ΝΤΡΟΠΗ
Όσοι περπατάμε στο κέντρο της Αθήνας και του Πειραιά γινόμαστε θεατές θλιβερών εικόνων που μας πληγώνουν, μας δοκιμάζουν ψυχικά, μας θλίβουν. Είναι οι εικόνες της επαιτείας. Και δεν μιλάμε για τα παιδιά των φαναριών, ούτε για τους αρτιμελείς επαίτες αμφοτέρων των φύλων. Ούτε για εκείνους που κρατάνε στο χέρι μια φωτογραφία αρρώστου. Μιλάμε για ανάπηρους, για σακατεμένους ανθρώπους μ’ ένα πόδι ή ένα χέρι, για βαθιά γηρασμένες υπάρξεις, πολλές από τις οποίες έχουν κατακλιθεί στο πεζοδρόμιο και μόνο το τρέμουλο του χεριού τους σε «βεβαιώνει» ότι είναι ζωντανές.
Μια τέτοια δυστυχισμένη ύπαρξη συναντάμε ανάμεσα στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου και της Ακαδημίας. Ελλάς το μεγαλείο σου!
Αυτά τα φαινόμενα όχι μόνο πληγώνουν, όχι μόνο συγκλονίζουν, αλλά δοκιμάζουν τον δήθεν πολιτισμό μας και αποδεικνύουν την έλλειψη στοιχειώδους πρόνοιας της Πολιτείας και όλων των επιμέρους φορέων της κοινωνίας μας. Ούτε τα στοιχειώδη αισθήματα ανθρωπιάς και ευαισθησίας της κοινωνίας δεν εκφράζουν. Η ευαισθησία της ελληνικής κοινωνίας «εκφράζεται» και «εκπροσωπείται» από την αναισθησία της Πολιτείας.
Πού είναι το κράτος, πού είναι η αυτοδιοίκηση, οι κοινωνικοί φορείς; Πού είναι οι μυριάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις οι οποίες κόπτονται επικοινωνιακά για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη δυστυχία, για να περιμαζέψουν και να συμμαζέψουν στοργικά όλα αυτά τα ανθρώπινα ράκη κάτω από μια ζεστή στέγη που θα απάλυνε τον πόνο τους; Χάθηκαν και τα τελευταία ίχνη ευαισθησίας να προσφέρουν μια στοιχειώδη θαλπωρή και ανακούφιση στους χτυπημένους από τη σκληρή μοίρα της ζωής; Δεν περισσεύει κάτι στους κοινωνικούς φορείς, τους εκατοντάδες κοινωνικούς φορείς, τους επιχορηγούμενους μάλιστα από το κράτος, δηλαδή από τον ιδρώτα του λαού, ώστε να ιδρύσουν έναν κοινό φορέα πρόνοιας, προστασίας, στοργής αυτών των αναξιοπαθούντων ανθρώπων; Να σώσουν, δηλαδή, κάποια από τα ίχνη του ανθρωπιστικού μας πολιτισμού; Δεν περισσεύει κάτι από αλόγιστες, μερικές φορές προκλητικές δαπάνες και σπατάλες υπερβολικών χορηγιών; Φαίνεται ότι δεν περισσεύουν. Περισσεύουν όμως η σκληρότητα και η υποκρισία, περισσεύουν η αδιαφορία και η αναλγησία. Και λείπει απ’ όλους μας, πρώτα όμως από την Πολιτεία, η ντροπή!