Η ευκολία

Aν κάποιος με ρωτούσε, ειρήσθω εν παρόδω, ποιο είναι κατ’ εμέ το χαρακτηριστικό του νεοέλληνα;
Η ευκολία θα απάνταγα αδιστάκτως. Για όλα.

Αν κάποιος σε ρωτούσε αδελφέ μου για την κοινωνική συμπεριφορά των διπλανών σου, αυτήν που διαπιστώνεις κάθε μέρα, τι θα πρωτοαπαντούσες;
Έλλειμμα. Απαιδευσιά. Και ευκολία.

Αν κάποιος βαθμολογούσε σε αυτήν τη χώρα με την απίστευτη παραγωγή Ιστορίας,
-τόση που δεν προλαβαίνει να καταναλωθεί,
– τόση που όλοι μας οι γείτονες κλέβουν τόμους ολόκληρους για να ενδυθούν κι επιζήσουν,
πόση γνώση έχουν οι νεώτεροι συμπολίτες μας δι’ αυτήν;
ολοσχερώς δυσάρεστη θα ‘ταν η έκπληξή σου.
Άγνοια. Χουλιγκανισμός. Ευκολία.

Αν κάποιος ρωτούσε φοιτητές θεωρητικής κατεύθυνσης για νεοελληνική λογοτεχνία,
-καλά, μη βάλουμε και δύσκολα, μη ρωτήσουμε δα για πεζογράφους, για Μένη Κουμανταρέα, για Ιωάννα Καρυστιάνη, για Θανάση Βαλτινό-
με δυσκολία θα εκφωνούσαν ή θα απάγγελναν ένα στίχο του Ελύτη ή του Σεφέρη
– από τους μελοποιημένους εννοείται. (Ούτε Θεοδωράκη;)
Ευκολία, απέραντη ευκολία (με τρόμο αναλογίζομαι τι ακριβώς διδάσκουν στις σχολικές τους τάξεις οι απόφοιτοι…)

Αν κάποιος μας ρωτούσε:
πόσο εύκολα μπορεί να επιβιώσει τούτο το νεοελληνικό κρατίδιο
στη μύτη της Βαλκανικής, μια χώρα των συνόρων, στο διάβα του αιώνα,
χωρίς να παραμείνει αποικία;
Δύσκολα αδελφοί μου, δύσκολα.
Διότι ανιστόρητοι γενικώς. Λόγω ευκολίας.

Διότι όπως έλεγε ο ποιητής (Ανδρέας Κάλβος):
«Θέλει αρετήν και τόλμη η Ελευθερία».
Άγνωστες λέξεις για τόπο κατανάλωσης και ευκολίας…

Αλλά κι εμείς, που τους τιμητές παριστάνουμε:
Με ευκολία μας προκύπτει αδελφέ μου, μ’ ευκολία…