Μισή εργασία, μισή αμοιβή και μισή ζωή

H κρίση μπορεί να γίνει ευκαιρία. Ευκαιρία π.χ. για το κράτος, να ανακτήσει τον χαμένο χρόνο και τον χαμένο ρόλο. Όμως θα ήταν η εσχάτη πλάνη, χείρων της πρώτης, να χαρισθούν ως «ευκαιρίες» στους κερδοσκόπους πρωταγωνιστές της κρίσης τα «πακέτα» που προέρχονται από τους φόρους των πολιτών.

Αδιόρθωτοι νεοφιλελεύθεροι, οι κομισάριοι της ΕΕ και η νέα αμερικανική διοίκηση θέτουν σε εφαρμογή σχέδια σωτηρίας των ενόχων και όχι των θυμάτων της κρίσης. Αυτοί που θα χρηματοδοτηθούν (τράπεζες και επιχειρήσεις) θα αποκομίσουν νέα υπερκέρδη, χωρίς φυσικά να αγγίξουν τα διαρθρωτικά προβλήματα των εθνικών οικονομιών. Απλώς θα διαιωνίσουν το στρεβλό σύστημα που τους διασφαλίζει την απόλυτη ασυδοσία, αφού από πουθενά δεν προβλέπονται αξιόπιστοι ελεγκτικοί μηχανισμοί.

Η λογική του αμερικανικού καπιταλισμού που αποτυπώνεται στα μέτρα Ομπάμα διέπει και τις κυρίαρχες σκέψεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, που προανήγγειλε προχθές τις άμισθες «αναγκαστικές διακοπές» των εργαζομένων. Εύστοχη και η επισήμανση της ΓΣΕΕ για «μισή εργασία, μισή αμοιβή και μισή ζωή».

Στις ΗΠΑ από το χοντρό «πακέτο σωτηρίας» μόνο το 10% αφορά περίθαλψη και επιδόματα ανεργίας. Το 40% είναι φοροαπαλλαγές, πρωτίστως των επιχειρήσεων για τάχα νέες θέσεις εργασίας και κάτι λίγο των εργαζομένων.

Όπως ομολόγησε με αρκετή δόση κυνισμού ο νέος αμερικανός υπουργός Οικονομικών Γκάιτνερ, «Έχουμε ένα οικονομικό σύστημα στο οποίο κυβερνούν οι μέτοχοι, διοικείται από ιδιωτικές εταιρείες και θέλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το διατηρήσουμε». Εγκρίνει και επαυξάνει ο επί των οικονομικών σύμβουλος του Ομπάμα, Σάμερς, που χαρακτηρίζει τις κυβερνήσεις «κακούς μάνατζερ τραπεζών» (sic!) και επομένως όλη αυτή η επιχείρηση διάσωσης του χρεοκοπημένου τραπεζικού συστήματος που θα κοστίσει εκεί 2-3 τρισ. δολάρια θα μετακυλισθεί στους φορολογουμένους. Στον κοσμάκη.

Τίμιος με την αλήθεια, ο νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν έγραψε την περασμένη εβδομάδα στους «New York Times» ότι οι τράπεζες που θα πάρουν αυτά τα χρήματα «πρέπει να κρατικοποιηθούν». Οι μετοχές τους είναι σήμερα στο ναδίρ και η εθνικοποίησή τους είναι πανεύκολη κρατική κίνηση. Όμως τόσο εκεί όσο και στην Ευρώπη οι κυβερνήσεις θα αγοράσουν τοξικά ομόλογα (= αέρα κοπανιστόν) πληρώνοντάς τα χρυσάφι με τα λεφτουδάκια των φορολογουμένων, χωρίς κανένα αντάλλαγμα.

Άλλη εκ βαθέων τίμια κραυγή από τον άλλον νομπελίστα Τζόζεφ Στίγκλιτς. Απαιτούσε και βεβαίωνε προχθές ότι «η εθνικοποίηση είναι η μοναδική απάντηση». Έτσι! Και το περισσόν εκ του πονηρού.

Οι ευρωπαϊκές οικονομίες μπήκαν για τα καλά στη δίνη της ύφεσης. Από τα πρώτα γράμματα της πολιτικής οικονομίας μαθαίνει κανείς ότι η αντιμετώπισή της επιβάλλει παράκαμψη των ελλειμμάτων. Στον καιρό της ύφεσης δεν κοιτάς τα ελλείμματα, τα προσπερνάς. Οι θεσμικοί της Κοινότητας αποφάσισαν την «4ήμερη – 3ήμερη εβδομαδιαία» εργασία με ανάλογη περικοπή των αμοιβών. Σε λίγο, με τη «φιλοσοφία» που έχουν θα κόψουν δώρα, άδειες, μεροκάματα.

Στις Βρυξέλλες κανείς δεν σκέφτεται να σπάσει τις αλυσίδες του οικτρού «Συμφώνου Σταθερότητας» που έδεσε χειροπόδαρα τις οικονομίες των μικρότερων ιδίως χωρών; Καλά, οι ευρωκαπιταλιστές, οι ευρωσοσιαλιστές συνέκδημοί τους ως πότε θα συμπορεύονται;

Στις 7 Ιουνίου οι ευρωπαϊκοί λαοί πρέπει να κάνουν τη μεγάλη ανατροπή τους, καταδικάζοντας τους συμβιβασμένους των κατεστημένων κομμάτων.

Στη δοκιμαζόμενη πατρίδα μας, την ώρα που μας περιζώνουν τεράστια προβλήματα που απαιτούν λύσεις, τα επικυρίαρχα μεγαλοκάναλα και η ανευθυνοϋπεύθυνη (ανεύθυνη όπως αισθάνεται και υπεύθυνη όπως οφείλει) πολιτική μας τάξη επιδίδονται σε θεσμοφθόρα ακατάσχετη εκλογολογία.

Ο κόσμος δεν θέλει εκλογές και παρά τη συστηματική πλύση εγκεφάλου που του κάνουν, τους το λέει κατάμουτρα. Οι εκλογές δεν λύνουν, δεν πρόκειται να λύσουν κανένα πρόβλημα. Και επειδή αν γίνουν δεν θα δώσουν αυτοδυναμία, θα αποτελέσουν την αρχή 4 εκλογικών αναμετρήσεων μέσα σε 12 μήνες.

Μετρήστε: Πρώτες εκλογές τώρα, χωρίς αυτοδυναμία. Άρα μετά τις «διαβουλεύσεις», προσφυγή σε δεύτερες εκλογές με εξίσου αβέβαιο αποτέλεσμα. Ευρωεκλογές (τρίτες εκλογές). Προσθέστε ότι κάθε φορά ο ηττημένος ζητάει από την επομένη των εκλογών που έχασε, νέες. Επομένως ο όποιος ηττημένος θα μας πάει και σε τρίτες εθνικές εκλογές, ήτοι με τις ευρωεκλογές για τέταρτη φορά στις κάλπες αρνούμενος να ψηφίσει Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Οι «πρόωρες» είναι όπλο με το οποίο ο εκάστοτε πρωθυπουργός εκβιάζει. Αλλά και όπλο με το οποίο εκβιάζεται, όταν οι περιβόητες δημοσκοπήσεις ανατρέπουν τίμια ή ανέντιμα τα δεδομένα. Οι επικαλούμενοι λόγοι για πρόωρη προσφυγή είναι πάντοτε, ούτως ή άλλως, ψευδείς και προσχηματικοί. Ο λαός απαιτεί λύσεις, που να συμφωνηθούν συναινετικά και να δεσμεύουν και την παρούσα και τις μέλλουσες κυβερνήσεις.

Ένα είναι κατεπείγον: Εθνικό σχέδιο να βγούμε από το τέλμα. Και αυτό προϋποθέτει σοβαρότητα και συναινετικές διαδικασίες, είτε αρέσουν είτε δεν αρέσουν.