Ψάχνει να βρει τον εαυτό του ο Πειραιάς…

Το παζάρι, έτσι όπως λειτουργεί μέχρι σήμερα, είναι ένα μεγάλο, σύνθετο και δυσεπίλυτο πρόβλημα, βαθιά ριζωμένο στην πόλη, επειδή (δικαιούμαι να υποπτεύομαι ότι…) αποφέρει πολλά χρήματα σε κάποιους. Είναι το σύμβολο της μιζέριας του, επειδή ο Δήμος Πειραιά δεν κατάφερε να ακολουθήσει άλλες μεγάλες πόλεις στην οικονομική τους ανάπτυξη. Παρότι είναι το πρώτο λιμάνι με μεγάλη παράδοση, έχει αστικό πληθυσμό, διαθέτει αγορές γενικού και ειδικού ενδιαφέροντος, πολλαπλασίασε τους κατοίκους του με την ανέγερση των πολυκατοικιών και διαθέτει και τουριστικές (βεβαίως ανεκμετάλλευτες…) περιοχές. Δεν είναι μόνο ένας καταχρεωμένος δήμος. Είναι κυρίως ένα θλιβερό απομεινάρι μιας άλλης εποχής, που ψάχνει να βρει τον εαυτό του. Με σύμβολά του το γιαπί του Δημοτικού, το απέναντι γιαπί και τον αμαρτωλό «σκελετό» του «ουρανοξύστη» της παλιάς αγοράς που, όπως είναι γνωστό, είναι τα πρώτα πράγματα που βλέπεις όταν πλησιάζεις με το πλοίο από μακριά! Επίσης, έδω και χρόνια δεν μπορεί κανείς ούτε να μπει ούτε να βγει από την πόλη σε μια φυσική ροή αυτοκινήτων. Ειδικά τις ώρες αιχμής, ο Πειραιάς είναι απροσπέλαστος.
Με την ευχή να γίνουν έργα, σημειώνω και κλείνω, αγαπητό και φιλόξενο «Παρόν», ότι αν τα έργα δεν συντηρούνται, καλυτέρα να μη γίνονται. Καλυτέρα τσουκνίδες και γρασίδι παρά σπασμένα πεζοδρόμια, ξεχαρβαλωμένες κούνιες, ξεραμένα άνθη και φυτά, πεσμένες μπάρες: Το θέαμα είναι θλιβερό. Ξεκαθαρίζω ότι δεν είναι μόνο θέμα δημάρχου ή δημάρχων, αλλά μιας γενικότερης πολιτικής συμπεριφοράς απ’ όλους μας. Τέλος, τα πλαστικά «σπιτάκια» της πλατείας Κοραή δεν είναι με κανέναν τρόπο αναβάθμιση. Άντε, και στα ελενίτ. Ξέρω ότι καταχράστηκα τον χώρο σας, αλλά…
Α. Κ.