Μια «πράσινη» στην ευθεία του… Δηληγιαννισμού!
Η επικεφαλής του Κύκλου Απασχόλησης και Κοινωνικής Πολιτικής του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης κ. Εύη Χριστοφιλοπούλου, εκ των λόγων και των πράξεών της, κάθε άλλο παρά το αντίθετο επιβεβαιώνει!
Στον πολιτικό της λόγο οι συνεχείς αρνήσεις δεν παραπέμπουν στον κανόνα της Γραμματικής («Δύο αρνήσεις αποτελούν μία κατάφαση…»), αλλά εκεί «όπου ου πόνος ου στεναγμός»… Στον κόσμο, κατά τους φιλοσόφους, της ανυπαρξίας… Ενώ, ως γνωστόν, από της εποχής των Ιώνων πολιτικών φιλοσόφων, «πολιτική ίσον ρεαλισμός», που τίθεται στην υπηρεσία της ανθρώπινης ευτυχίας…
Διανοουμένη η κ. Χριστοφιλοπούλου, γνωρίζει ότι «η δράση δεν είναι μια μηχανιστική αντίδραση που εκπορεύεται από την παράσταση του τέλους. Δεν είναι το πρωθύστερο που προσδιορίζει το μεταγενέστερο». Το τέλος, ο στόχος στην πολιτική (=η ευτυχία των ατόμων), εκφεύγει από τη δημαγωγική αρχή («πρώτο στη σειρά της πρόθεσης και τελευταίο στη σειρά της υλοποίησης»), αλλά είναι, σχεδόν, αυτοσκοπός για τον πολιτικό και ουχί βεβαίως τον μικροπολιτικό!
Η ευρωπαϊκή πολιτική φιλοσοφία, ως κάλλιον παντός άλλου γνωρίζει η επικεφαλής του Κύκλου Απασχόλησης του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ανήγαγε στο ύψος των ηθικών προσωπικοτήτων τους κοινωνικούς αγωνιστές (ουτοπικούς σοσιαλιστές, ριζοσπάστες δημοκρατικούς, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, μαρξιστές κ.λπ.), κρίνοντάς τους με τον ηθικό κανόνα ότι «ανάλωσαν τη ζωή τους υπέρ των αδικουμένων, ανιδιοτελώς». Αντιθέτως η πολιτική πράξη και ο πολιτικός λόγος της ιδίας πορεύονται στην ευθεία του Μικροελλαδισμού, στην ευθεία του Δηληγιαννισμού, με προφανή στόχο τη νομή της εξουσίας. Και να σκεφθεί κανείς ότι ο σοσιαλισμός, όλων των διαβαθμίσεων, στηρίχθηκε και στηρίζεται στην αρχαιοελληνική αρχή «πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος»…
«Στα απλά μαθήματα σοσιαλισμού» ο δημοτικός ιρλανδός συγγραφέας και πολιτικός στοχαστής, Μπέρναρ Σω, ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 του προηγούμενου αιώνα, προσδιόρισε τον σοσιαλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία, ως μια ενιαία πολιτική πρόταση διεθνούς βεληνεκούς, που χαρακτηρίζεται όμως και από τοπικές, δηλαδή κρατικές, ιδιαιτερότητες κατά την εφαρμογή του. «Οργανώνεται από υψηλά και χτίζεται από χαμηλά. Είναι επαναστατικός, αλλά και μεταρρυθμιστικός. Τον διακρίνει τόσο η εναντίωσή του στον κρατισμό όσο και η υπαγωγή του σ’ αυτόν. Κατευθύνεται από τα πολιτικά κόμματα, αλλά και διατηρείται μακριά απ’ αυτά. Είναι δημιούργημα του συνδικαλισμού, αλλά και ανεξάρτητος από το συνδικαλιστικό κίνημα. Το βασικό χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού είναι η προσήλωσή του στη δημιουργία μιας κοινωνίας με κοινωνική ισότητα…».
Στη σοσιαλδημοκρατία και τα αντίστοιχα ιδεολογικής πορείας κόμματα, το είχε υπερτονίσει ο μακαρίτης ο Σω, «δεν σκέπτονται κάποιοι πριν από μας για μας» και κανένας «σοσιαλιστής δεν θα υπερασπιζόταν τις σύγχρονες ανισότητες, τις οικονομικές και τις ανισότητες της εξουσίας».
Η εξουσιολαγνεία για τον σοσιαλισμό, και στην εκδοχή ακόμη της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, είναι «έγκλημα καθοσίωσης», πολύ περισσότερο η προβολή της δογματικής αντίληψης περί κατόχων της μοναδικής αλήθειας, στοιχείο το οποίο εντοπίζεται στον πολιτικό λόγο της κ. Χριστοφιλοπούλου!
Το περίεργο στην περίπτωση της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας είναι ότι η δυνατότητα δημιουργίας ενός εναλλακτικού συστήματος κοινωνικής ισότητας δεν στηρίζεται στη βάση των αξιών της αλληλεγγύης και της συνεργασίας, αλλά στη «θεολογική αντίληψη» ότι κάποιοι διαθέτουν το «χάρισμα» της «εξ αποκαλύψεως αλήθειας», είτε «κληρονομικώ δικαιώματι», είτε ως γόνοι κάποιων «σοσιαλιστικών δυναστειών»!
Και να ληφθεί υπόψη ότι οι σοσιαλιστές, και στη σοσιαλδημοκρατική εκδοχή τους, πάντοτε απέρριπταν θέσεις που πρόβαλλαν τα ατομικά συμφέροντα και τον ανταγωνισμό ως τους μοναδικούς παράγοντες δραστηριοποίησης του ανθρώπου σε όλες τις κοινωνίες και σε όλες τις εποχές. Θεωρούν, μάλιστα, τέτοιες απόψεις προϊόν κοινωνιών που αντιστρατεύονται την ανθρώπινη φύση…
Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης και οι «Κύκλοι» των ηγετικών του πυρήνων κινούνται στη λογική του «συντεχνιακού συνδικαλισμού», δηλαδή στην αντικατάσταση της «γαλάζιας» κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας από την «πράσινη», στον απόηχο του εξορκισμού της αξιοκρατίας και σε θρίαμβο του καριερισμού και του καιροσκοπισμού!
Ήδη σε κρίσιμους τομείς, όπως των υπό κρατική εποπτεία Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, η διαπλοκή του άμεσου περιβάλλοντος της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ όχι μόνον «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον και Έλλησι μωρία φαίνεται», αλλά λειτουργεί και η «κατοχυρωμένη» αντίληψη «μη πειράζετε τους η(υ)μετέρους»… Ουαί και αλίμονο στους κομματικώς ανένταχτους, και κατά τεκμήριον ανεξάρτητους λειτουργούς της ενημέρωσης…
Ο στενός συνεργάτης του προέδρου του ΠΑΣΟΚ κ. Πετσάλνικος είναι βαθύς γνώστης του φαινομένου… Όπως και η κ. Χριστοφιλοπούλου, εμβριθώς έχει μελετήσει το «καθεστώς αλληλεγγύης» που επικρατεί μεταξύ «Γαλάζιων» και «Πράσινων» συνδικαλιστών, κατ’ εξοχήν στον κρατικό και τον τομέα των ΔΕΚΟ… Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον του ΠΑΣΟΚ…