ΜΗΠΩΣ Η ΚΡΙΣΗ «ΨΗΦΙΖΕΙ» ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ;
Συχνά λέμε ότι στην πολιτική και τη δημόσια ζωή δεν πρέπει να κάνουμε σχεδιασμούς και προβλέψεις αν δεν κοιτάξουμε πρώτα με προσοχή και περίσκεψη το ημερολόγιο. Δεν μπορεί, για παράδειγμα, να παρακάμπτει κανείς τις επερχόμενες διακοπές του Πάσχα, τις ευρωεκλογές του Ιουνίου και το θέρος των διακοπών, για να καταλήξει σε συμπεράσματα πολιτικών εξελίξεων.
Δεν μπορεί να μη συνεκτιμάει το γεγονός ότι τα πράγματα στην Ελλάδα ξαναρχίζουν να δουλεύουν (όπως και όσο δουλεύουν) μετά το πρώτο δεκαήμερο κάθε Σεπτεμβρίου, όταν δηλαδή ανοίγουν τα σχολεία και οι οικογένειες μαζεύονται από τις διακοπές και τη χαλάρωσή τους. Τον Σεπτέμβριο του 2009, που θα συμβεί αυτό θα συμπληρώνονται μόλις δύο χρόνια από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 τις οποίες είχε κερδίσει ανέτως η Νέα Δημοκρατία. Μόλις δύο χρόνια! Η κυβέρνηση δηλαδή θα είναι στο μισό της θητείας της και θα δικαιούται να κάνει και να εξαγγέλλει σχέδια για το άλλο μισό. Άλλο αν δεν θα μπορεί (ούτε σήμερα μπορεί) λόγω διεθνών και εσωτερικών συνθηκών να το κάνει. Άλλο αν θα βαδίσει σκυφτή και κουρασμένη σε μια πορεία φθοράς βεβαρημένη με σκάνδαλα, Βατοπέδια, κουμπάρους και ομόλογα.
Τώρα που μιλάμε συμπληρώνονται πέντε χρόνια από την πρώτη της εκλογική νίκη (με Κ. Καραμανλή στην ηγεσία) αλλά η αίσθηση που υπάρχει στον κόσμο (ίσως και σε πολλά στελέχη της ΝΔ) είναι σαν να έχουν περάσει καμιά δεκαριά χρόνια από τότε. Ίσως και περισσότερα. Αυτή η αίσθηση αποτελεί και τη μεγαλύτερη ήττα της ΝΔ και του Καραμανλή ο οποίος παρά το ξεχωριστό της προσωπικότητάς του και την ικανότητά του να επικοινωνεί με τον κόσμο, δεν μπορεί να αποτελεί διαρκές «πλυντήριο» για την άθλια εικόνα και ποιότητα του κόμματός του. Το εκλογικό σώμα εκτίμησε ότι πήρε μια φορά την ευθύνη για λάθη ή παραλείψεις υπουργών του, το εκτίμησε δεύτερη, άντε και τρίτη. Την τέταρτη έπαψε να το εκτιμά και το θεώρησε ύποπτο και σε κάθε περίπτωση ανθυγιεινό. Εκτίμησε ότι ανέλαβε την ευθύνη για το τεράστιο σκάνδαλο Εφραίμ-Βατοπεδίου και την ανάμειξη στενών συνεργατών του και μελών της κυβέρνησης, αλλά δεν κατανόησε για ποιο λόγο έπρεπε μέχρι και την Έκθεση Θεσσαλονίκης (Σεπτέμβριος 2008) να καλύπτει την προκλητική και αλαζονική συμπεριφορά υπουργών του που φέρονταν αναμεμειγμένοι στο σκάνδαλο, εμμέσως ή αμέσως. Όταν ο λαός δεν κατανοεί γιατί συμβαίνει αυτό ή το άλλο, ευθέως ταυτίζει αυτήν τη μη κατανόηση με έλλειψη δικαιολογίας, δεν είναι δηλαδή καθόλου πρόθυμος να δώσει άλλη μια συγγνώμη στην κυβέρνησή του.
Κι εκεί αρχίζει το μεγάλο πρόβλημα για τον Κ. Καραμανλή. Η κατάσταση αυτή γεννήθηκε και παγιώθηκε λίγο μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007, μακριά από τις επόμενες εκλογές, και δυστυχώς γι’ αυτόν πολύ κοντά χρονικά σε αυτές που έγιναν. Άρα η κυβέρνηση είχε πολύ δρόμο μπροστά της να διανύσει μέσα σε ένα κλίμα πολύ δυσάρεστο για την ίδια και χωρίς τις προδιαγραφές να υποδυθεί τη διωκόμενη ή το θύμα συνωμοσίας, όπως επιτυχημένα το έκανε λίγο πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου 2007 μετά τις δραματικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο και την Εύβοια. Τότε, είχε λειτουργήσει το σύνδρομο του κόσμου να στηρίξει την κυβέρνησή του όσο κακή κι αν είναι, αφού φαινόταν να βάλλεται είτε εξαιτίας σειράς ατυχών γεγονότων είτε από αόρατους εχθρούς και υπόγειες δυνάμεις. Τώρα δεν υπάρχουν φωτιές ούτε ανάλογες συνθήκες.
Ευτυχώς για την κυβέρνηση υπάρχει η μεγάλη διεθνής οικονομική κρίση. Που μπορεί να μην έχει αγγίξει ακόμα την Ελλάδα (αφού δεν είμαστε βιομηχανική και κανονική καπιταλιστική χώρα, αλλά και δεν παράγουμε σχεδόν τίποτα) αλλά σε λίγο θα αρχίσει να γίνεται και εδώ αισθητή ως αντανάκλαση όσων συμβαίνουν στην αναπτυγμένη Δύση. Μπορεί άραγε η κρίση να σώσει (ξανά, όπως οι φωτιές τότε) την κυβέρνηση και ο Καραμανλής να γίνει ο πρώτος αρχηγός κόμματος που εκλέγεται για τρίτη συνεχή φορά πρωθυπουργός; Δεν φαίνεται πιθανό, αλλά κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Εδώ που τα λέμε, ο πρωθυπουργός δεν έχει και πολλά χαρτιά να παίξει, έτσι η επένδυση στην κρίση ίσως είναι το πιο κατάλληλο.
Η κρίση αυτή άλλωστε είναι τόσο πολύπλευρη και εκτεταμένη που μπορεί ανέτως να περιλαμβάνει και την Ελλάδα, έτσι ώστε η κυβέρνησή της να δικαιούται να ζητήσει την ανανέωση της εμπιστοσύνης του λαού προκειμένου να παλέψει για έξοδο από τη στενωπό. Ίσως η άρνηση των πολιτικών αρχηγών στην πρόταση για συναίνεση του πρωθυπουργού να αποτελέσει τον λόγο-άλλοθι για πρόωρη προσφυγής στις κάλπες με αυτό το σύνθημα και ανάλογο σκεπτικό. Θα δείξει πιο σύντομα απ’ όσο νομίζουμε.