Η ΧΩΡΑ ΠΟΥ Ο ΗΛΙΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΑΠΟ ΤΗ ΔΥΣΗ…

Τη χώρα που ο ήλιος, προφανώς από παραξενιά και ιδιότροπη ιδιοσυγκρασία, βγαίνει από τη Δύση, μην την αναζητήσετε σε κανέναν παγκόσμιο Άτλαντα, γιατί άδικα θα χάσετε τον καιρό σας.

Και γιατί να μπείτε σε τέτοιο μάταιο κόπο, όταν την έχετε κάτω από τη μύτη σας αυτή τη βιτσιόζα χώρα, που, αντί μιας κανονικής ανατολής του Θεού για να την ακολουθήσει ένα φυσιολογικό ξημέρωμα, προτιμάει μια σατανικής πατρότητας δύση, με όλα τα ύποπτα συνοδευτικά συμπτώματα, για να καταλήξει η ανωμαλία σ’ ένα πλήρες και αδιερεύνητο σκότος. Και όχι μόνο, αλλά να αισθάνεστε και ευτυχείς και υπερήφανοι που είσαστε και γνήσια τέκνα αυτής της πατρίδας, και μάλιστα από εκείνα που ούτε μύγα δεν σηκώνουν στο αιματοστάλαχτο σπαθί τους και που το απερίγραπτο για τη «φτωχολογιά» τους, που «απ’ τον πηλό φτιάχνει λουλούδι και τους καημούς της τους πλέκει διπλοβελονιά», την κάνουν τραγούδι και γιορτάζουν πανηγυρικά τον άξιο στιχουργό της.

ΠΕΡΙ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΕΣΤΙΑΣ…
(…ή και ανεξακρίβωτης και πιθανής βαρηκοΐας!)

Είπαμε για την περίπτωση της διά του «στρίβειν διά του αρραβώνος» απόφασης του Αρείου Πάγου, σχετικής με την υποχρέωση των ξενοδοχείων να πληρώνουν τα πνευματικά δικαιώματα των ελληνικών ταινιών που βλέπουν οι πελάτες τους στα δωμάτια των ξενοδοχείων τους και την οποία το «Παρόν» ήταν και η μοναδική εφημερίδα που την έφερε στην επιφάνεια, αντίθετα με όλες τις άλλες, που περιέργως την αποσιώπησαν σαν να επρόκειτο για είδηση που κι αυτή ανέτειλε από τη… σκοταδιστική Δύση! Πάμε τώρα και σε άλλα σχετικά και παρόμοια.

Το θέατρο «Μετροπόλιταν» λειτουργούσε για χρόνια σαν καλοκαιρινό θέατρο στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, έχοντας φιλοξενήσει μόνο ελληνικά έργα, μερικά από τα οποία έγιναν και σταθμοί στην ιστορία του μουσικού μας θεάτρου. Το θέατρο αυτό λοιπόν ανήκει στην Εργατική Εστία, δηλαδή τον κρατικό οργανισμό που ασχολείται με την ψυχαγωγία και γενικά με τη «μια κάποια ανάσα» που δικαιούται τόσο η εργατική όσο και η υπαλληλική τάξη, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί καμιά απλόχερη οικονομική κρατική χειρονομία, αφού τα περισσότερα από τα έσοδά της τα πληρώνουν… οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, με υποχρεωτικές κρατήσεις από το μισθό τους.

Να πούμε όμως τώρα και το πώς το «Μετροπόλιταν» πέρασε στα ιδιοκτησιακά χέρια της Εργατικής Εστίας. Αυτό έγινε όταν κάποια στιγμή, μέσα στη δεκαετία του ’80, η ιδιοκτησία του οικοπέδου αποφάσισε να το πουλήσει σε κάποια οικοδομική εταιρεία, για να προστεθεί ένα ακόμα τσιμεντένιο κλουβί στην αθηναϊκή ζούγκλα του μπετόν αρμέ, και ξεσηκώθηκε τότε ο θεατρικός κόσμος για να μη στερηθεί η πρωτεύουσα το αγαπημένο της θέατρο.

Υπουργός Εργασίας ήταν τότε ο συχωρεμένος, λαλίστατος και αποφασιστικότατος Βαγγέλης Γιαννόπουλος, γνωστός θεατρόφιλος και προσωπικός φίλος και δικηγόρος μου σε δικαστικές θεατρικές μου περιπέτειες, που όταν το έμαθε, έκανε κάτι αντίστοιχο με εκείνο του Καραμανλή -του θείου εννοώ για να μην μπερδευόμαστε-, που αντί να μειώσει τους φόρους στα θέατρα που έπαιζαν ελληνικά έργα, είχε πει εκείνο το πραγματικά ιστορικό «Δεν τους μειώνω. Τους καταργώ» και είδε Θεού πρόσωπο το ελληνικό έργο. Έτσι λοιπόν και ο Γιαννόπουλος ίσως και από αντιπολιτευτική διάθεση για να μειώσει την «ψαλίδα», τότε που και το ΠΑΣΟΚ ήταν στα επάνω του, είχε δηλώσει: «Θα γκρεμίσουν το “Μετροπόλιταν”; Τρελαθήκαμε; Θα το αγοράσω εγώ!».

Όπως και το έκανε. Και ήμουν μπροστά, όταν μας δήλωσε ότι το θέατρο «Μετροπόλιταν» θα αγοραστεί για λογαριασμό της Εργατικής Εστίας, για να μην μπορεί κανένας να κουνήσει ούτε πετραδάκι του και για να μείνει για πάντα θέατρο.

Έτσι όπως και η αείμνηστη Μελίνα Μερκούρη αγόρασε για λογαριασμό του υπουργείου Πολιτισμού ολόκληρο το κτιριακό συγκρότημα του «Ρεξ» για να το κάνει μπουζουξίδικο ο ευνοούμενός της Ηλίας Μαροσούλης, επειδή έχασε τον «Ορφέα» όταν η ιδιοκτήτρια Φιλεκπαιδευτική Εταιρεία μέσα στους κτιριακούς σχεδιασμούς της είχε αποφασίσει και την κατάργηση του κινηματοθέατρου «Ορφέας», χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι στον κάθε θεατρικό επιχειρηματία που χάνει το θέατρό του, έρχεται το κράτος και, για να τον παρηγορήσει, του δίνει και ένα άλλο θέατρο! Κάτι τέτοιο ούτε στα παραμύθια της Χαλιμάς, πόσο μάλλον στο… χάλι μας!

Και μάρτυς μου, στην περίπτωση Γιαννόπουλου για το «Μετροπόλιταν», ο Ιάκωβος Καμπανέλλης, τότε πρόεδρος της Εταιρείας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων και έτσι η ζωή του θεάτρου της Λεωφόρου Αλεξάνδρας συνεχίστηκε κανονικά μέχρι το 2004, όταν τα νέα «αφεντικά» της Εργατικής Εστίας, που βέβαια δεν είναι τίποτα παραπάνω από δοτοί διοριζόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι, χωρίς κανένα προσωπικό τους ιδιοκτησιακό δικαίωμα, αποφάσισαν κυριολεκτικά με το «έτσι θέλω» τη διακοπή της λειτουργίας του, για να σηκώσουν πολυκατοικία για τις υπηρεσίας της Εργατικής Εστίας, σαν να μην υπάρχουν τόσοι και τόσοι ελεύθεροι κτιριακοί χώροι από την εποχή της ολυμπιακής οικοδομικής μανίας που ακόμα αραχνιάζουν, για να στεγάσουν τη γραφειοκρατία της.

Η Εταιρεία Θεατρικών Συγγραφέων κινήθηκε αμέσως και με προσφυγή της στο υπουργείο Πολιτισμού, αλλά και με προσωπική της παρουσία στις συνεδριάσεις του Συμβουλίου Νεοτέρων Μνημείων και χάρη στο χαρακτηρισμό των «διατηρητέων», τελικά επέτυχε το χαρακτηρισμό και του «Μετροπόλιταν» ως διατηρητέου, σύμφωνα και με την απόφαση 59237/1503 του 2005 του τότε υφυπουργού Πέτρου Τατούλη.

Η Εργατική Εστία, βλέποντας τα οικοδομικά της σχέδια να ματαιώνονται, έφτασε μέχρι και στο Συμβούλιο της Επικρατείας για την ακύρωση του χαρακτηρισμού, με αποτέλεσμα με την απόφαση 216/2006 την απόρριψη του αιτήματός της, ισχυροποιούμενη έτσι ακόμα περισσότερο η υφυπουργική απόφαση που εκπροσωπούσε τον ίδιο τον κ. Καραμανλή, που έστω και μονίμως… απών, εξακολουθούσε να διατηρεί και την πολιτιστική του «υπουργικότητα»!

Και έχουν περάσει από τότε ΤΕΣΣΕΡΑ ΟΛΟΚΛΗΡΑ ΧΡΟΝΙΑ και, παρά τις επανειλημμένες διαμαρτυρίες της Εταιρείας των Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων, που η Εργατική Εστία εξακολουθεί να γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της, και τις υπουργικές υπογραφές και αποφάσεις του Ανωτάτου Δικαστικού Σώματος, το «Μετροπόλιταν» παραμένει στη θλιβερή ερειπωμένη του κατάσταση, επιβεβαιώνοντας για μια ακόμα φορά ότι στην Ελλάδα της φαιδρότατης πορτοκαλέας και της αξιοξεφωνημένης συκής, τόσο οι νόμοι όσο και οι αποφάσεις υπάρχουν για να μην εφαρμόζονται, ίδια και κάπως έτσι και με τον ήλιο, που όπως το λέγαμε και στην αρχή, βγαίνει συχνότατα από τη Δύση για να μην μπορεί να επικρατήσει η διαφάνεια με το φως της ημέρας.

Άραγε, η ιδιαιτέρως υπερήφανη στ’ αυτιά Εργατική Εστία με ποιους νόμους και με ποιες αποφάσεις βολεύεται να συμφωνεί;

ΚΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΑΚΟΜΑ ΑΠΟ ΤΑ «ΣΥΝΤΟΜΑ»
(…την ώρα που ο κόσμος καίγεται, όχι μόνο λόγω ασυμβίβαστης θερμοκρασίας!)

// Να πούμε βέβαια ένα ανοιχτόκαρδο «μπράβο» στο νέο υπουργό Πολιτισμού Αντώνη Σαμαρά, που η μία από τις πρώτες του δουλειές μόλις έκατσε στην ηλεκτροφόρο πολυθρόνα του υπουργείου της οδού Μπουμπουλίνας (κι αν έχει φάει κόσμο αυτή η πολυθρόνα, άλλους από υπερβάλλοντα κιλά και άλλους από υπερβάλλουσα ελαφρότητα) ήταν η περικοπή του κονδυλίου των 7 εκατ. ευρώ σε 3, για να οργανώσει ο «εθνικός τελετάρχης, εναρξιαστής και εγκαινιολόγος» Δημήτρης Παπαϊωάννου τα εγκαίνια και του Μουσείου της Ακρόπολης. Αλλά γιατί αυτές οι παράτες και τα πανηγύρια για ένα έργο που από μόνο του γιορτάζει και επιβεβαιώνει την ανάγκη της ύπαρξής του;
Και μάλιστα τη στιγμή που είναι τόσες και τόσες οι ανοιχτές «τρύπες» που πρέπει να μπαλώσει ο νέος υπουργός, αρχίζοντας από εκείνες τις έρημες τις επιχορηγήσεις που με πεινασμένα στόματα τις περιμένουν οι περισσότεροι, μέχρι τις απεργίες των ηθοποιών του Βορείου Ελλάδος που το λιγότερο που απαιτούν είναι ίση αντιμετώπισή τους με τους ηθοποιούς του Εθνικού και από την υλοποίηση των οραμάτων του Εθνικού Κέντρου Θεάτρου και Χορού που ουσιαστικά το αποκεφάλισε ο απελθών κ. Παραλογοσκούφης, μέχρι την αθέτηση των υποχρεώσεων για την Άνοιξη του Ελληνικού Έργου και των τόσων και τόσων φακέλων που περιμένουν περίπου ως πιράνχας επάνω στο γραφείο του κ. Σαμαρά. Όσο για τις «παράτες», έχει ο Θεός, αλλά ο σκοπός είναι να έχουμε κι εμείς!

// Δίκαιο το παράπονο και ακόμα δικαιότερη η διαμαρτυρία του Γιάννη Κουτσομύτη για τη μη ολοκλήρωση του οράματος του πατέρα του, του άξιου Κώστα Κουτσομύτη, για το «τσεκούρωμα» των τεσσάρων τελευταίων επεισοδίων στα «Ματωμένα χώματα», επειδή, λέει, δεν τους έφεραν τις αναμενόμενες θεαματικότητες και που στο κάτω της γραφής, αν δεν τα άντεχαν, ας μην το έπαιρναν, γιατί μια τέτοια σπουδαία δουλειά έχεις υποχρέωση να τη σέβεσαι και όχι να την προσβάλλεις με «τσεκούρωμα», εκτός δηλαδή αν οι Γερμανοί… ξαναήρθαν και δεν το έχουμε ακόμα χαμπαρίσει…
Όπως και να έχει όμως, «Ματωμένα χώματα» και «Καρυωτάκης» αποτελούν ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ελληνική τηλεόραση. Έργα και τα δύο από «παιδιά του κινηματογράφου», με χιλιόμετρα ολόκληρα μακριά από τα έργα των «βιντεοκλιπάδων»!

// Να πω και ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κ. Δημήτρη Βασιλειάδη για την επιστολή στο «Παρόν», τη σχετική με το πόσο «ασύλληπτα κορόιδα» φανήκαμε όλοι εμείς του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Εγώ δεν προσθέτω το «καλού», ας το πουν άλλοι, δηλαδή όλοι εκείνοι που το είχαν στην κωλότσεπη και που από μόνιμη δυσκοιλιότητα δεν το έβγαζαν ποτέ. Για όλα όμως φταίει το «μεράκι» γι’ αυτό που κάνεις και βάζεις την υπογραφή σου με μια απαραίτητη δόση τσαγανό -που κι αυτά είναι γνωστό ότι πεθαίνουν τελευταία…