Άγγλοι και Αμερικανοί επείγονται να επιτύχουν τη… διευθέτηση

Κι αυτό για ν’ αποσοβηθούν κρίσεις και σοβαρές παρενέργειες από πιθανό ενταξιακό εκτροχιασμό της Τουρκίας, για την οποία εξαντλούνται τα περιθώρια που έθεσαν οι Βρυξέλλες, ώστε ν’ ανταποκριθεί στις απαιτήσεις που απορρέουν από το Πρωτόκολλο Τελωνειακής Ενώσεως.
Σύμφωνα με τις ίδιες ενημερωμένες πηγές, θα κλιμακωθούν παρεμβάσεις από ενδιαφερόμενες πρωτεύουσες και σ’ αυτό το πλαίσιο αναμένονται πιέσεις (έως κι εκβιασμοί) για να επιτευχθεί προσέγγιση των δύο πλευρών, στη βάση των αξόνων της «λύσεως» που απορρέουν βασικά από τις πρόνοιες και του Σχεδίου Ανάν και άλλων «ιδεών και προτάσεων» που κατά καιρούς είχαν υποβληθεί και υιοθετηθεί από τα Ηνωμένα Έθνη.
Ιδιαίτερες θα είναι οι πιέσεις προς τη Λευκωσία, η οποία ήδη δέχεται βολιδοσκοπήσεις τόσο από αμερικανούς διπλωμάτες όσο και από βρετανικής πλευράς, η οποία και θα έχει το «πάνω χέρι» σ’ αυτήν τη νέα και τελική, όπως χαρακτηρίζεται, προσπάθεια.
Γίνεται αντιληπτό ότι Ουάσινγκτον (κατά πρώτο λόγο) και Λονδίνο θα κινηθούν μέσω Αθηνών, από τις οποίες θα ζητήσουν άσκηση μείζονος επιρροής προς τη Λευκωσία, προκειμένου η τελευταία να μετακινηθεί, πραγματοποιώντας «τολμηρότερα βήματα», όπως χαρακτηρίζονται οι νέες υποχωρήσεις τις οποίες ήδη μεθοδεύουν στο Κυπριακό. Αυτήν τη φορά τα πράγματα θα είναι πολύ δυσκολότερα και οι πιέσεις επαχθέστερες, για να προωθηθούν οι σχεδιασμοί. Υπάρχουν επαρκείς ενδείξεις ότι έχει γίνει επεξεργασία ενός νέου πακέτου για τελικό «πάρε-δώσε», στο οποίο το εδαφικό και ο μερισμός των
εξουσιών της κεντρικής κυβερνήσεως θ’ αποτελέσουν το κλειδί των διαδικασιών, στη βάση ενός συνεταιρισμού που θα συγκεράσει τα τετελεσμένα με την «εκ παρθενογενέσεως» χαλαρή ομοσπονδία, στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών. Θα υπάρξουν βέβαια αρκετές παρεκκλίσεις από αυτούς, τις οποίες φαίνεται ότι από πλευράς τους οι Βρυξέλλες αποδέχονται και θα τις εναρμονίσουν με το κοινοτικό κεκτημένο «σε βάθος χρόνου».
Η φράση αυτή θεωρείται κλειδί και ανήκει σε κοινοτικό επίτροπο (τον Όλι Ρεν) που πρόσφατα επισκέφθηκε την Κύπρο και ο οποίος βρίσκεται σε στενή επαφή με παράγοντες που θα παρέμβουν για να πιέσουν προς την κατεύθυνση λύσεως. Το «σε βάθος χρόνου» ερμηνεύεται ως περιοριστικό μεν όσον αφορά τις παρεκκλίσεις (ότι δηλαδή δεν θα είναι μόνιμες), αλλά από την άλλη πλευρά ικανοποιεί την τουρκική πλευρά, γιατί αφενός παραπέμπει σε αόριστη διάρκεια και αφετέρου επειδή μπορεί να ισχύσει το «ουδέν μονιμότερον του προσωρινού», καθώς η Άγκυρα θα έχει το πάνω χέρι.
Να λεχθεί ότι το κρίσιμο ζήτημα των εγγυήσεων (και επεμβατικών δικαιωμάτων) θα παραμείνει σε εκκρεμότητα για μετά, γιατί αποτελεί θέμα εξωτερικής πτυχής του Κυπριακού και γιατί στη ρύθμισή του έχει λόγο και η Βρετανία ως μία εκ των εγγυητριών, που ταυτοχρόνως διατηρεί «κυρίαρχα εδάφη» με ευρεία στρατιωτική παρουσία και ειδικά δικαιώματα.