Θα δεχθούν να καθίσει Τούρκος στην καρέκλα του Μακάριου;

Και τα συν και τα πλην. Και μέχρι πού μπορείς να πας. Χωρίς να δέχεσαι τίποτε τετελεσμένο. Πολύ περισσότερο όταν αυτό προέρχεται από πόλεμο. Κατοχή, με τα όπλα. Ακόμη κι αν έχεις κάνει λάθος και έχεις πει κάποιο ναι. Ότι συζητάς όρους. Απαιτήσεις της άλλης πλευράς. Και αυτά πρέπει να τα πουν στον λαό, στους πολίτες, οι ηγεσίες τους. Απ’ όποιο πόστο κι αν βρίσκονται.

Και εδώ μπαίνει το χρέος και η ευθύνη των ηγετών.

Ο κ. Χριστόφιας, ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, δέχεται εναλλασσόμενο Πρόεδρο, με αναλογία 4 χρόνια Ελληνοκύπριος, 2 χρόνια Τουρκοκύπριος. Το ερώτημα έρχεται αυτόματα. Οι άλλοι συμφωνούν; Δεν μιλάμε βέβαια για τον κ. Ν. Αναστασιάδη, τον πρόεδρο του Δημοκρατικού Συναγερμού, του κόμματος του Κληρίδη. Συμφωνεί, ίσως και να πλειοδοτεί. Όμως ο γενναίος Βάσος Λυσσαρίδης, ο ασυμβίβαστος γιατρός του Μακάριου, ο τελευταίος των Μοϊκανών θα τολμούσαμε να πούμε, συμφωνεί; Δέχεται στην καρέκλα του Αρχιεπισκόπου Μακάριου να καθίσει Τούρκος; Αν όχι, τώρα πρέπει να το διακηρύξει. Και να σηκώσει τη σημαία του «ΟΧΙ». Όπως έκανε ο αλησμόνητος Τάσσος. Συμφωνεί ο πρόεδρος της ΕΔΕΚ, του κόμματος του Λυσσαρίδη, ο Γιαννάκης Ομήρου; Συμφωνεί ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ, κ. Μάριος Καρογιάν, που το παρέλαβε από τον Τάσσο Παπαδόπουλο;

Αν όχι, ας ανοίξουν την πόρτα, παίρνοντας το καπέλο τους από την κυβέρνηση του κ. Χριστόφια. Διαφορετικά, αν μείνουν… Αν η καρέκλα έχει μεγαλύτερη αξία, από την ορατή απειλή της «ειρηνικής» άλωσης της Κύπρου από τον «Αττίλα»… Τότε όλοι τους, ο Βάσος Λυσσαρίδης, ο Γιαννάκης Ομήρου, ο Καρογιάν, θα είναι συνένοχοι, συνυπεύθυνοι με τον Χριστόφια για το τουρκικό φέσι που με τη συναίνεσή τους θα βάλει η Κύπρος… Η ώρα του «Ναι» ή του «ΟΧΙ» ξανά μπροστά σε όλον τον Ελληνισμό. Είναι η ιστορική του μοίρα!