επικαιρότητα
1
Ο βουλευτής του κυβερνώντος Εργατικού Κόμματος της Βρετανίας Άντριου Μακίνλεϊ δήλωσε την περασμένη εβδομάδα στη Βουλή ότι ο ίδιος και πολλοί συνάδελφοί του βουλευτές αισθάνονται ντροπιασμένοι και αμήχανοι από την απόφαση της εργατικής κυβέρνησης του Τόνι Μπλερ το 2003 να συμμετάσχει και η Βρετανία μαζί με τις ΗΠΑ στον πόλεμο εναντίον του Ιράκ. Και ζήτησε τη δημοσιοποίηση των πρακτικών από τα δύο κρίσιμα υπουργικά συμβούλια του 2003, στα οποία αποφασίστηκε η βρετανική συμμετοχή. Στην απάντησή του ο υπουργός Δικαιοσύνης Τζακ Στρο ήταν κατηγορηματικά αρνητικός, με το επιχείρημα ότι τα πρακτικά αυτά έχουν διαβαθμιστεί ως έγγραφα άκρως απόρρητα και πρόσθεσε (άκουσον άκουσον) ότι «η δημοσιοποίηση διαβαθμισμένων εγγράφων θα προκαλούσε πολύ μεγάλη ζημιά στη δημοκρατία (!), σαφώς μεγαλύτερη από το οποιοδήποτε όφελος για την κοινή γνώμη από τη δημοσιοποίησή τους». Η συζήτηση αυτή στη Βουλή έδωσε αφορμή στον αντιπολιτευόμενο Τύπο να επιτεθεί με δριμύτητα εναντίον της εργατικής κυβέρνησης. Η εφημερίδα «Guardian» δημοσίευσε σχετικό άρθρο με τον ειρωνικό τίτλο «Μυστικό γιατί πήγαμε στον πόλεμο». Και η «Daily Mail» θέτει το ερώτημα: Τι θέλουν να μας κρύψουν; Οι δύο εφημερίδες συμφωνούν στην άποψη ότι ενδεχομένως η απόφαση της κυβέρνησης για τη μη δημοσιοποίηση των πρακτικών να συνδέεται με τον ρόλο που έπαιξε ο Γκόρντον Μπράουν (τότε υπουργός Οικονομικών) και τη φιλοπόλεμη στάση που τήρησε, όπως είχε αποκαλύψει πριν από τον θάνατό του ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Ρόμπιν Κουκ. Ο τωρινός πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν φοβάται μήπως αποκαλυφθεί ο ρόλος του. Το γιατί δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε τώρα. Ίσως το μάθουμε αργότερα. Πέρα από αυτό, αλγεινή εντύπωση προκαλεί και το επιχείρημα του υπουργού Δικαιοσύνης ότι η δημοσιοποίηση των πρακτικών θα προκαλούσε μεγάλη ζημιά στη Δημοκρατία. Όμως η Δημοκρατία δεν φοβάται την αλήθεια. Φοβάται τα ψέματα, τις απάτες, τις κλεψιές και τη διαφθορά των τάχα υπερασπιστών της. Ο βρετανός υπουργός Δικαιοσύνης είναι ο πρώτος πολιτικός που ομολογεί ότι μια απόφαση της κυβέρνησης στην οποία μετείχε, αν γνωστοποιηθεί, θα προκαλέσει ζημιά στη Δημοκρατία. Ο καθένας μας μπορεί να φανταστεί πόση βρωμιά ενδεχομένως κρύβεται πίσω από την απόφαση αυτή. Όχι βέβαια ικανή να βλάψει τη Δημοκρατία. Σίγουρα όμως για να καταστρέψει το Εργατικό Κόμμα!
2
Όλοι μας έχουμε νωπή ακόμα την έκρηξη οργής του πρωθυπουργού της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Νταβός εναντίον του Ισραήλ για το θέμα της ισραηλινής επίθεσης στη Λωρίδα της Γάζας. Ανεξάρτητα από τους λόγους που προκάλεσαν την έκρηξη Ερντογάν, οι σχέσεις των δύο χωρών, που έχουν στενούς δεσμούς με τις ΗΠΑ, πέρασαν σε φάση ψυχρότητας. Επειδή η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ έχει συνέχεια και είναι πάντα η ίδια, η αμερικανίδα υπουργός Χίλαρι Κλίντον ανέλαβε πυροσβεστικό ρόλο για να αποκατασταθούν οι προηγούμενες θερμές σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ. Έστειλε στην Άγκυρα τον ειδικό απεσταλμένο για το Μεσανατολικό Τζορτζ Μίτσελ και προπαρασκεύασε επίσημη επίσκεψη του Προέδρου της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ στο Ισραήλ. Και συγχρόνως η κυρία Χίλαρι υποσχέθηκε στην τουρκική κυβέρνηση ότι οι ΗΠΑ θα στηρίξουν την προοπτική της Τουρκίας για ηγετικό ρόλο στη Μέση Ανατολή. Η αμερικανίδα ΥΠΕΞ ετοιμάζεται και αυτή για επίσημη επίσκεψη στην Άγκυρα εντός του Μαρτίου. Από τη μεριά του ο Ερντογάν διαχέει την πληροφορία ότι θα πιέσει τις ΗΠΑ να σταματήσουν την προνομιακή μεταχείριση του Ισραήλ. Ο τούρκος πρωθυπουργός αισθάνεται ισχυρός λόγω της κατακόρυφης ενίσχυσης του κύρους του μεταξύ των αραβικών χωρών και γενικά μεταξύ των ισλαμιστών. Τον θεωρούν καλόπιστο προστάτη των δικαίων του αραβικού κόσμου και φερέγγυο συνομιλητή, κυρίως μετά το επεισόδιο στο Νταβός. Απόδειξη ότι ο Πρόεδρος της Συρίας Ασάντ και η κυβέρνηση του Ιράν ζήτησαν την ανάληψη πρωτοβουλίας από τον Ερντογάν για την επίλυση του παλαιστινιακού προβλήματος, που θα φέρει και την ομαλοποίηση των σχέσεων του Ιράν και της Συρίας με τις ΗΠΑ και τις χώρες της Δύσης, με ευεργετικά αποτελέσματα για την ειρήνευση της ταραγμένης Μέσης Ανατολής. Άραγε εκεί στο δικό μας υπουργείο Εξωτερικών έχουν καταλάβει ότι όσο η Τουρκία αναβαθμίζεται στην περιοχή μας ως περιφερειακή δύναμη, τόσο η θέση της χώρας υποβαθμίζεται, με τεράστια ζημιά για τα εθνικά μας θέματα; Οι εξωτερικές σχέσεις θέλουν και «αγριάδα», και όχι μόνον χαμόγελα και προσωπικές σχέσεις, φιλικές αλλά άχρηστες, στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της χώρας μας και ίσως χρήσιμες σε προσωπικό επίπεδο.