο στη νεοελληνική του φάση!
Στα πρώτα του βήματα αυτό το κράτος ανήγαγε την Ξενοκρατία σε «ιερό δόγμα»! Ακόμη και οι ονομασίες των κομμάτων (Αγγλικό, Γαλλικό, Ρωσικό) παρέπεμπαν στην έξωθεν εύνοια και αποστρέφονταν την κυριαρχία των γηγενών, των Ελλήνων!
Ελάχιστα τα φωτεινά διαλείμματα της ελληνικής κυριαρχίας. Τα μεταπολεμικά χρόνια, ο «Φάδερ Δημήτριος» της αγγλικής πρεσβείας, «διόριζε» πρωθυπουργούς, από το τέλος του Εμφυλίου τη θέση του «Φάδερ Δημητρίου» την κατέλαβε ο πολύς Πιουριφόι, ενώ τη μεταπολιτευτική περίοδο πολλοί είναι οι «πολιτικοί ηγέτες» πού προσφεύγουν ικέτες στα σαλόνια του περικαλλούς Μεγάρου του Γκρόπιους της λεωφόρου Κηφισίας!
Τι κι αν οι «εξορκισμένοι» πολιτικοί φιλόσοφοι διακηρύσσουν urbi et orbi: «Δεν στοχεύουμε σε τίποτε λιγότερο από μια αλλαγή του πολιτικού πολιτισμού της χώρας αυτής. Επιθυμούμε πολίτες που να αντιμετωπίζουν τους εαυτούς τους ως ενεργούς πολίτες με θέληση, ικανότητα και δυνατότητα επηρεασμού της δημόσιας ζωής και με κριτική ικανότητα που απαιτείται, ώστε να τεκμηριώνουν τις σκέψεις τους και τις δράσεις τους. Να καλλιεργούνται και να αναπτύσσονται στους νέους οι άριστες από τις υπάρχουσες παραδόσεις κοινωνικής συμμετοχής. Τέλος, να τους εμφυσούμε την αυτοπεποίθηση που χρειάζεται, ώστε να αναζητήσουν ανάμεσά τους νέες φόρμες συμμετοχής και δράσης…».
Διανύουμε την παγκοσμιοποίηση στα πλαίσια διεθνών σχηματισμών, εν μέσω οξύτατης Οικονομικής και συνακολούθως κοινωνικής κρίσεως. Είναι επίκαιρα δε όσο ποτέ -και παραπέμπονται προς ανάγνωση στην πολιτική ηγεσία- τα λόγια του Άνταμ Σμιθ: «Τα «κυρίαρχα κράτη» δεν είναι τόσο κυρίαρχα (όσο τουλάχιστον ορισμένα από αυτά υπήρξαν κάποτε) ή τόσο ισχυρά όσο στο παρελθόν, αλλά οι πολιτικές διευθετήσεις που μπορούν να επιτύχουν στις οικονομίες τους δεν είναι άνευ σημασίας για τους κατοίκους τους…».
«Οι καιροί ου μενετοί» για συρρίκνωση του κράτους κοινωνικής πρόνοιας. «Οι καιροί ου μενετοί» για «μοναχικούς καβαλάρηδες» της εξουσίας… Συναίνεση, το αίτημα των καιρών…