ΣΕ ΚΡΙΣΗ Η ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Στην Ιταλία, η μια αρνητική είδηση για την Αριστερά διαδέχεται την άλλη, έναν σχεδόν χρόνο μετά τη νίκη του Μπερλουσκόνι και την ταπεινωτική ήττα που υπέστησαν και οι δύο εκδοχές της Αριστεράς τον Απρίλιο του 2008, όταν ο μεν συνασπισμός του Βάλτερ Βελτρόνι έχασε από την μπερλουσκονική Δεξιά με 10 μονάδες σχεδόν διαφορά (37,5% έναντι 46,8%), ο δε συνασπισμός Αριστερά – Ουράνιο Τόξο, με ισχυρότερη συνιστώσα του την Κομμουνιστική Επανίδρυση, έχασε 7 ολόκληρες μονάδες από τις προηγούμενες εκλογές κι είδε το ποσοστό της να συρρικνώνεται στο 3%.

Συγκεκριμένα, τα κακά νέα αφορούν τη διάσπαση της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης τον Ιανουάριο, με την αποχώρηση του ιστορικού κομμουνιστή ηγέτη Φάουστο Μπερτινότι, που τη διαδέχθηκε η παραίτηση του ηγέτη του Δημοκρατικού Κόμματος της Ιταλίας Βάλτερ Βελτρόνι την Τρίτη 17 Φεβρουαρίου και η ανάδειξη στη θέση του, την περασμένη εβδομάδα, του Ντάριο Φραντσεσκίνι.

Ιταλία: Από το κακό
στο χειρότερο

Η εκλογή του Ντάριο Φραντσεσκίνι παρότι ήταν πανηγυρική (καθώς συγκέντρωσε 1.047 ψήφους από τις 1.258, αφήνοντας τον αντίπαλό του πρώην υπουργό Άμυνας, Αρτούρο Παρίζι, με 92 μόνον ψήφους) δεν εγγυάται την έξοδο από την κρίση. Αντίθετα, αν κάτι διασφαλίζει είναι ότι η κρίση θα συνεχίσει να δοκιμάζει το Δημοκρατικό Κόμμα, καθώς ο προερχόμενος από τη χριστιανοδημοκρατική Δεξιά νέος ηγέτης του δεν πρόκειται να επιφέρει αριστερή στροφή, που είναι το ζητούμενο. Υπ’ αυτήν την έννοια μπορεί η επιλογή του Φραντσεσκίνι, που από τις 14 Οκτωβρίου 2007 που ιδρύθηκε το Δημοκρατικό Κόμμα εξελέγη αναπληρωτής γραμματέας, νούμερο δύο δηλαδή, να είναι «η λιγότερο τραυματική επιλογή» για το κόμμα όπως έγραψε η «Κοριέρε ντε λα Σέρα» σε σημείωμα της σύνταξής της την προηγούμενη Κυριακή, δεν επιφυλάσσει όμως καμία έκπληξη, πέρα από νέες εκλογικές ήττες. Ακριβώς, άλλωστε, μια τέτοια ήττα, στη Σαρδηνία, ήταν που οδήγησε τον Βελτρόνι στην παραίτηση. Να αναφερθεί μάλιστα ότι η ιταλική Αριστερά παραδέρνει στην κρίση, παρότι η κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι κι ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξακολουθούν να τρέχουν στα δικαστήρια και να απολογούνται για υποθέσεις διαφθοράς. Στον βαθμό όμως που πραγματική Αριστερά με ισχυρή εκλογική απήχηση δεν υφίσταται καθώς το κόμμα του Βελτρόνι μόνο στο κέντρο μπορεί να ενταχθεί, τα πλήγματα που δέχεται η ακροδεξιά συμμαχία του Μπερλουσκόνι δεν μεταφράζονται σε πτώση της δημοτικότητάς του ή ακόμη και αμφισβήτησή του.

Εξαίρεση ο Θαπατέρο

Το μόνο Σοσιαλιστικό Κόμμα που εμφανίζεται να ανθίσταται της πολιτικής κρίσης που διέρχεται όλη η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία είναι το ισπανικό. Μετά δε και την περσινή επιτυχία του κόμματος του Χοσέ Λουίς Θαπατέρο έναντι του δεξιού Λαϊκού κόμματος φαίνεται ως το πιο ισχυρό και συνεκτικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Η εκλογική του άνοδος και η πολιτική ισχυροποίησή του στις εκλογές που έγιναν στις 9 Μαρτίου συντελέστηκε κατά ένα μέρος και λόγω της ήττας που δέχθηκαν τα δύο μικρότερα κόμματα: της Ενωμένης Αριστεράς (που κέρδισε μόνο 3 από τις 5 έδρες που είχε) και το φιλοκαταλανικό (που από τις 8 έδρες κέρδισε μόνον τις 3). Η σταδιακή συρρίκνωση της Ενωμένης Αριστεράς, που στο απόγειο της επιρροής της το 1996 κέρδισε 11%, οδήγησε πέρυσι τον ηγέτη της Γασπάρ Λιαμαθάρες να παραιτηθεί.

«Δεν φοβάσαι ότι θα είσαι αυτός που θα κλείσει το μαγαζί;», ρώτησε τον νέο ηγέτη του κόμματος ο δημοσιογράφος της εφημερίδας «Ελ Παΐς» τη Δευτέρα 26 Ιανουαρίου. «Όχι, αυτό το μαγαζί δεν κλείνει γιατί έχει πολλή ιστορία και πολύ μέλλον σε σχέση με το παρελθόν του», ήταν η απάντηση που έδωσε ο Κάγιο Λάρα, χωρίς φυσικά να πείσει…

Μπεζανσενό,
ανερχόμενη δύναμη

Το πρόσωπο όμως της ευρωπαϊκής Αριστεράς, που συγκεντρώνει όλα τα φώτα επάνω του χωρίς να κάνει καν τον κόπο να πείσει για τη βιωσιμότητα του εγχειρήματός του, είναι ο 35χρονος ταχυδρόμος Ολιβιέ Μπεζανσενό, ηγέτης του νεοσύστατου Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, που μόλις πριν από δύο εβδομάδες ολοκλήρωσε με επιτυχία το ιδρυτικό του συνέδριο. Ενδεικτική για την απήχηση του ριζοσπαστικού του προγράμματος είναι δημοσκόπηση της εφημερίδας «Λε Φιγκαρό» που δημοσιεύτηκε πριν από τρεις εβδομάδες σχετικά με το ποιος ηγέτης αντιπαλεύει πιο αποτελεσματικά τον πρόεδρο Νικολά Σαρκοζί. Ο ηγέτης του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος, που προτείνει τη ριζική αναδιανομή του παραγόμενου πλούτου, όχι μόνον κατάφερε να βγει πρώτος στις προτιμήσεις των ερωτηθέντων, συγκεντρώνοντας το 23% των θετικών ψήφων, αλλά άφησε επίσης πολύ πίσω του όλες τις άλλες πολιτικές προσωπικότητες. Έτσι η νεοεκλεγείσα γραμματέας των Σοσιαλιστών, Μαρτίν Ομπρί, συγκέντρωσε το 13%, ενώ από 6% πήρε η φούσκα της τηλεδημοκρατίας Σεγκολέν Ρουαγιάλ, και ο κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού. Πρώτος και με διαφορά λοιπόν,

ο Μπεζανσενό, που το 2007 με τις σημαίες της Επαναστατικής Λίγκας LCR (η οποία τώρα διαλύθηκε) κέρδισε το 4,1% των ψήφων, ενώ τώρα δημοσκοπήσεις τον δείχνουν να κερδίζει ακόμη και το 10%, βεβαιώνοντας έτσι πως η κρίση και η συρρίκνωση της Αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας είναι πρωτευόντως αποτέλεσμα της συντηρητικής τους μετάλλαξης.

Ο Λαφοντέν
το αντίπαλον δέος

Το ίδιο συμπέρασμα υπογραμμίζουν και οι εξελίξεις στη Γερμανία, όπου το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα οδεύει από το ένα αρνητικό ρεκόρ στο άλλο, ενώ η συνεπής αντινεοφιλελεύθερη Αριστερά του Όσκαρ Λαφοντέν συνεχώς αυξάνει την επιρροή της. Δημοσκοπήσεις δε τη φέρνουν να κερδίζει ακόμη και 10% στις εκλογές που θα γίνουν στη Γερμανία τον Σεπτέμβριο. Η επιρροή του κόμματος της Αριστεράς ανέκαμψε το τελευταίο τετράμηνο του 2008, όταν ένα παλατιανό πραξικόπημα που οργανώθηκε στο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα ανέτρεψε τον Κουρτ Μπεκ από τη θέση του γραμματέα, που επαγγελλόταν αριστερή στροφή του κόμματος και στο πλαίσιο των νέων ισορροπιών που διαμορφώθηκαν, υποψήφιος καγκελάριος από το κόμμα των Σοσιαλδημοκρατών ορίστηκε ο Φρανκ Βάλτερ Στάινμαγερ. Ο Στάινμαγερ όμως είναι υπουργός Εξωτερικών και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης του μεγάλου συνασπισμού με τη Δεξιά, και πηγαίνοντας πιο πίσω ήταν πρωτοκλασάτο στέλεχος του Γκέρχαρντ Σρέντερ με ενεργό ανάμειξη στον σχεδιασμό του αντεργατικού πακέτου Ατζέντα 2010. Ποιον να πείσει τώρα ότι αποτελεί αντίπαλον δέος στη Δεξιά και τη Μέρκελ, όταν συνεργάζεται αρμονικότατα μαζί της τόσα χρόνια; Καθόλου τυχαία λοιπόν δεν είναι η συντριβή που όλοι προδικάζουν για το SPD και πριν απ’ όλους τα αποτελέσματα στις εκλογές των κρατιδίων και οι δημοσκοπήσεις. Η πιο πρόσφατη απ’ αυτές φέρει το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα να κερδίζει το 22% των ψήφων, όταν στις ομοσπονδιακές εκλογές του 2005 είχε κερδίσει 34%! Άμεσο αποτέλεσμα της ήττας του θα είναι να μείνει εκτός κυβερνητικού νυμφώνος, καθώς η Δεξιά, που και πάλι εμφανίζεται ανίκανη να σχηματίσει δική της κυβέρνηση παρά τη σταθεροποίηση της εκλογικής της επιρροής, θα συνεργαστεί με το φιλοεπιχειρηματικό κόμμα των Ελεύθερων Δημοκρατών για να σχηματίσει κυβέρνηση συνεργασίας.

Σε φθίνουσα πορεία
ο Μπράουν

Την πορεία του SPD ακολουθεί ήδη και το αγγλικό Εργατικό Κόμμα. Ύστερα από μια σύντομη δημοσκοπική ανάκαμψη, τελευταίες έρευνες κοινής γνώμης εμφανίζουν το κόμμα του Γκόρντον Μπράουν να υπολείπεται των «Τόρηδων» 20 ολόκληρες μονάδες. Μέχρι τις επόμενες εκλογές που θα γίνουν το αργότερο τον Ιούνιο του 2010, τα πράγματα θα επιδεινώνονται διαρκώς για τους Εργατικούς, καθώς η οικονομική κρίση που πλήττει με ασυνήθιστη βιαιότητα την Αγγλία θα έχει οδηγήσει την ανεργία σε ύψη-ρεκόρ. Ήδη αγγίζει 2 εκατ. άτομα ενώ σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους πολλοί φοβούνται ότι θα πλήξει 3 εκατ. άτομα, οδηγώντας πολλούς περισσότερους στη φτώχεια. Η οργή, όπως είναι φυσικό, θα στραφεί εναντίον των Εργατικών που βρίσκονται στην κυβέρνηση από το 1997, φέροντας ακέραιη την ευθύνη για τη φούσκα στις πιστώσεις και τα ακίνητα. Ελλείψει δε σοβαρού αντίπαλου δέους από τα αριστερά του Εργατικού Κόμματος, όπως συμβαίνει στη Γαλλία και τη Γερμανία για παράδειγμα, η οργή θα μετασχηματιστεί σε εκλογικά οφέλη για το κόμμα των Συντηρητικών…