ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΟΥΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΜΕΡΑ
Ο βουλευτής Γιάννης Μανώλης λέει απλώς τα αυτονόητα. Επίσης, αυτά που συζητιώνται στη Βουλή από συναδέλφους του σε εστιατόρια, καφενεία, παρέες, σπίτια και συνάξεις. Και τα λέει σε μια εποχή που όλα δείχνουν ότι η Νέα Δημοκρατία είναι έτοιμη να μεταβεί σε άλλο στάδιο, αποκτώντας νέο ρόλο στα πράγματα της χώρας. Ο κ. Μανώλης διαβλέπει ότι είναι εξαιρετικά πιθανό το πέρασμα στην αντιπολίτευση και διατυπώνει φόβους και σκέψεις για το μέλλον της παράταξής του. Έχοντας μάλιστα το ιστορικό προηγούμενο του 1984, όταν μετά τον θάνατο του Ευάγγελου Αβέρωφ η παράταξη προσέτρεξε στην ηγεσία Μητσοτάκη με στόχο (και μόνο αυτό) την επάνοδο στην εξουσία, θέλει από τώρα να προειδοποιήσει για τον ίδιο κίνδυνο: Απερχομένου του Κώστα Καραμανλή, να οδηγηθεί η ΝΔ στην ηγεσία της Ντόρας Μπακογιάννη, κάτι πολύ κακό για τις αρχές και τις σκέψεις του κ. Μανώλη και πολλών άλλων μέσα στη Νέα Δημοκρατία. Λέει λοιπόν το απλό, ότι δηλαδή δεν θέλει να οδεύσει η ΝΔ, το κόμμα του, στον νεοφιλελευθερισμό που πρεσβεύει η Ντόρα Μπακογιάννη, ούτε και στο «πακέτο ιδεών» από το οποίο εμφορείται.
Η αλήθεια είναι ότι πολλά στελέχη της ΝΔ φοβούνται ότι αν χάσει τις εκλογές ο Καραμανλής, θα ρίξει μαύρη πέτρα πίσω του και θα φύγει ή δεν θα ξανασχοληθεί με την παράταξη, με αποτέλεσμα, «επειδή στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα» όπως έλεγε κι ο μακαρίτης ο Παύλος Μπακογιάννης, το επίθετο του οποίου διατηρεί η κόρη του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, το κόμμα να επιλέξει άλλον αρχηγό που θα μπορεί να το οδηγήσει σε ανάκαμψη και νέα νίκη. Κι αν όχι άμεσα, πάντως μέσα σε τρία-τέσσερα χρόνια. Ο πρώην συνδικαλιστής και μετέπειτα βουλευτής Γ. Μανώλης, όπως και πολλοί άλλοι, δεν θέλουν το πρόσωπο αυτό να είναι η κυρία Μπακογιάννη. Δεν ξέρουμε ποιο θέλουν (προφανώς οι προτιμήσεις περιλαμβάνουν αρκετά πρόσωπα), αλλά γνωρίζουμε ποιο δεν θέλουν. Είναι τα στελέχη της ΝΔ που θέλουν να μείνει το κόμμα καραμανλικό και να μην αυτοεκποιηθεί στους «Μητσοτάκηδες» στο όνομα καμιάς εξουσίας.
Αυτό έγινε το ’84. Μήνα Σεπτέμβριο ανέλαβε την ηγεσία της ΝΔ ο κ. Μητσοτάκης, τις εκλογές τις κέρδισε το 1989 και τον Απρίλιο του 1990, μετά από νέες εκλογές, κατόρθωσε να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεν κατάφερε όμως να μείνει πάνω από τριάμισι χρόνια στην εξουσία. Ανετράπη από τις δυνάμεις του άλλοτε εκλεκτού για τον κ. Μητσοτάκη Αντώνη Σαμαρά, και τον Οκτώβριο του 1993 έχασε τις εκλογές, συντριβόμενος από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Το οποίο όχι μόνο δεν διαλύθηκε, παρά τη λαίλαπα του σκανδάλου Κοσκωτά, αλλά ανασυντάχθηκε και επέστρεψε στην εξουσία. Ο κ. Μητσοτάκης απήλθε και το κόμμα της ΝΔ πέρασε «σε καραμανλικά χέρια», αρχικά στον Μιλτιάδη Έβερτ και το 1997 στον Κώστα Καραμανλή.
Αρκετοί μέσα στη ΝΔ δεν θέλουν να επαναληφθεί η περίοδος 1984-1993. Φοβούνται πολύ περισσότερο την αποχώρηση Καραμανλή από αυτήν καθαυτήν την ήττα στις εκλογές. Άλλωστε, η ήττα είναι κάτι σύνηθες και φυσιολογικό στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα και τα στελέχη της ΝΔ ξέρουν ότι κάποια στιγμή έρχεται και αυτή. Δεν ξεχνούν ότι κυβερνούν ήδη πέντε χρόνια και ότι αν και είναι πρόσφατη η δεύτερη νίκη της ΝΔ μέσα σε πέντε χρόνια (Σεπτέμβριος 2007) επί του ΠΑΣΟΚ, η φθορά της είναι δυσανάλογα μεγάλη. Τα εσωτερικά σκάνδαλα (Βατοπέδιο, καρτέλ γάλακτος, «κουμπάροι» κ.λπ.), σε συνδυασμό με τη διεθνή οικονομική κρίση που χτύπησε ευθέως την καθημερινότητα των νοικοκυριών και αύξησε την ανεργία, οδήγησαν τη ΝΔ στη δεύτερη των προτιμήσεων των πολιτών, σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις. Τα στελέχη της καλούνται να αντιμετωπίσουν όχι μόνο τις εκλογές και την πολύ πιθανή ήττα, αλλά κυρίως την επόμενη μέρα. Αυτό έθεσε ο κ. Μανώλης, που βλέπει καθαρά την κ. Μπακογιάννη να έρχεται από τη γωνία με το γνωστό χαμόγελο, «για να παραλάβει» τη Νέα Δημοκρατία.
Το πρόβλημα για τη μεγάλη συντηρητική παράταξη είναι καθαρά ιδεολογικών επιλογών: Τι διαλέγουν μετά την πιθανή ήττα. Ποιο δρόμο παίρνουν και ποιον διαλέγουν για να τον χαράξει, αν αποφασίσει να φύγει ο Κ. Καραμανλής από την ηγεσία. Κι αυτό είναι ένα μεγάλο, υπαρκτό και δομικό πρόβλημα, που δεν φταίει όποιος το θέτει, αλλά φταίει η ίδια η ζωή, που θέτει ερωτήματα ζητώντας απαντήσεις.