«Άλλα λόγια νʼ αγαπιόμαστε» για την έξοδο από την κρίση!
Επίσης, αναλύοντας ο κ. Παπανδρέου τις πηγές της χρηματοδότησης του σχεδίου, το οποίο πρότεινε, ανέφερε τις ακόλουθες: Ψαλίδι στις φοροαπαλλαγές της ΝΔ στα μεγάλα εισοδήματα, στις αντιπαραγωγικές δαπάνες του προϋπολογισμού, με ανακατανομή δαπανών, αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου και των κοινοτικών κονδυλίων.
Δηλαδή, «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» (στην κυριολεξία)! Σαν να μη γνωρίζει τα πραγματικά αίτια της κρίσης που είναι οι μακροχρόνιες μακροοικονομικές ανισορροπίες και οι χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες, τις οποίες έχουν πληρώσει πανάκριβα τα τελευταία τριάντα χρόνια όλοι οι εργαζόμενοι και οι φορολογούμενοι με μόνιμη λιτότητα, με μόνιμη φοροεισπρακτική τακτική και φορολογική σκληρότητα, με υψηλό πληθωρισμό, με υψηλή ανεργία, με υψηλό (το δεύτερο στην Ευρωζώνη) δημόσιο χρέος, με επιτηρήσεις από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή λόγω υπερβολικών δημόσιων ελλειμμάτων.
Αλλά, κυρίως, με τους «εθνικούς» αυτούς «στόχους», που απαρίθμησε ο κ. Παπανδρέου, δίνει την εντύπωση ότι ξέχασε ότι η Ελλάδα ανήκει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ότι η ελληνική οικονομία ανήκει στην Ευρωζώνη! Αναφέραμε αυτές τις «λεπτομέρειες» για να υπενθυμίσουμε ότι υπάρχει Σχέδιο Ανάκαμψης της Ευρωπαϊκής Οικονομίας, που έχει υιοθετηθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο (συνεπώς και από την Ελλάδα) και που αφορά όλες τις χώρες – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το Σχέδιο αυτό περιλαμβάνει δέκα κατευθύνσεις για διαρθρωτικές παρεμβάσεις άμεσης απόδοσης (σε ορίζοντα διετίας), οι οποίες μπορούν να στηρίξουν τη ζήτηση και να ενισχύσουν την ανθεκτικότητα των οικονομιών. Και, όπως είναι γνωστό, η ενίσχυση της ζήτησης και της ανθεκτικότητας της οικονομίας αποτελούν κορυφαίο ζητούμενο για την έξοδο από την κρίση.
Ύστερα, συνεχώς ξεχνάμε και τις γενικές κατευθύνσεις που προκύπτουν από τη δεσμευτική για όλα τα κράτη – μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης Στρατηγική της Λισσαβώνας, της οποίας κεντρική επιδίωξη είναι η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών οικονομιών. Για τον λόγο αυτό η χώρα μας είναι ουραγός ή υστερεί απελπιστικά ως προς την επίτευξη των στόχων της Στρατηγικής της Λισσαβώνας.
Όλες αυτές τις κατευθύνσεις υπενθυμίζει (και καλά κάνει) η Τράπεζα της Ελλάδος στην τελευταία (ενδιάμεση) Έκθεσή της για τη Νομισματική πολιτική 2008 – 2009. Αναφέρουμε ενδεικτικά και συνοπτικά τις κυριότερες από αυτές τις κατευθύνσεις:
= Εξυγίανση του δημόσιου τομέα και αύξηση της αποτελεσματικότητάς του.
= Ενίσχυση της παραγωγικής βάσης μέσω των επενδύσεων.
= Αύξηση του ποσοστού απασχόλησης και διαρκής ποιοτική αναβάθμιση του ανθρώπινου δυναμικού.
= Ενδυνάμωση του ανταγωνισμού σε όλες τις αγορές.
= Αλλαγή του σημερινού προτύπου παραγωγής και κατανάλωσης ενέργειας.
= Σωστό μείγμα πολιτικής που θα θέσει σε λειτουργία τον «κινητήρα» της αναπτυξιακής δυναμικής και θα ενισχύσει την εμπιστοσύνη των ξένων επενδυτών, των διεθνών αγορών, των ελληνικών επιχειρήσεων και των ελληνικών νοικοκυριών στις προοπτικές της οικονομίας (που είναι κι αυτό σημαντικό ζητούμενο με τη γνωστή δυναμική που έχει το δημόσιο χρέος και η χρηματοδότησή του).
= Συγκράτηση των πρωτογενών δημόσιων δαπανών του προϋπολογισμού.
= Περιορισμός της φοροδιαφυγής, η οποία έχει πάρει τεράστια έκταση και ένταση με σημαντικές προεκτάσεις.
= Μείωση του δημόσιου χρέους, του οποίου τα προβλήματα και τα εμπόδια στην κοινωνία και την οικονομία ανέδειξε έντονα η οικονομική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη.
= Αντιμετώπιση των επιπτώσεων της γήρανσης του πληθυσμού και ανάγκη άμεσης μείωσης της εισφοροδιαφυγής.
Η υλοποίηση όμως των δεσμευτικών αυτών κατευθύνσεων «τσούζει» κάθε κυβέρνηση (λόγω του διαβόητου κομματικού κόστους και της προσπάθειας παραμονής στην εξουσία) και προβάλλει ως «πικρόν ποτήριον» από το οποίο αποστρέφουν έντρομα το πρόσωπό τους όλες οι αντιπολιτεύσεις (λόγω του διαβόητου κομματικού οφέλους και της προσπάθειας ανόδου στην εξουσία).