Αυτή κι αν ήταν πάσα…

Δεν κατάλαβε ο Γιώργος Παπανδρέου τι μεγάλη… πάσα τού έδωσε ο Καραμανλής. Ούτε προφανώς οι σύμβουλοί του – μυστικοί και φανεροί… Άδειο το τέρμα και δεν έβαλε το γκολ… Ζήτησε ο πρωθυπουργός συνεννόηση ή συναίνεση – όπως θέλετε πείτε το. Τι σημαίνει αυτό, χωρίς να χρειάζεται κανείς τον Μπαμπινιώτη για να το ερμηνεύσει; Ότι δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα, έλα να με βοηθήσεις…

Να με ξελασπώσεις… αναγνωρίζοντας ότι έχεις δύναμη. Ότι δεν είσαι αμελητέα ποσότητα…

Κι αντί νʼ αρπάξεις την ομολογία, το δώρο που σου κάνει ο αντίπαλός σου, ο «γαλάζιος» στον «πράσινο», εσύ πετάς την μπάλα στην εξέδρα.

Αντί να πεις, πρόεδρε του ΠΑΣΟΚ, αφήνω στην άκρη τις βαθύτατες διαφορές μας και θα σε τραβήξω από τον πνιγμό, για να σώσω τον λαό και τη χώρα… Και μετά ο κόσμος θα κρίνει ποιος αποφασιστικά τον προστάτευσε… Όμως τέτοιες κινήσεις δεν είναι απλά μαθηματικά… Και τέτοιες στιγμές δεν έρχονται πολλές στη ζωή μας… Εκεί φαίνεσαι μεγάλος… Και πάνω από τα μικρά… Και τα προσωπικά…