Οι ΗΠΑ… δάσκαλος ανθρωπίνων δικαιωμάτων!
Tο πηχυαίο χαμόγελο της κ. Μπακογιάννη δεν σκιάστηκε όταν η κ. Χίλαρι Κλίντον την υποδέχθηκε ως υπουργό μιας διεφθαρμένης κυβέρνησης, επικεφαλής μιας χώρας που βρίσκεται στο έλεος της ανομίας και της διαφθοράς, όπου τα ανθρώπινα δικαιώματα «των μειονοτήτων» καταπιέζονται. Βγαίνοντας μάλιστα από τη συνάντηση εξέφρασε ικανοποίηση για τη θερμότητα αυτής της στρατηγικής σχέσης. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έκανε μιαν απολογητική «δήλωση Χατζηαβάτη» και τα κόμματα εξουσίας κατάπιαν την απέραντη γλώσσα τους.
Εάν είχαν επιβιώσει ίχνη αυτοσεβασμού και εθνικής υπερηφάνειας και δεν είχε διαποτίσει μέχρι το κόκαλο την πολιτική δήθεν «ελίτ» η δουλοφροσύνη και η μικρότητα -όσο και αν πολλές αλήθειες ήταν ανάμεικτες με προπαγανδιστικά ψεύδη στο δόλιο κείμενο της έκθεσης του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, κάποιος όφειλε να ρωτήσει: Πώς τολμά να μιλά για ανθρώπινα δικαιώματα ένα κράτος υπόλογο για τον βιασμό τους σε κάθε γωνιά του πλανήτη;
To ερώτημα έχει άλλωστε τεθεί και από κορυφαίους Αμερικανούς. Οι πρώην υπουργοί Ρίτσαρντ Αρμιτέιζ και Τζόζεφ Νάι σε άρθρο τους στην «Ουάσινγκτον Ποστ» της 12-9-2007 επισήμαιναν:
«Όταν τα λόγια μας δεν συμφωνούν με τα έργα μας, εξαχρειώνουμε τον χαρακτήρα μας και το ηθικό μας κύρος. Δεν μπορούμε να κάνουμε στους άλλους κήρυγμα περί δημοκρατίας ενώ στηρίζουμε δικτάτορες. Δεν μπορεί να καταγγέλλουμε βασανιστήρια σε άλλες χώρες και να τα παραβλέπουμε στη χώρα μας. Δεν μπορεί να επιτρέπουμε το Γκουαντάναμο στην Κούβα και το Αμπού Γκράιμπ στο Ιράκ (σ.σ.: άντρα φρικαλέων βασανισμών) να γίνονται τα σύμβολα της αμερικανικής δύναμης…».
Αμερικανική οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων είχε κάνει προηγουμένως την ίδια επισήμανση. Σε κύριο άρθρο της στην «Ιντερνάσιοναλ Χέραλντ Τρίμπιουν» της 27-1-1996 τονιζόταν σχετικά:
«Όταν η Human Rights Watch, έγκυρη οργάνωση που καταγράφει την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο από το 1978, εστιάζει την ετήσια έκθεσή της στη χρήση βασανιστηρίων και απάνθρωπης μεταχείρισης από τις ΗΠΑ, κάθε Αμερικανός θα όφειλε να αισθάνεται ντροπή. Αλλά στην εισαγωγή της έκθεσης από τον εκτελεστικό διευθυντή της οργάνωσης, Κένεθ Ροθ, οι Ηνωμένες Πολιτείες επισημαίνονται ιδιαίτερα όχι μόνο γιατί ανήγαγαν την απεχθή πρακτική των βασανιστηρίων σε “σοβαρό πολιτικό δικαίωμα εκλογής”, αλλά διότι πράττοντας έτσι θυσιάζουν τη δυνατότητα να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα σε άλλες χώρες…».
Τα φρικαλέα τεκμήρια
Ο γερουσιαστής, Χουαϊτχάουζ αγωνίζεται για να δοθούν στη δημοσιότητα βιντεοκασέτες και φωτογραφίες με καταγραφή βασανιστηρίων στο Αμπού Γκράιμπ, που το Πεντάγωνο εμπόδισε τη δημοσίευσή τους. Για την απόφαση να κατακρατηθούν ο Ράμσφελντ δικαιολογήθηκε στο Κογκρέσο λέγοντας ότι αν γνωστοποιηθούν στο κοινό «θα κάνουν τα πράγματα χειρότερα». «Τις είδα» είπε «και είναι δύσκολο να το πιστέψεις. Δείχνουν σκηνές που είναι ωμός σαδισμός, άγριος, απάνθρωπος».
Ο γερουσιαστής όμως Χουαϊτχάουζ, που ήταν μέλος δύο αρμόδιων επιτροπών του Κογκρέσου, της Δικαστικής και της Επιτροπής Μυστικών Υπηρεσιών, πιστεύει ότι η δημοσίευσή τους είναι απαραίτητη προκειμένου να υπάρξει εθνική κάθαρση και να αποκλεισθεί η επανάληψη παρόμοιων εγκλημάτων. Σε δηλώσεις του στις 26 Φεβρουαρίου είπε τα εξής κατατοπιστικά:
«Καθώς δουλεύουμε για ένα φωτεινότερο μέλλον δεν μπορούμε να μην κάνουμε έναν απολογισμό για το πού βρισκόμαστε, τι έχει συμβεί και τι πρέπει να επανορθωθεί. Πρέπει επίσης να ετοιμασθούμε ψυχολογικά, καθώς όταν θα αποκαλυφθεί αυτή η συμπεριφορά εμείς και ο κόσμος θα τη βρούμε επαίσχυντη και αποκρουστική. Μπορεί να βρεθούμε στη θέση να κοιτάζουμε με αποτροπιασμό τις πράξεις της ίδιας της χώρας μας. Είμαστε αισιόδοξοι και περήφανοι για τη χώρα μας και η μεταμέλεια και συντριβή μάς δυσκολεύουν. Αλλά η οδός της επιστροφής από τη σκοτεινή πλευρά μπορεί να μας οδηγήσει στην άγνωστη κοιλάδα των τύψεων και της αποστροφής… Δεν είναι μικρό πράγμα, δεν είναι εύκολο, αλλά κάπως πρέπει να γίνει».
Πλήθος και οι έξωθεν μαρτυρίες για την ακαταλληλότητα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ελέγχει τους άλλους στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αρκεί όμως μία, που προέρχεται από τον στενότερο σύμμαχο των ΗΠΑ και το πλέον αρμόδιο πρόσωπο, τον τέως πρόεδρο του Ανωτάτου Δικαστηρίου του Ισραήλ.
Μιλώντας σε σεμινάριο περί Δικαίου, στο Πανεπιστήμιο Νατάνια, στις 24-11-2007, ο κ. Ααρόν Μπάρακ είπε: «Μετά τις 11 Σεπτεμβρίου του 2001, οι Αμερικανοί διέπραξαν αποτρόπαιες πράξεις και αυτές οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων θα τους στοιχίσουν ακριβά. Το δικό μας Ανώτατο Δικαστήριο υπερασπίζεται τα ανθρώπινα δικαιώματα και εν καιρώ πολέμου και εν καιρώ ειρήνης».
Ναι, αλλά ο Ομπάμα απαγόρευσε τα βασανιστήρια. Όχι, τα απαγόρευσε μόνο από Αμερικανούς σε χώρους υπό αμερικανικό έλεγχο και σε εμπόλεμη περιοχή. Ύποπτοι μπορεί να μεταφέρονται στην Αίγυπτο, στην Ιορδανία, στο Ιράκ, στο Ουζμπεκιστάν και σε άλλες «φιλόξενες» χώρες και να βασανίζονται από ειδικούς, με τον πράκτορα έξω από την πόρτα να περνάει σημειώματα με τα ερωτήματα της ανάκρισης. Εκτός εμπόλεμης περιοχής μπορεί μάλιστα να βασανίζουν και Αμερικανοί.
«Λυδία λίθος» για τον Ομπάμα στο κεφάλαιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι σε τελευταία ανάλυση το ερώτημα: Θα υπογράψει τη σύμβαση με την οποία ιδρύθηκε το Διεθνές Δικαστήριο Εγκλημάτων κατά της Ανθρωπότητας; Ο προκάτοχός του αγωνίσθηκε τρία χρόνια να ματαιώσει τη σύστασή του και όταν απέτυχε, εξεβίασε συμφωνίες κρατών-δορυφόρων να μην εκδίδουν στο δικαστήριο αμερικανούς υπηκόους, εξασφαλίζοντας την εξαίρεση των Αμερικανών από τη δικαιοδοσία του επί διετία.