Όλα όσα δεν τήρησε ο κ. Ιερώνυμος

Δεν θα σταθούμε στις πρόσφατες επετειακές συνεντεύξεις που παραχώρησε σε κυριακάτικη εφημερίδα και στην κρατική τηλεόραση, όπου κατά τον συνήθη τρόπο «ανανέωσε» για ακόμη μία φορά τις υποσχέσεις που έδωσε όλο αυτό τον καιρό που βρίσκεται στη θέση του Αρχιεπισκόπου. Αρκετοί ίσως να θαμπώθηκαν από τον προοδευτισμό των λόγων του, από τα λεκτικά πυροτεχνήματα («είμαι και κομμουνιστής» κ.λπ.) και από τον απλό και λιτό τρόπο ζωής (τον οποίο αντιπαρέβαλαν ορισμένοι ενθυμούμενοι τα ευρωπαϊκά ταξίδια αναψυχής του μακαριστού Χριστόδουλου) που έχει επιλέξει ο κ. Ιερώνυμος να ακολουθεί.

Θα επιχειρήσουμε απλώς να διαπιστώσουμε πόσα ακριβώς από εκείνα που είχε υποσχεθεί στον λαό κατά τον ενθρονιστήριο λόγο του στις 16 Φεβρουαρίου του 2008 έχει ήδη υλοποιήσει ή έστω -επειδή σε έναν χρόνο είναι λογικό να μην μπορούν να γίνουν και όλα- ποια έχουν ξεκινήσει να σχεδιάζονται.

• Πέρυσι τον Φεβρουάριο ο Αρχιεπίσκοπος κ. Ιερώνυμος είπε, κατά την ενθρόνισή του, ότι «η Εκκλησία δεν έχει δικαίωμα να σιωπά και να αδιαφορεί για όσα ταλανίζουν τους ανθρώπους, είτε πρόκειται για τα μικρά προβλήματα της βιοτής τους, είτε για τα μείζονα προβλήματα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζουν». Ποια όμως ήταν η αντίδραση του ιδίου και της Εκκλησίας στα τόσα προβλήματα που αντιμετώπισε ο σύγχρονος άνθρωπος και η ελληνική κοινωνία τον χρόνο που μας πέρασε; Η απόλυτη σιωπή. «Η Εκκλησία», ανέφερε τότε ο Αρχιεπίσκοπος, «έχει καθήκον να διατυπώνει τον λόγο της όχι για να αμφισβητήσει τους θεσμούς ή να εμπλακεί σε πολιτικές και κομματικές αντιπαραθέσεις αλλά για να εκφράσει την αγωνία της, όταν αισθάνεται ότι η έκπτωση των αρχών και των αξιών υποθηκεύει το μέλλον του λαού του Θεού και απαξιώνει τα ουσιώδη του βίου του». Το υπουργείο Παιδείας επιχείρησε την κατάργηση του μαθήματος των θρησκευτικών με την αρωγή του Συνηγόρου του Πολίτη, οι ομόφυλοι τέλεσαν τον πρώτο τους γάμο, το σύμφωνο συμβίωσης προωθήθηκε και ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος πρότεινε την κατάργηση του θρησκευτικού όρκου! Αυτά και άλλα τόσα «προοδευτικά» προχώρησαν και η Εκκλησία έδειξε να σιωπά και να αδιαφορεί. Μήπως όλα αυτά δεν συνιστούσαν έκπτωση των αξιών και των αρχών του λαού μας;

• «Πρώτο σημείο, που κατέκαιε πάντοτε και συνεχίζει να κατακαίει την καρδιά μου, είναι η μέριμνα για τα νιάτα του τόπου μας» τόνισε κατά την ενθρόνισή του ο κ. Ιερώνυμος. Όμως η μέριμνα για τη νεολαία περιορίστηκε το τελευταίο έτος μόνο σε διάσπαρτα λόγια και σε κανένα ουσιαστικό έργο. Καμία εκδήλωση για τη νεολαία από την Αρχιεπισκοπή ή την Ιερά Σύνοδο δεν έγινε, κανένα ενδιαφέρον δεν έδειξε ο κ. Ιερώνυμος όταν οι συνεργάτες του απέλυαν, προφανώς εν γνώσει του, δεκάδες νέους υπαλλήλους ρίχνοντάς τους στην ανεργία. Οδηγοί, λογιστές και απλοί υπάλληλοι που έπαιρναν έναν μισθό απολύθηκαν χάριν οικονομίας και σε ένδειξη χριστιανικού ενδιαφέροντος. Και αντικαταστάθηκαν φυσικά από «δικά μας παιδιά» που λαμβάνουν τους τριπλάσιους μισθούς…
«Θέλω να συναντιόμαστε προσωπικά» απηύθυνε κάλεσμα ο Αρχιεπίσκοπος τον Φεβρουάριο του 2008. «Προτείνω», συνέχισε, «να ιδρύσουμε ένα είδος νεανικού συμβουλίου του Αρχιεπισκόπου, ώστε να ανταμώνουμε, να ακούω άμεσα ο ίδιος τον λόγο σας και να αγωνιστούμε μαζί για να χτίσουμε το αύριο που εσείς δικαιούσθε και εμείς οφείλουμε να σας εξασφαλίσουμε». Το νεανικό συμβούλιο της Αρχιεπισκοπής δεν έχει ακόμη υλοποιηθεί, όπως ήταν αναμενόμενο. Εκτός και αν η πρόσληψη του πολυπράγμονος συνταξιούχου διπλωμάτη στην Αρχιεπισκοπή έγινε για να στελεχώσει το συγκεκριμένο συμβούλιο…

• «Δεν υπάρχει πτυχή του ανθρώπινου πόνου που είναι δυνατόν να μας αφήνει αδιάφορους. Αυτό μας καλεί σε μια ακαταπόνητη προσπάθεια αξιοποιήσεως της υπάρχουσας υποδομής και δημιουργίας νέων δομών και δραστηριοτήτων» υπογράμμισε ο Αρχιεπίσκοπος αναφερόμενος στο κοινωνικό έργο της Εκκλησίας. Όμως οι δομές που κληρονόμησε ο κ. Ιερώνυμος βρίσκονται είτε στάσιμες είτε διαρκώς συρρικνώνονται, καθώς δεν υπάρχει η καθοδήγηση, η έμπνευση και τα νέα στελέχη που έχει τοποθετήσει έχουν απειρία σε τέτοιου είδους ζητήματα. Και δυστυχώς δεν δείχνουν τη διάθεση για να μάθουν…

• «Απευθύνω θερμή παράκληση και ικεσία προς τον ιερό κλήρο και τα στελέχη του εκκλησιαστικού έργου: Σταθείτε στο πλευρό μου. Υιοθετήστε τις αγωνίες μου. Αφουγκραστείτε τις προσδοκίες του λαού μας. Συμμεριστείτε τις κοινές μας ευθύνες… Εγώ υπόσχομαι να σταθώ κοντά σας….» είχε πει ο Αρχιεπίσκοπος την ημέρα της ενθρόνισής του, ζητώντας από τους κληρικούς να τον στηρίξουν για να δημιουργήσουν κάτι καλό στην Εκκλησία. Κι όμως οι ελπίδες τους εξανεμίστηκαν από τους πρώτους κιόλας μήνες. Όσες φορές επισκέπτεται τον μήνα ενορίες της Αρχιεπισκοπής, άλλες τόσες επισκέπτεται και ενορίες και μοναστήρια της Θήβας και της Λειβαδιάς. Οι κληρικοί, παρά τα όσα αντίθετα πίστευαν, δύσκολα θα τον συναντήσουν είτε στην Αρχιεπισκοπή είτε θα τους επισκεφτεί στην ενορία τους. Το πολύ πολύ να φτάσουν μέχρι το κατώφλι του Πρωτοσυγκέλλου ή του αρχιερατικού επιτρόπου ή να δουν κανέναν βοηθό επίσκοπο στην περιοχή τους. Τον Αρχιεπίσκοπο τον θέλουν να τους εμπνέει, να τους υποδεικνύει και να τους οδηγεί μπροστά σε μία πορεία προόδου, αφού όπως είχε αναφέρει και ο ίδιος κατά την ενθρόνισή του η ενορία «είναι θεμελιώδης προτεραιότητα να αποδεικνύεται συνεχώς το όντως νευραλγικό κύτταρο του εκκλησιαστικού οργανισμού». Και όμως τίποτα δεν συμβαίνει!

• «Η χάραξη της πορείας της Ελλαδικής Εκκλησίας, η λήψη των αποφάσεων, η αντιμετώπιση των προβλημάτων που κατά καιρούς προκύπτουν και η αντιμετώπιση όλων των άλλων ζητημάτων, για τα οποία έχει αρμοδιότητα η Ιεραρχία, οφείλουν να είναι καρπός συνεργασίας των μελών της, οι οποίοι συναποφασίζουν εν Αγίω Πνεύματι με ήθος συνοδικό… Έχω επίγνωση του χρέους μου να είμαι υπεύθυνος, εμψυχωτής και εγγυητής του συνοδικού μας συστήματος», είπε ο Αρχιεπίσκοπος στον ενθρονιστήριο λόγο του. Το συνοδικό όμως σύστημα στη λήψη αποφάσεων πολύ σύντομα εξανεμίστηκε αφού, όπως ξέρει καλά και η τελευταία εκκλησιαστική πέτρα πάνω στην οποία είναι χτισμένη η Μονή Πετράκη, το κουμάντο το κάνουν οι μητροπολίτες Ιωαννίνων, Ζακύνθου, ο τεχνοκράτης διευθυντής των οικονομικών υπηρεσιών και οι λοιποί κληρικοί και λαϊκοί του περιβάλλοντος. Η σύνοδος είναι μόνο για τις φωτογραφίες στην αρχή της εκκλησιαστικής χρονιάς και για να βγαίνει μπροστά λαμβάνοντας τις αποφάσεις όταν προκύπτουν δύσκολες περιπτώσεις…